Λίγο πριν το γύρισμα

Πρώτον, από εδώ:

έχω σκεφτεί κατά καιρούς τη δύναμη που έχει η άρνηση. Πάνε 5 άνθρωποι σε μια ταινία, οι τέσσερις βγαίνουν ενθουσιασμένοι και ο πέμπτος αναφωνεί: «απαράδεκτη πατάτα». Και ξαφνικά αυτός ο ένας δίνει τον τόνο, ακούγεται δυνατότερα, καλύπτει τους τέσσερις. Δεν πρόκειται για τη διαφορά στο γούστο [...]. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης, με συγκρίσεις και μανιχαϊσμούς τύπου σκουπίδια και διαμάντια, πέρα από προσβλητικός είναι και κλεισμένος στον εαυτό του, δεν διαλέγεται με κανέναν και τίποτα.

Δεύτερον, ενώ τουρτούριζα απο τον πυρετό και η ΕΤ1 έδειχνε ντοκυμαντέρ για κατεψυγμένους εξερευνητές της Ανταρκτικής (το οποίο μου ξαναθύμισε και του Σάκλετον τα πάθη), και δος του ρίγη:

Γιατί οι Ελληνίδες και οι Έλληνες τόσο συστηματικά αποτυγχάνουν οικτρά σε ένα πράγμα, δηλαδή τις σχέσεις και τα γκομενοσεξουαλικά; Μα γιατί είναι το μόνο ζήτημα στο οποίο δεν μπορούν πραγματικά να τους βοηθήσουν ο μπαμπάς και η μαμά.

Καλή Χρονιά!

Πάρε ναυτάκι συριανό

Πήγα να φάω στην καφετέρια γνωστού σουπερμάρκετ της Λευκωσίας και βρήκα παρατημένο στο τραπέζι μου το περιοδικό StudentStyle, το οποίο έβλεπα για πρώτη φορά. Είχε αφιέρωμα στα μπλογκ. Το ξεφύλλισα τρώγοντας ένα σάντουιτς με τόννο (το οποίο είχε και βραστό αυγό μέσα, δυστυχώς).

Ξεφυλλίζοντας που λέτε το ψυχεδελικά στημένο αφιέρωμα (από γραφιστικής άποψης εννοώ, ετσι;) και προσπαθώντας να διαβάσω ποιους συνιστά από μπλογκάδες ο συντάκτης του αφιερώματος Κυριάκος Παχουλίδης, να σου κι αυτό:

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα)

Επειδή τον κύριο Παχουλίδη δεν τον ξέρω, αναρωτιέμαι ποιος διέρρευσε τις ζωτικές αυτές πληροφορίες. Μάλλον ο Rakasha, που είναι Κουβανός από το Στέρλινγκ.

Άντε ρε, Καλά Χριστούγεννα.

... και στις καλύτερες οικογένειες, μέρος Γ'

ή Ιστορίες για αγρίους από το Νησί όπου (πέρα) Βρέχει (και το 'έγκυρο' BBC)

Γνωστός φιλόλογος και σχολιαστής του μπλογκ παραπονέθηκε πρόσφατα ότι έχει μπουχτίσει με "φετφάδες του τύπου 'Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό το θαύμα' και 'Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό το αίσχος'". Έχει δίκιο και, φυσικά, την υποστήριξή μας αμέριστα (αν και, σχολαστικολογώντας λιγάκι, ο 'φετφάς' έχει ρυθμιστικό-νομικό χαρακτήρα και δεν αποτελεί μανιφέστο ή διακήρυξη).

Από την άλλη, βεβαίως, η ευθύνη μας ως "πνευματικών ανθρώπων "-- όπως γράφουν, ακόμα, στις εκθέσεις τους οι λυκειόπαιδες, μια και στην ελληνική μόνον οι τιτάνες του πνεύματος Παπανούτσος και Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος έχουνε γράψει δοκίμια, αν κρίνει κανείς από τις πηγές του μαθήματος της έκθεσης -- είναι να στηλιτεύουμε τα δικά μας στραβά πρώτα και κύρια.

Επιπλέον, το ότι συμβαίνουν κι αλλού όσα δεινά συμβαίνουν εδώ δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι ή παρηγοριά, ιδίως όταν μιλάμε για ολοκληρωτικά καθεστώτα ή αυταρχικές κοινωνίες όπως η Νεμπράσκα, το Πακιστάν, η Δυτική Βιρτζίνια ή το Μαλάουι.

