Ήταν ένα μικρό καράβι

Είμαστε όλοι σε ένα βαπόρι. Είναι παλιό σκαρί κι όχι από τα καλύτερα. Καίει το μαζούτ λίγο σπάταλα. Οι κουπαστές του είναι χαμηλές και αν πλησιάσει κανα παιδί, κινδυνεύει να βρεθεί στη θάλασσα. Οι έξοδοι κινδύνου δεν είναι φαρδιές, δεν έχει και κυλιόμενες. Το κατάστρωμα γλυστράει μόλις σηκωθεί λίγος πίτυλος. Όλοι πάνω του γκρινιάζουν. Όλοι: αυτοί που είναι στην πρώτη θέση γιατί είναι λίγες οι μονόκλινες καμπίνες. Αυτοί που είναι στην τουριστική γιατί δεν πέφτουν πίσω τα καθίσματα, το σαλόνι μυρίζει ενώ στο κατάστρωμα δεν χωράς να περάσεις. Οι υπόλοιποι επιβάτες θα ήθελαν να τρώνε κάτι καλύτερο κι όχι μόνον καραβίσια μακαρονάδα με φραπέ καραβίσιο ή τριήμερες τυρόπιτες του Έβερεστ.

Κι αναλαμβάνει καπετάνιος ένας ψηλός θεωρητικός μουστακαλής. Και λέει: "Αυτό το βαπόρι δεν είναι σύγχρονο, δεν είναι άνετο, δεν είναι ασφαλές. Κι έχει και υψηλή κατανάλωση καυσίμου."

Με τα πολλά, το βαπόρι αρχίζει να μπάζει. Μάλλον ο καπετάνιος έξυσε τίποτε ξέρες, καμμιά φαλκονέρα. Όμως κάποιοι ψύχραιμοι επιβάτες, που διαβάζουν εφημερίδες, έχουνε πάρει το Λόουερ κι έχουνε ταξιδέψει και στο Παρίσι, εξηγούνε στους επιβάτες ότι το βαπόρι βουλιάζει γιατί είναι παλιό σκαρί κι όχι από τα καλύτερα, ενώ καίει το μαζούτ λίγο σπάταλα. Επίσης, δεν πληροί βασικούς όρους ασφαλείας. Έτσι κι αλλιώς, όλοι πάνω του γκρινιάζουν, πλήρωμα κι επιβάτες. Αυτά μας φέραν ως εδώ. Και τώρα μπάζει νερά.

Τότε ο δεύτερος συλλαμβάνει ένα ευφυές σχέδιο: όσο μειώνεται η μάζα ενός πλεούμενου, τόσο μικραίνει το εκτόπισμά του. Ενδεχομένως αν απαλλαγούμε από αρκετό έρμα, να καταφέρουμε να σηκωθεί τόσο το σκαρί ώστε το σημείο από το οποίο μπάζει να μην είναι πια στα ύφαλα.

Αντί να πετάξει ο δεύτερος (που στο μεταξύ έγινε πρώτος) έρμα, αρχίζει να πετάει επιβάτες. Της τουριστικής. Νύχτα. Διακριτικά. Από το κατάστρωμα. Πρώτα σουτάρει κάτι γριές τύπου χαροκαμένες που γύριζαν από τον οφθαλμίατρο στον Πειραιά πίσω στο νησί. Μετά κάτι τσιγγανάκια -- δεν πειράζει, αυτοί γεννάνε πολύ. Ύστερα κανα γκρούβαλο άπλυτο ψιλομαστουρωμένο. Μετά άρρωστους (μαζί με αναπηρικά καροτσάκια, είναι βαριά αυτά). Δυστυχώς δεν υπήρχαν εθελοντές, αφού οι επιβάτες της τουριστικής δεν έδειχαν υπευθυνότητα και δεν ήθελαν να βάλουνε πλάτη να σωθεί το σκαρί.

Κάποιοι διαμαρτύρονταν. Έντονα. Όμως κάποιοι άλλοι επιβάτες, όχι της πρώτης αλλά που συνέτρωγαν πότε με επιβάτες της πρώτης και πότε με το πλήρωμα, αυτοί που διαβάζουν εφημερίδες, έχουνε πάρει το Λόουερ κι έχουνε ταξιδέψει και στο Παρίσι δηλαδή, εξηγούσαν άοκνα τα αυτονόητα: Αν δεν φύγει η σαβούρα, το πλοίο θα βουλιάξει. Απλά. Επιπλέον, το πλοίο ήτανε σπάταλο και σκυλοπνίχτης: είναι παλιό σκαρί κι όχι από τα καλύτερα, οι κουπαστές του είναι χαμηλές και αν πλησιάσει κανα παιδί, κινδυνεύει να βρεθεί στη θάλασσα, ενώ οι έξοδοι κινδύνου και το κατάστρωμα είναι παγίδες θανάτου. 

