Τζούρα (και μέμνασο απιστείν)

Διάβαζα πρόσφατα (αναφέρεται εδώ, επικριτικά) ότι μία στατιστική βρήκε πως το 80% των χρηστών ηρωίνης ξεκίνησαν με κάνναβη. Ελάτε να βασανίσουμε αυτή την απλή πληροφορία.

Κατ' αρχήν, το περιεχόμενό της είναι σαφές: από τους 100 που κάνουν ηρωίνη, οι 80 ξεκίνησαν με χασίς ή μαριχουάνα (η επιλογή εξαρτάται από τον αν είναι στη Βερόνα ή στην Σάντα Κρουζ, συν τοις άλλοις). Και οι άλλοι 20, ενδεχομένως, με τηλεόραση, ή με τα μπριζολάκια του Τέλη.

Άρα, αφορμή απιστίας (δηλ. κριτικής στραβοκατάποσης) πρώτη: γιατί μας το λένε αυτό;

Απάντηση: τα 'κοινωνικά' συμφραζόμενα μιας τέτοιας πληροφορίας είναι πως τα ναρκωτικά (λ.χ. τα Σαντέ ή τα μπυρόνια) είναι σκάλα ή μάλλον τσουλήθρα, το ένα δηλαδή φέρνει τ' άλλο και στο τέλος, αντί για σκάμμα, ο θάνατος. Μέσα σε αυτά τα συμφραζόμενα (που παρέχονται άφθονα και δωρεάν από παντού), προκύπτει όμως η εξής ερμηνεία. Μία πληροφορία όπως

(1) Το 80% τον χρηστών ηρωίνης ξεκίνησαν με κάνναβη.

γίνεται αντιληπτή ως κάτι εντελώς διαφορετικό, και ενδεχομένως αναληθές (αν κρίνω από συμμαθητές, συμφοιτητές και συναδέλφους μου):

(2) Το 80% τον χρηστών κάνναβης καταλήγουνε στην ηρωίνη.

Θα αναρωτηθεί κανείς: καλά, χαζός είναι ο κόσμος; δε βλέπει τη διαφορά μεταξύ (1) και (2); Είναι όμως γνωστό πως τα γύρω-γύρω, τα συμφραζόμενα, πολλές φορές επισκιάζουν, ανασημασιοδοτούν ή και στέλνουν κόρνερ το λογικό, το ρητό και ξεκάθαρο, εάν θέλετε, νόημα μιας πρότασης. Δε χρειάζεται κανείς βαρειά φιλοσοφία, γλωσσολογία ή τον Στανισλάφσκι δασκαλο για να το αντιληφθεί αυτό.

Άρα, αφορμή απιστίας (δηλ. κριτικού λόξυγγα) δεύτερη: η έλλειψη σαφήνειας, η ελλειπτικότητα ή δεν ξέρω τι μήπως γίνονται ανεκτές επίτηδες; Ώστε να δοθούν περισσότερες και καλύτερες εντυπώσεις από αυτές που θα μας έδινε μία πιο 'προσεκτική' διατύπωση;

Τέλος: οκέι, ξέρουμε πως τα ναρκωτικά είναι κακά (ενώ τα ρημαδιασμένα τα τρίγωνα του Χατζή δεν είναι). Πού είναι η σύγκριση; Δηλαδή,

(3) Πόσο τοις εκατό των αλκοολικών, καρκινοπαθών, ατόμων με ψυχικές διαταραχές ξεκίνησε και με τι;

Άρα, αφορμή απιστίας (δηλ. κριτικής οισοφαγίτιδας) τρίτη: είναι η πληροφορία πράγματι μεμονωμένη; Με τι σχετίζεται; Πώς; Ποια είναι, λόγου χάρη, η τσουλήθρα του τσιγάρου, του αλκοόλ ή των ψυχοφαρμάκων (κανένα από τα οποία δεν προτίθεται να θέσει εντελώς εκτός νόμου ο πολιτισμένος κόσμος); Φανταστείτε μία πληροφορία (πλαστή, δεν ξέρω εάν ισχύει) του τύπου:

(4) Το 70% των χρηστών κάνναβης ξεκίνησε με σοκολάτα / πορτοκαλάδα / γκαζόζα Γεράνι (η αγαπημένη μου).

Τι θα έπρεπε "να πράξει η Πολιτεία";

Αυτά τα σκεφτόμουν με αφορμή κάτι απολαυστικά (;;;) σχολικά βιβλία ιστορίας που ξεφύλλιζα χτες: αυτοί οι Άλλοι πάντα όλο μια ροπή προς το έγκλημα και τη μυστική διπλωματία έχουν. Νομίζω όμως πως ο αρχικός μου συλλογισμός για τα ναρκωτικά ξεκινάει από ένα παλιό διαφωτιστικό τεύχος της Βαβέλ.

Αποτάσσομαι, ωρέ!

Ξεκίνησα να γράφω σε ελληνικό μπλογκ γιατί ζήλεψα την helion, την mor και, κατά κάποιον τρόπο, τον kukuzelis και τον πάλαι τότε dystropoppygus. Κι ούτε τους ξέρω προσωπικά κιόλας, ούτε γράφω σε αθηναϊκό φύλλο ευρείας κυκλοφορίας (λ.χ. το delica). Άρα, δε βλέπω τον λόγο να αρχίσω τώρα να ασχολούμαι με μπουρμπούτσαλα (δίκιο έχει ο τέττιξ).

Παραμένω λοιπόν πιστός στα εξής

Eσωστρέφεια, κυνισμό, αυταρέσκεια, ναρκισσισμό, πλήξη, ψυχαναγκαστική ανάγκη για ακόμη πιο γρήγορη διασημότητα, έλλειψη πρωτοτυπίας, ελάχιστες νέες ιδέες.

('Νέες Ιδέες'. Παλιό σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας. Ή του ΠΑΣΟΚ; Όλο τα μπερδεύω αυτά τα δύο.)

Gonna get myself a life now, δηλαδής καμμιά μυτιά κόκα (αυτό εννοείται μάλλον με το 'life').

Εις εαυτόν

ή 'Αυτοκριτική'

Τι είναι αυτό που κάνει τον κύριο Sraosha να 'νηστεύει' (και μετά παλινωδώντας να αρταίνεται και πάλι με το παραπάνω);

Τι έκανε τον κύριο Τσαγκαρουσιάνο να αγανακτήσει ελέγχοντάς μας πατρικώς και μετά να αγανακτήσει ξανά πληγωμένος, παρεξηγημένος και πάντα υπεράνω; (κι εμένα να γκρινιάσω και να τσαντιστώ -- ακαίρως κι ατελέσφορα-- 'εις απάντησιν' και καλά;)

Η τρομακτική διαπίστωση του πόσο μεγάλος και πόσο πολυποίκιλος είναι ο κόσμος και οι άνθρωποι. Το ότι υπάρχουν μέσα στον κόσμο, όχι μόνον καθήκια και ασκητές -- ακραίες, σαν να λέμε, και αξιοσημείωτα διαφορετικές περιπτώσεις, δηλαδή, αλλά και απλοί κοινοί θνητοί. Απλοί κοινοί θνητοί εξυπνότεροι και ωραιότεροι και πιο διαβασμένοι και πιο σέξυ και πιο τυχεροί και πιο πλούσιοι και πιο μάγκες και πιο πληγωμένοι και πιο εμπαθείς και πιο μπαγασάκηδες και πιο τίμιοι και πιο αγνοί και πιο περπατημένοι και πιο ενδιαφέροντες, εν τέλει, από εμάς. Επίσης, ότι ο κόσμος περιέχει και πιο ψωνισμένους πιο τούβλα, πιο κομπλεξικούς, πιο μοχθηρούς, πιο νευρωτικούς κτλ. κτλ. κτλ. από εμάς.

Όπως συμβαίνει στο Άλεφ του αξεπέραστου Μπόρχες, το να δεις στον κόσμο -- και 'κόσμος' σημαίνει, τελικά, τους ανθρώπους του -- έστω και εν εσόπτρω και εν αινίγματι, είναι συγκλονιστική και εντέλει τρομακτική εμπειρία, δεν αντέχεται εύκολα, σε ενοχλεί και σε πανικοβάλλει. Λίγοι αντέχουν τη χαοτική και ακατάσχετη θέα της ποικιλότητας και της ετερότητας 'των άλλων', αυτού του αθροίσματος ζωών και προσωπικοτήτων. Όσοι αντέχουν αυτή τη θέα είναι αξιέπαινοι και ίσως θαυμαστοί κιόλας. Ευσήμως και για παράδειγμα αναφέρω εδώ τον πώς-τον-λένε-σήμερα (αλλάζει ονόματα πρωτεϊκώς, ως άλλος Prince, ο άτιμος!), και μπράβο του, κι είναι μάγκας.

Ένα τέτοιο έσοπτρον, ένα τέτοιο Άλεφ, μέσο το λέμε σήμερις, είναι και το μπλογκ. Κι είμαι ευτυχής που υπάρχει. Κι ας βαριέμαι συνήθως ή κι ας μη μ' αρέσουν καμμιά φορά όλα όσα βλέπω μέσα του.

Ο καινούργιος Μπάτμαν είναι με διαφορά ο καλύτερος κινηματογραφικός Μπάτμαν. Καμμία σχέση με ακατονόμαστες αηδίες ή, ακόμα, με τα δύο μικρομέγαλα μεταμοντέρνα τσίρκα του Tim Burton, αν και στην εποχή τους ήταν ενδιαφέροντα, διασκεδαστικά και πρωτοποριακά. Εδώ έχουμε χαρακτήρες, πλοκή, ρυθμό, καθώς και το πιο ενδιαφέρον και υποβλητικό Γκόθαμ, ένα πάντρεμα Λονδίνου και Νέας Υόρκης -- ανάμεσα σε πολλά άλλα. Ο Michael Caine ως (λίγο τσαμπουκάς) Άλφρεντ με εξέπληξε ευχάριστα.

Επίσης χάρηκα τρελά που τα δικαστήρια του Γκόθαμ είναι (στον δικό μας κόσμο) το Senate House του Πανεπιστημίου του Λονδίνου: ο Νόλαν, όπως κι εγώ, ανήκουμε στη Μασονία των αποφοίτων του UCL...

Being Boring

Μου γράφετε πολλά και ωραία πράγματα κατ' ιδίαν και εν κρυπτώ, και σας ευχαριστώ.

Αισθάνομαι βαρύς με αυτά που βλέπω κι αυτά που μου λέτε. Θα σας πω για τρία θέματα, τα οποία ίσως σχετίζονται, ίσως δε σχετίζονται μεταξύ τους:

α.
Βλέπω γύρω μου την επέλαση της ημιμάθειας (εξ ορισμού εξωστρεφής η ημιμάθεια) και τον πολύ πετυχημένο γάμο της με τον κυνισμό. Για την ανάγκη τόσο πολλών να συντρίψουνε τον συνομιλητή τους, ακόμα κι όταν δεν έχουν τα επιχειρήματα, αντί να καθήσουν να κουβεντιάσουνε μαζί του. Για το θράσος, την επιθετικότητα και τη μυαλοπουλοσύνη με την οποία επελαύνει η ημιμάθεια και εκφράζεται η ανάγκη συντριβής του άλλου.

β.
Το ελληνικό σχολείο είναι απόλυτα πετυχημένο στο να μορφώνει εθνικά υποκείμενα. Τίποτε άλλο δεν προσφέρει όμως: ούτε την αμφιβολία, ούτε τη διάκριση, ούτε την κριτική, ούτε καν την κατάρτιση, ούτε καν τη "στείρα γνώση" που έλεγαν οι εκθεσάδες στα χρόνια μας. Τίποτε. Τίποτε. Αμάθεια και άγνοια, ιδέες ανεξέταστες και στερεότυπες, αναπαράγουν αντίγραφά τους σαν ιοί. Χιλιάδες έλληνες καρκινοπαθείς, λέει, στους τσαρλατάνους. Πληγώθηκα, λες και έκανε τη (μάταιη) αποκοτιά δικός μου άνθρωπος. Άσε.

γ.
Η φτώχεια. Φυσικά απευθύνομαι σε λάθος ανθρώπους και είμαι ο λάθος άνθρωπος (τώρα πια) να μιλήσω για τη φτώχεια. Διάβασα (κατόπιν υπόδειξης του J95) πώς περνούν οι νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι, όχι αυτοί που ασχολούνται με το σεξ, το κλάμπιν και τις διακοπές κατ' αποκλειστικότητα. Άκουσα μια γυναίκα να μιλάει για δύο δουλειές και πέντε παιδιά και την αδυναμία της να τα βγάλει πέρα. Διάβασα για συνταξιούχους των 517 €.

Αυτά τα ασυνάρτητα και κοινότοπα είχα να μοιραστώ μαζί σας. Rakasha, μην ξεχνάς τα βγαλμένα μάτια...

"πειρασμός... σαγήνη... κακεντρέχεια..."

Καλή η νηστεία (τι νηστεία, κολοκύθια, τσιμπολογούσα από 'δώ κι από 'κει σχολιάζοντας στα μπλογκ του κοσμάκη -- υποκρίταρος), αλλά πείνασα. Τι σας έχω λοιπόν για σήμερα; Κάτι καλο.

Εντελώς τυχαία βρήκα αυτό το πολύ ενδιαφέρον, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη γραφή, κείμενο. Σας προσκαλώ-προκαλώ (όπως έλεγε σε τζινγκλάκι του πολύ παλιά ο ραδιοφωνικός σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος, με σήμα το χερουβείμ) να το διαβάσετε και να το σχολιάσετε ελεύθερα κάτωθι. Τουλάχιστον ο συντάκτης του Πολίτη (ο οποίος αντιλαμβάνομαι πως είναι σοβαρή εφημερίδα) είναι εχθρός της ενδογαμίας και δεν έχει κόμπλεξ με τη λεγόμενη 'φυλετική καθαρότητα'.

