Pride

I'm drawn to women because of their nature and to queers because of their courage.
Lucian Freud

Οπωσδήποτε δεν είναι εύκολο να είσαι πουστάρα. Βεβαίως, αν είσαι λευκή φραγκάτη λούγκρα ίσως να είναι ευκολότερο από το να είσαι γκόμενα, μουνί, μούτζα. Ίσως πάλι το να τον παίρνεις να είναι δυσκολότερο από το να είσαι αράπης με ευρωπαϊκό ή αμερικανικό διαβατήριο. Άραγε πάλι, τι είναι χειρότερο: να είσαι μαροκάνι στη Γαλλία ή οβριός στην Ελλάδα; Κωλόβλαχος στην Αθήνα του '70 ή τουρκόσπορος στη Μακεδονία του '30; Αλβανός ή Ρωσίδα; Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τις απαντήσεις, τι είναι ευκολότερο και τι δυσκολότερο κατά περίπτωση. Η ιεραρχία των διακρίσεων, η κατάταξη των στερεοτύπων, η νομενκλατούρα της δυσπιστίας μού είναι ξένες: υπήρξα πάντα ένας αξιοπρεπής λευκός κύριος, μορφωμένος και στρέιτ, που μιλάει σωστά, τρώει με μαχαιροπήρουνο κτλ.

Με αφορμή τη σημερινή μέρα ξέρω όμως ένα πράγμα: δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι γκέι (και είναι λίγο χειρότερο να είσαι λεσβία). Στη σημερινή Ελλάδα, νομίζω, το καλύτερο που μπορείς να ελπίζεις είναι να σε αντιμετώπιζουνε στο στυλ "γκέι αλλά δεν κουνιέται", "γκέι αλλά τσακάλι στη δουλειά του (άλλωστε αυτοί διαβάζουνε πολύ)", "λεσβία αλλά όμορφη" κτλ, κτλ, κτλ. Όποιος νομίζει ότι είναι εύκολο να είσαι ομοφυλόφιλος ή ότι όλα πάνε καλά για τους γκέι και τις λεσβίες στην ωραία και ανοιχτή μας κοινωνία, μάλλον πλανάται.

Κι εγώ δηλαδή πώς τα ξέρω όλα αυτά. Τα ξέρω γιατί ο Γ., ο Θ. και ο Γ. είναι ανάμεσα στους πιο στενούς μου κι αγαπημένους μου φίλους, άνθρωπoι που με στήριξαν και μου παραστέκονται και με τους οποίους μπορώ να πω δυο κουβέντες (και τρεις). Το ξέρω γιατί είχα το προνόμιο να μου εμπιστευτούν τα σώψυχά τους ο Γ., ο Ν., η Β. κι άλλοι πολλοί. Επειδή είχα την ευκαιρία να ζήσω από σχετικά κοντά όσα μας λέν οι γκέι ακτιβιστές για αυτά που υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι: πατερναλισμό, καταπίεση, μετανάστευση (οι πιο τυχεροί, χαχά), διακρίσεις, χλεύη, βρισιές, ξύλο. "Φυσικά", τίποτε από αυτά δεν έχω υποστεί για τη μεγάλη μου μύτη (κάτι ορατό) ή για το ότι συζούσα για πολλά χρόνια εκτός γάμου (κάτι λιγότερο ορατό).

Τέλος οι όροι που χρησιμοποίησα στην πρώτη παράγραφο θα έπρεπε να πείσουν ότι η πολιτική ορθότητα έχει νόημα και σκοπό ως πολιτική στάση, στον βαθμό που, ονοματίζοντας τους άλλους και τις πράξεις τους, τους πατρονάρουμε, τους ορίζουμε, ασκούμε πάνω τους αυταρχικά την εξουσία μας, την εξουσία της ελίτ που καμώνεται την πλειοψηφία.