Peccavi (fortiter)

Σε αυτό που θα διαβάσετε δεσπόζουν δύο θέματα: αυτό της διάψευσης του αφελούς κι αυτό της κλάψας. Θέλω κι εγώ να κλαυτώ λίγο, ελληνίδα μανούλα με γέννησε και στη μεταπολιτευτική και παπανδρεϊκή Ελλάδα μεγάλωσα, έμαθα γράμματα στο σχολείο-πατριωτικό κωμειδύλλιο που νοσταλγούσε και προοιμίαζε την ένδοξο και δευτέρα πάλιν παρουσία των Αρχαίων.

Στο κειμενάκι που θα διαβάσετε, όσοι έχετε ευαίσθητες αντέννες (σαν αυτές που ακούγανε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη) θα πιάσετε τους ασθενικούς αντίλαλους των ολολυγμών του Γιανναρά, του μπρουταλιστικού χωριατισμού-λαϊκισμού του Ριζοσπάστη, της απορίας του κουτού απέναντι στη λατρεία των Βέλτσου, Αρανίτση και κάποιου Λέπιδου που μου διαφεύγει τώρα, του Κατηχητικού, του αποκαρδιωμένου κομμουνιστή παππού μου, καθώς και την κακιά πολύ κακιά κι οθνεία common sense (εξού και αγγλιστί) αυτού του σκουληκιού λαϊφστυλίστα, του Γεωργελέ, που αντί να παίρνει συνέντευξη από τη Βανδή ή να ξεκατινιάζεται κάθε τόσο και με κάποιον, κάθεται και μας λέει πώς να κάνουμε πολιτική.

Λοιπόν. Είμαι αφελής. Λίγο σαν τον παροιμιώδη έφηβο που μεθοκοπάει και κάνει τον χαζό και λυπημένο, μπας και βρεθεί καμμιά φιλάνθρωπη κοπέλα να τον πάρει στο κρεβάτι της.



Πίστεψα, όπως πια έχετε σιχαθεί να διαβάζετε, ότι με τους Ολυμπιακούς θα φτιάχναμε συγκοινωνίες στην Αθήνα (τις μισοφτιάξαμε), θα γινόμασταν περήφανοι για την πόλη μας (χάχα), θα αλλάζαμε στάση για τον δημόσιο χώρο (ενώ είτε τον εγκαταλείψαμε ακόμα πιο επιδεικτικά, είτε τον κάναμε εμπορικά κέντρα). Είμαι αφελής. Ή μάλλον βλαξ.



Πίστεψα ότι με αφορμή το σκέλος της κρίσης που είναι ευθύνη και αποτέλεσμα του πώς στήνεται και τρέχει η πολιτική τα τελευταία νι χρόνια και πώς οργανώσαμε τη ζωή μας γύρω από το να σπαταλάμε (γιατί σπαταλάμε), θα άλλαζε και η πολιτική, θα αλλάζαμε κι εμείς. Όχι να γίνουμε σεμνοί, φτωχοί, ταπεινοί και τέτοια φαιδρά, όχι να καταλήξουμε όλοι δουλοπάροικοι, αλλά -- ρε αδερφέ -- να μη σπαταλάμε. Πίστεψα ότι θα αρθρωνόταν επιτέλους πολιτικός και κοινωνικός λόγος, ότι θα υλοποιούνταν πολιτική πράξη. Απεναντίας, οι ηλίθιοι αναγορεύτηκαν σε Πυθίες και Νέστορες, ενώ οι κυνικοί σε σώφρονες Κήνσορες. Τα μέσα έπεσαν σαν οργουελιάρες ακρίδες να φάνε κάθε φυλλαράκι σοβαρότητας και (βεβαίως) αλήθειας, να διαστρεβλώσουν οτιδήποτε διαστρεβλώνεται. Τα κάθε λογής αφεντικά (πρώτοι ανάμεσα στους σπάταλους, που λέγαμε) αποφάσισαν ότι επιτέλους ήρθε η ώρα για γιούρια, να μας πιούνε το αίμα με τον καπνοσυλλέκτη, υπό τη σκιά που ρίχνουν τα σμήνη οι μουμουετζίδικες ακρίδες (τους). Η δε αριστερά... (εντάξει, οκέι, το παράκανα)



