Κατά κάποιον τρόπο, η ελληνική κοινωνία μάς ζητάει είτε να είμαστε ξέφρενοι ζορμπάδες, τσαμπουκάκια και τσουγδίτσες, είτε μελαγχολικοί καζαντζίδηδες, της φτώχειας, της αγαμίας και των πυξλάξ. Δύσκολα, πολύ δύσκολα, βρίσκει κανείς χώρο για να απλώσει την παλέτα των ενδιάμεσων αποχρώσεων -- αν παραδεχτούμε (χάνοντας κάτι από την ικανότητά μας να δούμε τη ζωή μας με λίγη διαύγεια) ότι αυτά τα δύο είναι τα άκρα ενός συνεχούς. Ο χώρος για κέφι είναι περιορισμένος.
Πήγα με τον κολλητό μου στο στέκι μου, το οποίο είναι καταπληκτικό μαγαζί κατά γενικότερη ομολογία. Είχα να τον δω μήνες. Ως συνήθως ανταλλάξαμε σώψυχα. Για να έχουμε λίγη περισσότερη ησυχία ανεβήκαμε πάνω στο θεωρείο των Waldorf και Statler και κοιτούσαμε τον κόσμο κάτω. Δυο κορίτσια χόρευαν. Ξένες, φυσικά. Οι Ελληνίδες-Έλληνες παρέμεναν παλουκωμένοι. Μία κοπέλα με κοιτούσε. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν η ιδέα μου: συνοδευόταν. Μετά έγινε ξεκάθαρο. Για να τα πιάνω αυτά, πάει να πει ότι μεγάλωσα: πριν πέντε χρόνια για να καταλάβω ότι η άλλη με κοιτάζει έπρεπε να έρθει να μου το πει: "δε με βλέπεις ρε που σε κοιτάω;" Η μουσική ήταν ξεσηκωτική, αλλά μόνον οι δύο κοπέλες χόρευαν. Τα στρέιτ ζευγάρια βλοσυρά, ούτε καν λιγωμένα: έκαναν πρόβα γάμου· οι γκέιδες πάρα μα πάρα πολύ σοβαροί (είναι όλοι τελείως τοπ, άλλωστε)· οι σόλο στρέιτ γυναίκες και άντρες προσποιούνταν το απλανές βλέμμα του πιωμένου (αλλά όμως, ρε παιδιά, δε γίνεται να την ακούσατε με το ένα μοχιτάκι που λιβανίζετε επί σαρανταπεντάλεπτο). Μόνο μέσα σε παρέες διακρινόντουσαν στοιχεία μιας κάποιας ιλαρότητας.
Φαντάζομαι ότι όποιος θέλει να κάνει κέφι, κι όχι π.χ. να πιάσει να ανασκοπήσει τι έκανε στη ζωή του τους τελευταίους μήνες, πάει σε πίστα και σκυλάδικο. Εκεί χορεύει ο κόσμος και περνάει καλά. Δεν ξέρω, δεν έχω πάει ποτέ.
Απλώς αναρωτιέμαι πού βρίσκει κανείς κάποιες ενδιάμεσες αποχρώσεις, κάποιες καταστάσεις λίγο πιο ποικίλες, όπως ήτανε λ.χ. το Θηρίο στου Ψυρρή πριν πέντε χρονάκια. Κάτι σαν την ατμόσφαιρα του Θηρίου βρήκα στο Six D.O.G.S. το καλοκαίρι, αλλά κι εκεί, παρά τις στρωματσάδες πάνω στα χώματα και το ποικίλο και ποικιλόθυμο πλήθος, συχνά υπερισχύει η πόζα κι η μουντρούχα.
Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη και σαστιμάρα που ένιωσα στο θρυλικό Garage στη Νέα Υόρκη μέσα στο καταχείμωνο του 2006: έπαιζε ένα μέτριο τρίο τζαζ αλλά ο κόσμος (οι περισσότεροι από τους οποίους θα μπορούσαν να είναι γονείς μου) έκανε τόσο κέφι, που αισθάνθηκα σαν δόκιμος μοναχός σε ρέιβ: σεμνότυφος, να έχω χάσει πολλά επεισόδια και τελείως μαγκωμένος. Έτσι μεγαλώσαμε, μαγκωμένα: όταν πρωτομπήκα σε κλαμπ στη Λόντρα, τότε στο μακρινό παρελθόν, κι είδα τον σύμπαντα κόσμο να χτυπιέται χορεύοντας κατάλαβα ότι σε λάθος κλαμπ στη λάθος χώρα πήγαινα μέχρι τότε. Ειδικά τα αγγλάκια, που λόγω εθισμού στο αλκοόλ δε φοβούνται να ξεφτιλίζονται τουλάχιστον άπαξ κάθε εβδομάδα, ξέρουνε πραγματικά να κάνουν κέφι.
βαλτός είσαι, παίζεις με τον πόνο μας; χα, πάλι καλά που τα έγραψες εσύ τόσο καταγγελτικά, να παραμείνω εγώ στα υπαρξιακά ερέβη, ναι γεια σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή(το τραγούδι ξεσηκωτικό; ...)
Το τραγούδι, του οποίου ανεβάζω μια καλύτερη εκτέλεση, είναι καταπληκτικό αν το βάλει ο ντιτζέις στην κατάλληλη θέση. Όταν έκανα κάποτε τον ντιτζέι (πριν ακριβώς 20 χρόνια) είχα καταφέρει να ξεσηκώσω τσι γέροι αθρώποι με το Caterpillar των Cure. Dark Arts.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρώτηση: χρειάζεται αλκοόλ, ή άλλα χημικά, για να κάνει κανείς κέφι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπάντηση πρώτη: όχι (αυθόρμητη).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπάντηση δευτερη: ναι (αφού θυμήθηκα πάρτι καθωσπρέπει σαουδαράβων φοιτητών στο οποίο πήγα και συζητούσαμε για μπάλα κι αμάξια τρώγοντας)
Απάντηση τρίτη: δεν ξέρω (υπό το βάρος των εμπειρικών δεδομένων).
@gasireu: Αυτό να δεις τι κάνει, στα σωστά συμφραζόμενα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέχρι πριν 10 χρόνια έλεγα κι εγώ όχι· ούτε χωρίς ποτό, ούτε χωρίς τσιγάρο. Έχω κάνει από τότε τρελό κέφι σε λίγες τζαζ και ροκ συναυλίες, και σε δυο-τρία καλά ματς ποδοσφαίρου, με ελάχιστο και καθόλου αλκοόλ. Αλλά ήταν πραγματικά λίγες. Και από την άλλη, στα ρακοκάζανα, και άλλες περιστάσεις, φεύγω πια από τους πρώτους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε, ναι θα έλεγα τώρα, υπό την προϋπόθεση της πραγματικά καλής παρέας και της ανάλογης περίστασης. Μετά, όμως, ξέρω κι έναν δυο πολύ κοντινούς μου ανθρώπους που κάνουν πραγματικό κέφι χωρίς σταγόνα αλκοόλ.
Θέλω, τελικά, να πω ότι η τελευταία πρόταση, μου χάλασε τη γεύση απ'όλο το ποστ σου...
Άσε το αλκοόλ: το ουσιώδες είναι να μη φοβάσαι να ξεφτιλιστείς. Αν σε βοηθάει το αλκοόλ (το ολλανδικό κουράγιο, που λέν οι Άγγλοι) ή η επιθυμία, καλώς. Αν μπορείς από μόνος σου, ακόμα καλύτερα. Αλλά αν μονίμως προσέχεις τι θα σκεφτούν όσοι σε κοιτάζουν...
ΑπάντησηΔιαγραφή''Ειδικά τα αγγλάκια, που λόγω εθισμού στο αλκοόλ δε φοβούνται να ξεφτιλίζονται τουλάχιστον άπαξ κάθε εβδομάδα, ξέρουνε πραγματικά να κάνουν κέφι.''
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι χίλια δυο άλλα πράγματα...
Δεν είναι κακό να ξεφεύγεις και χωρίς αλκοόλ, και με...συμφωνώ και είναι μια γνωστή αλήθεια η περί των αγγλακίων!
Τώρα με Sisters of Mercy ft Haza θέλει το κατιτίς παραπάνω να πιείς...χο!
Μαγκωμένος, ε μα καλά, Dorian Grey-Much More-Divina-Aυτοκίνηση-Εργοστάσιο δεν πήγαινατε, χαμός γινόταν, παπα κολάζομαι που τα λέω, θα μας διαβάζουν και τίποτις νέοι :).
εγώ πάντως πρώτη φορά τρελό κέφι στη ζωή μου, στα εξωτερικά έκανα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πλέον βαριέμαι αφόρητα το ελληνικό μπλαζέ. Έλεος πλέον, γέμισε ο τόπος Βίρνες Δράκου.
@krotkaya: Σας απονέμω το βραβείο 'Σχόλιο το μήνα', και μόνο για το "Βίρνες Δράκου". Περάστε από το αρχηγείο να το πάρετε. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή@gasireu: Θα απαντήσω με μια ατάκα από το πρώτο Big Brother, αυτό το παμπάλαιο θέαμα: "Τι λες τώωωρα".