Τουρκοκρατία

Από τις αποψινές ειδήσεις της ΝΕΤ:

Η Λισαβόνα καλύφθηκε από βροχόνερα (κι ας είναι όλο κατηφόρες -- ωραία πόλη, παιδιά). Δεν έχουνε κράτος μωρέ, πνίγονται με τα πρωτοβρόχια.

Στη Γαλλία πλημμύρισε το σύμπαν μετά "από τρεις ημέρες βροχοπτώσεων". Ε, καλά, ούτε αυτοί έχουνε κράτος. Δεν είναι και λαός.

Χάος από τις πλημμύρες στην κεντρική Γερμανία. Μα πού είναι το κράτος;

Τι να σου κάνει ο άλλος, μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς.

Ντιστρόυ Άθενζ

Η νεοελληνική 'συνείδηση' φαίνεται εμποτισμένη από το μίσος της πόλης, κυρίως μετά την αστυφιλία του '50, αλλά και πολύ πρωτύτερα. Θυμάμαι το κωμειδύλλιο 'Η τύχη της Μαρούλας' (αυτά έδειχνε η τιβί στην εποχή μας, παιδιά μου), όπου ο ανδριώτης χωρικός, πατέρας της Μαρούλας, νομίζω, εκφράζει την έκπληξή του μπροστά στην Αθήνα-τέρας των 50.000 ξέρω γω κατοίκων με ένα τραγούδι ("Έλα Χριστέ και Παναγιά / πώς έγιν' η Αθήνα"), το οποίο το 1890 έγινε προεκλογικός παιανίσκος (με αλλαγμένα λόγια) του κόμματος του Δηλιγιάννη...

Τα ξανασκέφτηκα αυτά με αφορμή το εξαιρετικό βιβλίο κειμένων λογοτεχνίας της Β' Γυμνασίου, το οποίο φυσικά περιλαμβάνει και τα απαραίτητα πονεμένα κείμενα για την τσιμεντούπολη, τη μοναξιά της πόλης και τα χαμόγελα που λείπουν από την οδό Αχαρνών. Σε αυτό δεν έχει αλλάξει τίποτε από τα μεταπολιτευτικά και πρώιμα πασοκικά εγχειρίδια από τα οποία μάθαμε (;) εμείς γράμματα· εκεί διαβάζαμε για τα τσιμεντένια κουτιά των πόλεων όπου φυλακίζονται τα παιδάκια, μια και δεν έχουν αλάνες να βγούνε να παίξουν, ενώ δε θυμάμαι να διαβάζαμε τόσο συστηματικά για τα παιδάκια της μετεμφυλιακής ελληνικής επαρχίας που είχαν αλάνες να παίξουν και γίδες να αρμέξουν και να βατέψουν (τα κορίτσια σπίτι και κέντημα) αλλά και χωρίς ψωμάκι να φάνε και σχολείο να πάνε.

Αντιλαμβάνομαι ότι ο ερχομός στην πόλη δεν έγινε για τους περισσότερους Έλληνες για να βρούνε τ' όνειρο, παρά σχεδόν στανικά, για να γλιτώσουνε τη φτώχεια, τον χαφιέ και το γκασταρμπαϊτερλίκι. Όμως, εδώ και αιώνες, και πολύ πιο έντονα τις τελευταίες έξι δεκαετίες, με παρόμοιους όρους αστικοποιούνται δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη από το Σάο Πάολο μέχρι το Λος Άντζελες, από το Τόκυο μέχρι τη Βομβάη και από την Σαγκάη μέχρι το Κάιρο. Ωστόσο, οι Έλληνες, ομφαλοσκοπώντας παροιμιωδώς -- όπως συνηθίζουμε για κάποια θέματα -- τα ρίξαμε όλα στην απάνθρωπη τερατούπολη, την Αθήνα και καθαρίσαμε. Αυτά συνιστούν τον παλαιό μισαθηναϊσμό: "μισώ την Αθήνα γιατί μου λείπει (;) το χωριό, η ψαρόβαρκα, το σαμάρι".

H γενικευμένη απαξίωση της Αθήνας ως τριτοκοσμικής άσχημης τσιμεντούπολης "άναρχα δομημένης" κτλ. εξακολουθεί να στοιχειώνει το συλλογικό μας κατιτίς ως ένας νέος πια μισαθηναϊσμός· παρά το ότι πολύ περισσότεροι Αθηναίοι έχουνε βγει στις μεγαλουπόλεις του κόσμου, παρά το ότι η μετακίνηση μέσα στην Αθήνα είναι ασύγκριτα ευκολότερη από όταν ήμουν παιδί (βεβαίως ούτε τότε ούτε τώρα μετακινούμουν με ΙΧ, πολλώ μάλλον με Landrover). Αυτή η απαξίωση είναι γενικότερα αντιπαραγωγική, αφού, συν τοις άλλοις, υπαγορεύει ασυνάρτητα διακοσμητικά μέτρα, όπως η καλλωπιστική εκστρατεία του ανεκδιήγητου δημάρχου Αβραμόπουλου ή η 43η ανάπλαση της πλατείας Μοναστηρακίου (έπεται και πάλι η Ομόνοια σύντομα, υποθέτω), όπου άλλα χαζά κελεύει ο Δήμος, άλλα ανέφικτα οι αρχιτέκτονες, άλλα άκομψα η Αττικό Μετρό, κι άλλα στήνουν στο τέλος οι εργολάβοι (οι εργολάβοι! οι εργολάβοι! οι δαίμονες!).

Ωστόσο, κατ' αρχάς, η Αθήνα (μιλάω τώρα για την ευρύτερη περιοχή μέχρι τα 'σύνορα' του πάλαι Σταυρού Αγίας Παρασκευής και χωρίς το Μενίδι) είναι λειτουργικότατη πόλη, όπως έδειξε η περίφημη μελέτη Δοξιάδη τη δεκαετία του 70 -- και (για) την οποία αδυνατώ να βρω ονλάιν. Τι εννοώ. Σε αντίθεση με πολλές (μεγαλου)πόλεις, για κάθε κάτοικό της ο χρόνος πρόσβασης στις διάφορες χρήσεις είναι ανάλογος του πόσο αναγκαία είναι η χρήση: σε λίγη ώρα βρίσκεις ψιλικατζίδικα και έβγες και περίπτερα, σε λίγο περισσότερη φαγάδικα, σε λίγη ακόμα φαρμακεία, σε αρκετά περισσότερη σινεμά -- και ούτω καθεξής. Αν αυτό φαίνεται αυτονόητο (όπως λ.χ. η σταθερά χαμηλή εγκληματικότητα), δείτε το συγκρότημα του Λονδίνου, μικρότερες αγγλικές πόλεις, τις πόλεις του κομμουνισμού ή της Άπω Ανατολής ή ακόμα και τη Λευκωσία (για να μην πιάσουμε τις βορειοαμερικάνικες πόλεις), όπου πρέπει να πας (με αυτοκίνητο) στην άλλη άκρη για να αγοράσεις ψωμί, γάλα, εφημερίδα και ένα μπουκάλι κρασί...

Φυσικά η Αθήνα έχει πολύ σοβαρά προβλήματα: τον θόρυβο, τη βρωμιά, το παρκάρισμα, τις όχι ακόμη ικανοποιητικές συγκοινωνίες, την έλλειψη ανοιχτών χώρων (που δε θα εγκαταλείπονται κατόπιν, όπως το Πάρκο Βασιλίσσης / Τρίτση, ή και το Κτήμα Βορρέ), την εμμονή της λογικής της "κάλυψης ως αναβάθμισης" (Κτήμα Θων, Βοτανικός, Μωλ, βιλλάτζια). Φυσικά, ούτε τα παραπάνω, ούτε βεβαίως η πολυκατοικία ως οικιστική μονάδα (μόνιμος στόχος του παλαιού μισαθηναϊσμού), την καθιστούν τριτοκοσμική πόλη, όπως κάποιοι κοσμογυρισμένοι διατείνονται (η Νάπολη και το Παλέρμο, λ.χ., τι να είναι άραγε, αν η Αθήνα είναι τριτοκοσμική;).

Με άλλα λόγια, η κίνηση και το μαρτυρικό παρκάρισμα είναι (πια) συνέπεια του να κινείσαι σε οποιαδήποτε σχεδόν μεγαλούπολη... Απεναντίας, ο θόρυβος και η ρύπανση-βρώμα στην Αθήνα είναι και ανυπόφορα και προβλήματα της συγκεκριμένης πόλης και μάλλον πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτά, και στη βελτίωση των συγκοινωνιών, αντί να πετάμε ατάκες τύπου "Βυρητός! Κάιρο! Τεχεράνη!" (παρεμπιπτόντως, άντε να σας δω να ζείτε εκεί...). Φοβάμαι πάντως ότι οι παρωπίδες του νέου μισαθηναϊσμού μάς εμποδίζουν να ξεχωρίσουμε τα γενικά προβλήματα της μεγαλούπολης από τα ειδικά της Αθήνας, αποπροσανατολίζοντάς μας...

Επίσης, τα πραγματικά προβλήματα, αντίθετα με όσα περιοδικώς γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου στην ΑΒού (αν και υπάρχει κι αυτό το πρόσφατο και πιο ενδιαφέρον), δεν αρκούν να μας κάνουν να ξεγράψουμε μια πόλη: η Νέα Υόρκη όπου οι τσοπεράδες πρεζέμποροι αλώνιζαν την 8η Οδό, όπου μπούκαραν οι διαρρήκτες στις 9.10 στις πολυκατοικίες του Βίλλατζ (αφού όλοι θα ήτανε σίγουρα στη δουλειά) για να αδειάσουν τα διαμερίσματα ένα-ένα (ξεκινώντας από πάνω προς τα κάτω), όπου οι πορτοφολάδες σε κωλοχέριαζαν ασύστολα όταν δε σου κόλλαγαν μια κάννη στον αφαλό, με την απίστευτη βρώμα και φτώχεια κι εξαθλίωση μεταξύ 14 δρόμων και της Canal (ας πούμε) τελικά έλυσε κάποια από αυτά τα προβλήματά της. Παρόλ' αυτά, και απ' ό,τι ξέρω, δεν έβγαινε ο Νόρμαν Μέιλερ (λέμε τώρα) να την αποκαλεί τριτοκοσμική κι αθλιούπολη...

Γενικά πρέπει να πάψουμε να συγχέουμε την πολυσυλλεκτική, αντιφατική και πολύπλοκη μεγαλούπολη με το ουτοπικό μας όνειρο, είτε το τρέφουν προαστειακές φαντασιώσεις, είτε λεκορμπυζιανίστικοι παραλογισμοί.

(Άσε που το 'The Cities Book' του Lonely Planet έβγαλε την Αθήνα 38η ανάμεσα στις 200 καλύτερες πόλεις του κόσμου. Αλλά αυτοί είναι κουτόφραγκοι.)

(Προς σχετικά ενδιαφερόμενους δημοσιογράφους: Πριν γράψτε κάτι, πάρτε κανα τηλέφωνο καναν άνθρωπο από ΕΜΠ μεριά. Απ' όσο ξέρω ακόμα στην Πατησίων είναι η Αρχιτεκτονική.)

Τα νέα ανάλεκτα (του Sraosha)

Επίμετρο 20.IX: Μόλις ανακάλυψα τον Σαλάτα, από τον θας (αυτουνού του γκομενάκια δεν του βάζω λινκ, να σκάσει). Εικονογραφώ λοιπόν τα ανάλεκτά μου με αθάνατα έργα τέχνης του Σαλάτα -- εκτός από τη σημαιούλα, τίμιο λάβαρο των σχετικών οπαδών και όχι γελοιογράφημα.]


Η ισπανική και η ελληνική ψυχή

Ξεχάστηκε κιόλας, αλλά χάρηκα πολύ την ήττα της Ισπανίας από τη Ρωσία μέσα στη Μαδρίτη. Ομάδα απαρτισμένη από άχαρους, ανέκφραστους παίκτες, με μάσκες επιθετικής ιδιωτείας για πρόσωπα, και πλαισιωμένη από μουλαρόμουτρα όπως ο Ναδάλ (ο παίκτης που έφερε μια αύρα από γίγαντες του κατς στο τένις). Ένας λαός που, όπως εμείς, κορυβαντιά και κοκορεύεται όλος περηφάνεια για κάτι για το οποίο δε φέρει καμμία ευθύνη: που γεννήθηκαν Ισπανοί. Επιπλεόν, όπως εμείς, ζούνε μέσα στην άσειστη βεβαιότητα ότι ο κόσμος τους χρωστάει τεράστια χάρη που γεννήθηκαν Ισπανοί. Πώς μου το είπε ο Ρακάσας; Non sufficit orbis, Φελίπε ο Β', νομίζω.

Ισπανοί το 2007. Υπήκοοι ενός δοτού Βουρβώνου, που τον έχρισε ένας από τους αιμοσταγέστερους, κυνικότερους και αθλιότερους τυράννους της Ευρώπης. Η ισπανική κοινωνία, που ακόμα δεν μπορεί, 33 χρόνια μετά, να προχωρήσει στην (έστω) τελετουργική της αποχουντοποίηση. Ποιος μιλάει για τα εγκλήματα του Caudillo de España; Λίγοι, κυρίως Βάσκοι και Καταλανοί. Οι υπόλοιποι ερημοποιούν τη χώρα με τα θερμοκήπια και τα υπερξενοδοχεία τους. Και επευφημούν κορδωμένοι τους αγίους, τους παίκτες, τις αμφίβολες καλλονές τους και τους ανυπόφορα μελό σκηνοθέτες τους.


Τρία στα τρία

Δεν ήθελα επ' ουδενί να δω τη Μαριέττα, τον Καλό και τον Αρχίβλακα στη νέα κυβέρνηση. Ευχαριστώ λοιπόν, Μίστερ Νιντέντο, αν και νομίζω πως θα καταφέρετε να τα κάνετε μούσκεμα και χωρίς αυτούς, ακόμα κι αν δεν εκτρέψετε τον Αχελώο.

Φαντάζομαι, που λέτε, τον αποκεφαλισμένο Αρχίβλακα να κρατάει την κενή κεφαλή του παραμάσχαλα, όπως αρμόζει στους μπαμπούλες των ταινιών τρόμου. Για μια στιγμή, όμως, μια στιγμή: δεν είναι κεφάλι, είναι ένα κράνος ματατζίδικο. Μουάχαχαχαχαχα...


Μεγάλη Εθνοσυνέλευση

Ακούω και διαβάζω κοπετούς για την είσοδο του ΦΑ.Ο.Σ. (καλό κι αρχαίο το αρκτικόλεξο, ε μεσιέ Γεωργιάδες;). Δεν είναι δικαιολογημένοι. Τα έδρανα της Βουλής δεν είναι θώκοι για τους άριστους, τους εκλεκτούς και τους αγίους. Η Βουλή εκπροσωπεί τον λαό. Στον λαό υπάρχουνε και φασίστες. Πρέπει να εκπροσωπηθούν. Αφήστε που καλό είναι να εκπροσωπούνται συσπειρωμένοι σε ένα μικρό κόμμα αντί σκόρπιοι μέσα σε δύο μεγάλα (ΝΔ και ΚΚΕ), ώστε να ξέρουμε και με ποιους έχουμε να κάνουμε.



Μη με λες Τασούλα, Αναστασία με λένε

Φυσικά, χέρι-χέρι με το παραπάνω πάει και το ότι πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αφού "όταν προσπαθώ με τον ευφημισμό να συσκοτίσω μέρος των συμφραζομένων με πρόθεση να μην τα αντιληφθεί και τα εξετάσει ο ακροατής μου, τότε ψεύδομαι" (από εδώ). Έτσι, οι διαμαρτυρίες των εκπροσώπων του ΦΑ.Ο.Σ. ότι δεν είναι φασίστες, ακριβώς επειδή τους διακρίνει ένα ιδεολογικό πέταγμα δώθε-κείθε με αποτέλεσμα το πολιτικό πρόγραμμά τους να είναι ένα μπριάμι ιδεών και απόψεων, δε συγκαλύπτουν τη βάση και την ουσία των αρχών τους. Χώρια που το ιδεολογικό μπριάμι χαρακτηρίζει τη ρητορική όλων των φασιστικών κομμάτων από τον καιρό που ο Μουσολίνι κρατικοποιούσε τα μπουρδέλα, αν όχι και πιο πριν.



Ωστόσο

Ναι, ψήφισα ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κι εξακολουθώ να είμαι χαρούμενος γι' αυτό. Ναι, έχει δίκιο ο Αλαβάνος, υπό δοκιμή τον έχουμε. Αν με ρωτήσετε όμως, θα σας πω ότι ο τόπος είναι τελειωμένος. Ο Όνειρος λέει "για τα επόμενα δέκα χρόνια". Έστω. Ας είμαι αισιόδοξος. Σχόλασαν οι Ολυμπιακοί, το έχω ξαναγράψει, κι αυτό ήταν: έληξαν όλα. Περιμένουμε πια να μας δικαιώνουν τα γιουροβύζια και οι αθλητές μας.

Géricault

Το ναυάγιο του ΠΑΣΟΚ.

