Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ευτέλειες μετά μουσικής

Υπάρχουν κάποια σημεία σε διάφορα μουσικά κομμάτια που με μαγνητίζουν ανεξήγητα. Δεν ξέρω γιατί. Μπορώ να τα απαριθμήσω πάντως.

Από 5 χρονών: Η εισαγωγή με έγχορδα στο Chim-Chim-ree, πριν μπει η φωνή του χατζητέτοιου.

Από 12 χρονών: Τα πνευστά οστινάτο όταν ολόκληρη η ορχήστρα παίζει το θέμα στο πρώτο μέρος του κοντσέρτου για βιολί του Τσαϊκόφσκι.

Από το 1991: η ψιλή φαλσετική φωνούλα που σιγοντάρει τον Μόρισεϋ στα ρεφραίν του Bigmouth Strikes Again.

Από το 1998: το πατριωτικό εμβατήριο με τα φλαουτάκια στο τέταρτο μέρος της Eroica (εδώ αρχίζει στο 1:45).

Από το 2000: Το ξεκάρφωτο πένθιμο εμβατηριάκι στο τέλος του πρώτου μέρους της Ενάτης, έτσι πως ξεφυτρώνει απροσδόκητα, εκεί περίπου στο ενάμισυ λεπτάκι πριν τελειώσει το μέρος.

Από το 2000: Οι πρώτες συγχορδίες στη Φαντασία για πιάνο, ορχήστρα και χορωδία του Μπετόβεν.

Από φέτος: Το μπάσο και η ουρά που παίζουν τα έγχορδα στο Paradise Circus.

Κι είναι κι άλλα, λ.χ. αυτό:



Απίστευτο το μπουζούκι εδώ. Άσε που βλέποντας το βίντεο από χτες, συγκινούμαι κάθε φορά και για διαφορετικό λόγο.

Πρώτον, με διάφορους καρκίνους να γυρίζουνε γύρω γύρω και να θερίζουνε φίλους, γνωστούς και άλλους, σαν ξερακιανοί ιππείς από χαλκογραφία του Ντύρερ, σκέφτεσαι ότι όλοι αυτοί μέσα στο ΚΤΕΛ είναι μάλλον πεθαμένοι και αντραλίζεσαι λιγάκι.

Μετά είναι αυτά τα δύο κορίτσια στα πρώτα 10 δεύτερα, πριν μπει το μούτρο της τριτοκοσμικής Μπαρντώς: αυτό το όρθιο με το κίτρινο φόρεμα και το εράσμιο χαμόγελο και το άλλο, καθισμένο μπροστά της, με το πορτοκαλί.

Μετά είναι τα τοπία: μου θυμίζουνε ταξίδια όταν ήμουνα παιδί, την Ελλάδα μέσα από το παράθυρο του ΚΤΕΛ και της αμαξοστοιχίας πέντε-πώς-τη-λέγανε για Θεσσαλονίκη (που τότε την αισθανόμασταν σαν την άκρη του κόσμου, ενώ σφηνωμένη στην άκρη της Ευρώπης είναι η δική μας πόλη, αυτή που τώρα είναι του Νικήτα). Μέσα στο ΚΤΕΛ, σχεδόν κάθε λογής Ελληνόφατσα. Η γνωστή μεταφορά της πατρίδας σαν ένα πούλμαν που ταξιδεύει (οι Τούρκοι έχουν αναγάγει τα δικά τους σχεδόν σε έμβλημα της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας τους, που λέει και η άπιαστη Εβίτα).

Μετά οι λεπτομέρειες: παρά την μπουζουκοσυμφωνική που ακούγεται, στο οπτικό μέρος φαίνονται μόνον δύο κιθάρες, η μία ηλεκτρική. Αλλά όπως λέει και το ανέκδοτο με τον Τοτό, να την τρως σ' αρέσει, να τη βλέπεις δε σ' αρέσει;

Τραγουδάκια αφρώδη και χαρούμενα σαν κι αυτό είναι επίσης ενδεικτικά ενός πράγματος: ότι από το 1930 μέχρι το 1970 η ελληνική μουσική έκανε πολύ περισσότερο δρόμο σε σχέση λ.χ. με όσο έκανε μεταξύ του 1970 και του 2010. Εάν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι μεταξύ του 1970 και του 2010 τον έκανε καβουρικά, προς τα πίσω και λοξά.

GatheRate

11 σχόλια:

  1. Μα, 12 χρονώ τα ίδια πράγματα ακούγαμε;

    από το 1930 μέχρι το 1970 η ελληνική μουσική έκανε πολύ περισσότερο δρόμο σε σχέση λ.χ. με όσο έκανε μεταξύ του 1970 και του 2010

    Αν το καλοσκεφτείς, και η ελληνική νοοτροπία (με την ιστορική έννοια, των mentalités, δεν γράφω κοινωνία βέβαια, αν και αυτό είναι επίσης συζητήσιμο) δεν έκανε πολύ περισσότερο δρόμο κλπ.;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ε, είχε πρωτοβγεί τότε ο Τσαϊκόφσκι κι είχε σουξέ. Δε θυμάσαι τι είχε γίνει με τον Καρυοθραύστη; Ουρές στα ταμεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι, μου τάλεγε κι ο ίδιος όταν πίναμε τσάι. Πλήρωσε όλα του τα χρέη.
    (στον δίσκο της Deutsche Grammophon με τον Κάραγιαν, ε;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τελικά τα καλύτερα ποστ είναι αυτά που δεν θα μπορούσαν να είναι ούτε άρθρα εφημερίδας ούτε θέματα περιοδικού ούτε σελίδες μυθιστορήματος ούτε αναρτήσεις στο facebook ούτε twits.
    Είμαι πολύ περήφανος για σένα, μικρέ μου φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. mon semblable, mon frère (κάνω ρελάνς στον ΟΒ), τώρα μόλις είδα τελικά το βιντεάκι. Έτσι όπως τα λες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @δύτη: όχι, όχι, ήταν η εκτέλεση με τον Heifetz, (μαζί με του Mendelsohn) που έχει τη φωτογραφία του στο άσπρο εξώφυλλο με το προγούλι να ξεχειλίζει πάνω στο βιολί. Πολύ χοντρό βινύλιο, βαρύς δίσκος. Δε θυμάμαι ορχήστρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Με το 40% των ανδρών να νοσούν στο μέλλον από την επάρατη, μάλλον θα πρέπει να μιλάμε για επιδημία" (είπε ο γιατρός μου).
    "Ε, μα τότε δυναμώστε τη 10η του Mahler" (σκέφτηκα αλλά δεν το είπα. Απλά ανανεώσαμε το ραντεβού για γαστροσκόπηση.)

    Κι αν δεν είμαστε κοντά σε ηλικία, Sraosha, είμαστε κοντά σε αγωνίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γράψε λάθος παραπάνω. Είχα στο μυαλό μου το κοντσέρτο για πιάνο, όχι για βιολί. Δεν έχουμε τόσο κοινά ακούσματα τελικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτή η μουσική σου ευτέλεια πια... :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή