Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Πολιτική ανυπακοή



Κοιτάζω κάθε πρωί στο μετρό την αφίσα και δε βγάζω νόημα. 'Γκζελ', λέει. Στην αρχή νόμιζα ότι έλεγε 'Γκιζέλ'. Μετά βλέπω από κάτω κάτι κοπελιές με γλάστρες στο κεφάλι και κατεψυγμένα χαμόγελα Σιβηρίας. Για τα 2500 χρόνια της μάχης του Μαραθώνα, Αιώνια Ρωσία. Αιώνια; Μα δεν εφευρέθηκε από τον Ιβάν τον Τρομερό; Χτεσινός δεν είναι αυτός; τέλος πάντων. Δεν καταλαβαίνω τίποτα πια.

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Οι ίδιοι διανοούμενοι / λόγιοι / αντιαμέρικαν πνευμάτικ πιπλ που είχανε διάφορες επιφυλάξεις και μεθοδολογικές δυσκολίες να ορίσουν, να καθορίσουν και να περιορίσουν την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 -- τα οποία κατάφεραν τάχιστα και καθοριστικά τα κανάλια μας -- επιτέλους ανακαλύπτουνε το σίβιλ ντισομπίντιενς (τους χαρίζω δωρεάν απόδοση του όρου στα ελληνικά στον τίτλο του ποστ, για να μην τους κυνηγούν οι γλωσσαμύντορες). Θυμούνται τον Μαχάτμα κι εκείνη την αμερικάνα αραπίνα που έκατσε στο λεωφορείο και θα θυμόντουσαν και τους πραγινούς του 1989 εάν δεν έζεχναν λαρδί, μπύρα και κνέντλικι (που σιγά μην ξέρουν τι είναι κνέντλικι, τον Κούντερα τον έμαθαν από τη Μαλβίνα). Αυτοί οι ημιοργανικοί, ημικαθεστωτικοί αλλά βαθιά αριστεροί άνθρωποι σχημάτισαν μέτωπο με τους καταστηματάρχες και επιτέλους αντιστέκονται. Όχι στο φετιχιστικά αντιληπτό Μνημόνιο ("διώξτε την Τρόικα", έσκουζε η Αυριανή το πρωί -- να φορτώσουμε πάνω της και τα λουλουδοκέντητα κορίτσια του Αιώνιου Γκζελ, να μας μείνουν τα άλλα που γουστάρουμε;). Όχι στο ότι μετά από μήνες παχιών λόγων και πιο παχιάς μαλακίας είμαστε ακριβώς αυτοί που ήμασταν, συντελώντας -- λίγο ή πολύ -- στο να μας πάρει ο διάολος τον πατέρα, ψηφίζοντας λ.χ. για τακτικούς λόγους τον ταοϊστή ιπποπόταμο της Ραφήνας αφού είχε κάνει την Ελλάδα κάρβουνο παντοιοτρόπως. Όχι στο ότι με πρόσχημα την εξυγίανση ξεπουλιούνται τα πάντα (στην Ελλάδα ή θα έχουμε κάτι να κάθεται ή θα το πουλάμε: να το αξιοποιήσουμε αδυνατούμε γιατί θα πρέπει να το δουλέψουμε, κι η εργασία είναι απαξιωμένη εδώ και καμμια 20ριά-30ριά χρονάκια).

Ξεσηκώνονται για το τσιγάρο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εξεγερτικές φουσκοδεντριές μάς πιάνουν εκεί που μας παίρνει, και μόνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπερέχουμε του σύμπαντος κόσμου στη ρητορική κι ότι είμαστε ανάπηροι για διάλογο. Είμαστε κότες. Εδώ και χρόνια περιστέλλονται δικαιώματα κι ελευθερίες και οι μόνοι που το συζητάνε είναι κάποιοι τύποι που ψηφίζουνε Συνασπισμό. Το συζητάνε. Οι συμπολίτες μου είναι έτοιμοι να ψηφίσουνε Νικήτα, άλλωστε όταν άλωσε το αλσύλιο της οδού Κύπρου μόνον κάτι ανάρχες αντιτάχθηκαν. Είμαστε κότες. Δε λέω να υψώσουμε μοναχικά το ανάστημά μας, αυτά είναι "αμερικανιές". Ακόμα και σαν μπουλούκια είμαστε κότες: μόνον εκεί που μας παίρνει.