Λάδι σε καμβά. 491 × 717 cm

Σχολικό ποστ

ή Αχ! Άλαλο χάρβαλο τρικάβαλο

Κάποτε ήθελα να γίνω δάσκαλος και να διδάσκω ιστορία, γεωγραφία και μαθηματικά -- ευτυχώς δεν τα κατάφερα: θα με πλήρωναν πενταροδεκάρες και θα μου έλεγαν οι νοικοκυραίοι ότι είμαι τεμπέλης και στραβώνω τα παιδιά τους. Μου έμεινε όμως το κουσούρι. Αυτό λοιπόν το ποστ είναι απλά και συνθηματολογικά γραμμένο, αφού μόνον έτσι θα γίνει κατανοητό από τους άλαλους και ιδιώτες μαθητές του σχολείου. Συνεπώς, όσοι έχετε απολυτήριο Λυκείου, διαβάστε κάτι άλλο, κάτι πιο ανεβασμένο, στο πιο αλτουσέρ.

Χτες εορτάστηκαν στη Σμύρνη τα 85 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης. [...] Δυστυχώς, η απελευθέρωση της πόλης δε συντελέστηκε αναίμακτα. Αν και ελάχιστοι το παραδέχονται ανοιχτά, η ελληνική κατοχή της πόλης είχε και τους υποστηρικτές της, κυρίως μεταξύ των μελών της ντόπιας ελληνικής μειονότητας. Έτσι, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, επακολούθησαν έκτροπα και ταραχές, εν μέρει με κίνητρο την αντεκδίκηση απέναντι στα μέλη της ελληνικής μειονότητας και σε όσους είχανε συνεργαστεί με τον κατακτητή, εν μέρει μέσα στη γενικότερη παραφορά της απελευθέρωσης.

Άσκηση για το σπίτι:
Χωρίς να επέμβετε στο υπόλοιπο κείμενο, αντικαταστήστε μόνο τις λέξεις σε κόκκινο με άλλες κατάλληλες ώστε να προκύπτει μια κατά δύναμη ακριβής περιγραφή της απελευθέρωσης των εξής ελληνικών πόλεων:

Τρίπολη
Καλαμάτα
Κόρινθος
Λάρισα
Ελασσόνα
Γιάννενα
Αργυρόκαστρο
Κορυτσά
Καστοριά
Φλώρινα
Έδεσσα
Κιλκίς
Θεσσαλονίκη
Σέρρες
Δράμα
Καβάλα
Ξάνθη
Κομοτηνή
Χανιά
Ρέθυμνο
Ηράκλειο

(Προαιρετικά:

Λειβαδιά
Μελβούρνη
Μόναχο
Αλαμάνα και Γραβιά
Αμέρικα
Βελεστίνο
Άγιοι Σαράντα
Εσκί Σεχίρ)

Στομφόλυγες

Από τους αλληλοεπικαλυπτόμενους μονολόγους και τα κρωξίματα παρατηρώ ότι περάσαμε σε επιδείξεις σπουδαιοφάνειας αυστηρών στομφωδών κυρίων οι οποίοι επιτιμούν, επικρίνουν και επαναφέρουν στην τάξη τους 'συνομιλητές' τους.

Αν και εφόσον οι συνομιλητές κάτσουν φρόνιμα, οι στομφώδεις κύριοι ανοίγουν το στόμα τους και εκφωνούνε σαπουνόφουσκες: κενές διακηρύξεις αλειμμένες λούστρο και μπριγιαντίνη, ψευτοβρακωμένα ad hominem, βιτρίνες εκθεσάδικης πλάνης και απλοϊκών ιδεών. Οι κύριοι αυτοί είναι δοκησίσοφοι.

Κύπρος: Μνήμη και αγάπη - Με τον φακό του Sraosha IIΙ

πακ πάι ππόπκιουλαρ τιμάντ

α.



Το παραπάνω κατάστημα γυναικείας μόδας ήθελε να ονομαστεί κάτι σαν τα 'bizzaro' με τα οποία είναι γεμάτη η Ελλάς. Εδώ όμως όλοι χειρίζονται φαρσί την αγγλική. Ή σχεδόν φαρσί, τέλος πάντων.

β.



Ενισχυμένο και με αβάσταχτα χασμουρητά.

γ.



Αλλά αυτό είναι ήδη γνωστό.

δ.



"αρ γιου ττόκκιν ττου μι, ρε;"

ε.



Αυτό από τη μαμά Ελλάδα, όμως. Το οποίο στο κάτω-κάτω είναι το όνομα της μεσίτριας. Αντίθετα με κάτι "Municipality of Thestieon" που βγάζουνε μάτι, και το οποίο δεν μπόρεσα να φωτογραφίσω γιατί με κυνηγούσαν τρία SUV, ένα φίατ πάντα, ένα φίατ πούντο, μια πρεβεζάνικη μερσεντές με γερμανικές πινακίδες και τρεις νταλίκες που αλληλοπροσπερνιόντουσαν ναζιάρικα.