Μετά διαμαρτύρονταν ακόμα περισσότεροι, ιδίως όσοι έβλεπαν ότι έλειπαν σωστικές λέμβοι, ότι φαινόταν να έχει μειωθεί η κίνηση στο σαλόνι της πρώτης θέσης. Άλλοι έβλεπαν τα πιτσιρίκια τους να λείπουν, άλλοι δεν έβρισκαν τα ταίρια τους -- κάποιοι απλώς αναρωτιόντουσαν τι απέγινε ο γεράκος που γύριζε το κανάλι στα τούρκικα. Άρχισαν μάλιστα μικροταραχές πάνω στο πλεούμενο αλλά ευτυχώς το πλήρωμα τις κατέστειλε επιτυχώς, προτού υπάρξει φθορά ξένης περιουσίας ή, χειρότερα, καμμιά ανταρσία.

Στο μεταξύ οι λογιότεροι επιβάτες εξηγούσαν ακούραστα οτι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι ακριβώς γινότανε τις νύχτες, δηλαδή ποιοι την έκαναν από το βαπόρι με λέμβους και ποιοι κατέληγαν στα ψάρια σαν έρμα. Ίσως να έφευγαν οι δειλοί της τουριστικής θέσης με τις λέμβους, άλλωστε και στις αεροπορικές θέσεις είχε αραιώσει η κίνηση. Σίγουρα πάντως είναι προπαγάνδα κάποιων και χυδαίος λαϊκισμός ότι πετάνε στη θάλασσα μόνον τους "κατάστρωμα". Κι έτσι, από ένα σημείο και μετά, όλοι ήτανε μπερδεμένοι: οι λέμβοι λιγόστευαν, η κίνηση και στην πρώτη θέση και στα αεροπορικες θέσεις αραίωνε: ποιοι κατέληγαν έρμα και ποιοι ασφαλείς στο κοντινότερο λιμάνι, ποιος να το ξέρει; Τέτοιες ώρες, όταν ο χρόνος που περνάει είναι πολύτιμος, ποιος θα ασχοληθεί με φιλοσοφίες; Σημασία έχει να αλαφρύνει το σκαρί, που όλο βουλιάζει, να σηκωθεί η ρωγμή πάνω από τα ίσαλα. Να σωθεί το σκαρί.

Η ιστορία τελειώνει κάπως έτσι: στις τελευταίες λέμβους επιβιβαστηκαν αυτοί που διαβάζουν εφημερίδες, έχουνε πάρει το Λόουερ κι έχουνε ταξιδέψει και στο Παρίσι. Επέμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι το βαπόρι, όχι γιατί το έριξε ο πρώτος σε ξέρες, φήμες που διαδίδουν ανεύθυνοι και γραφικοί, παρά βουλιάζει γιατί είναι παλιό σκαρί κι όχι από τα καλύτερα, ενώ καίει το μαζούτ λίγο σπάταλα. Επίσης, δεν πληροί βασικούς όρους ασφαλείας. Αυτά μας φέραν ως εδώ

Τελικά στο βαπόρι, που ταξίδευε σαν το πλοίο του Ιπτάμενου Ολλανδού μάταια και χωρίς προσδοκία λιμανιού, έμειναν κάμποσοι της τρίτης θέσης και μερικοί από το πλήρωμα. Το ΠΝ σκεφτόταν να το βυθίσει μια κι έξω το σαπιοκάραβο, τον σκυλοπνίχτη, την ντροπή της ακτοπλοΐας. με αυτόν τον τρόπο θα παραδειγματίζονταν και άλλοι πλοιοκτήτες, που αφήνουν να ταξιδεύουν ακόμα παλιά ενεργοβόρα σκαριά, με χαμηλές κουπαστές κι ολισθηρά καταστρώματα: αφού στο τέλος μπαζουν και βουλιάζουνε. Αλλιώς, μπορούν όσοι ακόμα επιβαίνουν στο σκαρί να συνεχίσουν, μάλλον να εντατικοποιήσουν, το πρόγραμμα μείωσης έρματος. Ποιους θα πετάξουν στη θάλασσα μπορούνε πια να το αποφασίζουνε μόνοι τους. Αυτό δεν ήθελαν;