Πίστεψα ότι η (σχεδόν) ομαλή ένταξη τόσων μεταναστών τη δεκαετία του '90, η ύπαρξη ενός Ματιάμπα κι ενός Σχορτσιανίτη και τόσων Αλβανών δεύτερης γενιάς θα μας ξεκόλλαγε από τα παλαιοπατριωτικά βράχια. Αλλά εδώ δε στάθηκα βλαξ, αποδείχτηκα πανύβλακας, όχι απλό βλακόμουτρο αλλά βλακόμετρο: αν ξεκολλήσει η πεταλίδα, ψοφάει. Άντε λοιπόν και στη Βουλή η Χρυσή Αυγή, άντε να αρχίσουμε να τους σφάζουμε σιγά-σιγά γιατί, συνέλληνες, σπάζοντας μαγαζιά και δέρνοντάς τους δε γίνεται δουλειά, αυτοί είναι σαν τα ποντίκια (όπως έλεγε κι εκείνη η ωραία ταινία της δεκαετίας του '30, πώς την έλεγαν, γερμανική ήταν).



Είμαι και ήμουν φεντεραλιστής. Πιστεύω ότι πρέπει να τελειώνουμε με τα εθνικά κράτη στην Ευρώπη, όπως τελειώσαμε με τη φεουδαρχία, τη μοναρχία, το παπικό κράτος και τις ωραίες και μεγάλες αυτοκρατορίες. Είμαι ευρωπαϊστής. Και τι έγινε; Κι εδώ στάθηκα αφελής. Εκεί που γινόντουσαν οι διαβουλεύσεις για το μέλλον της ΕΕ, αποφασίστηκε ότι ο φεντεραλισμός είναι τελείως Ντελόρ και καθόλου Ντιόρ. Δεν ήταν εθνικός, δεν ήταν αριστερός, δεν ήταν τίποτε. Εγκαταλείφθηκε και διαβεβαιωθήκαμε ότι τα εθνικά κράτη θα συνεχίσουν να είναι δυνατά, αγέρωχα, περήφανα, ανεμπόδιστα, κυρίαρχα. Έτσι γλυτώσαμε από τους ευρωκράτες να μας λένε πώς πρέπει να είναι τα αγγούρια και τα καρότα μας. Σε συμβολικό επίπεδο η ΕΕ παραμένει ένωση κυρίαρχων κρατών, 27. Σε πραγματικό επίπεδο της έχουνε κάνει ρεσάλτο κάτι μη εκλεγμένοι σκοταδιστές eurocons, οι ασώματες δυνάμεις που λέγονται αγορές (τις οποίες οίοι προσκυνούν ως αγγέλους φωτός, οίοι αναθεματίζουν ως σκατόψυχους μαυρόκαρδους δαίμονες -- αλλά μάλλον είναι απλώς αγορές), τα απολυταρχικά καθετώτα που κάποτε ονομάζονταν πολυεθνικές και ένα κονκλάβιο αμερικανόφιλων Ζλάβων που φρονούν ότι οι ελευθερίες στην Ευρώπη κινδυνεύουν από την ασθενική κλανίλα που απομένει από τον κομμουνισμό της ΚΟΜΕΚΟΝ και του Συμφώνου. Τουλάχιστον, παιδιά, γλιτώσαμε την εθνική μας κυριαρχία (δηλαδή της Γερμανίας και, ίσως, της Γαλλίας) από τον φεντεραλισμό.



Το τρανό συμπέρασμα: είμαι άσχετος και αφελής έως βλακείας. Διαβάζετε κάτι άλλο, όλντμπόυ ας πούμε.