Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Χαίρε, ω ΧΑΙΡΕ, Γιάννη Αγγελάκα (και Ντίνο Σαδίκη)

στον επίτιμο Κρητικό ΔΛ


Έχω να σηκωθώ στις πεντέμιση. Αλλ΄ουκ εά με καθεύδειν κτλ.

Ήμουν κολλημένος με τις Τρύπες από τα 'Εννιά πληρωμένα τραγούδια' μέχρι και τη 'Νύχτα των άλλων'. Στην κηδεία μου, σε καμμιά εξηνταριά χρόνια κατά το κορακοζώητο σόι μου, θα παίξουν την ακουστική και μετά την ηλεκτρική βερσιόν της 'Ταξιδιάρας ψυχής', μετά θα γίνει πάρτυ και μετά θα χαράξουν "προσδοκώ ανάστασιν νεκρών" όπου θα τα χαράζουν τότε, τζάμπα τα γαλόνια Ορθοδοξία; άλλωστε και οι νεκροί κάτι πρέπει να προσδοκούν κι αυτοί. Τον Αγγελάκα τον άκουσα ζωντανά στην Κύπρο το δύο χιλιάδες δε-θυμάμαι, ο χρόνος στην Κύπρο είναι πολτός από τον οποίο αναδύομαι για να ταξιδέψω ή για να ζήσω στην Αθήνα. Η εμφάνιση του Αγγελάκα στην Κύπρο, με τα έγχορδα και τα όλα της, ήτανε πάρα πολύ ενδιαφέρουσα, αυτό. Μόλις είχε κάνει τους Λύκους με τον Βελιώτη.

Η αποψινή εμφάνιση του Αγγελάκα στο Βεάκειο ήταν απεναντίας μια από τις συναυλίες της ζωής μου. Μου μίλησε με απρόσμενη ευθύτητα και -- νομίζω -- μιλάει ευρύτερα στην Ελλάδα της υποτέλειας και της νέας φτώχειας όσο κανείς. Αλλά δεν είναι γι' αυτό μια από τις συναυλίες της ζωής μου. Είναι γιατί συνδύαζε διασκέδαση, πηγαίο κέφι και μουσική ιδιοφυία, συνθετικά, ερμηνευτικά και ενορχηστρωτικά, με τρόπο που ξανάζησα μόνο στον Λένυ Κράβιτς το 2009.

Ο Αγγελάκας έχει ωριμάσει εντυπωσιακά, μεσουρανεί ξεκάθαρα. Το συνθετικό πρόγραμμα του μεγάλου Νίκου Παπάζογλου το πάει με τόλμη και χωρίς υποκρισία τρεις με τέσσερις στάσεις πιο μακριά: ρεμπέτικο, ντιτζεϊλίδικα μπλιμπλίκια, κρητικά, πανκ, θρας σε ένα νέο είδος μεικτό αλλά νόμιμο. Κανένας ποιητισμός, κανένας τεχνικός ακκισμός. Πράγματα που νομίζεις ότι ξέρεις, τα κάνει να σε ξαφνιάζουν. Μονοπάτια που ξέρεις κι εμπιστεύεσαι σε βγάζανε αλλού γι' αλλού. Ακούστε π.χ. τη 'Δικαιοσύνη' του. Η ηλεκτρική αντικαταστάθηκε σε αυτή τη συναυλία από τον εντελώς μέταλ μπαγλαμά του Ντίνου Σαδίκη. Παλιά τραγούδια ξαναδουλεύτηκαν. Διασκευάστηκε Βαμβακάρης. Η ιδιότυπη, αλλά δουλεμένη πια, ερμηνεία του Αγγελάκα αναδείκνυε όλο το υλικό του, από το παλιότερο έως το πιο πρόσφατο, σαν να αποτελούσε μια αδιάσπαστη ενότητα.

Δε θέλω να κάνω συγκρίσεις, αλλά απόψε ο Αγγελάκας  έδειξε ότι είναι πολύ πιο μπροστά από όλους τους άλλους της κλάσης του, όχι μόνο λόγω τόλμης, αμεσότητας και μαεστρίας. Μετέδιδε στο κοινό του, ακόμα και στο λιγότερο φανατικό, ατόφια ενέργεια και αλλεπάλληλες εκπλήξεις. Για να μην πω για τον στίχο του, που ούτε ποιητίζει ούτε μπαχαλεύει, παρά αυτοσαρκάζεται τρυφερά και μιλάει για την πολιτική απονιά και την αντίσταση ή τον αγιάτρευτο πόνο της αγάπης -- χωρίς να σου πετάει στα μούτρα ναύτες της Κροστάνδης, συνθήματα με βρισιές ή διακειμενικές καψούρες και ντέρτια κουλτουριάρικα . Και τέλος πάντων, αν έχει νόημα να μιλάμε για ελληνικό ροκ που δεν βλαχομπογδανεύει και δεν φολκλορίζει, ε, αυτό που κάνει ο Αγγελάκας θα είναι. Έτσι.

Μας μάγεψε, μας έστειλε, μας έψησε και μας έφτιαξε ο μαλάκας. Πάντα τέτοια, πάντα τέτοια.

Η φωτογραφία είναι της murplejane.

GatheRate

3 σχόλια:

  1. όπως τα λες, σα φιλί της ζωής. Την τελευταία του παράσταση στην Αθήνα την χόρεψα all-through.το πρώτο ήταν Βαμβακάρης. τα καινούργια του βαρούν ακόμα μές το κεφάλι μου. άριστος. άφοβος. γερά γλέντια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "τα καινούργια του βαρούν ακόμα μές το κεφάλι μου" -- και στο δικό μου, μια βδομάδα μετά.

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα,
    Τον Αγελάκα δεν τον έχω δει μετά από την διάλυση των Τρυπών.. δεν ξέρω εάν απλά "δεν έτυχε"ή εάν δεν το επιδίωξα.
    Τις Τρύπες τις άκουσα πρώτη φορά σε μία μουσική εκδήλωση με τίτλο "οι ήχοι του χειμώνα", στην Κατερίνη, το χειμώνα του 1985, και άλλες τρείς φορές μετά (τελευταία στο Μύλο-Θεσ/νίκη...).
    Η αμεσότητα και η ειλικρίνεια υπήρχε από τότε στον ήχο και στον στίχο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή