Πείνα

Στο κρεβάτι τις προάλλες σκεφτόμουν ότι πέρα από την ταξική στράτευση, υπάρχει ακόμα ένα πρόβλημα στο να κατανοήσουν όσοι έχουν το προνόμιο και την πολυτέλεια να γράφουν τι πραγματικά σημαίνει φτώχεια: όσο ζωηρή και αν είναι η ενσυναίσθησή σου, την πείνα λ.χ. πρέπει να την έχεις ζήσει.

Πείνα εγώ έχω ζήσει για πάρα πολύ λίγο, περίπου 10 μέρες εκεί το Πάσχα του '97. Μόλις είχε υποτιμηθεί η δραχμή, το ΙΚΥ δεν είχε τις πιστώσεις για να μας στείλει στην ώρα τους τις 580 λίρες τον μήνα. Τους πήρε βδομάδες να βρουν τα χρήματα. Κατά την Κυριακή των Βαΐων ξέμεινα εντελώς από μετρητά, πιστωτική κάρτα δεν είχα. Κυκλοφορούσα με δύο δεκάλιρα για ώρα ανάγκης. Κι έτσι, για περίπου δέκα μέρες απλώς δεν είχα λεφτά, έτρωγα μόνο το βραδυνό στην εστία, μια φορά τη μέρα. Άρα δεν ήταν κανονική πείνα, ενώ θυσίασα ένα πεντόλιρο κι έφαγα μια μερίδα κοτόπουλο την ημέρα του Πάσχα.

Θυμάμαι ότι ζαλιζόμουν και ότι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Κοιμόμουν πολύ και ξύπναγα πεινώντας, κοίταζα το Σίτυ από το παράθυρό μου και δεν έκανα καμμία υψηλή σκέψη, απλώς αναρωτιόμουν αν το τσάι θα μου έκοβε την πείνα. Τσάι υπήρχε άφθονο. Θυμάμαι να περπατάω σε μια πόλη σαν τον Λονδίνο και να μην έχω πού να πάω, αφού ήδη από τότε ήταν αδύνατο να υπάρχεις εκεί μέσα χωρίς να καταναλώνεις. Πήγαινα μεγάλους περιπάτους: στο ποτάμι, στη National Gallery, στο British Museum, σε πάρκα -- σε ό,τι ήταν ανοιχτό τζάμπα. Όμως δεν μπορούσα καθόλου να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτε να αισθητικοποιήσεις από την κατάσταση, δεν αισθητικοποιείται εύκολα η πείνα -- άλλωστε ακόμα και η Πείνα του Χαμσούν κατά βάθος τη σεξουαλική στέρηση πραγματεύεται, νομίζω.

Θυμάμαι κυρίως ότι περίμενα να περάσουν οι ώρες να πάω να φάω τις αηδίες φριτέζας που μας προσέφερε το International Hall για βραδινό. Δεν είναι πάντως αλήθεια ότι σκέφτεσαι διαρκώς το φαΐ ή ότι ονειρεύεσαι ψητά και μακαρονάδες και σάντουιτς και τέτοια, αυτά που λεν ότι παθαίνεις με τις δίατες και τις νηστείες δηλαδή. Όμως όταν τελικά πήρα 400 λίρες στα χέρια μου, έκτακτη παρακινδυνευμένη βοήθεια μέσα σ' έναν φάκελο από έναν πανικόβλητο πατέρα που κατάλαβε τι συνέβαινε, δεν πίστευα στα μάτια μου: μου φαινόταν το πάκο με τα εικοσάλιρα στο χέρι μου σαν κλεμμένο. Κοίταγα τη βασίλισσα στο πάνω-πάνω εικοσάλιρο, μωβ, να με κοιτάζει και νόμιζα ότι βλέπω εικόνισμα.

Εντάξει, και από το 2000 με 2002 έζησα στη φτώχεια: είναι χαρακτηριστικό ότι έκανα απόπειρα να βγάλω πιστωτική, μπας και αποκτήσω λίγο ρευστό, και όταν άκουσε το τετραψήφιο ετήσιο εισόδημά μου ο τύπος στο τηλέφωνο βουβάθηκε και μετά κατάφερε να μου πει με βεβιασμένα ουδέτερο τόνο πως μάλλον δεν θα εγκριθεί η αίτησή μου -- και μιλάμε για μια εποχή που έδιναν πιστωτική με το στανιό.

Αλλά πείνα μόνον εκείνες τις δέκα μέρες.