Η Ταινία μού άρεσε. Δεν έχουνε δίκιο όσοι λένε ότι το κατέστρεψε το κόμικ, εκτός κι αν νομίζουμε ότι το κόμικ είναι η Αγία Γραφή κι ότι περιέχει τόσο πολύ βαθύτερα μηνύματα πια. Εικαστικά και από άποψη οπτικής ατμόσφαιρας είναι ανώτερη (πάρα πολύ ανώτερη) του κόμικ, αφού δεν έχουμε τον ενοχλητικό κολορίστα που παραγέμισε αδέξια τα σχέδια του Gibbons. Η αλλαγή στο τέλος ήταν ευφυής και επιβεβλημένη. Ο Rorschach, αντίθετα με ό,τι περίμενα, αποδίδεται σωστά. Γενικά, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Snyder μάλλον είναι χαζός, έκανε εξαιρετική δουλειά. Όντως είναι η "καλύτερη μεταφορά" κόμικ του Moore.
Ναι αλλά: η μουσική επένδυση ήτανε φρικαλέα: Requiem; Hallelujah (του Κοέν);;; Requiem;;;;;;; Τόσα λεφτά για την τσιμπητή ρώγα (εξαίρετη!) και το σανσίλκ (θεσπέσιο!) της Silver Spectre και τόσο λίγη προσοχή στη μουσική επένδυση; Κάποιες άλλες μικροαλλαγές που έκανε ο Snyder ήταν -- για μένα, τουλάχιστον -- λάθος: η αύξηση της βίας, η αύξηση της ωμής απεικόνισης της βίας και το μισογυνικό εύρημα ότι τελικά ο Κωμικός αγαπήθηκε από την παρολίγο βιασμένη μητέρα της Silver Spectre, ενώ είναι και πατέρας της. Γενικά δε με πειράζουν ως αλλαγές καθεαυτές, αλλά στο ότι αλλοιώνουν σεναριακά το κόμικ και, ενδεχομένως, το πάνε αλλού. Ο Οζυμανδίας είναι λίγο ίμο, αλλά με χαριτωμένο τρόπο: ανήκει περισσότερο στο 'τρομερό 2008' παρά στο 'αποκαλυπτικό 1986'.
Γενικά, η ταινία είναι πολύ καλή, κάπως απλουστευμένη (τελικά το κινηματογραφικό μέσο περνάει το δικό του, ό,τι κι αν λένε, ό,τι κι αν κάνουν) αλλά και έτσι ακόμη ανώτερη πέντε σκάλες από το Μάτριξ (εκεί βέβαια όλα και όλοι είναι πιο καλοντυμένα). Επίσης, επειδή ξέρω ότι εκτιμάτε το Ωραίον: Silhouette ήταν η Apollonia Vanova. Ζλοβάκα. Κρίμα που δεν είχε περισσότερα φλας μπακ.
Πάντως διασκέδασα με το πόσο καθήκι παριστάνεται ο Νίξον. Οι Αμερικάνοι δεν μπορούνε να αποφασίσουν εάν ο Νίξον ή ο W είναι ο χειρότερος πρόεδρος που είχανε ποτέ. Χαρακτηριστικά, πάντως, κατάφεραν να μας τους φορέσουν από δύο φορές και τους δύο μέσα σε μια τριακονταπενταετία. Συν οχτώ χρόνια Άντικραϊστ (ο Ρόναλντ). Τι να πεις: το είπε ο Τσώρτσιλ: The Americans will always do the right thing . . . After they've exhausted all the alternatives.
Το ζήτημα με το Watchmen είναι ότι όλοι, όσο κι αν προσπαθούμε να αποστασιοποιηθούμε, έχουμε στο νου μας τη σύγκριση με το comic. Το ίδια βέβαια συμβαίνει και με τον Snyder. Εκείνος είναι σε δυσκολότερη θέση γιατί πρέπει να μοιραστεί μεταξύ ημών των θαυμαστών της εμπειρίας του Moore και των υπόλοιπων που πάνε να δουν εκρήξεις και ξυλίκια. Αυτή είναι και η παγίδα κατά τη γνώμη μου, την οποία ευφυώς έχει αποφύγει ως σήμερα μόνο ο Christopher Nolan, ο οποίος αντέγραψε επιλεκτικά από το comic και δεν περιέγραψε τον Batman, αλλά τον άφησε να αναδυθεί μέσα από χαρακτηριστικές λεπτομέρειες. Όσον αφορά τα θέσφατα, για μένα ούτε καν η Αγία Γραφή δεν είναι Αγία Γραφή και στην ταινία δεν θα είχα αντίρρηση η διάβαση της Ερυθράς θάλασσας να παρουσιαστεί ως κόψιμο σε φέτες με λέιζερ από εξωγήινους. Οι αντιρρήσεις μου εστιάζονται ακριβώς σε αυτό που λές κι εσύ ("γενικά δε με πειράζουν ως αλλαγές καθεαυτές, αλλά στο ότι αλλοιώνουν σεναριακά το κόμικ και, ενδεχομένως, το πάνε αλλού"), απλά βλέπω περισσότερες από σένα. Ο Rorcschach
ΑπάντησηΔιαγραφήυστερεί στη σκηνική του απόδοση σε σχέση με τον Comedian (ο οποίος παρεμπιπτόντως, συμφωνώ, προκύπτει ως και συμπαθής), ίσως γιατί είναι πιο περίπλοκος, ίσως γιατί ο Snyder αυξάνοντας, όπως παρατηρείς κι εσύ, την ωμή βία και την απεικόνισή της, αναιρεί την ουσία της μεταβολής του από Walter Kovacs σε Rorschach παρουσιάζοντάς τον ως χασάπη με μπαλτά. Ο Ozymandias είναι κάτι μεταξύ brat και David Bowie, πιστεύω ότι θα έπρεπε να βγαίνει πιο aloof, και νομίζω ότι δεν θα ήταν πέραν των (περιορισμένων, συμφωνούμε) ικανοτήτων των Snyder, αν λάβουμε υπόψη μας την εξαίρετη παρουσία του Dr. Manhattan. Τελος, το τέλος. Ο Snyder χειρίστηκε πολύ καλά την αποφυγή της καλαμαριάς, χρησιμοποιώντας ευρηματικά τον Dr. - ένα απόλυτα ορθολογικό ον δεν έχει πρόβλημα με το να γίνει αποδιοπομπαίος τράγος, αφού έχει πειστεί από το "θερμοδυναμικό θαύμα" του να σώσει τον κόσμο. Ωστόσο, με το goodbye kiss, τις μπούφλες στον Ozzy, τους χαριεντισμούς με την κυρά Juspeczyk και τον New Frontiersman να έρχεται αίφνης από το πουθενά, ανατρέπει την ειρωνική απαισιοδοξία του Moore σε ένα καθαρτήριο, μη σου πω και happy, ending. Ο κυνισμός του Ozzy οδηγεί σε έναν stronger loving world θεμελιωμένων σε εκατομμύρια νεκρών - "έτσι λειτουργεί η ιστορία", λέει ο Moore, "φάτε τη bitter taste τώρα". Η ταινία δεν βγάζει κάτι τέτοιο και προσωπικά το προσμετρώ ως μείζον μειονέκτημα. Είναι πράγματι η "καλύτερη μεταφορά", το είπα κι εγώ στη μεταξύ μας κουβέντα - και δείχνει και τα όρια μιας δυνατής κινηματογραφικής μεταφοράς του Moore. Εκτός κι αν έμφανιστεί κάποτε το αντίστοιχο του Coppola που θα μετατρέψει το Heart of Darkness σε Apocalypse Now.
(Ο κολορίστας του 1987 πάντως τόσα μπορούσε να κάνει με την τεχνολογία της εποχής - και τα εξαιρετικά visuals του Snyder θα ήταν εξίσου αδέξια 20 χρόνια πριν.)
8 χρόνια μετά, ο Άλαν Μουρ τα λέει όλα χωρίς να λέει τίποτα: https://www.youtube.com/watch?v=J9JJmSuZCq8 (το πρώτο από 8 υπέροχα παραληρήματα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά πάσα πιθανότητα δεν είδε ποτέ τις κινηματογραφικές μεταφορές των έργων του, αλλά θέλει (και πρέπει) να γκρινιάζει διαρκώς.
Πολύ εύστοχο σχόλιο...
Διαγραφή