Λίγο πριν το γύρισμα

Πρώτον, από εδώ:

έχω σκεφτεί κατά καιρούς τη δύναμη που έχει η άρνηση. Πάνε 5 άνθρωποι σε μια ταινία, οι τέσσερις βγαίνουν ενθουσιασμένοι και ο πέμπτος αναφωνεί: «απαράδεκτη πατάτα». Και ξαφνικά αυτός ο ένας δίνει τον τόνο, ακούγεται δυνατότερα, καλύπτει τους τέσσερις. Δεν πρόκειται για τη διαφορά στο γούστο [...]. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης, με συγκρίσεις και μανιχαϊσμούς τύπου σκουπίδια και διαμάντια, πέρα από προσβλητικός είναι και κλεισμένος στον εαυτό του, δεν διαλέγεται με κανέναν και τίποτα.

Δεύτερον, ενώ τουρτούριζα απο τον πυρετό και η ΕΤ1 έδειχνε ντοκυμαντέρ για κατεψυγμένους εξερευνητές της Ανταρκτικής (το οποίο μου ξαναθύμισε και του Σάκλετον τα πάθη), και δος του ρίγη:

Γιατί οι Ελληνίδες και οι Έλληνες τόσο συστηματικά αποτυγχάνουν οικτρά σε ένα πράγμα, δηλαδή τις σχέσεις και τα γκομενοσεξουαλικά; Μα γιατί είναι το μόνο ζήτημα στο οποίο δεν μπορούν πραγματικά να τους βοηθήσουν ο μπαμπάς και η μαμά.

Καλή Χρονιά!

Πάρε ναυτάκι συριανό

Πήγα να φάω στην καφετέρια γνωστού σουπερμάρκετ της Λευκωσίας και βρήκα παρατημένο στο τραπέζι μου το περιοδικό StudentStyle, το οποίο έβλεπα για πρώτη φορά. Είχε αφιέρωμα στα μπλογκ. Το ξεφύλλισα τρώγοντας ένα σάντουιτς με τόννο (το οποίο είχε και βραστό αυγό μέσα, δυστυχώς).

Ξεφυλλίζοντας που λέτε το ψυχεδελικά στημένο αφιέρωμα (από γραφιστικής άποψης εννοώ, ετσι;) και προσπαθώντας να διαβάσω ποιους συνιστά από μπλογκάδες ο συντάκτης του αφιερώματος Κυριάκος Παχουλίδης, να σου κι αυτό:

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα)

Επειδή τον κύριο Παχουλίδη δεν τον ξέρω, αναρωτιέμαι ποιος διέρρευσε τις ζωτικές αυτές πληροφορίες. Μάλλον ο Rakasha, που είναι Κουβανός από το Στέρλινγκ.

Άντε ρε, Καλά Χριστούγεννα.

... και στις καλύτερες οικογένειες, μέρος Γ'

ή Ιστορίες για αγρίους από το Νησί όπου (πέρα) Βρέχει (και το 'έγκυρο' BBC)

Γνωστός φιλόλογος και σχολιαστής του μπλογκ παραπονέθηκε πρόσφατα ότι έχει μπουχτίσει με "φετφάδες του τύπου 'Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό το θαύμα' και 'Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό το αίσχος'". Έχει δίκιο και, φυσικά, την υποστήριξή μας αμέριστα (αν και, σχολαστικολογώντας λιγάκι, ο 'φετφάς' έχει ρυθμιστικό-νομικό χαρακτήρα και δεν αποτελεί μανιφέστο ή διακήρυξη).

Από την άλλη, βεβαίως, η ευθύνη μας ως "πνευματικών ανθρώπων "-- όπως γράφουν, ακόμα, στις εκθέσεις τους οι λυκειόπαιδες, μια και στην ελληνική μόνον οι τιτάνες του πνεύματος Παπανούτσος και Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος έχουνε γράψει δοκίμια, αν κρίνει κανείς από τις πηγές του μαθήματος της έκθεσης -- είναι να στηλιτεύουμε τα δικά μας στραβά πρώτα και κύρια.

Επιπλέον, το ότι συμβαίνουν κι αλλού όσα δεινά συμβαίνουν εδώ δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι ή παρηγοριά, ιδίως όταν μιλάμε για ολοκληρωτικά καθεστώτα ή αυταρχικές κοινωνίες όπως η Νεμπράσκα, το Πακιστάν, η Δυτική Βιρτζίνια ή το Μαλάουι.

Ωστόσο, ας παρεκκλίνουμε λίγο: δείτε τι ωραία που τυλίγει σε μια (οιονεί) κόλλα χαρτί ο γλωσσολόγος Geoff Pullum πρόσφατες αβελτηρίες του 'έγκυρου' BBC για τους 'λεξιπένητες' νέους.

Μπουάχαχα, δηλαδή, ιδίως αυτό το "this staggeringly stupid news report..." ("αυτό το συγκλονιστικά βλακώδες ρεπορτάζ..."). Μακάρι όσοι γράφουμε στα ελληνικά να ξέραμε να βρίζουμε παρομοίως βλακώδεις ιδέες· δυστυχώς εξαντλούμε την εφευρετικότητά μας σε ποταπά ad hominem.

Hystero-γραφο: Αυτό όμως είναι ακόμα καλύτερο: (τραγελαφικά) αποτελέσματα της αγαστής συνεργασίας έρευνας (της πλάκας) και "ελεύθερης αγοράς".

Επίμετρο της 19ης Δεκεμβρίου: Τελικά το Language Log είναι θησαυρός, ιδίως όσον αφορά το θέμα του τι συμβαίνει "και στις καλύτερες οικογένειες". Διάβασα σήμερα, λόγου χάρη, ένα κείμενο για τις αδολεσχίες περί γραμματικής που ακούστηκαν στη Γαλλία με αφορμή την (επαν)εισαγωγή της διδασκαλίας της στη βασική εκπαίδευση. Και η σουρρεαλιστικών προδιαγραφών αεριτζίδικη ρητορική και το ακυρολεκτικό και συσκοτισμένο περιεχόμενο της αναφοράς Bentolila κάνουν τις αντίστοιχες δικές μας 'έρευνες' να φαντάζουν υποδείγματα ορθολογισμού κι ακριβολογίας. Σημειωτέον μάλιστα ότι ο Bentolila είναι 'γλωσσολόγος', αντίθετα με τους δικούς μας ντόπιους γλωσσολαλούντες, οι οποίοι εν τέλει έχουνε και το ακαταλόγιστο.

Ο Κέρουακ στην Κύπρο

Στον ελληνόφωνο χώρο, σε γενικές γραμμές, η θέση των διαλέκτων και των ομιλητών τους βρίσκεται μέσα στο συρτάρι που γράφει απ' έξω 'Κωμωδία'.

Από τον (λαμιώτη) 'βλάχο' Χατζηχρήστο μέχρι τον καρδιτσιώτη πιτσιρικά του Λαζόπουλου, από τον αρχιτεμπέλαρο φραπεδοπότη σαλονικιό μέχρι τον α πριόρι μοβόρο κρητικό, από τον χαριτωμένο κερκυραίο του 'Περι Ανέμων και Υδάτων' μέχρι τον μισοηλίθιο Κυπραίο των κυπριακών (!) κωμωδιών, από την ψευδοπατρινιά Μακρυπούλια του κουρασμένου Καπουτζίδη μέχρι τον αρχετυπικό Πόντιο, όποιος μιλάει διάλεκτο στον ελληνικό δημόσιο βίο, έστω και την πιο ελαφρώς αποκλίνουσα από τη γραμμή της ΚΝΕ ('Κοινής ΝεοΕλληνικής'), είναι γραφικός, κουτός, αγράμματος.

Αυτό είναι τουλάχιστον απαίσιο, προϊόν ενός βαθύτατα ανεύθυνου εκπαιδευτικού συστήματος, του οποίου ακόμα και ο ελληνοκεντρισμός είναι κολοβός, μισερός.

Τα παραπάνω τα ξανασκέφτηκα διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας ένα από τα πιο συγκλονιστικά κείμενα που έχω 'συναντήσει' εδώ και καιρό. Μη σας αποθαρρύνει η διάλεκτος, ω νορμάλ, ευφυείς και γραμματιζούμενοι συνέλληνες. Το κείμενο θα σας ανταμείψει. Δείτε τη γλωσσική δυσκολία και απόσταση σαν μια άσκηση, σαν να διαβάζετε Ροΐδη, Παπαδιαμάντη, Βιζυηνό.

Μικρό χωριό, κακό χωριό

Μίλαγα χτες με γνωστό μπλογκά (του οποίου του είπα να μου φέρει προμήθειες από Θεσσαλονίκη, ξέρετε, τα γνωστά ζαχαροπλαστικά χρειαζούμενα) για το έγκλημα στο Αγρίνιο.

Τρεις πρόχειρες αποσπασματικές σημειώσεις:

α) Μέρος της ιδεολογίας που διοχετεύουν το σχολείο και τα μέσα είναι πόσο αγνή είναι η (ελληνική) επαρχία. Αυτό φυσικά είναι εξώφθαλμο μύθευμα, δε χρειάζεται να φάνε τον Άλεξ λάχανο, να βιάσουν ομαδικά την ξένη κοπέλα και να σκοτώσουνε τα "σκυλιά στ' αμπέλι" (σχεδόν κυριολεκτικά) για να το διαπιστώσουμε. Φόνοι και ξυλοφορτώματα για υπερκινητικά ορόσημα, για αλαφροπάτητες καταπατήσεις, για διώροφα-κληρονομικές γκρίζες ζώνες, για χαμένες τιμές και κλεμμένα γίδια δε γίνονται μόνο στην Κρήτη (παρατηρώ μια αναδυόμενη τάση στην ελληνική τηλεόραση να σπαν πλάκα με τους Κρητικούς ή και να αντιμετωπίζονται ως ο εξωτικός Άλλος). Ούτε τα έμαθε ο κόσμος από τον Ταραντίνο.

β) Η εν προκειμένω ιδεολογία τονίζει την αποξένωση και απομόνωση του ανθρώπου των πόλεων (σιγά τις πόλεις που έχουμε! 60% της Αθήνας και της Σαλονίκης είναι ακόμη χωριατογειτονίτσες, καμμιά φορά urban kostalexis) σε σχέση με το κοινοτικό πνεύμα αλληλεγγύης στην (αγνή) (ελληνική) επαρχία. Ωστόσο, η αποξένωση και η απομόνωση είναι -- κυρίως -- θέματα εσωτερικα ("ψυχολογίας") και όχι 'γεωγραφικής' εγγύτητας.

γ) Επιπλέον, η αλληλεγγύη στην επαρχία, η οποία συνήθως εκφράζεται ως σιωπηλή συμφωνία σιωπής και απόκρυψης, είναι ένα κοινωνικό αντανακλαστικό, η αντίδραση μιας αγέλης προβάτων που συσπειρώνεται και συσσωματώνεται μπροστά στον λύκο ή (συνηθέστερα) η σκυλίσια προσποιητή μειλιχιότητα αγέλης λύκων που μόλις ξέσκισαν το θρασύ τσακάλι που ήρθε να τους παραβγεί. Γενικά στην (πρωτοτυπική) επαρχία δε νοούνται προσωπικές επιλογές και προτιμήσεις, παρά μόνον εν κρυπτώ. Στην επαρχία σωπαίνεις γιατί έτσι επιβιώνει η ντόπια κοινότητα και συνεχίζει απερίσπαστη να λειτουργεί, εκκλησιάζεσαι και κοινωνείς για να ανήκεις σε αυτήν την ντόπια κοινωνία και όχι γιατί εφλέχθης αποτόμως για μέθεξη κι αλληλοπεριχώρηση. Στην επαρχία ο πλησίον σου, ο άλλος, μπορεί να είναι τόσο ξένος και τόσο κόλαση, όσο και στην πόλη. Απλώς στην πόλη δεν είναι ανάγκη να του μιλάς κιόλας, να τον προσφωνείς 'κουμπάρο', 'μπάρμπα', 'αδερφό', 'φιλάρα' ή ό,τι άλλο.

Νύστα νυν και ΑΕΙ

Χτες πήγα για ύπνο νωρίς, για κάποιο λόγο τώρα τελευταία κοιμάμαι από νωρίς, αισθάνομαι μονίμως κουρασμένος. Πριν πέσω είδα τον Ευ. Βενιζέλο (τον οποίο εκτιμώ) να λέει κάτι με το οποίο δε συμφωνούσα απολύτως. Είπε ανάμεσα στα άλλα ότι έχουμε 60.000 φοιτητές στη Βρετανία κι ότι ελάχιστοι είναι σε ιδιωτικά πανεπιστήμια εκεί. Συνεπώς αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε το μέλημά μας να είναι πώς θα μπορούσανε να απορροφηθούν αυτοί οι 60.000 στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια.

