Dvandva

 

I.

Αντιμετωπίζω με ειλικρινή συμπάθεια τους κεντροδεξιούς (επιμένω ότι δεν αντιλαμβάνομαι τι θα μπορούσε να είναι "κεντροαριστερά", πέραν των υβριδίων της σοσιαλδημοκρατίας) που μισούν τον φασισμό. Νιώθω την αγωνία τους για τον φασισμό, που οδηγεί στην απαξίωση της αστικής δημοκρατίας και που αναγκάζει μια χούφτα ανθρώπων με τιμή και αγωνία να προσπαθήσουν να του κόψουνε μόνοι τους τον δρόμο, όπως μπορούν.

Κάποιοι άλλοι εννοείται πως απλώς γογγύζουν επειδή ο φασισμός χαλάει την πιάτσα (τους), αυτούς δεν τους συμπαθώ βεβαίως. Ωστόσο, υπάρχουν όντως πολλοί που αισθάνονται ειλικρινή αποστροφή απεναντι στους εχθρούς της ελευθερίας, στους ιεραπόστολους της απροκάλυπτης απανθρωπιάς και βαρβαρότητας, που σιχαίνονται τη μηχανική κτηνωδία του φασισμού, τη μηχανή του θανάτου του -- αυτοί είναι σχεδόν αδέρφια.

Τους συμπαθώ λοιπόν αυτούς και τους έχω για σχεδόν αδέρφια ως προς την απέχθειά τους απέναντι στην ολοκληρωτική μυθολογία του φασισμού.

 

Όμως σπανίως στεκόμαστε άκριτα απέναντι στα αδέρφια μας και πολύ λιγότερες φορές ταυτιζόμαστε με αυτά. Το λέω αυτό γιατί οι αντιφασίστες κεντροδεξιοί δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι ο φασισμός (αλλά και κάθε ολοκληρωτισμός που προσκυνάει τον θάνατο, την όποια καθαρότητα και την κοινωνική χλωρίνη) αποτελούν στοιχείο του συστήματος στο οποίο οι ίδιοι πιστεύουν: ενός συστήματος που ευαγγελίζεται δικαιοσύνη και ελευθερία χωρίς δίκαιη κατανομή πλούτου, που επιδιώκει ισότητα κι ισονομία χωρίς αλληλεγγύη. Σε αυτό το σύστημα οι φασίστες ενσαρκώνουν τον αναγκαίο εχθρό για τον διαρκή ήπιο πόλεμο που κρατάει "την κοινωνία σε εγρήγορση", ενώ παράλληλα εγκολπώνονται στις φαιές φάλαγγές τους πολλούς μετεξεταστέους και ανεξεταστέους της δημοκρατίας -- ώστε να μη ριζοσπαστικοποιηθούν κι έχουμε φασαρίες.

Οι αντιφασίστες κεντροδεξιοί μού θυμίζουνε λοιπόν τους αντιπουριτανούς και αντιηθικιστές χριστιανούς, που ολοφύρονται για την υστερική έμφαση στη σεξουαλική "αμαρτία" που προσδίδουν οι "φανατικοί", οι "πιετιστές", οι "ηθικιστές". Αρνούνται κι εκείνοι να παραδεχτούν ότι η υστερική αυτή έμφαση, ιδίως η αντίληψη της αντιερωτικής καθαρότητας του σώματος, αποτελεί κεντρικό στοιχείο της πίστης τους, από τον Απόστολο Παύλο και μετά.

IΙ.

Ας υποθέσουμε ότι λόγω μιας ξαφνικής ανωμαλίας της φύσεως εκλείπει τα μεσάνυχτα κάθε ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, ας πούμε ότι λόγω τερατώδους θαύματος κάποιου θεού μοχθηρού και με τάσεις για κατακλυσμό και απανθρωπιά είναι αδύνατη η όποια εκδήλωσή της, σε οποιοδήποτε επίπεδο -- έστω και σε αυτό της προαίρεσης. Θα έχει πια νόημα η σύναψη συμφώνου συμβίωσης (ή και γάμου) μεταξύ δύο γυναικών ή δύο ανδρών;

Η απάντηση είναι "εννοείται". Το κράτος δεν θα έπρεπε να το κόφτει τι κάνει (ή τι δεν κάνει, στον ζοφερό παράλληλο κόσμο που περιέγραψα πιο πάνω) ένα ζευγάρι που συναίνεσε να μοιραστεί τον βίο και τα αγαθά του για όσο διαρκεί το σύμφωνο (ή ο γάμος) ή που ανέλαβε να μεγαλώσει παιδιά από κοινού. Άλλωστε, αφήνοντας στην άκρη διαζύγια λόγω προσχηματικής "μη εκπλήρωσης συζυγικών καθηκόντων", αν η ερωτική δραστηριότητα μεταξύ εγγάμων (ή συναψάντων σύμφωνο) αποτελούσε κριτήριο εγκυρότητας ή βιωσιμότητας του ετερόφυλου γάμου... χαχά δηλαδή.

Η φωτογραφία είναι του Zach Gold.