Υ.Γ. Μα γιατί να μην παραθέσω κι εδώ το κείμενο; Ορίστε:

ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ ΞΕΝΗ

Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές

Το 32% των γαμπρών του 2003 παντρεύτηκαν αλλοδαπές. Οι προτιμήσεις των αντρών αυτών στην εθνικότητα της νύφης, περιορίζονται στις πρώην ανατολικές χώρες. Κακά τα ψέματα, ο πειρασμός είναι μεγάλος. Ποιος δεν θαύμασε την απαράμιλλη ομορφιά των καλλονών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η παρουσία τους στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια σαγήνευσε τον αντρικό πληθυσμό, ο οποίος και στατιστικά πια αποδεικνύεται ότι έχει καταγοητευτεί από αυτές. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε την απότομη στροφή στις προτιμήσεις του αντρικού πληθυσμού στην Κύπρο, σε ό,τι αφορά στην επιλογή της συζύγου. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, μόνο το 2003 ένας στους τρείς γαμπρούς συνήψε γάμο με αλλοδαπή. Συγκεκριμένα, το 32% των αντρών παντρεύτηκε με ξένη. Σε πραγματικούς αριθμούς, το ποσοστό μεταφράζεται σε 1420 γάμους, από τους 4419 γάμους που τελέστηκαν κατά το 2003. Βεβαίως, το μεγαλύτερο ποσοστό επιμένει ... κυπριακά και συγκεκριμένα, το 68% των αντρών που παντρεύτηκαν κατά το 2003, επέλεξαν κατά την παροιμία "παπούτσι απ' τον τόπο τους". Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν εν μέρει τις ανησυχίες μιας μερίδας Κυπρίων γυναικών, οι οποίες μάλιστα κατά το παρελθόν είχαν οργανωθεί, ιδρύοντας και Σύνδεσμο ! Βεβαίως, ως υπέρμαχοι των δικαιωμάτων μειονοτήτων και αλλοδαπών ξεκαθαρίζουμε πως ουδεμία προκατάληψη ή και κακεκντρέχεια τρέφουμε προς τις δίμετρες καλλονές. Ας το δούμε άλλωστε και από τη θετική του πλευρά. Σε είκοσι χρόνια από τώρα, το DNA των Κυπρίων θα έχει διαμορφωθεί με ψηλόλιγνα και ξανθά χαρακτηριστικά.

Προτιμούνται οι Ρωσίδες

Οι περισσότεροι άντρες και συγκεκριμένα εφτά στους δέκα που επιλέγουν για σύζυγό τους αλλοδαπή, τελούν πολιτικό γάμο. Τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, για τους πολιτικούς γάμους του 2003, είναι ενδεικτικά και για τις προτιμήσεις των αντρών στην εθνικότητα της νύφης, οι οποίες ως επί το πλείστον εστιάζονται στο πρώην ανατολικό μπλοκ. Συγκεκριμένα, το 2003, 181 άντρες παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο Ρωσίδες, 174 παντρεύτηκαν Ουκρανές, 122 Μολδαβές, 106 Βουλγάρες και 103 Ρουμάνες. Με πολιτικό γάμο ενώνονται και πολλά ζευγάρια από το εξωτερικό, στην Κύπρο. Μάλιστα σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, τουλάχιστον το 2003, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών γάμων που τελέστηκαν στην Κύπρο, και συγκεκριμένα έξι στους εφτά, ήταν μεταξύ ζευγαριών από τρίτες χώρες. Τη χώρα μας επιλέγουν για να παντρευτούν κυρίως οι Βρετανοί και οι Ισραηλινοί. Οι μισοί σχεδόν πολιτικοί γάμοι κατά το 2003 ήταν μεταξύ Βρετανών.

Παραδοσιακές οι Κύπριες

Την τάση των αντρών δεν φαίνεται να ακολουθούν οι Κύπριες, οι οποίες επιμένουν παραδοσιακά. Αυτή τους όμως η επιμονή έχει και συνέπειες, καθώς, σύμφωνα με τα στατισικά στοιχεία, κατά το 2003, ο αριθμός των γυναικών που παντρεύτηκαν ήταν κατά πολύ μικρότερος, από αυτόν των αντρών (κατά 20%). Συγκεκριμένα, το 2003 παντρεύτηκαν 4419 άντρες, και 3475 γυναίκες, δηλαδή, 944 λιγότερες από τους άντρες. Μόνο το 14% των γυναικών επέλεξαν κατά το 2003 να παντρευτούν με ξένο. Η συντριπτική πλειοψηφία, το 86% παντρεύτηκαν με Κύπριο. Οι Έλληνες αποτελούν την πρώτη επιλογή των Κύπριων γυναικών που παντρεύονται ξένους. Ακολουθούν οι Βρετανοί, οι Λιβάνιοι και οι Αμερικανοί.

ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ
Κωδικός άρθρου: 553549
ΠΟΛΙΤΗΣ - 11/06/2005, Σελίδα: 24