Hate list, μέρος Β'

όσοι πάνε να με κοροϊδέψουν μες στα μούτρα μου

"σημειολογία" και "σημειολογώ", ιδίως αντί του "ερμηνεία" και "ερμηνεύω"
πλοία
ΚΤΕΛ
ΙΧ
αεροπλάνα
Ryanair
γυναίκες που νιαουρίζουν
ζάχοι χατζηφωτίου
καθηγητοκρατία
ιατρική καφρίλα
εκταφή
ξερόλες
ξερόλες

ξερόλες
τζάμπα αντιευρωπαϊσμός
φετιχιστικός ευρωπαϊσμός
όσοι δεν χορεύουν σε χορευτάδικα
κολοκυθόπιτα
Στρατός
μαγιό βερμούδα
μπάλα
Γαύρος
KISS
ταξί που ζέχνουν
ταρίφες που  κλέβουν
Καμίνης

άσχετοι μπάρμαν

κόμικ με μαλακία σενάριο
όταν δεν ξέρει τι θέλει η γάτα
Κρίστεβα
Λακάν
Ντεριντά
ελεκτρόνικα πίου πίου
Ντελέζ
Hotel California
Boston
New Age
WWF (του κατς όχι των πάντα)
στίχοι Λ. Νικολακοπούλου
τουλούμπες
δίπλες
marshmallow
steak and kidney pie
Τσάκωνας
Θ. Αγγελόπουλος

κλειδιά που μαγκώνουν
νερουλός φραπές
Julia Roberts

πληγούρι με ντομάτα
ζέστη κι υγρασία
θεωρίες συνωμοσίας
πλαστικά πιρούνια
μαχητικοί άθεοι
μαχητικοί βίγκαν
πιαρτζήδες των θρησκειών
μανατζερίστικα

κράμπες
λουμπάγκο
φαγούρες
άγχος
όσοι προκαλούν άγχος
επιστημονικό ρεπορτάζ
Serge Gainsbourg

άσχετοι ντιτζέι

χατηράκια στο σεξ
βρώμικα ξενοδοχεία
αεροδρόμια (εκτός του Όσλο και της Κωνσταντινούπολης)
ταινίες που χάνονται καθώς εκτυλίσσονται
Darjeeling Express
The Life Aquatic with Steve Zissou
Best Exotic Marigold Hotel
ταινίες σπλάτερ (πλην Ταραντίνο)
Lost in Translation
Star Wars (και οι εφτά)
τσόντες POV

κατσαρίδες
κουνούπια
μύγες

Χ. Ρώμας
σουτζούκι που δεν καίει
ναιμεναλλάδες
υπεροπτικοί γραφιάδες
ξενοδοχεία χωρίς σαμπουάν κι αφρόλουτρο
οψιμαθείς γκουρμέδες
απατεώνες εστιάτορες
ψυχολογιοποίηση

το πολύ κρέας
μέτριο κρασί
αποστεωμένα μοντέλα
Τσακνής
Θηβαίος
Αλκίνοος Ιωαννίδης
AOR
κουτσομπόληδες συγγενείς
κατειλημμένες τουαλέτες
ρακή της πλάκας
μουσακάς τίγκα στα παλιόλαδα

κομπλεξικά σκυλιά (συνήθως τσιουάουα)
τηλεοπτικές σειρές που είναι κυρίως κοιλιά
σαγιονάρες

Hate list, μέρος Α'

Χριστιανόπουλος
Jarvis Cocker
Μουζουράκης
Matthew McConaughey
Κιούμπρικ
Γκοντάρ (εκτός από το A bout de souffle)
εντόσθια (εκτός από πατέ)
ό,τι έχει να κάνει με ζόμπι (εκτός από το 28 days later)
Grande Bellezza
Κύπρος
αγγούρι, κολοκύθι, πεπόνι, καρπούζι
εσπερινοί και όρθροι
τουρισμός σε πάμφτωχους τόπους
Σαουδική Αραβία
Ντουμπάι
Σιγκαπούρη
Τέξας
Τόρηδες
Middle England
Νότια Γερμανία και Αυστρία
σκατολογικό χιούμορ
Π. Φιλιππίδης
Σεφερλής
Θ. Δ. Φραγκόπουλος
Θέμος
Μάκης
Κασιμάτης
Χωμενίδης
blended ουίσκια
ακαταστασία μέσα στο σπίτι
οι πλαστικές σακούλες ως μέσο αποθήκευσης

Η επαρχία ως βίωμα και ως αναπαράσταση
Προάστεια
Slumdog Millionaire
ΚΚΕ
passive-aggressive
θρασυδειλία
γιαπωνέζικες τσόντες
κέτσαπ και μουστάρδα στον γύρο
θυμόσοφη ποίηση
ποίηση περί ποιητικής αντιποιητικών ποιητών
Catch 22
I promessi sposi
Μορμόνοι
αγγλικός αντιευρωπαϊσμός
στίχοι Φοίβου Δεληβοριά

Κοέν και Ντύλαν ως τραγουδιστές
Eros Ramazzotti
Πικραμένοι τέως αριστεροί γραφιάδες
γεμιστά με κιμά
ντολμαδάκια γιαλαντζί με κιμά
"Καλό Παράδεισο"
αστικός θόρυβος
ποπ τσιφτετελοαμανέδες
τσιγαρίλα
Άμστελ, Αλφα, Χάινεκεν
όξινος καφές
αμερικάνικοι υπερθετικοί
τσιουάουα
Παπανούτσος
Λαζόπουλος
μη αφράτοι κεφτέδες
βιασύνη στο σεξ

Καζαντζίδης

ξεσκόνισμα

σιδέρωμα
Roberto Benigni

Ιταλοί τουρίστες
Μιλανεζίλα
Τζιν Hendrick's
Άγγλοι τουρίστες
Καστιλιάνικη χαζομάρα
Ισραηλινός τσαμπουκάς
ψάρια όλο κόκαλα
Ρεπουμπλικάνοι χριστιανοί
ημίξηρο κρασί
κανέλα στο φαΐ
κανέλα στον καπουτσίνο
δίψυχη πίπα
Kiss
ελληνικός μπακλαβάς