Δεν είμαι ούτε αρμόδιος ούτε αρκετά ενημερωμένος για θέματα ανώτατης παιδείας στην Ελλάδα ώστε να μιλήσω για το ζήτημα των μη κρατικών πανεπιστημίων. Αισθάνομαι πως όντως πρέπει κάτι να γίνει με την ποιότητα και την υποδομή και τις κλίκες (διδασκόντων και διδασκομένων) μέσα στα (δημόσια) ελληνικά πανεπιστήμια ενώ προχωράμε / προτού προχωρήσουμε στην ίδρυση μη κρατικών μη κερδοσκοπικών. Από την άλλη αντιλαμβάνομαι πως το μοντέλο "(τουλάχιστον) ένα τμήμα για κάθε πόλη" απέτυχε οικτρά, ιδίως όταν πρόκειται για χάρτινα τμήματα πρόχειρα στημένα, "χωρίς καθηγητές και χωρίς φοιτητές".

Ακόμα περισσότερο, δε νοούνται πανεπιστήμια χωρίς κτήρια, χωρίς (σοβαρές) βιβλιοθήκες και εργαστήρια, χωρίς εκτενή υποδομή στους υπολογιστές και στη δικτύωση, χωρίς χαρτί (όπως στην Κρήτη), χωρίς εσωτερικά ερευνητικά κονδύλια για έργα μικρής κλίμακας, με μισθούς πλάκας που αναγκάζουν τους διδάσκοντες να κάνουν και άλλες δουλειές, με τους φοιτητές σαμαρωμένους στις ορέξεις (ακαδημαϊκές και άλλες) κάθε καθηγητή, με καθηγητές που επί 25ετία διδάσκουν τη διδακτορική διατριβή τους (και καμαρώνουν), με τμήματα 150 και 250 φοιτητών...

Ναι, χρειάζονται λεφτά, χρειάζεται σχεδιασμός, χρειάζεται (εσωτερική) αξιολόγηση. Χρειάζεται διαφορετική νοοτροπία: οι διδάσκοντες συμπεριφέρονται σα γκογκολικοί δημόσιοι υπάλληλοι και οι φοιτητές σαν αγέλες τσαμπουκάδων (παρφουά με ολίγη από κομματοσκυλοσύνη).

Σκέφτηκα χτες ότι η διαρκής έκπτωση της ανώτατης παιδείας στην Ελλάδα θα μας οδηγήσει στο τέλος στο να κουτουλάμε όλοι νυσταγμένοι μπροστά στις οθόνες, ανήμποροι πια να κατανοήσουμε είτε τον κόσμο μας είτε ό,τι από τον κόσμο μας περνάει μέσα από την οθόνη, το χαζοκούτι. Θα έχουμε όλοι ανούσια ελληνικά πτυχία, δημόσια και μη κρατικά, ή από περιφανή ξένα πανεπιστήμια, το UGS, το ISIB, το BBU: το University of Gordon Space, το Institute of Smirnoff Ice at Buttville, το Bacardi Breezer University... Κι από άλλα, μικρότερα: από το Zubrowka National University, από το Absolut Hogskolet κι από αλλού

Σταματάω εδώ. Δε λέω τίποτε καινούργιο. Ήδη σας βλέπω που νυστάξατε κι εσείς.

Tο παραμύθι του Φερδινάρδου του Ταύρου

Μια πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα ιδέα, με ακόμα πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα.

Κύπρος: Μνήμη και αγάπη - Με τον φακό του Sraosha

Διαφήμιση ή δυσφήμηση;


Από τη Θεωρία στην Πράξη.


Κλήρος και Λαός.

Διάλειμμα για διαφημίσεις

Για σκύλους και για τους αφέντες τους.


Πώς είπες ότι τον έλεγαν;


Για να κάνουν και οι αγγλόφωνοι μπάρμπεκιου.


Η τελική λύση για την παράνομη μετανάστευση.


Πινακίδες φιλικές προς τις βουλγάρες / ρωσίδες.


... κι εμείς κρυφό καμάρι.

τον παίρνουν όλοι τους, ρε

Στους γκέι της μπλογκοκοινωνίας και τις αόρατες λεσβίες, και εκτός. Στους φτωχούς γκέι και τις φτωχές λεσβίες, τους ριγμένους δηλαδή, αφού το χρήμα αγοράζει ασυλία, όχι η τιμιότητά σου ή το ήθος σου.

Τα παρακάτω προεκτείνουν ό,τι έλεγε ο Rakasha πριν πάνω από ένα χρόνο.

Τη δεκαετία του '70, πίσω από όλα ήταν η επάρατος Δεξιά και οι Αμερικάνοι. Χωρίς περαιτέρω σχόλιο, πια.

Τη δεκαετία του '80 και τις αρχές αυτής του '90, πίσω από όλα βρίσκονταν οι εβραιομασώνοι και οι σιωνιστές. Θυμάμαι καθαρά την εφημερίδα 'Στόχος' (την αγόραζα κάθε Πέμπτη με τον πατέρα μου για να γελάμε), ακραία έκφραση αυτών των θέσεων που συγκεφαλαίωνε την πεποίθηση ότι οι Εβραίοι, το Ισραήλ και οι Μασώνοι βρίσκονται πίσω από τους εχθρούς του Ελληνισμού. Μια φορά δημοσίευσαν και λίστα με τους εχθρούς της Ελλάδας, με την αιτιολόγηση δίπλα σε κάθε εχθρική χώρα: λ.χ.

Ρουμανία: εγείρει θέμα βλάχικης μειονότητας
Πακιστάν: φίλος και σύμμαχος της Τουρκίας

Ωστόσο, κυκλοφορούσε ευρύτερα τότε αυτή η αντίληψη περί εβραιομασώνων και σιωνιστών, ίσως σε λιγότερο ακραίους τόνους από αυτούς του 'Στόχου' -- τους οποίους με δυσκολία θα μπορούσε να φτάσει κανείς, έτσι κι αλλιώς. Οι εβραιομασώνοι και οι σιωνιστές αναγνωρίσιμα αποτελούσαν τους εχθρούς του Ελληνισμού ανάμεσα στους καντιωτικούς και τους οπαδούς του καημένου του μητροπολίτη Λαρίσης Θεολόγου, στους λεβεντοαριστερούς των λαϊκών γειτονιών, στους αντιδιανοούμενους διανοητές των αγροτικών κοινοτήτων, στους μυστακοφόρους άντρες και γυναίκες των 'οργανώσεων' ανεπισήμως, στα πηγαδάκια Ζαππείου κι Ομονοίας και ούτω καθεξής: ανάμεσα στους Έλληνες που δεν είχανε φωνή αλλά περίσσευμα μίσους, που είχανε χάσει την κουτάλα, που δεν έφταναν την παπανδρεϊκή τσανάκα με το μέλι...

Κάπου μέσα στη δεκαετία του '90 το σκηνικό άλλαξε: πίσω από όλους όσους έχουνε κάποια επιτυχία, διάκριση ή επιφάνεια βρίσκονται όλοι όσοι τους ζμπρώχνουν, τους βολεύουν, τους κανονίζουν. Στην αντροκρατούμενη Ελλάδα οι κωλομπαράδες προωθούν, ζμπρώχνοντας ρωμαλέα με ρυθμικά αποφασιστικές ωθήσεις της λεκάνης, όλους τους μπινέδες της πολιτικής, της τηλεόρασης, του αθλητισμού, των τεχνών, των γραμμάτων, του επιχειρηματικού κόσμου. Μόνον άντρες, αφού εξ ορισμού οι επιτυχημένες γυναίκες είναι βιζιτούδες-κονσοματζούδες ή πλαγγόνες σύζυγοι σαλοτραπεζαρίας, οι οποίες μάλιστα προωθούνται όταν οι κωλομπαράδες που βρίσκονται πίσω από όλους θέλουνε για λίγο να αλλάξουν αίσθηση από την δακτυλιοειδή του πρωκτού στην κολεϊκή του κόλπου.

Από την επάρατο Δεξιά και τους Αμερικάνους του Κίσσινγκερ στους σατανικούς εβραιομασώνους σιωνιστές, από αυτούς στους μιαρούς κίναιδους που προωθούνε και προωθούνται αλλήλοις περιπτυσσόμενοι. Από τη χύμα πολιτική στον χυδαίο αντισημιτισμό, από τον χυδαίο αντισημιτισμό στο χυδαίο μίσος της αδερφής -- και του άλλου γενικότερα (θυμάστε τη φάση, '91 με '96 χοντρικά, κατά την οποία για όλα έφταιγαν και οι κωλοαλβανοί;).

"Γιατί ασχολείσαι με τον βούρκο;" με ρώτησε μια ψυχή.

Γιατί δε γελάω καθόλου πια. Γιατί ο 'Στόχος' έχει μετουσιωθεί σε μπλογκ και εκπομπές και 'τιτλούχους' πολιτικούς και διανοούμενους. Γιατί ο βούρκος ανεβαίνει και μας πνίγει κάθε χρόνο τέτοια εποχή μέσα στον τόπο μας τον αποψιλωμένο από το τζάμπα μίσος και την άγνοια της αλληλεγγύης.

... και στις καλύτερες οικογένειες, μέρος Β'

ή Ιστορίες για αγρίους από το Νησί όπου (πέρα) Βρέχει

Σε αυτό εδώ το ποστάκι (στα αγγλικά) διαβάζουμε για το τι συμβαίνει όταν (κάποιοι) δημοσιογράφοι και παρόμοιοι αποπειρώνται να μας μιλήσουνε για επιστήμη, πάνε ρωτάνε τους λάθος ανθρώπους και μετά προσπαθούν να κάνουνε το κομμάτι τους (λίγο) πιο σέξυ.

Από τις δασείες που σε κάνουν έξυπνο μέχρι τις αναρίθμητες θεραπείες του καρκίνου, από τους αστεροειδείς που μας έρχονται σβουρηχτοί το 2046 μέχρι τις τάχα μου διαλέκτους των αγελάδων, από τους εξωτικά εξωτικούς Πιραχά μέχρι το (ένα και μοναδικό, ε;) γονίδιο της ξεπέτας ή της μονογαμικής αφοσίωσης, αυτό το βωντεβίλ παίζεται ξανά και ξανά, σε Ευρώπας και Αμερικάς.

Επειδή σίγουρα είστε όλοι αποβλακωμένοι από τον σύγχρονο τρόπο ζωής και το άγχος, το Ίντερνετ, την τηλεόραση, τη λεξιπενία, τα βιντεοπαιχνίδια, τα κινητά τηλέφωνα και άλλα λιλιά και ψυχοναρκωτικά, να σας το αναπαραστήσω διαγραμματικά:

α) Παίρνουμε τη δημοσίευση ή (καλύτερα) την περίληψή της.

β) Αφαιρούμε: θεωρητικό υπόβαθρο, υποθέσεις εργασίας, μεθόδους και ενδιάμεσα αποτελέσματα / συμπεράσματα.

γ) Διαγράφουμε ό,τι δεν καλοκαταλαβαίνουμε. Μια εναλλακτική λύση είναι να το βάλουμε μέσα σε εισαγωγικά για να πουλήσουμε μούρη και ατσς!

δ) Αντικαθιστούμε το ειδικό (λ.χ. 'κοιλεντερωτά' ή 'ταχύτητα αντίδρασης') με το γενικό (λ.χ. 'ζώα' ή 'ευφυία').

δ) Διαγράφουμε τα 'πιθανόν', 'ενδεχομένως', 'ίσως' κττ.

ε) Μεταγράφουμε τα 'ενδέχεται' σε 'αποδεικνύει', τα 'ενδείξεις' σε 'αποδείξεις', τα 'εικάζουμε' σε 'αποδεικνύουμε', κ.ο.κ.

στ) Ξαναγράφουμε ό,τι προέκυψε υπό το φως γνωστού και αναγνωρίσιμου στερεότυπου (μάξιμουμ ενός -- άντε, δύο).

