Μετά τη (Γεωργική) Επανάσταση

Για τα πολιτικά τη γνώμη μου την είπα εδώ. Απλώς προσθέτω ότι είχαμε μια διπλή αυτοκτονία προχτές -- τίποτε απολύτως δεν έχει τελειώσει, τίποτε απολύτως δεν έχει επουλωθεί. Ας μη μας καβαλάει το συμβολικό.

Όμως άλλα με τρώνε τώρα. Περιοχές της ανθρώπινης ζωής και εμπειρίες που απαιτούν να στασιάσουμε, συλλογικά και ατομικά.

Πατριαρχία

Δύο σοφά τραγούδια έχει γράψει ο Λένον. Το ένα είναι το Working class hero, που είναι και τραγουδάρα. Το άλλο είναι αυτό. Με ενοχλεί βαθιά ο τρόπος που ασχολούνται με το στραβοπάτημα της Μαντόνας, είναι γριά και θα έπρεπε να κάτσει σπίτι της λέει, ενώ τα παλληκάρια οι Στόουνς να παίζουνε και να χορπηδάνε μέσα από τα φέρετρα. Με εξαγριώνει αυτό που είναι της μόδας να λέμε slut shaming, όρος που απλώς κουκουλώνει την ευκολία και τη χυδαιότητα της αγροτοποιμενικής ηθικής μας: μιας ηθικής που με διαπόμπευση και με ενοχή πασχίζει να αλυσοδέσει το μουνί για να ελέγχουμε τα αρσενικά τη ροή της κληροδοσίας και για να κατευνάζουμε τις μικροδυναστικές μας αγωνίες. Φρίττω με όσα γίνονται στην Τουρκία και καμαρώνω για τους αριστερούς (εκεί η αριστερά δεν είναι σέρτικη και μπουζουκονταγλάν -- αλλά οι Τούρκοι έτσι κι αλλιώς εδώ και δεκαετίες μάς βάζουνε τα γυαλιά) που κατέβηκαν με τις φούστες να διαμαρτυρηθούν. Και μη βαυκαλίζεστε ότι εδώ είμαστε καλύτερα.

Η πατριαρχία δε γνωρίζει τάξεις, κουλτούρες, εθνότητες -- δεν καταλαβαίνει τίποτα, ντιπ για ντιπ. Η πατριαρχία είναι η χρόνια, η προαιώνια, καρδιοπάθεια που ψωνίσαμε με τη Γεωργική Επανάσταση. Είναι η πραγματική κατάρα της Εδέμ. Παραφράζοντας τον Γκορ Βιντάλ, η πατριαρχία είναι το μεγάλο, ανομολόγητο κακό στο κέντρο κάθε κουλτούρας. Όπως ήταν και η δουλεία, άλλωστε. Όπως λοιπόν και εναντίον της δουλείας, θα χρειαστεί σφοδρός κι ανελέητος πόλεμος εναντίον της, αφού η πατριαρχία αποτελεί και κιβωτό αδιανόητων προνομίων και για τον τελευταίο μαλάκα άντρα και αστείρευτη πηγή βαρβαρότητας.

Μισαλλοδοξία

Αφού κατέστρεψαν βουδιστικά μνημεία οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, ήρθε η σειρά να λεηλατηθούν και να βανδαλιστούν οι ασύλληπτα πολύτιμοι θησαυροί του Ιράκ. Προηγήθηκαν ερασιτέχνες αρχαιοκάπηλοι τον καιρό της εισβολής των δυτικών δυνάμεων στο Ιράκ, εγχώριοι και μη. Είδαμε και εμείς σήμερα τα καμένα βιβλία της Μοσούλης και της βαριοπούλες εναντίον γλυπτών. Σε μια από τις εστίες της Γεωργικής Επανάστασης.

Αλλά όμως τι κάνει το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος; Τι κάνουν οι οπαδοί του; Καθαιρούν και συντρίβουν τα είδωλα. Αποκαθηλώνουν εικόνες αρχέγονων δαιμόνων και ψεύτικων θεών. Αυτά είναι γνωστά καμώματα των μονοθεϊστών: είναι ζηλότυπος ο ένας Κύριος και Θεός τους και επίβουλος και μοχθηρός ο άγγελος σατάν τους. Τα ξήλωσαν τα είδωλα και οι εικονοκλάστες προτεστάντες, και ο Σαβοναρόλα, και οι εικονομάχοι, και οι ευσεβείς Γότθοι, και η αρχαία Εκκλησία όταν σήκωσε κεφάλι. Έτσι σπάρθηκαν οι εξοχές με αρχαίες πέτρες για να γράφει ο Σεφέρης τα δικά του, έτσι γέμισαν ακρωτηριασμένα αρχιτεκτονικά μέλη τα κτίσματα δύο χιλιετιών, έτσι έχασαν κεφάλια και όρχεις τα αρχαία αγάλματα. Μη φρικάρετε. Πάνω και από την Ιστορία της Τέχνης υπάρχει ο Θεός.

Επιπλέον, δε γίνεται να θρηνούμε έργα τέχνης και βιβλία όταν έχει σκοτωθεί έστω και ένας άνθρωπος: όταν κατακρημνίζονται άνθρωποι γιατί είναι ομοφυλόφιλοι, όταν σφάζονται άλλοι σαν πρόβατα γιατί είναι χριστιανοί. Όταν επιπλέον αυτά τα χέρια τα οπλίζει, όχι η θεοκρατική σέχτα των πρόστυχων σαουδαράβων ή οι μαυροφόροι αγιατολλάχ του Ιράν, παρά η Δύση της Δημοκρατίας και των Δικαιωμάτων και του Je suis Charlie.