Πίνω μια βότκα τόνικ. Πάλι τέλειωσε το τζιν. Το καλοκαίρι μάς έχει ήδη καβαλήσει εδώ στη Μ.Α. Ζέστη, σκόνη, εκνευρισμός, εξαθλίωση πνευματική. Είμαι πολύ κουρασμένος και κοιμάμαι άσχημα, χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Συμβαίνουν αλλόκοτα πράματα που θα ενδιέφεραν οπωσδήποτε πνευματικούς, ψυχαναλυτές και τέτοιους. Εγώ τα κρατάω μέσα μου κλειδωμένα.
Το καλοκαίρι, η εποχή του ψυχαναγκασμού, του υποχρεωτικού κοινοβιακού πνεύματος, η εποχή της αναίτιας και γρήγορης κόπωσης. Αλμύρα, χώμα, χλωρίνη, ντίζελ. Η εποχή που το τελευταίο καταφύγιό μας, ο ύπνος, γίνεται επουσιώδες και επισφαλές, ένα χάρτινο πέτασμα που μουσκεύει στον ιδρώτα. Διάρροια, μανική εφίδρωση, δίψα, θερμοπληξία. Η εποχή των παρεξηγήσεων, της ταλαιπωρίας, η εποχή που δεν τελειώνει και μας κατατρώει άνοιξη και φθινόπωρο, δε μας αφήνει να ησυχάσουμε. Αγοραία εποχή.
Ούτε αποκούμπι, ούτε παρηγοριά. Οσμές και υγρασία. Περιμένω τον χειμώνα που δεν έρχεται ποτέ. Το πανάκριβο χιόνι, τη λίγη βροχή.
Δεν έχει μείνει ποίηση μέσα μου. Μόνο να θέλω θέλω.
αγοραία εποχή,
ΑπάντησηΔιαγραφήchapeau!
Θά 'θελα να τα κουβεντιάζουμε κατ' ιδίαν όλα αυτά. Ίσως πίνοντας βοτκα με τόνικ. Εγώ την προτιμώ από το τζιν. Η τελευταία σου φράση είναι κλειδί για όλους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αποποινικοποίηση της επιθυμίας.
Σύντομα, αγαπητή μου, πολύ σύντομα. Ελπίζω, δηλαδή. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, από τότε που άκουσα τον φίλο μου τον Αλεξέι και φυλάω τη βότκα στην κατάψυξη, έχει αποκτήσει (κάποιο) νόημα το εν λόγω απόσταγμα.