της υμετέρας

Αυτή η εβδομάδα φεύγει γρήγορα σε μαστορέματα, συναρμολογήσεις και επισκευές. Αν μου έλεγε κανείς στα είκοσί μου ότι θα συναρμολογώ δίμετρη δίφυλλη ντουλάπα σε 30 λεπτά θα τον κοιτούσα με το γνωστό μισόξινο ύφος μου. Αλλά αυτό είναι το καλό: αφήνεις πίσω την πρώτη νεότητα και μπαίνεις στα καλύτερα. Μαθαίνεις να αλλάζεις και να το χαίρεσαι.

Στο τέλος της πρώτης νεότητας έβαζα υπογραφή στα ιμέιλ μου το "δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει / έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση". Μετά πέρασα μια επιστημολογική μεταστροφή και υπέγραφα λιγότερο ψωνισμένα: "He may be subtle, but never malicious" (μετάφραση του "Raffiniert ist der Herr Gott, aber boshaft ist Er nicht" του Αϊνστάιν, διακήρυξη γνωσιολογικής αισιοδοξίας, ίσως αβάσιμης, αλλά πάντα συγκινητικής).

Δεν ξέρω, κάποιο πρόβλημα έχω. Στάνταρ. Δεν κάνω κάτι αν δεν νιώθω καλά και βαθιά μέσα μου ότι πρέπει να το κάνω. Φυσικά, αυτή είναι η γραμμή υπεράσπισης κάθε τεμπέλη, κάθε κλασσικού τεμπέλη, ακριβέστερα. Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε επιεικέστεροι μαζί μου (εγώ θέλω, αμέ), ίσως απλώς σημαίνει ότι δεν είμαι άνθρωπος της συνήθειας. Καθόλου, δηλαδή.

Έβλεπα την αντίστροφη μέτρηση με τα 30 καλύτερα ζεϊμπέκικα της τριακονταετίας. Ο ζεϊμπέκικος σα ρυθμός με κουμπώνει πάνω του. Για χρόνια φαντασιωνόμουνα διάφορα ροκ τραγούδια διασκευασμένα σε ζεμπεκιές (ντρέπομαι να πω ποια). Είναι ο πιο ξεσηκωτικός ρυθμός για μένα, ίσως μαζί με αυτόν των ίντυ που έβγαλε το Μάντσεστερ στις αρχές της δεκαετίας του '90. Φυσικά είμαι άθλιος χορευτής, τείνω προς αυτό που η λαμπρή κουμπάρα μου (αστέρι των δημοσίων σχέσεων) αποκαλεί 'γλαροζεμπέκικο': ανοίγεις τα χέρια-φτερά και μετεωρίζεσαι περιμένοντας να σου 'ρθει ψηλοκρεμαστά η καραβίσια κασερόπιτα από το κατάστρωμα. Στο μεταξύ χαμογελάς σαν υφυπουργός του Ανδρέα Παπανδρέου.

Κάθησα λοιπόν να δω την εκπομπή με πολύ ενδιαφέρον, να δω τι ζεϊμπέκικα που βγήκαν μετά το 1980 αρέσουν. Με εξαίρεση συμπαθείς παρουσίες όπως ο Κοντολάζος, ο Μάκης κι ο Αδαμαντίδης (κανείς τους δε μ' αρέσει αλλά είναι καλοί άνθρωποι, λένε όσοι είναι στην πιάτσα, ο δε Χριστοδουλόπουλος είναι φωνάρα), η εκπομπή ήταν α-νυ-πό-φο-ρη. Περίμενα πώς και πώς τη 'Ρόζα' και έφαγα στη μάπα ένα σωρό σκουπίδια απαράλλαχτα μεταξύ τους. Απαράλλαχτα ρυθμικά (ε, ναι, αφού όλα ήταν ζεϊμπέκικα) αλλά και μελωδικά. Μα όλα τα ίδια ακόρντα; Όλα; όλα η ίδια μαλακία στον στίχο; και σας 'νοχλάει ο Καρβέλας μετά;

Εκεί όμως που σχεδόν έχασα το φως μου ήταν με τα σχόλια: "αυτό είναι τραγούδι που ζητάς όταν χωρίσεις", "ήμουνα καψουρεμένος και το έκανα παραγγελιά συνέχεια", "ζεϊμπέκικο για πολλά ουίσκια", "ποιος καψούρης δεν το χόρεψε", "ύμνος όσων ερωτεύτηκαν και πόνεσαν" και άλλα τέτοια μπουζουκονταγλάν επιφωνηματικά.

Αυτός είναι ένας κόσμος που εγκυκλοπαιδικά ξέρω καλά, όπως κάθε παιδί της γενιάς μου ξέρει λ.χ. τα αμερικάνικα γυμνάσια μέσα από χαζοταινίες της δεκαετίας του '80. Είναι όμως ένας κόσμος ξένος μου εντελώς. Όταν χώριζα άκουγα Μετάλικα και Τσανακλίδου (αυτή είναι πολύ επικίνδυνη) κι έβλεπα το Damage, το Carrington ή την Έμμα Γουώτσον να δίνεται στον κάθε χωριάτη για χάρη του ανάπηρου συζύγου της. Όταν καψουρευόμουνα έπινα τα ποτά μου σε κάτι μπαρ και το συζητούσα μέχρι εξόντωσης (των φίλων) με φίλους, ενώ σκεφτόμουν τον Yeats και τον Χρήστο Βακαλόπουλο κι άκουγα Violent Femmes, PJ και Τρύπες. Όταν απλώς επιθυμούσα, χωρίς έρωτες κι υπερούσια, καμμιά Μαντάνα ή κάτι μπιτάτο και με κανα πνευστό ήταν αρκετό. Ο Καρράς είναι φρικτή ηχορρυπανση κι ο Σφακιανάκης γραφικός. Δε λέω ότι είμαι καλύτερος. Λέω ότι προτιμώ να μου λένε οι Stones τις κοινοτοπίες που κηρύσσει ο Νότης κι ότι από την ηχορρύπανση ζεϊμπεκάδων και κοκάκηδων προτιμώ την ψυχεδέλεια τριπάτων μαλλιάδων ή τα κρασάκια πεθαμένων γερμανόφωνων του 18ου και του 19ου αιώνος. Όταν ερωτεύομαι, με εκφράζουν ο Μαργαρίτης, η Άντζελα, οι Ρέμοι και οι Κότσιρες όσο οι Kiss, οι Modern Talking, η Hildegard vοn Bingen κι ο Dieterich Buxtehude: καθόλου, μα ντιπ για ντιπ καθόλου.

Αυτό που λέω είναι το εξής: είμαι από σπόντα, μη με διαβάζετε:

βρείτε κάποιον μετέχοντα της υμετέρας παιδείας.