SUV
χορτοφαγικό σούσι
να μη βγάζουνε φλας κι αλάρμ
σοβαροφάνεια
ξερολίαση
slut shaming
Big Lebowski
τραχανάς με ντομάτα
bitter
ζέστη
αντηλιά
σκόνη
υγρασία με ζέστη
ανομβρία
κοτλέ
Κ. Μόντης
ξεραΐλα
εγγλέζικα μεθύσια
γέροντες αφημένοι μπροστά στην τηλεόραση
στεγνά πεϊνιρλί
ουαχαμπιστές
γλωσσαμύντορες
ΠΑΣΟΚ
χρηστομάθεια
μπρελόκ που τους σφυρίζεις
φολκλόρ για τουρίστες
ο λόγος του Σαββόπουλου
φιλάνθρωποι μαικήνες
φτηνά λογοπαίγνια
μισάνθρωποι συγγενείς
μέντα και δυόσμος
γύρος από παλιοκρέατα
πατάτες γιαχνί
στενά κορμάκια που δεν ξεκουμπώνουν
καθηγητές πανεπιστημίου
Άνθιμος Θεσσαλονίκης
Σεραφείμ Πειραιώς
Αμβρόσιος Καλαβρύτων
κλιματισμός με ανοιχτά παράθυρα
τζάμπα μάτσο αντράκια
πυγμαλίωνες
νερό εβιάν

Εγκώμιο του μεσημεριανού ύπνου

Ύπνο χορταίνω το πρωί. Αλλά χρειάζομαι σκοτάδι ή συσκότιση, τεχνητή νύχτα. Και όταν κοιμάμαι και όταν είμαι ξύπνιος με ενοχλεί η αντηλιά.

Ο μεσημεριανός ύπνος όμως είναι κάτι άλλο. Τραβάς τις κουρτίνες, χαμηλώνεις ή μισοκλείνεις τα πατζούρια· κοιτάς με μισόκλειστα μάτια τον κόσμο είτε πάνω από τον ψηλό ορίζοντα των παλωμάτων που σε μονώνουν τον χειμώνα, με το φως θαμπό και λοξό να λερώνει το δωμάτιο, είτε με τις μαξιλαροθήκες να δροσίζουν την παρειά το καλοκαίρι, όταν το φως είναι κοφτερό και οι παχειές σκιές αναγκαίες. Είναι σημαντικό τα χρώματα να είναι λίγο πιο θαμπά και οι πόρτες να είναι κλειστές.

Αυτή η διάθεση λίγο πριν σε πάρει ο μεσημεριανός ύπνος, ενώ ο κόσμος κορυβαντιά κάτω από τον ήλιο ή ενώ, τον χειμώνα, ετοιμάζεται να βρεθεί σύντομα μέσα στο σκοτάδι, δημιουργεί μια πολύ συγκεκριμένη διάθεση, μια διάθεση μεταξύ ευφορίας και αποκάρωσης, ασφάλειας και παραίτησης. Βρίσκεσαι και να διαλύεσαι ταυτόχρονα μέσα στον επερχόμενο ύπνο και να βλέπεις τον μικρόκοσμο γύρω σου με καθαρότητα αλλά θαμπά φιλτραρισμένη -- με μια αλλόκοτη ευδία σχεδόν αντιφατική. Σχεδόν βλέπεις τον κόσμο γύρω σου με χοντρό κόκκο, αλλά τον βλέπεις καθαρά και με σαφή περιγράμματα.

Συνεπώς υποθέτω πως αυτός ο επιφανής πρόγονος των στάτους στον fb και των τουήτ, το Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, είναι μάλλον προϊόν στιγμών πριν από μεσημεριανό ύπνο. Ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει, το βιβλίο αποδίδει τη διάθεσή τους: πριν τον μεσημεριανό ύπνο είμαστε βαρείς αλλά έτοιμοι και δεκτικοί. Πριν τη σιέστα τρέχει ο νους αλλά όχι με το φρενήρες κι εξοντωτικό σπριντ της αϋπνίας, παρά με χάρη και τέμπο δρομέα μεγάλων αποστάσεων. Το φως, το ίδιο φως που ανθρώπους σαν κι εμένα μας ξυπνάει πριν την ώρα μας τα πρωινά, γίνεται συντροφιά είτε καθώς σβήνει τον χειμώνα κι απαλαίνει, είτε με τις εγκάρσιες τομές που χαράζει στους τοίχους σε ωραίες αμβλείες γωνίες.

Είναι ωραίο κρασί ο μεσημεριανός ύπνος, γλυκόπιοτο αν και βαρύ, δίνει όνειρα εφήμερα και οράματα σχεδόν ναρκωτικά.

Ο κυκλικός χρόνος

 

Ο κύκλος φέρνει τις ίδιες έννοιες κάθε φορά, τα ίδια ερεθίσματα και τις ίδιες διαθέσεις, με κανονικότητα ρολογιού. Ενός ρολογιού που κάνει τους κύκλους του από τα βυζαντινά χρόνια, αν και οι ώρες έχουνε πλέον ελαφρώς διαφορετικά ονόματα και ενώ κάπως διαφορετικοί κούκοι και τραγουδάκια σημαίνουν την κάθε ώρα.

