Νομικές φλυαρίες

Στις 28 Φεβρουαρίου διάβασα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση εδώ. Εκεί λέει ο Τελεολογικός ότι

Οι Αμερικάνοι έχουν μόνο μία φράση στο Σύνταγμά τους, εμείς φλύαρα άρθρα που δεν ξεκαθαρίζουν τελικά την ίδια την ελευθερία του λόγου.

Δείτε και την ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών που ακολουθεί εκεί μεταξύ του Τελεολογικού και του Όνειρου.

Φρονώ ότι η θολή διατύπωση κάποιων θεμελιωδών αρχών στο ελληνικό σύνταγμα δεν οφείλεται ούτε στην έλλειψη ευγλωττίας, ευφράδειας και ελληνομάθειας των συντακτών του, ούτε στην αδυναμία του Έλληνος για "κομψές διατυπώσεις". Εικάζω ότι επίτηδες είναι διατυπωμένες έτσι, ώστε να μην είναι απόλυτες, ώστε να επιδέχονται φαλκιδεύσεις "όπως σχετικός νόμος ορίζει". Ίσως σφάλλω, θα χαρώ να ακούσω την άποψη νομικών. Ξέρω πάντως πως στην Ελλάδα έχουμε μακρά παράδοση στρεψοδικίας και νομικής διγλωσσίας, κάτι έχει πάρει το αυτί μου για την κατάχρηση τροπολογιών και την πολυνομία: έτσι θολώνουν τα νερά, το έργο των δικαστών δυσχεραίνεται και όλοι είμαστε εντάξει.

Έτυχε την ίδια μέρα (28/2) το πρωί να έχω κάνει ένα σχετικό τσατ με ένα φίλο. Ας τον ονομάσουμε Κουρκουμπίνη, 'Κ' για συντομία. Παραθέτω:

[...]

Κ: το γερμανικο συνταγμα ειναι καλο ομως

[...]

Κ: τουχεις ριξει καμια ματια?
me: το γερμανικό σύνταγμα; όχι

[...]

me: έχω κοιτάξει το καναδικό και το ιταλικό. το ιταλικό έχει εντυπωσιακό προοίμιο
Κ: ναι? δηλαδη?
me: (βέβαια οι Ιταλοί είναι μαλάκες)
Κ: ουουουυ!
me:

Art. 1.
L'Italia è una Repubblica democratica, fondata sul lavoro. La sovranità appartiene al popolo, che la esercita nelle forme e nei limiti della Costituzione.
Art. 2.
La Repubblica riconosce e garantisce i diritti inviolabili dell'uomo, sia come singolo sia nelle formazioni sociali ove si svolge la sua personalità, e richiede l'adempimento dei doveri inderogabili di solidarietà politica, economica e sociale.

καταλαβαίνεις;

Κ: ΡΕ ΣΥ
δεν ξερω γρυ ιταλικα
me: ωχ
πάμε
Κ: ουτε λατινικα εχω μαθει ποτέ!
αστο τωρα
me: Η Ιταλία είναι μια δημοκρατική πολιτεία (ρεπούμπλικ) θεμελιωμένη στην εργασία!
Κ: οχι οκ τα πρωτα τα καταλ
περιμενε
ευκολο ειναι
me: :-)
Κ: ναι τα καταλαβα ολα
me: Κοίτα άρθρο ΕΞΙ:

La Repubblica tutela con apposite norme le minoranze linguistiche.

έξι !
Κ: tutela?
me: αναγνωρίζει, προστατεύει
Κ: a, ok
me: ναι, όπως στην Ελλάδα
Κ: αυτο ετοιμαζομουν να γραψω
οτι
μα κι εμεις το κανουμε αυτο! με τα ελληνικα!
me: όχι
το ελληνικό Σύνταγμα δε μιλάει για γλωσσικές μειονότητες
http://www.parliament.gr/politeuma/default.asp
Κ: αφου θα μας γαμησουν οι εξωγηινοι αμερικανοι αμα δεν το κανουμε!
γιατι, αν μιλουσε?
me: θα σέρναμε το Κράτος στα διακστήρια
δικαστήρια
Κ: χαχαχαχα
ΧΟΧΟΧΟΧΟ!
ΧΟ
me: στα διακτινιστήρια
Κοίτα το άρθρο 3:

Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους
άρα, άλλο ελληνικός λαός
άλλο ελληνικό έθνος
να μην ξεχνιόμαστε
Κ: ναι
me: αυτό είναι υπαινιγμός αλυτρωτισμού
Κ: αυτο ειναι και το βασικοτερο προβλημα εκει κατω
ναι!!
ναι!
me: ή μήπως όχι;
(χουάχ)

[...]

me:

Άρθρο 2:
2. H Eλλάδα, ακολουθώντας τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιδιώκει την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών.

Στο ιταλικό:

Art. 11.

L'Italia ripudia la guerra come strumento di offesa alla libertà degli altri popoli e come mezzo di risoluzione delle controversie internazionali

Η Ιταλία αποστρέφεται / καταδικάζει τον πόλεμο...
Κ: ναι καταλαβα
αργω λιγο, αλλα οκ
me: Λοιπόν
πήραμε τη δόση μας
και σήμερα
Κ: εξαιρετικα αποκαρδιωτικα αυτα
τις προαλλες…
me: (το άρθρο 11 του ιταλικού είναι πάνω από εκείνο που ορίζει τη σημαία του κράτους)

[...]

Πριν κλείσω, προσέξτε ότι το ιταλικό σύνταγμα "αναγνωρίζει και εγγυάται τα απαραβίαστα δικαιώματα του ανθρώπου, είτε ως ατόμου, είτε μέσα στους κοινωνικούς οργανισμούς όπου αναπτύσσει την προσωπικότητά του" (nelle formazioni sociali ove si svolge la sua personalità). Με μια παρόμοια διάταξη στο ελληνικό σύνταγμα θα αποθαρρυνόταν (ως, ας πούμε, αντισυνταγματικό) το όργιο ετεροπροσδιορισμού ομάδων και μειονοτήτων που καθημερινά εκτυλίσσεται στην Ελλάδα.