Μόνον οι άλλοι είναι κότες; Φυσικά κι όχι. Μπαίνω τις προάλλες σε ταξί. Ο ταρίφας ΚΚΕ. Ακούει ότι η Moody's μας έκανε πατ-πατ στον ώμο κι υποσχέθηκε να μας αναβαθμίσει (τι ελεεινή ταπείνωση, θε μου, να μας αξιολογούνε τα γκόλντεν μπόιζ κι εμείς να λάμπουμε με περηφάνεια). Ο ταρίφας εξεγείρεται και ζητάει τη γνώμη μου αφού πρώτα μονολογεί πεντ' έξι φορές: "βέβαια, αφού ήπιαν το αίμα του λαού". Μετά μου την πέφτει, θέλει να μάθει ποια είναι η γνώμη μου για το Μνημόνιο (να το πάλι αυτό). Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και απαντώ με τα γνωστά ευγενικά μισόλογα (αυτά δεν τα γράφω, οπότε μάλλον δε σας είναι γνωστά). Ο ταξιτζής ζορίζεται, διαμαρτύρεται για τις περικοπές. Του λέω ότι φυσικά συμφωνώ και του λέω ότι θα ήταν ευχής έργο να είχανε γίνει μεταρρυθμίσεις αντί για εισπρακτικά μέτρα -- κάτι τέτοια. Του λέω ότι άμα μαζέψουν τις προμήθειες του στρατού, για παράδειγμα, θα εξοικονομήσουμε πολλά. "Α, καλάαα, αυτά δε γίνονται στην Ελλάδα", λέει. "Ε, γι' αυτό φτάσαμε εδώ, γιατί 'αυτά δε γίνονται' λέμε."

Ο τύπος ενοχλήθηκε αλλά μόλις είχαμε φτάσει. Αισθάνθηκα αποτυχημένος που δεν μπόρεσα να αρθρώσω μια κουβέντα της προκοπής. Αλλά τουλάχιστον υπάρχουν άλλοι που τα πάνε μια χαρά με τις κουβέντες.

Είδα την πινακίδα στη φωτογραφία προχτές. Δεν την είχα προσέξει. Αναρωτιέμαι σε τι χώρα θα ζούσαμε αν επενδύαμε στο 15% για την Παιδεία. Θυμήθηκα ότι το άρθρο 114 (όπως το τωρινό 125) μιλάει για τον πατριωτισμό των Ελλήνων και ότι σε αυτόν επαφίεται η τήρηση ή η υπεράσπιση του Συντάγματος. Αλλά είναι δυνατόν να είναι πατριώτες οι κότες;

GatheRate

5 σχόλια:

  1. Δεν είναι ότι διαφωνώ, είναι ότι δεν είμαι βέβαιος αν τα περισσότερα από αυτά που περιγράφεις δεν παρατηρούνται και στας Ευρώπας. Δεν είναι δλδ τα γνωρίσματα της περιώνυμης μεσαίας τάξης, των νοικοκυραίων, τέλος πάντων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εννοώ "[δεν είμαι βέβαιος] ότι δεν είναι δλδ τα γνωρίσματα" κλπ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με μόνη φωνητή ένσταση, γενναίε μου, πως όταν ελληνιστί μεταφέρομε το people ,είτε κλέβομεν το Ηροδότειον "Παιόπλαι" είτε, κατά το "σμήγκολ", γράφομεν "πήπολ". Οπου το "όμικρον" επέχει θέσιν πόρπης σε τσαλακωμένον χιτώνα-διαχωρίζει το πεί από το λάμβδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @δύτη: ναι, ίσως, ξέρω γω; μάλλον ναι.

    @πετεφρή: νόου, νοτ ρίλυ, μπικόζ διζ πιπλ speak england very best.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η επένδυση πολλών % για την Παιδεία είναι όραμα καλοκαιρινής νύχτας. Όσο για την υπεράσπιση του Συντάγματος τι να πω; Οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν τι είναι Σύνταγμα και πού χρησιμεύει.

    Σκατοελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή