Μικρές πικρές αλήθειες

Ο κύριος Καρατζαφέρης συνήθως δε λέει ανοησίες, αντίθετα με πολλά στελέχη του κόμματός του (το οποίο έχει ένα εραλδικά πολύ αλλόκοτο έμβλημα, αλλά αυτή είναι μια πτυχή του συμβολικού που δε μας απασχολεί στην Ελλάδα). Άλλωστε, εκτός από αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος είναι πρώην δημοσιογράφος και διαφημιστής (κάτι που ενδεχομένως δικαιολογεί τα ελαφρώς κακόγουστα σλόγκαν του κόμματός του: "όλους εμάς ενώνει η Ελλάς" κτλ.).

Ο κύριος Καρατζαφέρης δήλωσε στη Βουλή ότι δεν είναι όλοι οι μετανάστες κακούργοι αλλά ότι οι περισσότεροι κακούργοι στις φυλακές είναι μετανάστες. Έχω την εντύπωση ότι έχει δίκιο. Να προσφέρω κι εγώ μια γενίκευση: δεν είναι όλοι οι άντρες κακούργοι αλλά οι περισσότεροι κακούργοι στις φυλακές είναι άντρες. Βεβαίως, οι μετανάστες κατα ΛΑ.Ο.Σ. είναι αναλώσιμοι ή εξοβελιστέοι, οι άντρες μάλλον όχι.

Αλλά ας μιλήσουμε για πικρές αλήθειες. Στις γειτονιές που ζούσαν φτωχοί Έλληνες ζούνε πια φτωχοί ξένοι. Στα χωριά που ζούσανε φτωχοί Έλληνες ζούνε πια φτωχοί ξένοι. Οι πλανοδιοπώλες, οι ζητιάνοι, τα κλεφτρόνια και τα βαποράκια δεν είναι πια λαϊκά ελληνόπουλα, πενόμενοι Έλληνες μικροσυνταξιούχοι, άεργοι Έλληνες και οι μονίμως εξαθλιωμένοι Τσιγγάνοι -- είναι ξένοι. Πού πήγαν οι φτωχοί Έλληνες; Έφυγαν οι περισσότεροι από τα χωριουδάκια κι από τα Πατήσια και την Αχαρνών. Έχουνε πια άδειες για τη λαϊκή, έχουνε περίπτερα, άδειες πλανοδιοπώλησης κι άδειες ταξί, άνοιξαν καφενεία, πήραν επιδοτήσεις, κληρονόμησαν κτηματάκια, νοικιάζουν δωμάτια κτλ. κτλ. κτλ. Δεν είναι πια τόσο φτωχοί. Πάρα πολλοί φτωχοί του ελληνικού σήμερα είναι ξένοι.

Κι άλλες πικρές αλήθειες: η μετανάστευση φτωχών (πάμφτωχων και εξαθλιωμένων, στην περίπτωση των πρώτων Αλβανών της δεκαετίας του '90 ή των νοτιοασιατών και μερικών Αφρικανών τώρα) πάντοτε αυξάνει το προσοδοφόρο έγκλημα. Μην πάτε μακριά, λ.χ. στις ΗΠΑ των αρχών του 20ου αιώνα, πηγαίνετε στο τι έγινε στη μεταπολεμική Γερμανία με τους γκασταρμπάιτερ: οι δικοί μας είχαν αναλάβει τον τζόγο και τη μαστροπεία (φαντάσου, λέει, να είσαι πόρνη στη Γερμανία του '50 με λ.χ. Θεσσαλό ή Ηπειρώτη νταβατζή: και θα σε βγάζει ανελέητα στο κλαρί, και θα σε τουλουμιάζει στο ξύλο που πας με άλλους -- σχιζοειδή πράματα, άρρωστα).

Αυτό συμβαίνει πάντα όταν πέφτουν φτωχοί και κυνηγημένοι άνθρωποι σε μια κοινωνία αφθονίας: θέλουνε λίγη από την αφθονία που βρίσκουν εκεί, μερικοί θέλουνε να στείλουνε λίγη και στην πατρίδα τους. Έτσι, άλλοτε κάνουνε δουλειές που δε θέλουν οι ντόπιοι (επιστάτες και βιομηχανικοί συναρμολογητές στη Γερμανία, ανθρακωρύχοι στο Βέλγιο της ΕΚΑΧ, μπιφτεκάδες και πιατάδες στο Αμέρικα), άλλοτε βρίσκουν πιο επικερδείς τρόπους (λαθρεμπόριο, κλοπές, διακίνηση, μαστροπεία, απάτη). Ακόμα και "οι δικοί μας", οι μικρασιάτες, έτσι έκαναν: έφεραν τα γράμματα στην Παλιά Ελλάδα, έφεραν το ρεμπέτικο και τους αμανέδες, έφεραν τον παστουρμά και τον καβουρμά και το σουτζούκι, έφεραν και το χασίσι και μια νέα μαζικότερη διάσταση στην πορνεία. Αυτά, ας πούμε, χρειαζόταν τότε η Παλιά Ελλάδα, όπως η σύγχρονη θέλει κόκα για να φτιαχτεί, πρέζα για να την ακούσει και δίμετρη ανατολικοευρωπαία τσαχπίνα (όχι κομοδίνο).

Για μένα η αντιμεταναστευτική στάση (προσέξτε: δε λέω ούτε "ρατσιστική", ούτε "φασιστική" ούτε τίποτα) είναι και βαθιά υποκριτική (σε μια χώρα που ζούσε από τη μετανάστευση) αλλά και εντελώς εξωπραγματική. Γίνεται λιγότερο εξωπραγματική αν ομολογήσουμε ότι είμαστε διατεθειμένοι να ανταλλάξουμε τη δημοκρατία με μια εικόνα της (όπως είπε κι ο πετεφρής πρόσφατα) και να γίνουμε φρούριο, αν θέλουμε να αγοράσουμε ασφάλεια ξεπουλώντας ελευθερία.