Ωστόσο, ας παρεκκλίνουμε λίγο: δείτε τι ωραία που τυλίγει σε μια (οιονεί) κόλλα χαρτί ο γλωσσολόγος Geoff Pullum πρόσφατες αβελτηρίες του 'έγκυρου' BBC για τους 'λεξιπένητες' νέους.

Μπουάχαχα, δηλαδή, ιδίως αυτό το "this staggeringly stupid news report..." ("αυτό το συγκλονιστικά βλακώδες ρεπορτάζ..."). Μακάρι όσοι γράφουμε στα ελληνικά να ξέραμε να βρίζουμε παρομοίως βλακώδεις ιδέες· δυστυχώς εξαντλούμε την εφευρετικότητά μας σε ποταπά ad hominem.

Hystero-γραφο: Αυτό όμως είναι ακόμα καλύτερο: (τραγελαφικά) αποτελέσματα της αγαστής συνεργασίας έρευνας (της πλάκας) και "ελεύθερης αγοράς".

Επίμετρο της 19ης Δεκεμβρίου: Τελικά το Language Log είναι θησαυρός, ιδίως όσον αφορά το θέμα του τι συμβαίνει "και στις καλύτερες οικογένειες". Διάβασα σήμερα, λόγου χάρη, ένα κείμενο για τις αδολεσχίες περί γραμματικής που ακούστηκαν στη Γαλλία με αφορμή την (επαν)εισαγωγή της διδασκαλίας της στη βασική εκπαίδευση. Και η σουρρεαλιστικών προδιαγραφών αεριτζίδικη ρητορική και το ακυρολεκτικό και συσκοτισμένο περιεχόμενο της αναφοράς Bentolila κάνουν τις αντίστοιχες δικές μας 'έρευνες' να φαντάζουν υποδείγματα ορθολογισμού κι ακριβολογίας. Σημειωτέον μάλιστα ότι ο Bentolila είναι 'γλωσσολόγος', αντίθετα με τους δικούς μας ντόπιους γλωσσολαλούντες, οι οποίοι εν τέλει έχουνε και το ακαταλόγιστο.

Ο Κέρουακ στην Κύπρο

Στον ελληνόφωνο χώρο, σε γενικές γραμμές, η θέση των διαλέκτων και των ομιλητών τους βρίσκεται μέσα στο συρτάρι που γράφει απ' έξω 'Κωμωδία'.

Από τον (λαμιώτη) 'βλάχο' Χατζηχρήστο μέχρι τον καρδιτσιώτη πιτσιρικά του Λαζόπουλου, από τον αρχιτεμπέλαρο φραπεδοπότη σαλονικιό μέχρι τον α πριόρι μοβόρο κρητικό, από τον χαριτωμένο κερκυραίο του 'Περι Ανέμων και Υδάτων' μέχρι τον μισοηλίθιο Κυπραίο των κυπριακών (!) κωμωδιών, από την ψευδοπατρινιά Μακρυπούλια του κουρασμένου Καπουτζίδη μέχρι τον αρχετυπικό Πόντιο, όποιος μιλάει διάλεκτο στον ελληνικό δημόσιο βίο, έστω και την πιο ελαφρώς αποκλίνουσα από τη γραμμή της ΚΝΕ ('Κοινής ΝεοΕλληνικής'), είναι γραφικός, κουτός, αγράμματος.

Αυτό είναι τουλάχιστον απαίσιο, προϊόν ενός βαθύτατα ανεύθυνου εκπαιδευτικού συστήματος, του οποίου ακόμα και ο ελληνοκεντρισμός είναι κολοβός, μισερός.

Τα παραπάνω τα ξανασκέφτηκα διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας ένα από τα πιο συγκλονιστικά κείμενα που έχω 'συναντήσει' εδώ και καιρό. Μη σας αποθαρρύνει η διάλεκτος, ω νορμάλ, ευφυείς και γραμματιζούμενοι συνέλληνες. Το κείμενο θα σας ανταμείψει. Δείτε τη γλωσσική δυσκολία και απόσταση σαν μια άσκηση, σαν να διαβάζετε Ροΐδη, Παπαδιαμάντη, Βιζυηνό.