 

Χριστούγεννα: Ξεκινούν νωρίς. Θεάνθρωπος και αγάπη. Ψώνια για δώρα και για τραπέζι. Σωτήρας και φάτνη. Τουλάχιστον χαίρονται τα παιδιά. Φορτωνόμαστε κλιματικές φαντασιώσεις βορείως των Άλπεων και πέριξ των Μεγάλων Λιμνών. Τον Άη Βασίλη, που είναι ο Άη Νικόλας, που είναι τευτονικό τελώνιο. Φαΐ. Πολύ φαΐ. Φαΐ για ανθρώπους που περπάταγαν πολύ ακόμα κι αν δεν μοχθούσαν, μέσα σε κρύα σπίτια χωρίς ψυγεία. Μια αγρυπνία χωρίς περιεχόμενο, με λαμψη και πρασινοκόκκινα στολίδια, εκτός και αν εκκλησιάζεσθε νωρίς, οπότε και κατά το ρεβεγιόν ακόμα νηστεύετε. Φωτάκια. Καμπάνες που δεν ακούγονται.

 

Την Πρωτοχρονιά έχουμε μια ανάπαυλα: χαρτοπαίγνια, μεθύσι, ξενύχτια. Μια σύντομη και κάπως στημένη αναμέτρηση με τον χρόνο, όπως στα γενέθλια. Νοσταλγία. Ελπίδα. Τετραψήφιες ευχές, η συμπύκνωση ενός χρόνου πριν κι ενός χρόνου στο μέλλον μέσα σε ώρες, σε ευχές, σε προσδοκίες, σε resolutions. Κέρμα μέσα σε κέικ που δεν θα φας, κέρμα τυχερό του οποίου ο οιωνός έχει λησμονηθεί μέσα σε μια βδομάδα το πολύ. Τσιφτετέλια σε συνοικιακά μπαρ-καφετέριες-κλαμπ.

 

Απόκριες. Μασκαρέματα και τσικνιστή κρεωφαγία σ' έναν κόσμο που το ζαμπόν είναι πιο προσιτό προσφάι από τις ελιές. Χημικοί αφροί, σερπαντίνες που ποτέ δεν ξετυλίγονται σωστά. Παρενδυσίες. Ανούσια άρματα αφελούς κ ιανώδυνης σάτιρας, στολές για να γίνεις άλλος αλλά όχι πολύ, λάτιν και ντίσκο -- μουνάτα Δόμνας Σαμίου, αν είστε του Παντείου. Πλαστικά ρόπαλα. Κάτι για Διόνυσο. Εκδηλώσεις των δήμων. Ξενογαμίες κι αρπαχτές στην Πάτρα μόνο, άντε κι αλλού.

 

Καθαρά Δευτέρα. Πολύ φαΐ. Χαρταετοί κινέζικοι κι αζύγιαστοι από τα Τζαμπο. Κακό κρασί. Λάθος θαλασσινά και υδατάνθρακες πολλοί. Ευχές για τη Σαρακοστή. Τι είναι η Σαρακοστή; Δεν έχουν αίμα τα χταπόδια.

 

Μεγάλη Τρίτη, Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή. Μετάληψη drive through. Κατάνυξη. Πάθη. Πένθος. Νύστα και λιβάνι και καμπάνες. Κρύο υγρό. Κεριά και βαρειά λουλουδίλα, πηγμένοι καράφλες οικογενειάρχες μπανίζουν μυροφόρες με καλαθάκια. Θεία Πάθη. Σωτήριο Πάθος. Κατάνυξη ξανά κι Ορθοδοξία. Βραχεία νηστεία. Νυμφίος. Ψαλτικά μινυρίσματα, παράφωνα εγκώμια. Ελληνισμός-Παράδοση-Σταυρός που ακολουθεί η

 

Ανάσταση. Παρά πέντε μπαίνεις, στο και πέντε βγαίνεις. Σαρκί υπνώσας ως θνητός; Πάσχα! Εντόσθια, αρνιά, κατσίκια, άντερα, συκώτια, νεφρά και καρδιές, αθώα αρνάκια και κατσικάκια που δεν μυρίζουν, πέτσα που στάζει λίπα. Ξύγκι στο χώμα. Κόκκινα αυγά που δεν τρώγονται παρά σε σαλάτα. Δημοτικά και σκυλοπόπ. Νοτισμένο χώμα. Αγιάζι. Νάρκη. Τσουρέκια καουτσούκ εδώδιμο. Φορσέ χαρά. Φορσέ γλέντι. Έλληνες, Ρωμιοσύνη, Χριστός. Η πρέζα της Ανάστασης για τις ευαίσθητες ψυχές ή για κείνες που πενθούν.

 

Μετά ανάπαυλα. Μετά η ευλογημένη καθημερινότητα: μέρες που είναι Τρίτη και Σάββατο και 6 και 20 του μηνός χωρίς να είναι και κάτι άλλο. Η μεγάλη έρημος των εμποροϋπαλλήλων και των μισθωτών. Μέχρι την άδεια και το Μεγάλο Ραμαζάνι του Θέρους & των Κυκλάδων, αλλά αυτά τα είπαμε αλλού.

Πρώτη δημοσίευση στο The Greek Cloud.

Αισθητική

Από τον καιρό που έγιναν δημοφιλή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μάθαμε ότι η Αισθητική κατέχει κεντρική θέση στο πώς αξιολογεί ο μέσος χρήστης τους τον κόσμο, τους άλλους, τα πράγματα. Η Αισθητική, αν δώσουμε βάση σε όσα διαβάζουμε, είναι μείζων και της πολιτικής και της ηθικής. Επίσης, διαφέρει από την πολιτική και την ηθική στο ότι προσβάλλεται, καμμιά φορά πολύ εύκολα. Σε αυτό η Αισθητική μοιάζει με τις πεποιθήσεις.

Η Αισθητική κατά τους σοσιαλμηντιακούς χρήστες δεν είναι ανοιχτή στον διάλογο. Οι χρήστες των σοσιαλμήντια δίνουν πολλές φορές την εντύπωση σύναξης Γερμανών φιλοσόφων, κυρίως τεθνεώτων, αν κρίνει κανείς από το πόσο τους απασχολεί η Αισθητική. Είναι δε η Αισθητική όπως το δόγμα από καθέδρας ή εξ Οικουμενικής Συνόδου (ανάλογα με το πώς κάνετε τον σταυρό σας): αξιωματική και απόλυτη. Επίσης, η Αισθητική έχει κτήτορες, ιδίως όταν προσβάλλεται, πάλι όπως οι πεποιθήσεις. Η Αισθητική είναι η κατηγορία στην οποία εφεσιβάλλουμε όταν εξαντληθούν ή στομώσουνε τα πολιτικά και ηθικά επιχειρήματα.

Η Αισθητική είναι κάτι αιώνιο, αΐδιο κι απαρασάλευτο. "Στατικό", "αντιδιαλεκτικό" και "αγκυλωμένο" θα έλεγαν κάποιοι κακόπιστοι. Ξανά όπως το δόγμα, ή την έχεις την Αισθητική, άρα την έχεις στην ορθή εκδοχή της, ή δεν την έχεις.

Συνελόντι ειπείν, την Αισθητική την επικαλείσαι είτε επειδή την έχεις είτε επειδή σου την προσβάλλουν. Όπως η τιμή της κόρης: ανελαστική και άκαμπτη. Μοναδική και σπάνια, μακριά από Βαλκάνια.

Η Αισθητική στα σοσιαλμήντια διψάει για το υψηλό, το κομψό και το καλαίσθητο. Αν κάτι δεν πολυφαίνεται για τίποτε από τα παραπάνω, μπορεί να γίνει αποδεκτό ως ακραία ειρωνικό (παρά τοις αστοίς) ή ακραία σατιρικό (παρά τοις αριστεροίς). Βεβαίως, αυτό το κάτι δεν έχει ακριβώς Αισθητική, δεν είναι δόγμα, παρά είναι σαν τα μυστήρια που "τα ξέρει μόνον ο Θεός παιδί μου", όπως λεν οι πατέρες, οι γεροντάδες κι ο παπα-Ηλίας Ζερβός στη Μανταλένα.

Η Αισθητική στα σοσιαλμήντια αγωνιά για το γνήσιο: ποίηση κι όχι ποιητισμός, λαϊκό κι όχι σκυλέ, εργατιά κι όχι πρασινοφρουροί, Ευρώπη κι όχι Βαλκάνια, Ανατολή (καθ' ημάς ή μη) και όχι κοραΐστικα. Η γνησιότητα είναι πολύ σημαντική υπόθεση, όπως και η τιμή της κόρης: δεν αρκεί κάτι να φαίνεται ότι έχει Αισθητική, πρέπει να την έχει an Sich. Άλλος ο Κοεμτζής κι άλλος ο θαμώνας του Καρρά, άλλο να μεταρσιώνεσαι με Μπουξτεχούντε και Γαμώ κι άλλο οι κυρίες του Μεγάρου, άλλο ο Γκόρπας κι άλλο ο Λειβαδίτης, άλλο η κομψή γκρίνια του Μάρκαρη κι άλλο ο λαϊκιστής Λουντέμης.

Η Αισθητική, όπως κάθε άξιο δόγμα, υπαγορεύει ασκητική πράξη: η δεξιά αισθητική αποζητεί το στωικό και απέχει ιουδαϊστί από το βδέλυγμα του "λαϊκισμού": της ενασχόλησης με ψωμί και λάσπη, με το αίμα και το σάλιο, με τη θεματολογία ή τις χαρές της φτώχειας· απέχει από τους Τζακ Λόντον του κόσμου τούτου. Η αριστερή αισθητική αναζητεί καλβινιστί το καθαρά "λαϊκό", το ανόθευτο κι ενίοτε το παραδοσιακό, καταδικάζει εκζητήσεις κι ανιστορικότητες, απολίτικους μονολόγους κι αναχωρητισμούς· αναθεματίζει κάθε τι ποπ, συναισθηματικό και αφαιρετικά όμορφο.

Στο παρελθόν, την Αισθητική την κράτησαν ψηλά οι δύο νταβάδες της νεοελληνικής σκέψης: ο γυμνασιάρχης, που κατηχεί κι εξουσιάζει, και ο παλαιοκνίτης, που καταπνίγει ό,τι εστετίστικο. Και οι δύο ευαγγελίζονται το πρωτείο της Αισθητικής, δηλαδή της τιμής της κόρης, του δόγματος. Ο μεν γυμνασιάρχης όμως, όταν λέει Αισθητική εννοεί "η δική μου κανονιστική ηθική". Ο δε παλαιοκνίτης κάνει αισθητικές κρίσεις που είναι πολιτικές δηλώσεις, αξιολογήσεις του κατά πόσον το ποίημα, το τραγούδι ή το κολάζ ευθυγραμμίζονται με τη δική του συγκεντρωτική και πατερναλιστική πολιτική.

Και οι δύο προστάζουν: μη συγκινείστε τζάμπα.

Λέει ο γυμνασιάρχης: μη συγκινείστε αν δεν "συνάδει" το θέμα της συγκίνησής σας με το κλάσμα δυτικού πολιτισμού που θεωρώ υψηλό και τον Κανόνα, τουρκοβαλκάνια μπάσταρδα του Αλέξιου Κομνηνού.

Λέει ο καθοδηγητής: μη συγκινείστε αν δεν έχετε διερευνήσει σε βάθος τους κοινωνικοπολιτικούς όρους μέσα στους οποίους συγκινείστε, γιουσουφάκια του θεάματος.

Αμφότεροι αφυψηλάτορες περιφρονούν τα μικρά, τα ευτελή και τα χθαμαλά, όσα κρύβουν για τους περισσότερους από εμάς τις μεγάλες μας χαρές.

Στις σύγχρονες εκδοχές τους, αυτές των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, οι καλλιεργημένοι διαθέτουν άφθονο και μισανθρωπικό χιούμορ. Είναι φορείς του δόγματος της Αισθητικής και υπερασπιστές τής τιμής της, συνεπώς δικαιούνται να κάψουνε στην πυρά και κανα σκουπίδι παραπάνω. Κι όμως αναρωτιέται κανείς εάν οι σπουδές ή το έργο των ιεροεξεταστών της Αισθητικής, χωροφυλάκων ή κομισάριων, δικαιολογεί τη στάση τους. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι απλώς μισούν το χθαμαλό, όπως το ορίζει ο καθένας τους, άραγε τι διάολο έχουνε σπουδάσει κι έχουνε δημιουργήσει για να τους ξινίζει τόσο η ανθρώπινη κατάσταση και το πώς την αγκαλιάζει η χθαμαλή κουλτούρα; Τόσο βαθιά χωμένοι είναι είτε στο vissi d'arte είτε στην καρδιά της λαϊκής έκφρασης τέλος πάντων;

Ψυχολογιοποιώντας λιγάκι, θα νόμιζε κανείς ότι η διαφύλαξη του δόγματος και της τιμής της κόρης της Αισθητικής καθώς και το γενικευμένο κι άσβεστο μένος των διανουμενέ ιεροεξεταστών, των αριστερομετρητών και των αγέλαστων τιμητών εκπορεύονται από ένα και μόνον ένα πράγμα: υποψιάζονται ότι οι κλαρινογαμπροί, οι σκυλοπόπ και όσοι θεωρούν περίτριμμα, οι τουρκοβαλκανίλες και το απολίτικο λουμπεναριό περνάνε πολύ πολύ καλύτερα από τους ίδιους.

Σε κάθε περίπτωση, ας ασχοληθεί ο καθένας με αυτό που αγαπάει: τον Διονυσίου ή τον Σοπέν ή και τους δύο, τον Λ. Φρόυντ, τη Λέιντι Γκάγκα ή τη Λαίδη Άντζι. Τον Μπόουι, τον Χρηστάκη, τον Λέμυ, τον Ντίο, τον Δαλιανίδη, τον Μπέλα Ταρ και τον Γιάντσο, τη Βιρτζίνια Γουλφ ή την Άννα Συνοδίνου, τους Κέλτικ Φροστ, τον Σπίλμπεργκ, τον Μπαγιαντέρα ή τους Νιου Όρντερ, τη Μελίνα ή τον Χορν ή τον Τερζόπουλο, τον Σεφερλή ή τον Ρέτση. Ας μας το δείξει αυτό που αγαπάει στα μεϊντάνια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Κι ας μην αναθεματίζει τους άλλους. Αλλά, θα μου πείτε, και πώς θα κινηθεί η χολή στην Αγορά των σοσιαλμήντια; Κλέφτες να γίνουνε;

Πρώτη δημοσίευση στο The Greek Cloud.

Ο θάνατος ξανά

Η Κόλαση είναι δημοφιλής γιατί έχει και ταξικό χαρακτήρα. Η Κόλαση είναι η μόνη ελπίδα που δίνει η θρησκεία για μια κάποια σκιά φαντασιακής κοινωνικής δικαιοσύνης, και μάλιστα η θρησκεία που απευθύνεται σε έναν βάρβαρο και άχαρο κόσμο όπου οι φτωχοί ζούσανε λίγο, αρρώσταιναν πολύ, χαίρονταν σε μικρές δόσεις και δούλευαν ατελείωτα -- όταν δεν σφαζόντουσαν για πλάκα σε ακατανόητους πολέμους. Η χριστιανική κόλαση για αιώνες κατοικούνταν από μάλλον εύπορους άνδρες και τις γυναίκες τους (έτσι ακριβώς) που χαίρονταν τη ζωή: για το φτωχό εκκλησίασμα ήτανε προφανές και καθημερινή πραγματικότητα ότι τη χαίρονταν εις βάρος τους. Για αιώνες, για να χαρείς τη ζωή θα έπρεπε να είσαι κάποιας λογής άρχοντας ή κάτοικος της πόλης -- και οι φτωχοί, ιδίως της υπαίθρου, δεν μπορούσαν εύκολα να τους ξεχωρίσουν.

Ο ταξικός χαρακτήρας της Κόλασης φαίνεται στην παραβατολογία: ο κατάλογος των αμαρτημάτων που σε στέλνουνε στη χριστιανική Κόλαση στοιχειοθετούν μετά τον 19ο αιώνα τη ζωή μας ολόκληρη, αλλά για τους δουλοπάροικους και τους εξαθλιωμένους χωρικούς θα ήταν οι πολυτέλειες της ζωής άλλων και μάλιστα των προνομιούχων. Αρκεί κανείς να θυμηθεί τον χαρακτήρα της φανατικά προτεσταντικής εξέγερσης στο Μύνστερ. Αρκεί να δει τις τοιχογραφίες με τους διάφορους κολασμένους: μόλις φύγει κανείς από τους φόνους και τις μοιχείες (εξίσου απεχθείς για τη χριστιανική πίστη, κάτι που είναι η ρίζα της φρικώδους ηθικής του Δυτικού Κόσμου), η γκάμμα των παραβάσεων περιλαμβάνει στοιχεία μιας κάπως καλύτερης ζωής ή των τρόπων να την αποκτήσει κανείς μέσα στη φεουδαρχία: κλοπή, ψεύδος, απάτη, τοκογλυφία αλλα και υπερηφάνεια ή οργή.

Αφήνοντας την Κόλαση κατά μέρος, όπως μεγάλο μέρος της χριστιανικής πίστης προσπάθησε να κάνει, ο άλλος φαντασιακός μεγάλος ταξικός διορθωτής είναι ο ίδιος ο θάνατος. Στην νεκρώσιμη ακολουθία της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχει το παρακάτω ιδιόμελο του Ιωάννη του Δαμασκηνού:

Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια; Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία; Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος; Ποῦ ἐστι τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα καὶ ὁ θόρυβος; Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά.

Κι αναρωτιέται κανείς: πλημμύρα και θόρυβος υπηρετών; χρυσός και άργυρος; Τόσο φραγκάτοι ήταν όσοι πέθαιναν τότε; Βεβαίως ο Δαμασκηνός θέλει να μας πείσει, και δεν είναι δύσκολο, για κάτι άλλο: ότι ακόμα και αν διαθέταμε χρήμα και σπιτικά με υπηρέτες, ο θάνατος θα ήταν και η δική μας κληρονομιά. Η βάναυση, σύντομη και στερημένη ζωή που πέρναγαν οι άνθρωποι ήταν υποφερτή, μια μαθητεία σκληρή σαν των παραγιών, αφού η πραγματική χαρά θα ερχόταν μετά και αφού και οι πιο άνετοι και χορτάτοι κι υγιείς (άρα εύποροι) την ίδια κατάληξη θα είχαν.

Ειδικά στο θέμα του θανάτου, η θρησκεία ως όπιο είναι ιδανική μεταφορά: καταπραΰνει αλλά και αποχαυνώνει.

Σεξ, άντρες, σχέσεις: ο Σραόσα προς τις αναγνώστριες

 

Αποφάσισα κι εγώ να κάνω αυτό που κανονικά θα έπρεπε να είναι η καριέρα μου: ένας κοσμοπολίτης που δίνει συμβουλές στο Κοσμοπόλιταν.

Λοιπόν, νέες! Και λιγότερο νέες, αλλά τσαχπίνες!

Οι άντρες

Οι άντρες είναι πλάσματα προνομιούχα αλλά δεν το ξέρουν: όλοι και όλα κι εσείς οι ίδιες για τους άντρες δουλεύετε. Οι άντρες θέλουνε να σας κατέχουν. Και τους διευκολύνει η κοινωνία να σας κατακτήσουν: αν είναι καλοί σε όλα, εύλογα· αν είναι ωραίοι, αναπόφευκτα· αν είναι εραστές, ευφρόσυνα· αν είναι ευφυείς, αν μη τι άλλο. Για τους ευφυείς θα τα πούμε παρακάτω.

Κι όμως, κορίτσια, γυναίκες, κυρίες, τα προνόμια τούς τρελαίνουν: οι άντρες είμαστε ψυχ και προβάλλουμε τη δική μας θεματάρα πάνω στην περίοδο σας και στην άβυσσο της ψυχής σας (πότε η κόλαση και ο πότε ο παράδεισος) που είναι, βεβαίως, η άβυσσος (και καλά) του κόλπου σας. Γιατί, αν αντιστρέψουμε το κατά Φρόυντ ζόρι του φαλλού, όλοι από κόλπο ξεπεταχτήκαμε αλλά οι άντρες δεν διαθέτουμε δικό μας. Και τον ψάχνουμε λέγοντας ότι ψάχνουμε να βρούμε την προέλευσή μας και το ποιοι είμαστε και τέτοια. Λες και είμαστε βρέφη που τρώνε, κοιμούνται, χέζονται. Κάποιοι είμαστε, τέλος πάντων, όμως ας αφήσουμε τα γιωσαφατλίκια κι ας πάμε πιο κάτω.

Οι άντρες γουστάρουμε να κατέχουμε. Κάνουμε και συλλογές. Κυρίως θέλουμε να κατέχουμε γυναίκες. Αν δεν μπορούμε να τις κατέχουμε, τότε ή τις περιφρονούμε (πουτάαανεεεες) ή τις πατρονάρουμε (κάτσε κορίτσι μου να σου πω λίγο τι σου συμβαίνει). Όταν τις κατέχουμε, τις περιφρονούμε (πουτάααανααααα) ή τις πατρονάρουμε (κάτσε κορίτσι μου να σου πω λίγο τι σου συμβαίνει).

Οι ευφυείς άντρες

Επίσης, γνωρίζω, φίλες μου, ότι πολλές από εσάς θέλετε να κάνετε σεξ με ευφυείς άντρες. Ως ευφυής άντρας, την καλωσορίζω αυτή την προτίμηση. Πέραν αυτού, αναγνωρίζω ότι οι ευφυείς άντρες είναι ευέλικτοι (αν και όχι ανατομικώς), γαμοεφευρετικοί, προγραμματικά μισόμουρλοι σε ό,τι κάνουνε και σεξουαλικά στοχοπροσηλωμένοι. Ακόμα και όταν έχουν εμμονές, τις διανθίζουνε με διάφορες παραλλαγές και πεταστές, κεντήματα κι υπορροές -- κι έτσι περνάει ευχάριστα η ώρα σας. Τα δε βίτσια τους είναι τόσο ξεκούδουνα ή σύνθετα, που μπορείτε να συμμετέχετε σε αυτά σαν να είναι πολύπλοκη φάρσα ή χαρτοπαίγνιο με ακατανόητους κανόνες. Επίσης, πάντα, σε πρακτικό επίπεδο μιλώντας, είναι ευχάριστη έκπληξη πόσο βοϊδάκια και γάτοι είναι οι ευφυείς άντρες, αν και λόγιοι, λογάδες και σκυθρωποί κατά κανόνα.

Παράλληλα, οι ευφυείς άντρες είναι πάντα λογάδες και σκυθρωποί, βαρείς κι ασήκωτοι. Όταν δεν είναι πυγμαλίωνες και δεν θέλουνε να σας φτιάξουν όπως οι άνω των σαράντα φίλες από εσάς (γιατί και σ' εσάς απευθύνομαι, κυρίες μου) ντύνατε την κούκλα της Μανίνας. Μόνο που δεν θέλουνε να σας ντύσουν, άλλωστε και δεν ξέρουνε να ντύνονται οι ευφυείς άντρες και νομίζουν ότι το μυαλό αναπληρώνει τη μπουζού μπροστά τους και τα φούτερ της μαμάς πάνω τους: να σας ελέγχουνε θέλουν.

Αλλά κι όταν ακόμα δεν θέλουνε να σας ελέγχουν και να σας ποδηγετούν και γενικώς να σας κουμαντάρουν και να σας μανουβράρουν όπως τα τάνκερ στον Ορινόκο, είναι λίγο ανυπόφοροι. Είναι βαρείς και σκυθρωποί, διότι άνθρωπος που γελάει χαζός θα είναι, εκτός και αν γελάει με τη χαζαμάρα των αλλωνών. Με το που θα οργάσουν θα τους πιάσει γλωσσοδιάρροια και θα νοσταλγήσετε τον Βαγγέλη που μετά έπεφτε ξερός για ύπνο. Θα σας κάνουνε και mindfuck, που είναι πολύ κακό πράμα: γιατί είπες αυτό που είπες και γιατί λες ότι δεν εννοούσες αυτό που είπες αφού ήξερες ότι θα καταλάβω πως το είπες για να μην το πεις αλλιώς -- και πάει λέγοντας.

Επίσης, αυτοί οι ευφυείς έχουνε συνήθως κάποιο έργο. Άσχετο αν εσείς δεν το βλέπετε ή δεν το καταλαβαίνετε ή δεν το θεωρείτε έργο: το έργο υπάρχει. Ε, πρέπει να το σέβεστε όσο και τον φαλλό τους. Ίσως και περισσότερο. Να ασχολείστε μαζί του και να το κατανοείτε αλλά και να το γουστάρετε. Να αντιλαμβάνεστε γιατί ο ευφυής ο άντρας θα γίνει ζωάκι και βοϊδάκι όχι γαμώντας σας αλλά και όταν μιλάει για το έργο του αντιπάλου (πάντα υπάρχουν αντίπαλοι, παντού, η ύπαρξή τους προσφέρει δόξα στον άνδρα) ή για τη γνώμη των επικριτών του. Να μη συγκατανεύετε απλώς, γιατί τότε θα είστε χαζογκομενίδι, να μην υπερθεματίζετε, γιατί θα είστε συζυγομανούλα και θα τους ευνουχίζει που τους θεοποιείτε: πρέπει να πολεμάτε στο πλευρό του, αλλά δύο βήματα πίσω. Όπως ορίζει το πρωτόκολλο.

Αυτά για σήμερα, νέες και λιγότερο νέες. Την άλλη βδομάδα θα μιλήσουμε για το παστίτσιο ως αφροδισιακό αλλά και ως απεικόνιση του οιδιπόδειου. Έως τότε, καλά κρασιά!

Μαρτία σονάτα

Πόλωση και συμψηφισμοί

Τουλάχιστον από το 2010 και μετά η ελληνική κοινωνία πολώθηκε. Η ταξική πόλωση αποτυπώθηκε στο δημοψήφισμα της 6ης Ιουλίου 2015, όπως επίσης αποτυπώθηκε η απόσταση της εικόνας που έχουνε τα ΜΜΕ για τη χώρα και τον κόσμο από την εικόνα που έχει το κοινό των ΜΜΕ, οι Έλληνες πολίτες.

Πόλωση επήλθε και στις ιδέες, στις αρχές και στις συνειδήσεις. Η πόλωση και τα αντιθετικά ζεύγη είναι πάντα η εύκολη λύση: ερμηνεύεις κάτι ψάχνοντας να βρεις το αντίθετό του και, αν δεν υπάρχει, το επινοείς. Όμως, από τη στιγμή που κάτι διαθέτει το αντίθετό του, μπορείς να υποκριθείς ότι έχεις εξουδετερώσει αυτό το κάτι, μέσω συμψηφισμού, αφού δύο αντίρροπα διανύσματα αλληλοεξουδετερώνονται.

Βεβαίως η άσκηση αυτή αποτελεί σοφιστεία, αφού στον πραγματικό κόσμο των επιχειρημάτων και του Πολιτικού τα διανύσματα δεν είναι ούτε αντίρροπα ούτε ισομεγέθη. Έτσι, άλλη η καταπίεση των μαύρων, αντεπιχείρημα του παλιού εκείνου κνίτικου συμψηφισμού, άλλη των αντιφρονούντων της ΕΣΣΔ. Επίσης, άλλο να κλείνει με φετφά και παρανόμως ένας δημόσιος οργανισμός ραδιοτηλεόρασης και να αντικαθίσταται από έναν εξίσου σπάταλο (και ακόμα χειρότερης ποιότητας), άλλο να χρεοκοπεί (πιθανόν) ένα ιδιωτικό κανάλι επειδή δεν βάζουν λεφτά οι μεγαλομέτοχοι του κι επειδή ούτε κάποιος άλλος βρέθηκε να αγοράσει μετοχές του.

Υπεράνω

Υπάρχει βεβαίως τρόπος να αρθεί κανείς πάνω από το ψεύδος των συμψηφισμών και από την τύρβη των επιχειρημάτων χωρίς να φθείρεται από την τριβή με αυτά και τους φορείς τους -- κυρίως τους φορείς τους. Αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από το να καταλάβει ο απηυδισμένος κάποιο ύψωμα από το οποίο θα παρατηρεί τους ανόητους, αφελείς και φανατισμενους να διαπληκτίζονται. Η ανάβαση αυτή επιτυγχάνεται με τρεις μαθόδους συνήθως:

1. με το να αφοσιώνεται κανείς στο is, το καθέκαστο, και να αφήνει κατά μέρος το ought to, το δέον, με το να περιορίζεται στην παρατήρηση και στην ερμηνεία, κατά προτίμηση στωικά χρωματίζοντας και τις δύο,
2. με το να παραγνωρίζει κανείς ότι η πλεονεκτική θέση στην οποία βρίσκεται είναι αποτέλεσμα ευκαιριών που του δόθηκαν ή προνομίων που κατέχει και να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από όσους δεν είχαν ευκαιρίες ή προνόμια, αντιμετωπίζοντας αυτούς τους άλλους σαν ζωάκια, ενώ ο ίδιος παραμένει ανώτερος, πεφωτισμένος, ψύχραιμος αλλά και επιλεκτικά φιλότιμος,
3. με το να αφεθεί στη συγκατάβαση: γιατί να ασχολείται, δεδομένου ότι περιτριγυρίζεται από ηλιθίους ή ημιμαθείς, από φανατικούς ή ιδεοληπτικούς, από ασυνάρτητους ανθρώπους που οι ελπίδες και οι επιθυμίες τους συσκοτίζουν τις πεποιθήσεις τους και το κοσμοείδωλό τους.

Τι να κάνουμε;

Όποιος αφεθεί στην ανάγκη να πιάσει ύψωμα ώστε να σταθεί ψηλότερα από τους άλλους θα καταλήξει είτε πατερναλιστής, αν έχει τα φόντα, είτε μισάνθρωπος, είτε απλώς ψώνιο. Και στις τρεις περιπτώσεις δεν θα φανεί καθόλου χρήσιμος, ακόμα και αν δεχτούμε ότι αυτή υπήρξε πρόθεσή του.

Ελέγχοντας τις πλάνες των άλλων, διορθώνοντας τα λάθη τους ή πασχίζοντας να οξύνουμε την αντίληψή τους οπωσδήποτε δεν πρέπει να τους συντρίψουμε, αν μας παίρνει, ή να τους περιφρονούμε. Αν δεν αξίζουν την πολύτιμη συνδρομή μας, υπάρχει πάντοτε η σιωπή και η απόσταση στο κάτω κάτω. Όμως άπαξ και ασχοληθήκαμε μαζί τους και με τις ιδέες τους, τη δουλειά τους, τις γνώμες τους, δεν επιτρέπεται να τους πατρονάρουμε: πρόκειται για στάση μάλλον αντιπαραγωγική τελικά, ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη το πόσο βαθιά προσβλητική είναι. Τελικά ενδεχομένως ο πατερναλισμός είναι η προσβλητικότερη συμπεριφορά μεταξύ ανθρώπων, αφού ούτε τη συμμετοχή της παραφοράς, ούτε καν την ειλικρίνεια της αποστασιοποίησης δεν διαθέτει.

Σίγουρα πολλές φορές διακρίνουμε στον άλλο έλλειψη ψυχραιμίας, κατάρτισης ή συγκρότησης. Και πάλ όμως, κάποιοι χωλαίνουν στο άλφα ζήτημα, εμείς στο βήτα, στην τελική. Ειδικά όσον αφορά την ψυχραιμία, που δύσκολα διατηρείται σε συνθήκες πόλωσης και σοφιστείας, είμαι ανοιχτά υπέρ της. Αλλά δεν την ταυτίζω με την ασυλία, την ασφάλεια και την ανεμελιά του προνομιούχου και του ισχυρού. Ομοίως, όσον αφορά ένα αποτέλεσμα της ψυχραιμίας, τη νηφάλια ευθυκρισία, ισχύουν παρόμοιες επιφυλάξεις: κάποιους τους τυφλώνουν τα προνόμιά τους και τους εμποδίζουνε να δούνε καθαρά, άλλους πάλι τους τυφλώνουν οι στερήσεις και η έλλειψη πρόσβασης σε όσα είναι δεδομένα για τον προνομιούχο. Δεν είναι ηθικό να κρατάμε ίσες αποστάσεις μεταξύ των μεν και των δε. Δεν είναι καν χρήσιμο.

Τυφλά σημεία

Κάθε κοινωνία έχει τα τυφλά σημεία της: ζητήματα ολόκληρα στα οποία η δεδομένη άποψη θεωρείται αυτονόητη και έχει την ισχύ αξιώματος, όσο σαθρή και αν είναι.

Τα τυφλά σημεία π.χ. της ελληνικής κοινωνίας είναι τουλάχιστον δύο: η θλιβερή σχέση με τον πραγματικό και τον συμβολικό δημόσιο χώρο, ζήτημα εν πολλοίς αόρατο, και η πλάνη ότι είμαστε μοναδικοί ("ανάδελφοι", αν θέλετε) είτε στο μεγαλείο είτε στην αθλιότητά μας. Ένα από τα τυφλά σημεία της αμερικανικής κοινωνίας είναι το αμερικανικό όνειρο και τα συμπαρομαρτούντα του, καθώς και το θέμα της οπλοκατοχής κι οπλοφορίας. Οι Γάλλοι, οι Γάλλοι αστοί συγκεκριμένα, έχουνε τον ουνιβερσαλισμό: οι αξίες τους είναι οι αξίες του δυτικού πολιτισμού, που με τη σειρά τους είναι πανανθρώπινες. Και πάει λέγοντας.

Παρά το τυφλό σημείο του ανθρώπινου ματιού, η οπτική αντίληψή μας εξακολουθεί να είναι ενιαία και αρραφής, γιατί ο εγκέφαλος αναπληρώνει όσα χάνονται. Με άλλα λόγια, τα τυφλά σημεία της κάθε κουλτούρας δεν πρόκειται να αποκαλυφθούν, να ξεσκεπαστούν ξέρω γω, από μόνα τους: η κοινωνία πάντοτε θα βρίσκει τρόπο να αναπληρώνει όσα δεν βλέπει. Κι εδώ ακριβώς έγκειται η αξία και της (άγριας) σάτιρας αλλά και της αντικουλτούρας γενικότερα: η σάτιρα, η κριτική και το ξεφτίλισμα είναι τα τεστ που αποκαλύπτουν, προς μεγάλη μας εκπληξη και παρά την εύλογη δυσπιστία μας, ότι στο κέντρο του οπτικού μας πεδίου υπάρχει ένας σκοτεινός λεκές