Αντίθετα με άλλους, νομίζω ότι ο Λαζόπουλος βρήκε τον δρόμο του τώρα τελευταία στο Αλ-Τσαντίρι.
Τους πρώτους μήνες του σώου απλώς ανακύκλωνε ανούσιους διδακτισμούς και κάποιες μανιέρες των Μήτσων, οι οποίοι τελικά ήταν εξώφθαλμα προφανείς κι εκβιαστικοί: θυμάμαι το επεισόδιο που είχε αφιερώσει στην απόσυρση του Καραμανλή από τα κοινά ή στον θάνατό του, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από κακογραμμένο σχολικό σκετς. Θυμάμαι επίσης ένα παλιότερο επεισόδιο στο Αλ-Τσαντίρι αφιερωμένο στο λιβάνισμα του Χάρυ Κλυν, με τον Κλυν παρόντα. Βαρετά πράγματα.
Τώρα τελευταία κάνει ενδιαφέρουσα και ουσιαστική κριτική σάτιρα -- ας πούμε ότι η 'κριτική σάτιρα' είναι ένα είδος πιο πολιτικό και πιο υπεύθυνο από επιθεωρησιακούς μπουφονισμούς. Ουσιαστικά κάνει πολιτικό stand-up comedy πια, κάπως σαν τον Μαρκ Τόμας.
Βεβαίως, και στο πάντα προφανές των στόχων του και στην οξυδέρκεια και οξύτητα της κριτικής του και στη "ρητορική κι ευαισθησία" του μοιάζει πάρα πολύ με μπλογκάς. Έχω φτάσει μάλιστα σε πολλά να ταυτίζομαι μαζί του: αυτή η περσόνα που εδώ κι έξι μήνες έχει υιοθετήσει, του "μέσου νου", δεν είναι μακριά από το μπλογκικό ήθος· ταυτόχρονα όμως απέχει παρασάγγες από τους υπερφίαλους δαιμόνους της τηλεοπτικής Ιεράς Εξέτασης.
Τώρα, όσον αφορά τη μεροληψία του και τις απροκάλυπτες προτιμήσεις του, ε, σατιρικός καλλιτέχνης είναι, όχι ο Δαλάι Λάμα. Ο αναμάρτητος (μπλογκάς, δημοσιογράφος κτλ.) πρώτος τον λίθον -- και ούτω καθεξής...
26.11.07
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ σ' όλη τη γραμμή μαζί σου. Όταν ο Λ.Λ. ξεκίνησε το «Αλ Τζαντίρι», παριστάνοντας τότε τον Ρομά, είχα δει κάναδυό και δεν μού είχαν αρέσει, δεν τόν παρακολούθησα άλλο.
Τα πρόσφατά του είναι όντως σε άλλο "μοτίβο", που πολύ σωστά τό χαρακτηρίζεις πολιτική Stand-up Comedy.
αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων Παπαδόπουλος
Είδα το τελευταίο επεισόδιο. Σκυλοβαρέθηκα, παρά τη βελτίωση σε σχέση με πέρισυ. Αφενός διότι το stand up comedy εκτός από acquired taste είναι και δύσκολο άθλημα, το οποίο, παρά το 64% της θεαματικότητας, κατά τη γνώμη ο Λαζόπουλος απέχει από το να έχει κατακτήσει. Αφετέρου, διότι αυτό που κάνει τώρα, παρά τον βαθμό δυσκολίας που ανέφερα παραπάνω, παραμένει ευκολότερο, όντας σχολιασμός ελεύθερος πλαισίου, από την ένταξη και την υποταγή του υλικού σε μια αφηγηματική δομή που προϋπέθεταν οι "Μήτσοι". Επιπλέον, έχουν περάσει τα χρόνια. Ο Λάκης, δυστυχώς, για μένα τουλαχιστον, δεν έχει πλέον την εικόνα του αντισυμβατικού καλλιτέχνη, αλλά του φίλου του Σάκη Ρουβά, του παρεΐστα του σκάφους, του κήνσορα των παραθύρων. Και κάθε φορά που κατακεραυνώνει διάφορα, καθαρά ως Λάκης πια, χωρίς τη λεπτή ειρωνία που του πρόσφερε το όχημα των άλλων προσωπικοτήτων που υποδυόταν, το μυαλό μου αντί να τρέχει στο μήνυμα πηγαίνει κατευθείαν στον ενταγμένο στο lifestyle πρώην φοβισμένο Μήτσο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Rakasha
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ και μαζί σου.
Αλλά εγώ δεν τόν βαρέθηκα. Πρέπει κάποιος «να τά λέει» κάποια πράμματα κι ο Λ.Λ. είναι ένας.
αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων Παπαδόπουλος
συμφωνώ με το Ρακασα στο θέμα του "αντισυμβατικού" αν και νομίζω πως είναι η μοίρα καθενός που ασχολείται με ένα τόσο εμπορικό μέσο. Έχω αντικρουόμενα αισθήματα για το Λ.Λ αλλά είναι γεγονός πως πολλά πράγματα τα πιάνει στον ακριβή τους τόνο. Πχ στο μοναδικό επεισόδιο που έχω δει φέτος (αναφερόταν στο θέμα των σχολικών παρελάσεων) παρολίγο να χειροκροτήσω όταν προέτρεψε τον Κουίκ να σκοτώσει τον μπάτσο που κρύβει μέσα του αφού πρώτα έδειξε αποσπάσματα στα οποία ο Τ.Κ τραμπούκιζε σε όσους υποστήριζαν την κατάργησή τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά καλυτέρευσε. Άλλωστε και οι Μήτσοι του ήταν άνοστοι στην αρχή, πέρασε διάστημα μέχρι να δέσουν. Οι αντιρρήσεις του ρακάσα σωστές, αλλά ο Λαζόπουλος είναι μοναδικός -όχι επειδή είναι ο ίδιος εξαίρετος, αλλά στην κυριολεξία, επειδή δεν υπάρχει άλλος στο ίδιο μέσο. Η ομοιότητα με τους μπλόγκερς είναι προσομοίωση: είναι φανερό ότι οι συνεργάτες σκανάρουν τη μπλογκόσφαιρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή