Fartherland

Ωραία: ο κόσμος μας εξελίσσεται σε μια αρένα στη μια γωνία της οποίας θα έχουμε τον εσμό των φανατικών (κατά του καπνίσματος, της παχυσαρκίας, της υγείας, της Δύσης, της Ανατολής, του Ισλάμ, του Χριστιανισμού, των άσπρων, των μαύρων, των ροζ, των κόκκινων, των κίτρινων, των πράσινων, των ξυλοκόπων κ.ο.κ.) και από την άλλη τους φανατικούς διώκτες τους οι οποίοι θα υπερασπίζονται τα δικαιώματά 'μας' καταπατώντας τα.

Οι μιαροί αρχικροκόδειλοι

Όταν αποπειράθηκα, όντας στα πέριξ, να πάω για κανα ποτό μαζί του, να δω τι σόι άνθρωπος έχει τόση παρρησία, τόση εντιμότητα και τόση οξυδέρκεια (σπάνιες αρετές), αυτός διακριτικά το απέφυγε με τον τρόπο των συντοπιτών του: δεν απάντησε καν.

Όμως όσα γράφει, τελικά, μας αφορούν πολύ. Δυστυχώς. Για ένα πρόσφατό δείγμα του γιατί, διαβάστε αυτό, που μιλάει για τους αρχικροκόδειλους.

(Η κολοβή συναυλία των White Stripes ήταν θεσπέσια εμπειρία.)

Παραληρονησάκι

Διακοπολάγνοι (διότι διακοποστερημένοι) τριπλοπαρκαδόροι Έλληνες,

Όπου κι αν γυρίσω, όπου κι αν σταθώ, διαβάζω συγκριτικά τεστ νησιών. Το 'να τ' άλλο, παραλίες, παραλίες, παραλίες. Τι συμβαίνει; Τι άλλαξε από πέρσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι; Πώς σιγά-σιγά η Σέριφος, η Σίκινος και η Φολέγανδρος έγιναν εντελώς διαφορετικοί προορισμοί διακοπών; Τι διαφορές να έχουνε μεταξύ τους όλα αυτά τα ανεμόδαρτα ρημαδόβραχα; Ή οι παραλίες τους;

Οκέι, έχω πάει και στη Σχοινούσα: μας κατάκλεψαν, αλλά περάσαμε καλά, είχε πλάκα και καλό φαγητό. Τι να κάνω τώρα; να πάω φέτος στην Αρακλειά και να το ρίξω στον διαλογισμό, μπας και ανακαλύψω καμμιά ειδοποιό διαφορά;

Άλλο: κάποτε διαφήμιζαν την Κίμωλο, αφήσαμε κι εμείς τη Μήλο και μετά από μερικές ώρες πλήρους βαρεμάρας, θερμοπληξίας, δίψας και υπερτιμημένης ταγκιάς τηγανητής πατάτας επιστρέψαμε στη Μήλο.

Μου έλεγε τώρα πρόσφατα ένας φίλος, "α, οι Λειψοί". Οι Λειψοί;;;;; Τι λέτε ρε παιδιά, να πούμε; Μέχρι να πάω στους Λειψούς, στη Γαύδο και στο Αγαθονήσι, έχω πάει στο θεσπέσιο Γκαργκάνο του ιταλικού Ιονίου κι έχω γυρίσει. Για να μην πω για τους Παξούς και την Ιθάκη. Έλεος, πια, είπαμε να πάμε κάπου, να ανακαλύψουμε τίποτε, αλλά να πάρουμε σβάρνα όλες τις Γυάρους και τις Άγριες Γραμβούσες για να καταρτίσουμε σούμα και κατάλογο συγκριτικών τεχνικών χαρακτηριστικών από το σχεδόν τίποτις; Γκετ ε λάιφ, ρε (που λέει ο λόγος).

Πάντως, αν τα παραπάνω σας φαίνονται αλαμπουρνέχικα, αγνοήστε τα και έχετε υπ' όψιν και τα κάτωθι για φέτος:

Κέρο
Λαούσες
Οθωνούς
Αϊ-Στράτη
Ρω
Αιγόνησο
Αντικύθηρα
το ανώνυμο νησί απέναντι από τη Μηλίνα στον Παγασητικόοοοο...

μορφή από χώμα κι ουρανό

Χτες το βράδυ με κουβαλησαν πάλι σε μια μουσική σκηνή, όπου το πρόγραμμα ήταν κατά τα τρία πέμπτα ίδιο με αυτό άλλων μουσικών σκηνών. Με μία διαφορά: τα παιδιά της 'Αυλαίας' ξέρουνε να παίζουν μουσική. Εξ ου και γίνεται το "δώσε κι εμένα μπάρμπα" εκεί μέσα.

Μέσα στα πολλά και διάφορα που (ξαν)ακούσαμε, ξανάκουσα και το 'Ζεϊμπέκικο' του Νιόνιου. Ανέκαθεν πίστευα πως πρόκειται για το καλύτερο ελληνικό τραγούδι στιχουργικά, και με πολύ μεγάλη διαφορά. Αφήστε την ποίηση στην άκρη τώρα, είναι άδικο να τα βάζει ο Ελύτης κι ο Αναγνωστάκης με τον κοσμάκη. Ξεχάστε μυρτιές, αετούς χωρίς φτερά, προσκυνητές, γυρίζει το γρανάζι, βυζάκια έξω, έι βαλλά, διψάω σαν ψάρι στον βυθό, ποια θυσία, τον Μπάμπη τον Φλου, το κόκκινο το κίτρινο το μπλε, μες στη νύχτα φύγαν τα πουλιά, δυο πόρτες, θάλασσα μνήμη, τη γάτα τη Σερενάτα, τον Γκάτσο συλλήβδην και τη δισέγγονη αυτού Λίνα -- ξεχάστε και το ρεμπέτικο ακόμα: ο Νιόνιος, μέσα στην πολύτιμη ώρα όπου έγραψε το 'Ζεϊμπέκικο', μας έδωσε ένα τραγούδι που εξακτινώνει αναγνώσεις επί αναγνώσεων και ανοίγεται σε πολλαπλά νοήματα. Συγκεφαλαιώνει όλη την Νεολληνική Παθολογία χωρίς συνθηματολογία και κορώνες (παραδόξως, θα πει κανείς εάν αναλογιστεί τι μάς έπαθε μετά ο Νιόνιος...), ενώ είναι ερωτικό τραγούδι κι ένας θεσπέσιος ύμνος ταυτόχρονα.

Όταν τα Χριστούγεννα του 2003 ζήτησα να δώσουν €40 για πάρτη μου και να μου πάρουν την ανοικονόμητα εκδεδομένη 'Σούμα' του Σαβ. (με όλους τους στίχους), περίμενα πως ο βησιγότθος που έκανε την επιμέλεια θα φρόντιζε να περιλάβει και τους στίχους της δεύτερης φωνής του τραγουδιού, χωρίς την οποία κολοβώνεται και γίνεται εν μέρει ασυνάρτητο. Αμ δε. Τουλάχιστον την άκουσα τραγουδισμένη χτες βράδυ και ηρέμησα λίγο.