La Muerte y La Brujula

"Οι ήρωες γιατί δεν είναι Έλληνες; Γιατί η υπόθεση διαδραματίζεται -- για άλλη μια φορά σε βιβλίο σου -- στο εξωτερικό;"
"Γιατί έτσι."
[Από συνέντευξη της Σ. Τριανταφύλλου στον Φιλελεύθερο της περασμένης Κυριακής]

"Γιατί έτσι". Έτσι απαντάνε τα πεισματάρικα παιδιά. Η απάντηση φυσικά δε φανερώνει τίποτα κι αφήνει το πεδίο ελεύθερο για εικασίες.

Ας πούμε πως θέλεις να γράψεις για την ανθρώπινη κατάσταση. Ας πούμε πως θέλεις να γράψεις για τη ζωή στην πόλη. Ας πούμε πως σε απασχολούν τα προβλήματα του κόσμου και του ανθρώπου: η ελευθερία, το όνειρο, ο έρωτας, η εξουσία, ο πόνος κι ο θάνατος, η μοναξιά, η σύγκρουση του ανιμισμού με τον θετικισμό (ή κάποιων από όσα βρίσκονται ανάμεσά τους), η σχέση της παράδοσης με το καινούργιο, η θρησκεία και η συμβατική ηθική απέναντι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στον έρωτα, το ταξίδι κι ο δρόμος, η τεχνολογία, το περιβάλλον, οι ιδεολογίες -- όποια είναι τα θέματα του σύγχρονου μυθιστορήματος τέλος πάντων. Πώς να τα τοποθετήσεις στην Ελλάδα; Πώς να βάλεις Έλληνες για ήρωες;

Η Ελλάδα και οι Έλληνες της μυθοπλασίας (προσοχή! καμμία σχέση με την πραγματική Ελλάδα και τους πραγματικούς Έλληνες, οι οποίοι είναι θαυμάσιοι, εράσμιοι κι ανυπέρβλητοι και συνήθως βλέπουνε τηλεόραση) αποτελούν ένα σκηνικό κι έναν θίασο που προσφέρονται για πολύ περιορισμένη θεματολογία, εξόχως εσωστρεφή, και για συνήθως επιφανειακές και αυτοαναφορικές ενασχολήσεις με αυτή τη θεματολογία.

Η Ελλάδα και οι Έλληνες της μυθοπλασίας αποτελούν ένα σκηνικό κι έναν θίασο που προσφέρονται για να πραγματευτεί κανείς κατ' αρχάς την ιστορία και τη γεωγραφία του σκηνικού και του θιάσου, επίσης την πορεία της εδώ αριστεράς και των εδώ ανθρώπων της πάνω σε αυτό το σκηνικό, οπωσδήποτε την αστυφιλία και τον πόνο του χαμένου καπνοχώραφου, της χαμένης γίδας, της χαμένης τράτας, φυσικά την ελληνικότητα καθώς και γενικότερα ζητήματα ταυτότητας του θιάσου· τέλος τον έρωτα στη σκιά της καθ΄ημάς μαμάς, αριστεράς, Ανατολής και ιστορίας.

Το μυθοπλαστικό υποκείμενο που λέγεται "Έλληνας" είναι ασήκωτα αρσενικό, σέρτικα καυλωμένο αλλά κι αγχοστερημένο σεξουαλικά, από ξενόφωνο χωριό με αρχαίες ρίζες το οποίο νοσταλγεί και αποφεύγει ζώντας σε μια πόλη που μισεί. Πρόκειται για υποκείμενο βαρύγδουπο, αριστερό και προδομένο, κουτοδιανοούμενο, μιθριδατισμένο από τα οβερντόουζ Ιστορίας και Παράδοσης (εσχάτως και κοντόφθαλμης Εθνορθοδοξίας). Συνήθως είναι και συγγραφέας, ποιητής ή κάποιου είδους καλλιτέχνης. Είναι σωστός. Είναι ριγμένος αλλά σωστός. Είναι θυμόσοφος. Ποτέ δεν έχει χιούμορ, ποτέ δεν μπορεί να είναι αντικείμενο χιούμορ. Το μυθοπλαστικό υποκείμενο που λέγεται "Έλληνας" δεν είναι άνθρωπος, και άρα δεν προσφέρεται για μυθιστορήματα περί την ανθρώπινη κατάσταση. Προσφέρεται για εντελεχείς συλλογικές ομφαλοσκοπήσεις.

Σκεφτείτε μερικά αληθινά μεγάλα ελληνικά μυθιστορήματα: την Πάπισσα Ιωάννα (πανευρωπαϊκή περιοδεία), το Κιβώτιο, που διαδραματίζεται σε μια αόριστη μα ανατριχιαστικά αληθοφανή Ελλάδα, τις Ακυβέρνητες Πολιτείες (Κάιρο, Ιερουσαλήμ, Ισκεντερία), το Contre-Temps (Παρίσια), το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης (Νουέβα Γιορκ), τη Γραμμή του Ορίζοντος (σε μια ούλτρα-φαντασιακή και σουρ-ελληνική Πάτμο). Σίγουρα ξεχνάω πολλά αληθινά μεγάλα μυθιστορήματα τώρα... Όσο για το Τρίτο Στεφάνι, είναι τόσο πειραγμένο το σκηνικό του και τόσο αλλόκοτοι οι ήρωές του, μέσα στην τάχα μου ηθογραφική αληθοφάνειά τους (αστές που συμπεριφέρονται σαν πλύστρες...), που ούτε να το σκέφτεστε.

Θα μπορούσε ο Μέγας Ανατολικός να πιάνει Σύρο-Τηνο-Μύκονο; Θα μπορούσε ο Βιζυηνός να μας μιλάει για τα σαλόνια της Αθήνας; Θα μπορούσε ο Καββαδίας της Βάρδιας ή ο Σουρούνης του Γκας του Γκάνγκστερ... Ίσως και να μπορούσαν. Δεν το έπραξαν.

Σωστός, ρε Prince!

(Το επιφώνημα του τίτλου, από τα εφηβικά μου χρόνια.)

Ο έπαινος στον Old Boy για το ποστάκι του 'Ατελείς'.

Καλό ΣΚ, κλαψομαρίες.

Τα σχολεία και τα ζώα

Επιτέλους! Ο Μπατ(α)ζανάκης Χοιροβοσκός ξαποσταίνει από το να "στρίβει δια του χριστιανικού αρραβώνος" (όπως είπε και μια ψυχή) και μας τα λέει ωραία και στα ίσα. Προσέξτε, ιδιαιτέρως, όσα λέει για τις ελίτ των 'καλών' σχολείων, θέμα λίγο ταμπού αλλά πολύ σημαντικό.

... και στις καλύτερες οικογένειες

Διαβάστε εδώ πώς παρέλυσε η Στοκχόλμη από τα πρώτα χιόνια. Η Στοκχόλμη, για όσους δε γνωρίζουν, είναι πρωτεύουσα του διεφθαρμένου, ημιτροπικού-ημιερημικού και ανοργάνωτου (λόγω αιώνων Τουρκοκρατίας και άσπλαχνης προσπέρασής του από το πύρινο άρμα του Διαφωτισμού) Μπαγλαμαδιστάν.

Εθνικισμός σε δύο γεύσεις

Από εδώ, πολύ ενδιαφέρον. Η υπογράμμιση δική μου.

It seems to me that nationalism comes in two distinct types. One is fiercely proud of the achievements of the country, its history and language. The other is prickly, always looking out for insult and offence and its main motivation seems to be not pride, or even prejudice, but nursing old wounds.

Let's call it stabinthebackism, in memory of the Weimar Republic. Any gentle poking of fun, questioning of values or tradition is seen as the latest sign that the barbarian hordes are already inside the gates.

It was, I believe, Spike Milligan who used to say that he enjoyed kicking the backs of people's chairs when they didn't rise for the national anthem at the end of a theatre performance or film in the cinema (as was once routine). He said he did it not because he cared much about the national anthem but because it was a good excuse for kicking people. There are those still with us who have a similar motivation, without the irony.

Παρεμπιπτόντως, κάποια από τα σχόλια σε άρθρα του BBC σαν και αυτό με πείθουν πως δεν πρέπει ποτέ κανείς να απελπίζεται τελικά από τα σχόλια που δέχεται στις καταχωρίσεις του.

Γεια σου Γιώργο Στρατή με το κλαρίνο σου!

Πάμε όλοι τώρα εδώ.

Το βρήκα εδώ.

(Κι εσύ Alberich, μη σε βλέπω να χαζεύεις τις αφίσσες.)

Διάλογος, διάβολος κι ο Νότης

Σε πολλές συζητήσεις έχω ακούσει την επισήμανση ότι οι Έλληνες δεν μπορούμε να συζητήσουμε ήρεμα και νηφάλια, παρά ωρυόμαστε, εξαπτόμαστε και υστεριάζουμε με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα ξεκάθαρο όταν παρακολουθεί κανείς δημόσιες συζητήσεις: πέραν της γνωστής αγένειας, της επιδεικτικής περιφρόνησης προς τους κανόνες του διαλόγου (άρα περιφρόνησης και του συνομιλητή) και της προπέτειας, υπάρχει σχεδόν πάντα ένταση και πάθος, κραυγές, εκρήξεις αγανάκτησης, οργή, τσιρίδες.

Με την περιφρόνηση στον διάλογο και με την άγνοια των κανόνων του έχω ξανασχοληθεί επανειλημμένα, νομίζω πως είναι ζήτημα σχολείου και παιδείας (εδώ κι εδώ). Τώρα θα πω δυο λόγια για το γιατί ο Έλληνας ωρύεται, τσιρίζει και φωνασκεί όταν συζητάει ή όταν διαλέγεται, προφορικά ή γραπτά.

Κατ' αρχήν, όσο κι αν ακκίζονται κάποιοι, οι εκρήξεις οργής κατά τον διάλογο ούτε μεσογειακό ταμπεραμέντο φανερώνουν, ούτε περιφρόνηση του Χάρου μαρτυρούν, ούτε συναίσθηση των περιορισμών του ορθού λόγου υπαινίσσονται, ούτε ερωτική παραφορά εκ μεταφοράς όζουν. Αφορμώνται μάλλον από κυνοειδείς επιδείξεις δύναμης, όπως αρμόζει σε άλογα και άγλωσσα αγελαία ζώα. Οι (παρά τρίχα) μεσογειακοί Ιορδανοί είναι από τους πιο ευγενικούς και διαλογικούς συζητητές που γνωρίζω, έτσι και πάρα πολλοί λιβανέζοι, μαροκινοί και αιγύπτιοι, για να μην επεκταθώ δυτικότερα και βορειότερα. Αν πρέπει να αποπειραθώ μια χονδροειδέστατη γενίκευση εκ του προχείρου, τα ανήμερα θεριά όσον αφορά τον διάλογο είναι οι συμπατριώτες μας, οι Ισραηλινοί, οι Τούρκοι και οι Αμερικάνοι. Σπεύδω να τονίσω πως αυτά από προσωπική πείρα και ότι οι περισσότεροι μορφωμένοι Ισραηλινοί, Τούρκοι και Αμερικάνοι εν πολλοίς εξαιρούνται.

Στην Ελλάδα, όμως, διάλογο χωρίς υστερίες και μάτια γουρλωμένα όλο πάθος και οργή -- οργή που πάντοτε αποζητά να συντρίψει τον αντικείμενο, τον αντίπαλο, τον αντίδικο, δεν ξέρω ποιοι μπορούν να διεκπεραιώσουν. Ο Αναστάσιος Αλβανίας; ο Νίκος Δήμου; ο Φ. Γεωργελές; η Σ. Τριανταφύλλου; ο Γ. Μπαμπινιώτης; (έχει βρίσει δύο φορές -- και τις δύο αδίκως) ο Π. Παυλόπουλος; ο Β. Βενιζέλος; ο Α. Καρκαγιάννης; ο Ν. Ξυδάκης; ο Γ. Χάρης; (πόσοι είναι αυτοί; νομίζω πως θα αρχίσω τις εκπτώσεις...).

Γιατί; Κατ' αρχήν η έλλειψη καλλιέργειας και άσκησης στον διάλογο δε βοηθάει. Ξέρω πως θα ακουστώ σαν να βγήκα από τη 'Φιλοκαλία' (χάχα), όμως στα περισσότερα ζητήματα σ' αυτή τη ζήση η μαθητεία και η (εξ)άσκηση μετράνε αφάνταστα. Στον διάλογο μας λείπουν και τα δύο. Άλλωστε, 'εμείς οι Έλληνες' είμαστε όλοι ταλέντα, πελώρια ταλέντα, είμαστε όλοι "παρεξηγημένες μεγαλοφυίες" (όπως εύστοχα το διατύπωσε ο Φάις). Ξέρουμε τι θα πει ο παπάρας απέναντί μας (γιατί είναι παπάρας) προτού το πει, γι' αυτό είμαστε προπετείς και τον διακόπτουμε . Η παιδεία και η έλλειψή της, που λέγαμε.

Εντάξει, γιατί όμως ωρυόμαστε; και τρελαινόμαστε; Μου έλεγε ο Φώλιος πως τώρα που μεταρρυθμίσανε την ορθογραφία της γερμανικής υπήρξε πολλή συζήτηση και διαφωνία στη Γερμανία αλλά χωρίς να χυθούν αίμα, δάκρυα και σπέρμα (στο χώμα· όρα και λήμμα Αυνάν). Εδώ θα διοργανώναμε αναβίωση των Ευαγγελικών, θα στήναμε λαϊκά συλλαλητήρια, θα καίγαμε το Πολυτεχνείο, θα μηνύαμε τον Βούλγαρο τον Μπαμπινιώτη, θα τρέχαμε στα σούπερ μάρκετ να στοκάρουμε εβαπορέ, ζβαν και φουαγκρά.

Γιατί; Νομίζω πως η απάντηση είναι απλή αλλά δυσάρεστη. Στην Ελλάδα φρονούμε πως σε κάθε διάλογο, σε κάθε συζήτηση, παίζεται κι ένα διακύβευμα. Δεν πρόκειται για απλή μπαρμπουτιέρικη μεταφορά. Το αποτέλεσμα του διαλόγου θα αλλάξει τη ζωή μας. Συνήθως προς το χειρότερο. Σκεφτείτε το ασφαλιστικό και τους 'διαλόγους' των κυβερνήσεων με συνταξιούχους και απολυόμενους. Όλα εξαρτώνται από το πώς θα έρθουνε τα κοκκαλάκια. Τριάρες; Εξάρες; Ασσαίοι; Υπάρχει ανασφάλεια, εν πολλοίς δικαιολογημένη.

Ναι, αλλά τότε γιατί ο Έλληνας τρελαίνεται όταν συμμετέχει σε διάλογο για οποιοδήποτε θέμα; Ακόμα και όταν πρόκειται για πραγματικό διάλογο και όχι για αυταρχικό θέατρο λόγων στημένο από κυβερνήσεις κι εργοδότες; Γιατί παντού υπάρχει ένα διακύβευμα. Είμαστε σε κατάσταση πολιορκίας. Διαρκώς. Όλα είναι στον αέρα. Όλα διακυβεύονται ανά πάσα στιγμή. Το κεφάλαιο / οι εθνικιστές / οι ξένοι / η Δεξιά / οι Αμερικάνοι / ο Μεγάλος Αδερφός / οι Τούρκοι / οι αντιλαϊκές δυνάμεις καραδοκούν. Συνεχώς. Πώς είναι δυνατόν να γίνει νηφάλιος διάλογος; Εδώ ετοιμάζονται να μας __________ οι __________ .

Όπως λέει ο ποιητής και ψάλλει ο εθνεγέρτης:

Πρόβατα ξυπνάτε,
η σειρά μας έρχεται.
Κι εσεις τσομπανάκια
άντε να κουρεύεστε.

Πρόβατα ξυπνάτε,
πιάστε τα υψώματα.
Λύκοι θα υπάρχουν,
όσο υπάρχουν πρόβατα

κτλ.

Άρα, η δικαίωση της αντίθετης άποψης συνεπάγεται επικράτησή της και, κατά συνέπεια, καταστροφή, συντέλεια, πισωγύρισμα, άλωση, μαρασμό, απεμπόληση ιερών και οσίων (κεκτημένων), υποτέλεια, χούντα, finem Graeciae, ραγιαδισμό... Παντού υπάρχει ένας κίνδυνος. Αριστεροί, δεξιοί, προοδευτικοί, συντηρητικοί, χριστιανοί, αντίχριστοι, σατιρίζοντες και σατιριζόμενοι, όλοι συμμερίζονται ότι αν δεν επικρατήσει η "σωστή σκέψη" κατά τον διάλογο, θα μας πάρει ο διάολος, ο ιμπεριαλισμός, ο συντηρητισμός ή οι Τούρκοι (διαλέχτε τον οξαποδώ σας). Και μάλιστα γρήγορα.

Κι όμως, αν το σκεφτεί κανείς, οι θλιβερότερες συμφορές αυτού του τόπου και αυτού του λαού (να τις απαριθμήσω; τις ξέρετε), πάντοτε προέκυπταν και από την απουσία διαλόγου. Κανένα δεινό δεν επέπεσε πάνω μας ως αποτέλεσμα δικαίωσης, πολλώ μάλλον επικράτησης, της 'λάθος άποψης' μετά από διάλογο.

Απορία

στον 'Zensufi master' Νίκο Ξυδάκη

Θα είμαι σύντομος: φτιάχνουμε ένα κέικ, ήδη ψήνεται. Θα κλείσω μόλις έρθει η ώρα για τη σως σοκολάτα. Άλλωστε αυτά που θα διαβάσετε τα έχω ξαναπεί.

Στη ρίζα κάθε αναζήτησης για γνώση βρίσκεται η απορία. Αν πιστεύεις πως η θέση των μήλων είναι στο έδαφος και των νεφών στον ουρανό, αν είσαι βέβαιος για κάτι επειδή το έγραψε ο θείος Πλάτων ή το είπε ο δαιμόνιος Αριστοτέλης, τότε δεν πρόκειται να μάθεις τίποτα. Αν εμπιστεύεσαι το προφανές και το δεδομένο, τότε παραμένεις στο προφανές και το δεδομένο, στην επιφάνεια των πραγμάτων από όπου η γη φαίνεται επίπεδη κι εσύ στο κέντρο της.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές πού βάζουμε το ορόσημο (ξέρετε, στη λεβέντικη Ελλάδα της αγνής παράδοσης, ο κόσμος αλληλοσκοτωνόταν και αλληλοσκοτώνεται για το πού μπαίνει το ορόσημο: δώθε από την ελιά ή κείθε από την ελιά). Αναρωτιέμαι δηλαδή ποιες γερά σφηνωμένες αβελτηρίες, ποια όλο κομπασμό ληρήματα, ποιες κοκορόμυαλες βεβαιότητες χρειάζονται αντίκρουση και ποιες πρέπει να αγνοούνται -- όπως αγνοείς τον φρικτό περαστικό που βρίζει συλλήβδην παπάδες, γυναίκες, πολιτικούς, μαύρους, αριστερούς, κόμματα, Αλβανούς, δεξιούς... Χρειάζεται πάντοτε υπομονή, μου έχει μείνει λίγη. Χρειάζεται κατάρτιση, μπορώ ανά πάσα στιγμή να λογοκλέψω τον Τάλω. Χρειάζεται και χρόνος. Χρειάζεται και ψυχραιμία. Μμ.

Άκουσα το χρονόμετρο, το μίξερ και το μπαιν-μαρί με καλούν από την κουζίνα.

Χειροπέδες

Ας είν' καλά και το ελληνικό κράτος που γίνεται αφορμή να έρχομαι κοντά σας κάθε μέρα πλέον.

Αναδημοσιεύω, χωρίς να σχολιάσω, από μήνυμα του Αντώνη Τσιπρόπουλου, γνωστού προαγωγού και νονού της νύχτας, από αυτούς που ο πρωθυπουργός μας χαρακτήρισε 'νταβατζήδες' -- το δίχως άλλο. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το χτύπημα της σπάθης του Νόμου πάνω του cito et velociter;

ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ BLOGME
για το περιεχόμενο άλλου blog μέσα από τις σελίδες του

Μια υπόθεση διαδικτυακής λογοκρισίας, μετά την Σιγκαπούρη και την Κίνα, τώρα και στην Ελλάδα

Το Blogme.gr δέχτηκε αρκετά μηνύματα και ερωτήσεις σχετικά με την (προσωρινή) διακοπή της λειτουργίας του. Παραθέτω τις απαντήσεις, αποφεύγοντας ωστόσο, προς το παρόν, την δημοσίευση ονομάτων και λεπτομερειών περί της υπόθεσης. Ο Έντυπος και Ηλεκτρονικός Τύπος, η ΕΕΧΙ, τα Ελληνικά blogs και ο Διεθνής Διαδικτυακός Τύπος (ενασχολούμενος με θέματα πληροφορικής), θα ενημερωθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα λεπτομερώς για το θέμα και τα πρόσωπα, έπειτα από την ολοκλήρωση των νομικών διαδικασιών.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ
Προσφάτως, δημόσιο πρόσωπο μήνυσε το Blogme.gr για δυσφήμιση και άσεμνο σατυρικό περιεχόμενο. Το πρόσωπο αυτό σατιρίζονταν μέσα από τις σελίδες κάποιου άλλου blog, το οποίο ήταν καταχωρημένο στο directory του Blogme και στις υπηρεσίες ροής RSS. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, ακολούθησαν: διαδικασία του αυτοφώρου, κατάσχεση του σκληρού δίσκου, παραμονή στο κρατητήριο και προσαγωγή στην εισαγγελία.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΗΝΥΣΗΣ / ΑΥΤΟΦΩΡΟΥ:
Δίχως καμιά προηγούμενη ειδοποίηση από τον μηνυτή (για λόγους διευθέτησης της υπόθεσης, εξηγήσεων τεχνικών η μή) έλαβε στην έδρα μου, αιφνιδιαστική επίσκεψη από αστυνομικούς της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, εν παρουσία εισαγγελέα. (Όντας υπεύθυνος διαχείρισης του Blogme, και μη έχοντας κάτι να φοβηθώ, ή να αποκρύψω, υπήρχαν δημοσιευμένα τα πλήρη στοιχεία μου- όπως και θα υπάρχουν μετά την επανέναρξη του site). Αφού έγινε σχετική έρευνα, προανάκριση και κατάσχεση του σκληρού δίσκου, ακολούθησε σύλληψη. Υπό τη συνοδεία των αστυνομικών οργάνων, οδηγήθηκα τέλος, στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών ΓΑΔΑ. Ακολουθώντας τις διαδικασίες του αυτοφώρου (αποτυπώματα, σχετική απολογία, κλπ), προωθήθηκα για την διανυκτέρευση στα κρατητήρια. Την επόμενη ημέρα, και έπειτα από την διαδικασία της φωτογράφησης, φορώντας χειροπέδες, όπως προβλέπει η διαδικασία, οδηγήθηκα στην εισαγγελία (Ευελπιδων), οπού διατάχτηκε περαιτέρω έρευνα της υπόθεσης.

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Είναι η πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά του internet οπού ασκήθηκε ποινική δίωξη για ένα site συλογής πληροφοριών το οποίο τεχνικά δεν είναι δυνατόν να σχετίζεται με το περιεχόμενο των κατοχυρωμένων ιστοσελίδων. Έως σήμερα, σε καμία δημοκρατική χώρα δεν έχει υπάρξει παρόμοια δίωξη από θιγόμενο πρόσωπο, παρά μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα. Αναφορικά, ως πιο πρόσφατα παραδείγματα έχουμε την Σιγκαπούρη και την Κίνα. Οι περιπτώσεις των μηνύσεων ωστόσο, αφορούσαν τον ίδιο τον διωκόμενο που ήταν και ο ίδιος ο διαχειριστής του blog, και όχι το μέσο συγκέντρωσης των blogs και συλλογής πληροφοριών, καθώς είναι το Blogme. Σημειωτέον, ότι ενώ κάποιοι χρήστες των blogs εκμεταλλεύονται τις υπηρεσίες του Google ώστε με λέξεις κλειδιά να εμφανιστούν αποτελέσματα με σκοπό να σατιρίσουν η να "δυσφημήσουν" διεθνή πρόσωπα όπως ο G. Bush, Ελληνικά κόμματα και υπουργούς, κανείς εξ αυτών δεν στράφηκε εναντίων του Google και των υπηρεσιών του, διότι το σκεπτικό είναι αφελές.

Σε αντίθεση με την περίπτωση του Blogme όπου υπάρχει ένα πρωτοφανές γεγονός νομικής αντιπαράθεσης. Ο οποιοσδήποτε μέσος χρήστης του ιντερνετ , γνωρίζει τον αυτονόητο τρόπο λειτουργίας ενός οποιουδήποτε website συλλογής πληροφοριών όπως είναι το Blogme. Γνωρίζει ποιο είναι το αντικείμενο του, καθώς γνωρίζει ότι σκοπός του είναι να συλλέγει πληροφορίες. Επίσης, ξέρει πως είναι αδιανόητο να ευθύνεται κάποιο ανάλογο website για περιεχόμενο που δεν υπάρχει μέσα στο ίδιο website, αλλά σε άλλες απομακρυσμένες ιστοσελίδες ή blogs, όπου δεν έχει την ευθύνη της διαχείριση και δεν συνυπογράφει. Οποιοσδήποτε επίσης μέσος χρήστης γνωρίζει ότι η περίπτωση ενός blog (προσωπικού ηλεκτρονικού ημερολογίου),αποτελεί αυτό που λέει η ίδια η λέξη: προσωπικό ημερολόγιο, έκφρασης και ιδεών. Και που διεθνώς, διακατέχεται από τους ίδιους ιδιαίτερους "κανόνες" προσωπικής ευθύνης των περιεχομένων και της ιδιωτικής έκφρασης, που το διαφοροποιούν από την απλή ιστοσελίδα.

Πιστεύουμε ότι το οποιοδήποτε θιγόμενο πρόσωπο, εάν δεν γνωρίζει, οφείλει να διερευνήσει και να ενημερωθεί, προτού προβεί στην οποιαδήποτε ενέργεια. Δεν είμαι υποχρεωμένος να αναπαράγω αυτή τη στιγμή τους διαδικτυακούς "κανόνες" που διακρίνουν ένα blog, και την σχέση του η όχι, με ένα site συλογής πληροφοριών όπως είναι το Blogme.

Για οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο, μια επίσκεψη στους όρους χρήσης ενός blog , ή της εταιρίας που το φιλοξενεί, ή του παρέχει τη δωρεάν εφαρμογή , μπορεί να του δώσει μια γρήγορη απάντηση.

Το αποτέλεσμα της επιλεκτικής αυτής ποινικής δίωξης, είναι το Blogme να γίνει το μοναδικό website συλλογής πληροφοριών, που σηκώνει το βάρος αυτής της ενέργειας, ανάμεσα στα εκατοντάδες που υπάρχουν στο Ελληνικό και παγκόσμιο ιντερνερτ. Πολλά, εκ των οποίων, εμφανίζουν με διαφόρους τρόπους, αποτελέσματα του επίμαχου blog και με υπηρεσίες αποθήκευσης.

Τη στιγμή που το επίμαχο blog υφίσταται στα μεγαλύτερα ελληνικά sites συλλογής πληροφοριών, και ενώ το blogme είναι το μόνο το οποίο μηνύθηκε, ωστόσο δεν υποστηρίζω την ποινική δίωξη και αυτών. Το blogme ακολουθώντας την διεθνή δεοντολογία που διακρίνει τα sites συλλογής πληροφοριών, δεν φέρει καμία γνώμη τόσο για το συγκεκριμένο blog, όσο και για κανένα άλλο blog, καθώς και περιεχόμενο άλλης ιστοσελίδας που δεν συνυπογράφει.

[...]

Δεδομένου όλων των παραπάνω γεγονότων, που αντικατοπτρίζουν την παρούσα κατάσταση, το Blogme , δεσμεύεται να δημοσιοποιήσει τις λεπτομέρειες και τα πρόσωπα της υπόθεσης στον παγκόσμιο ιστό και στα ΜΜΕ,έπειτα από την ολοκλήρωση των προανακριτικών διαδικασιών και επιφυλάσσεται να ανταπαντήσει με κάθε νόμιμη ενέργεια, μετά το πέρας της εκδίκασης, δια την αποκατάσταση του, επιθυμώντας την λύση να δώσουν τα αρμόδια δικαστήρια.

Αντώνης Τσιπρόπουλος
Υπεύθυνος διαχείρισης του Blogme
contact@blogme.gr

Το περιεχόμενο XXX περιεχομένου που ζητήσατε

στον Μπατζανάκη, που το κατάλαβε

Ξεκινάμε με κλασσικά προκαταρκτικά για ζέσταμα κι ορεκτικά (ρε σεις, τώρα το πήρα χαμπάρι: δεν ψήφισε ο Αθήναιος).

Προχωράμε σε σοφτάκι, μπανιστήρι για κυρίες και γκέι κυρίους.

Μπαίνουμε δυναμικά και με σφρίγος στο ψητό, με μια στάση που ενδείκνυται για πρόσβαση στο σημείο G (ή Γάμμα, επί το ελληνικότερον). Οι γκέι κύριοι μπορείτε, ως είθισται, να βρείτε τον προστάτη. Θεωρείται ότι ο ερεθισμός των δύο αυτών περιοχών εγγυάται γρήγορα αποτελέσματα για τους βιαστικούς, τις αγανακτισμένες και τους ανυπόμονους.

Επειδή δε (που λέει κι ο Πολύδωρας) δεν είμαστε κότες καλβινίστικες, παρά άρχοντοι ανατολίτες πορνοκράτορες, πάρτε κι ένα εξτρίμ tentacle manga, από τον πρώτο διδάξαντα του είδους.

Τώρα, όπως κάθε τσόντα που σέβεται το genre και το (κυριολεκτικά -- άπαγε της ύβρεως!) μαλακισμένο κοινό της, έχουμε και τριολέ (και βάλε) καταστάσεις. Κλειδώστε τους ανήλικους στο πλεϊστέισον και κλικάρετε εδώ.

Στα πλαίσια της απόρριψής μας του μηχανιστικού-εκτονωτικού σεξ και πάντοτε εμφορούμενοι από την αγαπητικότητα και το ξυναμφότερον (που θα έλεγε και ο προάγγελος του Ζουράρεως Θουκυδίδης) -- είπαμε, είμαστε γνήσιοι του περιεχομένου -- πάρτε και το αποτέλεσμα των κόπων μας / σας: ό,τι οι παρομοιωδώς (χάχα!) ξενέρωτοι Άγγλοι καλούν το 'afterglow'.

Έλαβον -- ο λαός μίλησε

Ψήφισαν: 17

Έγκυρα: 13

Άκυρα: 4
τέττιξ (απλώς επαίνεσε τα δημοκρατικά μας ήθη)
ιφιμέδεια (διπλοψήφισε)
akindynos (διευκρίνισε)
rodia (αντέτεινε)

Έλαβον:

ΝΑΙ: 7 ποσοστό: 53,85%
ΟΧΙ: 5 ποσοστό: 38,46%
Λευκά: 1 ποσοστό: 07,69%

Όμως: η ισχνή πλειοψηφία του ΝΑΙ (δεδομένου και του μεγέθους του εκλογικού σώματος) επιτεύχθηκε με το υπό όρους ΝΑΙ του mr.folios, ο οποίος μας καλεί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι 'στην θεωρια και στην τεχνικη' και του ermaio, που εγείρει αξιώσεις για αποζημιώσεις και οικονομ... μπαρδόν, υποτιτλισμούς.

Από την άλλη, βεβαίως, κι όσοι ψήφισαν ΟΧΙ δεν είναι πάντα σίγουροι τι ψήφισαν ούτε γιατί και μάλλον θα το μετανιώσουν μέχρι τον Δεκέμβριο... αναφέρομαι στο αποφατικό κι αγγλόφωνο σχόλιο του tassos και στο υπαινικτικό ΟΧΙ του rakasha, που ασχολείται με θέματα ορισμών και όχι ουσίας.

Δια ταύτα, αναμείνατε τις τσόντες σας εντός ολίγου.

Δημοψήφισμα 2006

Όλα τα στραβά του κόσμου μπορεί να τα έχει ο Έλληνας, αλλά, α, πάνω απ' όλα δε σοκάρεται. Με τίποτα. Μα με τίποτα. Δεν είμαστε αμερικανάκια εμείς, να βλέπουμε ένα αρχιδάκι εδώ, ένα βυζί εκεί, ένα καπούλι ξέσκεπο, δυο καπούγια να διαγράφονται και -- απ! -- αμέσως να κοκκινίζουμε και να μαγκωνόμαστε. Όχι ρε. Είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα. Είμαστε λεβέντες. Και λεβέντισσες. Είμαστε εξοικειωμένοι με τη ζωή και τα στραβά της, το σεξ και τα υγρά του, την παιδεία και τα λάθη της, τη μουσική και τη Δάρρα της. Είμαστε απελευθερωμένοι. Είμαστε παιδιά της Ορθοδοξίας και της Αριστεράς, της Ανατολής και της Μεσογείου. Έχουμε ερωτική θεολογία και ιερά πηδηματογραφία. Αγαπάμε τους σαμάνες και τους Αβορίγινες.

Πλατειάζω όμως.

Μετά την ανακήρυξή μου σε επίσκοπο με πρωτοβουλία του Μπατζανάκη (ευχαριστώ, θα ανταποδώσω μόλις έρθω εις τα ίδια), αναρωτήθηκα φωναχτά με βάση τις παραπάνω σκέψεις, διαπιστώσεις και αναστοχασμούς εάν πρέπει να βάλω τσόντες στο μπλογκ. Για να γιορτάσω τον Ελληνισμό και τον Ιθυφαλλισμό, για να ατσαλώσω τσουτσούνια, για να λιπάνω κόλπους και να ανορθώσω (όσο μπορώ) χαλαρά ήθη και θηλές.

Μια κουρούνα (απ' αυτές που είναι μαύρες κι έρχονται ογλήγορα) μου είπε:

Kourouna: Να βάλεις
me: Χάχαχαχαχαχαχαχα!
Kourouna: τι γελάς, βρε?
me: (Θα με ενισχύσετε σε αυτή μου την προσπάθεια, όμως;)
Kourouna: ξέρεις τι έχει να γίνει έτσι και... βάλεις εσύ τσόντες στο μπλογκ?
me: Τι; τι;
Kourouna: αρχικώς θα έχουμε λιποθυμίες από την άλλη, θα σε εκτιμήσουν περισσότερο κάποιοι που μέχρι τώρα σε θεωρούσαν μόνο σοβαρό
me: Εγώ πάλι το βλέπω ως ντανταϊστικό εγχείρημα, ένα Aktionsart, ένα κατιτίς (και γιατί δε με εκτιμούν όσοι νομίζουν πως είμαι μόνο σοβαρός;)
ε;
ε;
Kourouna: αυτά να τα πεις στον Γκουσγκούνη όταν θα αρχίσει να σε διαβάζει. τα περί ντανταϊσμού. επίσης, είπα ότι θα σε εκτιμήσουν περισσότερο, όχι ότι δε σε εκτιμούν. αυτό σου επιτρέπω να το βάλεις και στο μπλογκ

Μετά από τέτοια ταλλεϋράνδικη επιχειρηματολογία, εγώ τι να αντιτείνω; Τι δισταγμούς να έχω; Πώς να αναλογιστώ πολιτικό κόστος; Θέτω λοιπόν την ερώτηση, την οποία ως πολίτες της μπλογκοκολλεχτίβας καλείστε να απαντήσετε στα σχόλια:

Δέχεστε να ποστάρω περιεχόμενο ερωτικού-πορνογραφικού περιεχομένου;

Μόνον επώνυμα (χεχέ) σχόλια-ψήφοι θα γίνουνε δεκτά ως έγκυρα.

Βεβαίως, ο Rakasha έχει βέτο. Όμως, όπως κάθε συνετός και νουνεχής ηγέτης, θα το χρησιμοποιήσει με σύνεση και φειδώ, αν όχι με περίσκεψη κι αιδώ.

Τέλος, παρότι ως συμβασιλέας αυτού του μπλογκ (α λα Σπάρτη) έχω θεσμικό ρόλο, ωστόσο παράλληλα δικαιούμαι, ως άλλος Τάσσσος, να έχω άποψη επί του κρίσιμου αυτού θέματος, Αντί όμως προτροπής ή δόλιων δακρύων προς στους ψηφοφόρους, ευθαρσώς υψώνω τη γροθιά και στεντορείως κραυγάζω:

Ζήτω ο ορθόδοξος Έλλην Ανδρέας Εμπειρίκος!

Ζήτω τα κολλάζ του εθνικού Ελύτη με τις σουηδέζες του Αιγαίου!

Τέλος:

Λαέ γερά, μη σκύβεις το κεφάλι
ο μόνος τρόπος είναι με δάχτυλο και πάλι.

Ώρα τώρα να μιλήσει η λαϊκή ετυμηγορία.

Οι ορφανοί της Χίου

Αν τυχόν διαβάζει κανείς, να διαβάσει κι αυτό.

Αν ενδιαφέρεται για την αξιοπρέπεια αυτού του λαού -- προσφυγικής καταγωγής κατά μεγάλο μέρος -- και της χώρας του (ναι, τέτοια είναι τα επιχειρήματα στα οποία καταφεύγει κανείς όταν η αλληλεγγύη με τους αδύναμους και όσους δεν έχουν φωνή σνομπάρεται ως 'αριστεριστικές και διεθνιστικές ευαισθησίες').

Και για να μην ξεχνιόμαστε,

μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ανθολογίες του ελληνικού Ίντερνετ.

Σφίξιμον

στον Μίστερ Φώλιο

η ελληνική αριστερά παιδιόθεν χαρακτηρίζεται από ένα έντονο σφίξιμο κι ερύθημα, από σφοδρή αδυναμία να χαρεί, "να τελειώσει και να το φχαριστηθεί" -- που έλεγε κι ο Νιόνιος ενώ εισερχόταν από την κομνήνεια αναγέννησή του στην υστεροβυζαντινή περίοδό του.

Δεν μπορεί να χαρεί, δεν μπορεί· πάει και τελείωσε: έβλεπε σινεμά στις μάντρες του '60 και στηλίτευε την απουσία κοινωνικής κριτικής και επαναστατικών μηνυμάτων, ερωτευόταν τη δεκαετία του '70 (αφάνα τα εφηβαία, φούντα οι μασχάλες) και τη χάλαγε η μπουρζουάδικη ροπή των περισσότερων σεξουαλικών πρακτικών, εξεγειρόταν το Πολυτεχνείο και τη φαγούριζε η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής γραμμής, έπεσε η Χούντα και θρηνολογούσε την παλινόρθωση του αστικού κράτους, πήγαινε στις ντίσκο και τις έβρισκε απολιτικές. Και πάει λέγοντας.

Όλοι οι βικτωριανισμοί ίδιοι είναι, και στην καταπίεση και στην υποκρισία τους -- μόνον η αφορμή της ενοχής αλλάζει.

Τρία Κεφάλαια

(Ακολουθεί μακροσκελής καταχώριση. Μουσική καμμία. Εικόνα το 50-κάτι(;) τοις εκατό του Ψωμιάδη.)

Κεφάλαιο Ι

Η αγένεια, που ενδημεί στην Ελλάδα, με ταράζει. Αναφέρομαι στην αγένεια σε όλες της τις μορφές: την τζάμπα επιθετικότητα, την επιθετική ιδιωτεία, την ασέβεια, τα ad hominem ελλείψει επιχειρημάτων, τον πατερναλιστικό διδακτισμό ("έλα να σου πω για τη ζωή σου, βρε καημένο και δύστυχο παιδί"), τους διασυρμούς υπολήψεων, τα ασαφή υπονοούμενα που αμαυρώνουν, την προπετή απαξίωση ανθρώπων και πραγμάτων για τα οποία δε γνωρίζουμε γρι, την οθωμανική γλυκοέπεια που μόλις και βερνικώνει απαξίωση και περιφρόνηση. Όλα αυτά, οπωσδήποτε, δεν αφορούν εμάς, εμείς άντε να πούμε καμμιά κουβέντα παραπάνω είτε λόγω αναβρασμού του παράφορου μεσογειακού θυμικού μας (το οποίο παραδόξως βρίσκεται πάντα σε κατοπτρική νηνεμία όταν οι περιστάσεις το καλούν να επιδείξει αλληλεγγύη ή να διαμαρτυρηθεί για την αδικία), είτε γιατί προασπίζουμε ιδανικά και φυλάττουμε Θερμοπύλες.

Η αγένεια δε με θυμώνει, παρά με ταράζει, με αναστατώνει. Με αποδιοργανώνει και με κάνει να αισθάνομαι ότι κάποιο κακό έκανα, δεν μπορεί, κάπως τον βλάπτω τον αγενή. Όταν συνειδητοποιώ πως, όχι, τζάμπα και δωρεάν με καθυβρίζουν και μου βγάζουνε γλώσσα και αναλαμβάνουν να με βάλουνε στη θέση μου -- λες και ξέρουνε τη θέση μου, λες και κατάλαβαν τι είπα και τι ζήτησα -- τότε εγώ με τη σειρά μου αισθάνομαι ότι μου έκαναν κακό και ότι με έβλαψαν.

Κεφάλαιο ΙΙ

Την ιστορία με το ΑΕΠ την κατάλαβα αργά και εκ των υστέρων. Το ΠΑΣΟΚ είχε κάνει τις δικές του ασχήμιες, τώρα η ΝΔ θεωρεί πως στο ΑΕΠ δέον να περιλαμβάνονται οι πόροι από την παραοικονομία και ότι έτσι θα διορθωθούν οι δείκτες μας, λες και ο κόσμος δυσκολεύεται βιωτικά επειδή οι δείκτες πάσχουν. Είδα, συγκεκριμένα, τα μούτρα των επιτρόπων ενώ μας κοροϊδεύανε διακριτικά -- δυστυχώς "οι ξένοι" δε χλευάζουν ανοιχτά, είναι υποκριτές βλέπετε. Διαισθάνθηκα τη θυμηδία που τους κατέλαβε. Αισθάνθηκα απαίσια, ένιωσα ντροπή. Διασυρμός. Ξεφτίλα. Αναρωτήθηκα γιατί δε φωνάζουν όλοι όσοι αγαπούν την πατρίδα περισσότερο από καθηκάριους σαν κι εμένα, που καθόμαστε στις πολυθρόνες μας και βλέπουμε τον κόσμο αφ' υψηλού (σας ομιλεί ο Ρωμαίος Ποντίφηξ, benedicti sitis).

Έχω την εντύπωση ότι δεν αισθάνθηκαν ντροπή πολλοί από εκείνους οι οποίοι, όντας πιο πατριώτες και πιο Έλληνες από τύπους σαν κι εμένα, διαισθάνονται συνήθως με σαφήνεια και σβέλτα κάθε εστία αισχύνης και κάθε αφορμή εθνικής ταπείνωσης και πατριωτικού πένθους: τα ανεξέλεγκτα προξενεία του εχθρού, τα δικά μας τα διεφθαρμένα, τους ξεβράκωτους (και τις ξεβράκωτες) να έρχονται να αλώσουν τη χώρα μας με τα πληθωριστικά διαβατήριά τους στα χέρια, την άλωση του ελληνορθόδοξου πολιτισμού, την αδυναμία μας να ξεκινήσουμε πια επιθετικούς πολέμους, την κατάπτωση της γλώσσας και των ηθικών αξιών κτλ. Ενδεχομένως επειδή αυτό το κάζο του ΑΕΠ δεν είναι τόσο βαρύ τελικά, επειδή το να διασύρεται η χώρα μας μάλλον δεν πληγώνει την αξιοπρέπεια αυτού του λαού -- ίσως γιατί μυστικά έχουμε βάλει στόχο να ξεπεράσουμε την μπερλουσκονική Ιταλία σε τρόπους και απόπειρες εξαπάτησης της τροφοδότου Ευρώπης. Πού να ξέρω κι εγώ, ο άπατρις.

Κεφάλαιο ΙΙΙ

Όταν ξεκίνησα να μπλέκομαι με τα μπλογκοπίτουρα, χωρίς να ξέρω τι σημαίνει να αναμετριέσαι με τις μπλογκοκότες, με χαροποιούσε ιδιαιτέρως η δυνατότητα να αφήνουν οι αναγνώστες σχόλια και να διενεργείται διάλογος. Ωστόσο γρήγορα ξεπέρασα τέτοιους πρώιμους και ανεξέταστους ενθουσιασμούς. Εξακολουθώ να θεωρώ τα σχόλια ένα από τα σημαντικά κι ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του μπλογκ ως είδους, όμως αντιλαμβάνομαι πόσο τακτικά γίνονται αφορμή για καβγάδες άνευ ουσίας.

Όταν ξεκίνησα να μπλογκάρω δε με πείραζε λίγος καβγάς, λίγο να ανάβουν τα αίματα, λίγο να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράματα. Το μόττο αυτού του μπλογκ περιέχει δύο προστακτικές, η πρώτη -- της νήψης -- προϋποθέτει ενίοτε χαστουκάκια, τσιμπηματάκια, σκουντηματάκια.

Παρόλ' αυτά, άλλαξα γνώμη με τον καιρό. Πρώτον, το μπλογκάρισμα μαζεύει πολλούς ιδεοληπτικούς και πολλές από τις ιδεοληψίες του κόσμου. Η ιδεοληψία είναι αμαρτωλή υπόθεση και όπου και να κοιτάξει βλέπει μόνον ιδεοληψία, τον εαυτό της δηλαδή. Επίσης τείνει να επαναλαμβάνεται και να γίνεται κουραστική. Αν προσθέσει τώρα κανείς και τα κατακάθια απροσεξίας, προπέτειας, δοκησίσοφου τσαμπουκά και πείσμονος αμάθειας, ε, σχηματίζει ένα όχι και τόσο ελκυστικό φλυτζάνι. Δεύτερον, η αγένεια (του Έλληνα) είναι ανεξέλεγκτη κι αχαλιναγώγητη στα μπλογκ και, όπως προανέφερα, η αγένεια με ταράζει, με αναστατώνει, με φρικάρει, ρε αδερφέ. Τρίτον, οι αντεγκλήσεις, οι μικροπαρεξηγήσεις, οι συστηματικές αλληλοαναιρέσεις και πολλές φορές οι πολλές κουβέντες, αντί να παράγουν φως, απλώς δημιουργούν 'θερμότητα' (με τον τρόπο που λέμε 'θερμό επεισόδιο'). Επειδή θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό του φωτός, ας πούμε, προσπαθώ πλέον να ανακατεύομαι όσο το δυνατόν λιγότερο, έχω πια αποτραβηχτεί αρκετά, διαβάζω λίγα και σχολιάζω λίγο, προσπαθώ να είμαι ακριβής και σαφής όταν γράφω κι ας γίνεται λιγότερο 'συναρπαστικό' το αποτέλεσμα. Για περισσότερο φως και λιγότερο ξαναμμό.

Το χαμένο κέντρο

Όχι, κυρία Καραχασάν μου, δε δικαιούσθε δια να εκπροσωπείτε τους "Χριστιανούς". Ακριβώς επειδή ανήκετε σε μειονότητα. Ακόμα και τον καιρό που το Χριστιανικό (ω, μπαρδόν: "Ελληνικό") έφτανε μέχρι την Ελασσόνα, είχατε δει ποτέ, λ.χ., καθολικούς αιρετούς άρχοντες να εκπροσωπούν μη καθολικούς; Όχι; Ε, ναι, αφού ήταν αιρετικοί, πόσο μάλλον εσείς που είστε και μωαμεθανίς... Έτσι πως καταντήσαμε, σε λίγο θα μας παραπονεθείτε που δε σας έβαλαν υποψήφια και σε εκλόγιμη θέση.

Ναι, κυρία Καραχασάν, το κέντρο (δηλαδή το σημάδι που αφήνει το κεντρί) εξέπεσε και χάθηκε, και το ερωτηματικό έγινε κόμμα (όχι κίνημα όμως). Τι να κάνουμε τώρα. Γίνονται αυτά. Ιδίως προεκλογικώς. Εσείς να προσέχετε άλλη φορά πώς συντάσσετε τις ξένες γλώσσες σας. Και στο κάτω-κάτω, τι δουλειά είχατε να βάλετε κοντά-κοντά τις λέξεις Ρομ, μειονότητα και Πόντιος, ε; Με άρθρα και συνδέσμους και σημεία στίξης θα παίζουμε; Ουστ ρε.

Συναισθηματισμοί, απογευματιάτικα

(στον Old Boy)

Μέσα μου η Βάσια Τριφύλλη είναι αλλόκοτα οικεία και αγαπητή σαν μορφή.

Την έχω μια για πάντα εντυπωθεί ως τη σύζυγο του Βέγγου, ζευγάρι κινηματογραφικό μαζί του σε (μια από) εκείνες τις πικρές ύστερες ταινίες του που είδα όταν ήμουν παιδί. Μια όψη με δυο μεγάλα μάτια που τη γδέρνει καθημερινά κι από λίγο η ζωή της νοικοκυράς, η φτώχεια, η στειρότητά της, η μάνα της που μισεί τον άντρα της τον σώγαμπρο. Μια ψυχούλα που υποφέρει σιωπηλά, όπως υπέφεραν και υποφέρουν εκατομμύρια γυναίκες από καταβολής πατριαρχίας και των συμπαρομαρτούντων της. Όμως υποφέρει πραγματικά αν και, παρ' ελπίδα, αγαπάει. Αυτός ο ρόλος (ή είναι πολλοί ρόλοι; δε θυμάμαι, νομίζω είναι σκηνοθεσία Θόδωρου Μαραγκού) έχει οσμωθεί μέσα μου με το διακριτικό αλλά βαθιά υπαινικτικό παίξιμο της Τριφύλλη σε μια παρουσία όλο αδιέξοδο πόνο ("άπρακτο ανία"), καρτερία αλλά και δόσιμο ταυτόχρονα.

Με έναν συναισθηματικό, ας πούμε τσαγκαρουσιάνικο, τρόπο, η ηθοποιός αυτή είναι μέσα μου δικαιωμένη. Το λέω αυτό εν πλήρει γνώσει του πόσο αφελές και κουφιοκέφαλο μπορεί να ακούγεται.

Για δημοτικά συμβούλια και τέτοια δεν ξέρω.

[φωνή αύρας λεπτής]

Ε, στον Κουκουζέλη, ρε παιδιά, και στον Rakasha.

"[...]

Κατέβηκα στη στάση, είχα χρόνια να έρθω στην πολυκατοικία που στεγάζει το µεγαλείο του πατέρα µου, όχι πως είχε αλλάξει τίποτε απ’ έξω – εκτός φυσικά από την ταµπέλα στο µπαλκόνι, που φρόντιζε πάντοτε να κρατάει ολοκαίνουργια. Στάθηκα στο πεζοδρόµιο περιµένοντας να περάσω απέναντι. Ο ιδρώτας έτρεχε ενοχλητικά στο µέτωπό µου. Ένα ανώνυµο και αθλιούτσικο σουξεδάκι που είχα πρωτοακούσει στη Σαλονίκη στον σταθµό βούιζε ενοχλητικά γύρω από το κεφάλι µου. Τα αυτοκίνητα πέρναγαν σφαίρα, κανένας κερατάς δεν µε άφηνε να περάσω. Με τους οδηγούς οδηγός, µε τους πεζούς πεζή.

[...]

Αυτό ήτανε το συνάθροισµα των αποφάσεων, στη σειρά και µε τάξη, µια κανονικότατη συνθήκη ειρήνης. Αποφάσεις, ειρήνη. Πάτησα στο οδόστρωµα. Είναι αρκετά µακριά το φορτηγάκι; Έτρεξα µέχρι τη διαχωριστική. Θυµήθηκα τον χάρτη του Bloom. Η Ευρώπη όχι των συνθηκών και των αυτοκρατοριών, αλλά των περιοχών, των λαών – ‘της ελευθερίας’, σαν να λέµε. Του πότε είναι ο χάρτης; ∆εν θυµάµαι. Πάντως σχεδιάστηκε µια εποχή «όπου οι ισχυροί υπέγραφαν συνθήκες µεταξύ τους για να υποτάξουν τους µικρούς και τους αδύναµους ή επέβαλαν τις αποφάσεις τους στους µικρούς». Μετά µού είχε µιλήσει µε θέρµη για την Πολωνία-Λιθουανία και την κατρακύλα της κάτω από τις κλωτσιές των απολυταρχικών γειτόνων της, µια πρώιµη ∆ηµοκρατία που διαµελίστηκε, µπλα µπλα… Αποφάσεις. «Οι ωραίες αποφάσεις είναι οι δύσκολες αποφάσεις», µού είχε πει ο στρουµπουλός παπάς την τελευταία φορά που εξοµολογήθηκα, ήµουνα δεκαπέντε. Τότε κατάλαβα πως ήθελε να µείνω κρίνο µέχρι τον γάµο κι ότι, αφού αυτή είναι µια δύσκολη απόφαση, είναι η ωραία απόφαση. Εξοργίστηκα και δεν ξαναπήγα. Μπορεί να εννοούσε κάτι άλλο. Όπως οι προφητείες, άλλα λένε κι αλλού το πάνε, πέρα από το προφανές. Αγρίεψα µε τον εαυτό µου που, αγκιστρωµένη στη διαχωριστική, στη µέση του δρόµου, αντί να περάσει τον δρόµο ασχολείται µε ψυχοθεολογήµατα, σαν την ξεµωραµένη τη θεια µου. Πήρα φόρα και, µε την προστασία του φύλακα αγγέλου µου, βρέθηκα επιτέλους στο απέναντι πεζοδρόµιο, µε έναν παπάρα να βρίζει και να µουτζώνει µερικούς πόντους πίσω µου: ένιωσα δυνατό στην πλάτη το ρεύµα από το Fiat του.

Στάθηκα τροµαγµένη στο πεζοδρόµιο, ακίνητη δίπλα σε ένα ατροφικό δεντράκι πρόσφατης προεκλογικής δεντροφύτευσης. Κι άλλος ιδρώτας στο πρόσωπο και στα ρούχα, της τροµάρας, αυτόν που ονοµάζουνε ‘κρύο’, αλλά για µένα ήτανε πανοµοιότυπος µε τον άλλο ιδρώτα, της κουφόβρασης, εξίσου κολλώδης. Στάθηκα εκεί. Είµαι τριάνταπέντε χρονών και δεν ξέρω ακόµα πώς παίρνουµε τις αποφάσεις. Με παρόρµηση και τόλµη, για να µετανιώσεις µετά που είχες ελλιπείς πληροφορίες; Κατόπιν ωρίµου και µακράς σκέψεως, όταν όλοι και όλα θα σε έχουνε πιέσει παντοιοτρόπως µε το κοντό και το µακρύ και το άσχετο και το κακόβουλό τους; Με το µυαλό; Με την καρδιά; Με τις ωοθήκες; (χαχά! ή είµαι φεµινίστρια ή κουρεύω αυγά!) Αισθάνθηκα µια µαλακισµένη, µια αποτυχηµένη, µια εκ πεποιθήσεως άτολµη και άβουλη, άρα ένα εκ πεποιθήσεως θύµα, µια καθ’ έξιν γεροντοκόρη. Και πάλι στο κλίµα της ηµέρας παρακάλεσα για ένα θαυµατάκι, και καλά σαν το προηγούµενο µε τη διάσωσή µου από το Fiat Dodici (τουλάχιστον θα µε σκότωνε καλοσχεδιασµένο αµάξι). Να συµβεί κάτι συνταρακτικό, να δω τον Μάνο τώρα µπροστά µου τυχαία, να γίνει ένας σεισµός, να µού πει ο πατέρας µου στο γραφείο πως στο σπίτι µας περιµένει ένας Γερµανός κι έχει σπάσει τα τηλέφωνα – αν και ξέρει µόνον τη διεύθυνση του σπιτιού στη Βενιζέλου, έστω, να µού πει ο πατέρας µου στο γραφείο πως η Ίλντικο έχει σπάσει τα τηλέφωνα γιατί µε ψάχνει εκει ένας Γερµανός, ο,τιδήποτε. Στεκόµουν εκεί ιδρωµένη, µούσκεµα δηλαδή, ταλαιπωρηµένη, πηγαίνοντας να ανακοινώσω τις αποφάσεις µου άρθρο άρθρο στον πατέρα µου.

Ένιωσα τότε ένα πολύ ψιλό, σχεδόν µουσικό αεράκι, έναν λεπτό αιθέρα να κόβει µέσα από τις µάζες του κορεσµένου υγρού και αδρανούς αέρα. Η ιδέα µου; όχι. Ήτανε τόσο ψιλό και δροσερό, τόσο ευκίνητο και λαµπερό καθώς γλιστρούσε µέσα από την παχειά κολλώδη σαπίλα που αναγκαζόταν να αναπνέει όλη η πόλη κι όλος ο κάµπος, ώστε σχεδόν είχε όψη και χροιά, µια κρυστάλλινη αλλά διαυγή, τι διαυγή, στιλπνή και καθαρή χροιά σαν αντιφέγγισµα καθρέφτη. Θα µπορούσα να πω πως ήταν ένα πάρα πάρα πολύ απαλό βιολετί. Με χτύπαγε στην πλάτη σαν ένα νήµα από σπίθες, ανατρίχιασα. Στράφηκα λιγάκι προς το µέρος του, απέναντί του, προς τα εκεί από όπου φυσούσε. Πιο καθαρό από νερό, πιο ψιθυριστό αλλά και πιο µουσικό από βοριαδάκι, ένα καθαρό αλλά αθόρυβο ‘ιιι’, σαν απόκοσµη φωνή, µια ουσία που διέσχισε τον δρόµο για να δροσίσει εµένα και µόνον εµένα. Ένα αεράκι, µε χρώµα, µελωδικό, δικό µου.

Μπήκα στην πολυκατοικία και ανέβηκα στον τρίτο.
[...]"

Πολυφωνίες

Να κι ένας διαγωνισμός 'Γιουροβίζιον' που δε θα διοργανώσει ποτέ (;) η Ελλάδα.

Κλείνοντας παρενθέσεις

... και εν όψει ΣΚ. Για τον lazopolis.

Δε μου πολυαρέσει τελικά να μιλάω για τη γλώσσα. Ο βασικός λόγος είναι ότι "στην Ελλάδα [...] όλος ο κόσμος έχει γνώμη για τη γλώσσα". Άρα ένας πάνω, ένας κάτω, δε χάλασε ο κόσμος. Στο κάτω-κάτω, η συζήτηση για τη γλώσσα στην Ελλάδα με όρους Σολωμονικής, μυθολογίας και κινέζικης Αστρολογίας γίνεται. Όταν περάσουμε από το μυθικό στάδιο στο ψευδεπιστημονικό (λ.χ. στο γλωσσικό Φενγκ-Σούι), ε, μπορεί να μπω κι εγώ στον χορό ίσως.

Ωστόσο, σε μια συζήτηση σε άλλο μπλογκ, παρατήρησε ο lazopolis το εξής:

το φαινόμενο (της "συρρίκνωσης του λεξιλογίου") (οτι οι μαθητές [...] δυσκολεύονται να σχηματίσουν και τις απλούστερες των προτάσεων) είναι τόσο έντονο που δε χρειάζεται να είσαι ειδικός για να το ανιχνεύσεις

Η αιώνια συζήτηση για τη 'λεξιπενία', σκέφτηκα, και παρέπεμψα τους αναγνώστες στο Language Log, στο και στο βιβλίο 10 Μύθοι για τη Γλώσσα -- και μάλιστα σε αυτό του το κεφάλαιο. Άλλωστε, όποιος έχει προβλήματα λεξιλογίου απλώς αντικαθιστά λ.χ. τα περισσότερα ουσιαστικά με κενά παραγεμισμάτα όπως 'αυτό', 'τέτοιο' κ.ο.κ., όπως πολλοί από όσους πάσχουν από κάποιες μορφές αφασίας, και δε 'δυσκολεύεται να σχηματίσει και τις απλούστερες των προτάσεων'.

Δεν πιστεύω πως "οι μαθητές [...] δυσκολεύονται να σχηματίσουν και τις απλούστερες των προτάσεων", δόξα Σοι ο Θεός, ροδάνι πάει η γλώσσα τους, έξω από το σχολείο. Ούτε λεξιπενία και αφασία και αλαλία και αγλωσσία υπάρχει. Άρα όλα καλά; Όχι. Ο lazopolis έχει μια βάση σε αυτό που ισχυρίζεται.

Πρώτα-πρώτα, όντως οι μαθητές πάνε από το κακό στο χειρότερο στα Νέα Ελληνικά. Το δείχνουνε και τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αυτό εν μέρει οφείλεται στο ότι, όπως επισημαίνει ο J95, το ελληνικό σχολείο

Βάζ[ει] τα παιδιά να σχηματίσουν προτάσεις σε μια ξύλινη γλώσσα για ξύλινα θέματα σε περιβάλλον που τους προκαλεί από μηδενικό έως αρνητικό ενδιαφέρον και εκπλήσσονται [οι απ' έξω] που [τα παιδιά] δεν τα καταφέρνουν.

Το παραπάνω σφάλμα ενδημεί σε πολλά εκπαιδευτικά συστήματα. Στο ελληνικό σύστημα φαίνεται να συναρτάται ιστορικά με τη διγλωσσία: χοντρικά, από τους αλεξανδρινούς χρόνους μέχρι το 1977, οι ελληνόφωνοι άλλα ελληνικά διαβάζανε κι άλλα μιλούσαν. Λίγο μετά το τέλος της καθαρεύουσας, κάποιοι λόγιοι ένιωσαν αμήχανοι με την ξαφνική απώλεια αυτής της υψηλής (στις αξιώσεις) μορφής της γλώσσας η οποία, συν τοις άλλοις, θεωρούνταν πως θα φρέναρε τη γλωσσική αλλαγή (την οποία ο Έλλην μισεί από τους αλεξανδρινούς χρόνους).

Έτσι, έπεισαν χωρίς στοιχεία και με τη δύναμη του θυμικού που σεβάζεται τους σεπτούς προγόνους πως 'μαθαίνοντας Αρχαία το παιδί θα μάθει Νέα'. Με έναν τρόπο που παραγνώριζε τις τεράστιες διαφορές του γραμματικού συστήματος της Αρχαίας από το γραμματικό σύστημα της Νέας Ελληνικής, είδαν τα Αρχαία ως ένα ανεκμετάλλευτο, ανεξάντλητο και εκμεταλλεύσιμο χρυσωρυχείο λέξεων. Άλλωστε, η συζήτηση περί γλώσσας στην Ελλάδα, με ό,τι όρους και να γίνεται, από τη λέξη αρχίζει και στη λέξη τελειώνει.

Έκαναν λάθος. Αποτέλεσμα: τα Νέα έχουνε καταστεί ο φτωχός συγγενής, διδάσκονται λίγο, λανθασμένα και ελλιπέστατα. Απεναντίας, τα παιδιά κάνουν 89 ώρες την εβδομάδα ακατανόητα πράματα από βιβλία που απευθύνονται Κύριος οίδε τινί: είδα, λ.χ., το βιβλίο της Α' Γυμνασίου. Στην ενότητα 12 (νομίζω), για το Θεό τους, το κείμενο αρχίζει Εγώ δε δη... Φαντάζομαι:

"δε; δη; τι είν' αυτά ρε μαλάκα;"
"Ξέρω γω; μαλακίες".

Κοντά στα παραπάνω, τα αρχαία διδάσκονται όχι ως ξένη γλώσσα (μια ποικιλία με ένα πολύ διαφορετικό γραμματικό σύστημα κι ένα λεξιλόγιο που μόνον μερικώς αλληλεπικαλύπτεται με το δικό μας), αυτό άλλωστε θα ήτανε βλασφημία, αν και μάλλον τελέσφορο και παραγωγικό. Ως βλασφημία, ωστόσο, παραμερίστηκε. Τι μέθοδο έχουμε στη θέση του; Έλα ντε.

Κατά συνέπεια κυκλοφορεί τελικά και ο ίσως καθόλου αβάσιμος ισχυρισμός ότι τα παιδιά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε προφορικά και γραπτά γλωσσικά τεστ, ότι δε δύνανται να συνθέσουν μία στοιχειωδώς συνεκτική παράγραφο, ότι αγνοούν πλήρως τη διαφορά μεταξύ κειμενικών ειδών. Το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι το εξής: ό,τι και να γράψουν, είτε πρόκειται για έκθεση πάνω στα "κακά του καταναλωτισμού", είτε για επιστολή διαμαρτυρίας, είτε προορίζεται για αίτηση για έκδοση ταυτότητας, έχει ψευδοτυχαία ή συνειρμική δομή και κοσμείται με ρητορικές φιοριτούρες Έκθεσης Ιδεών, αυτές τις στομφώδεις και πομπώδεις συναισθηματικούρες κι ελληνικούρες που απηχούν προκάτ στρεβλές ιδέες -- ό,τι αντικατέστησε τις παραδοσιακές καθαρευουσιάνικες ελληνικούρες, δηλαδή...

Στο κεφάλι των παιδιών και των έρμων, κακοπληρωμένων κι ακατάρτιστων καθηγητών πάντα, αντικαθιστώντας τα Νέα με πιο πολλά Αρχαία χτίζεται μια κοινωνία περιορισμένου γραμματισμού. Τουλάχιστον θα πρόκειται για μια κοινωνία περήφανη και αγέρωχη, που ίσως θα θυμάται το δείνα εξωτικό απαρέμφατο στην ιστορία του Δάμωνα και του Φιντία καθώς και πώς χρεμέτιζε ο Έλλην Βουκεφάλας / Βουκέφαλος στα αρχαία...

Θα μου πείτε, ε, με τόσα αρχαία θα πλούτισε τουλάχιστον το λεξιλόγιο των παιδιών. Όχι. Το λεξιλόγιο δεν είναι εξαρτήματα και ανταλλακτικά κινητού, να τα επιλέγεις και να τα κοτσάρεις όπως θες και καθάρισες. Θυμάστε τα δύο ομηρικά μου ποστάκια (αυτό κι αυτό); Αυτό ακριβώς είχανε σκοπό να παραδειγματίσουν, πως τις λέξεις δεν μπορείς, άιντε, έτσι να τις ενσωματώνεις στον γραπτό ή στον προφορικό σου λόγο γιατί σου αρέσουν, γιατί είναι όμορφες ή ακριβείς...

Συναισθηματισμοί, βραδιάτικα

Εύγε. Από αυτό το ποστ με ταρακούνησε και το παρακάτω απόσπασμα:

Είναι αλήθεια πως εμείς εδώ στα trendy blogs δεν ασχολούμαστε με ζητήματα λαϊκής καθημερινότητας, απορροφημένοι καθώς είμαστε να ομφαλοσκοπούμε μετ’ ευτελείας και να μεριμνούμε περί διεθνών προβλημάτων που είναι και πιο γκλομπάλ.

Αυτό επίσης με άγγιξε:

Υπέρ της αξιοπρέπειας αυτού του λαού.

Λίγοι καταλαβαίνουν τελικά ότι φωνάζουμε και σκούζουμε και (όταν δεν μας πιάνει απελπισία) καταφέρνουμε να υψώνουμε νηφάλιες φωνές απέναντι σε φωνασκίες και ανορθολογικά μουγκανίσματα, ότι αντιτείνουμε επιχειρήματα απέναντι σε θεωρίες συνωμοσίας και ποικίλες μωροβεβαιότητες όχι γιατί είμαστε μπλαζέ σνομπ εστέτ απάτριδες αλλά γιατί τον αγαπάμε αυτόν τον βρωμότοπο, αυτή την κωλοπατρίδα. Την αγαπάμε και την πονάμε όχι αφηρημένα κι αφ' υψηλού: την αγαπάμε και την πονάμε και δε θέλουμε να είναι Πρυτανείο του ψέματος, αδυσώπητη τοπική υπερδύναμη και τυραννικός μηχανισμός που διαιωνίζει τη φτώχεια, την αδικία, την εκμετάλλευση.

Αγαπάμε και πονάμε και το λαό της και τους μουσαφιραίους της. Όχι γιατί είμαστε 'Έλληνες' κι' Ορθόδοξοι' και 'Ρωμιοί Βυζαντινοί', αλλά γιατί είμαστε άνθρωποι, και οι άνθρωποι αγαπούνε την ομάδα, το κλαν, τη φυλή, την πατρίδα τους. Οι δε Άνθρωποι αν όχι 'αγαπούν', τουλάχιστον πονάνε τους άλλους ανθρώπους.

Όπως είπε και ο Κονδύλης, τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν τους ανθρώπους, όχι τους 'Έλληνες', τους 'Ευρωπαίους' ή τους 'προοδευτικά και ελευθέρια ζώντες'.

Συγγνώμη για την εντελή έλλειψη ειρμού. Μια παρένθεση είναι. Αλλά μιλάω πολύ με παρενθέσεις...

Αληθολογίες

Αφορμή για αυτό που θα διαβάσετε στάθηκε ένα ποστ του J95 που σχολιάζει ένα τρίτο ποστ. Αυτό το τρίτο ποστ, αναδημοσίευση από το περιοδικό Λουκούμι, δίνει 42 εναλλακτικές ετυμολογίες ελληνικών λέξεων, παραθέτοντας σε κάθε περίπτωση την ετυμολογία προς αναίρεση που δίνει το λεξικό Μπαμπινιώτη.

Κατ' αρχήν να επισημάνω πως δεν θα μπω στην ουσία, δηλαδή ποιες ετυμολογήσεις του Μπαμπινιώτη είναι ορθές και ποιες είναι εσφαλμένες. Ενδεχομένως κάποιες από τις 42 σταχυολογημένες ετυμολογήσεις να είναι λάθος και κάποιες από εκείνες που προτείνει ο Ε. Κριτσίνης να είναι ορθές. Προτού προχωρήσω όμως να επισημάνω πως οι πηγές που συμβουλεύτηκε ο κύριος Κριτσίνης (λ.χ. Λεξικό - Εγκ. Ήλιος του Ι.Πασσά, Λεξικό Σταματάκου, Εγκ. Μπριτάνικα, κτλ.) δε μου εμπνέουν εμπιστοσύνη. Αυτό γιατί κάποιες από αυτές είναι ξεκάθαρα αναξιόπιστες, λ.χ. ο Ήλιος του Πασσά (μα πού το θυμήθηκαν;) και απλώς αναπαράγουν παρετυμολογήσεις των αρχαίων και των βυζαντινών λογίων, ενώ οι άλλες πηγές είναι δευτερογενούς χαρακτήρα. Αυτό είναι κακό; Όχι βεβαίως, συνήθως. Εδώ όμως καταβάλλεται προσπάθεια να αναιρεθούν κάποιες από τις ετυμολογήσεις ενός καταξιωμένου μελετητή της ετυμολογίας. Φρονώ λοιπόν ότι αυτή η προσπάθεια απαιτεί τουλάχιστον κάποιου είδους πρωτότυπη έρευνα επί του θέματος κι όχι ξεπατίκωμα (όπως διαπιστώνω πως έχει γίνει αρκετές από τις 42 φορές) των αθεμελίωτων εικασιών του Σούδα / Σουίδα λόγου χάρη.

Για παράδειγμα, άμα θέλω να προτείνω μια νέα θεραπεία για την υπέρταση, με σκοπό να επικρίνω τη σήμερα κρατούσα φαρμακευτική μέθοδο, δεν πρόκειται να παραθέσω από το σάιτ ενός αρχαιοδίφη που αποθησαυρίζει τις αφαιμακτικές μεθόδους του Ιπποκράτη και του Γαληνού.

Συνεχίζω. Ας πούμε πως ο κύριος Κριτσίνης επιθυμεί να προτείνει πως οι 42 ετυμολογίες του (από όπου και αν προέρχονται) είναι οι ορθές. Ενδεχομένως να έχει να συμβάλει και το εξής στην ελληνική ετυμολογία: ότι οι ευφάνταστες παρετυμολογήσεις είναι πολλάκις / ενίοτε εγκυρότερες των επιστημονικότερα βασανισμένων. Τι έπρεπε να πράξει; Να υποβάλει τη λίστα-μελέτη του στο συριανό περιοδικό Λουκούμι; Αν και το Λουκούμι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πολιτιστικό περιοδικό, μιλάω εκ πείρας, η ενδεδειγμένη οδός θα ήταν να υποβάλει τη λίστα-μελέτη του σε ένα εξειδικευμένο περιοδικό με συντακτική επιτροπή αποτελούμενη από φιλολόγους (και ιστορικούς γλωσσολόγους). Όχι μόνο θα λάμβανε εμπεριστατωμένα και έγκυρα σχόλια από αρμόδιους (αυτή είναι η διαδικασία του "peer reviewing" -- για τους αμερικανοτραφείς κομπιουτερόπαιδες), αλλά θα προσέδιδε και κύρος στην εργασία του, αφού θα κρινόταν και θα διαβαζόταν από επαΐοντες. Μην ξεχνάτε πως οι κριτές σε εξειδικευμένα 'επιστημονικά' έντυπα υποχρεούνται να δώσουνε το "οκέι" όχι εάν συμφωνούνε παρά, απλώς, εάν το υποβληθέν άρθρο πληροί συγκεκριμένες προδιαγραφές τεκμηρίωσης, ύφους, ευπρέπειας κ.ο.κ.

Γιατί λοιπόν στο Λουκούμι και όχι στο Journal of Greek Linguistics ή στην Επετηρίδα κάποιας Φιλοσοφικής Σχολής ή στο Transactions of the Philological Society; Για μένα η απάντηση είναι απλή όσο και οδυνηρή: όπως κανένας από τους βιβλικούς (ή μήπως "γραφικούς") 'δημιουργιστές' δε θα έδινε άρθρο του όπου ισχυρίζεται πως ο κόσμος είναι 6000 ετών με βάση τα απολιθώματα προς δημοσίευση στο Nature, έτσι κι ο κάθε ιδεόληπτος ερασιτέχνης δεν πρόκειται να αφήσει "ινδοευρωπαϊστές" να κρίνουν αυτόν και το ελληνοκεντρικό έργο του. Συχνά, εξισώνουν ανερυθρίαστα τους "συναδέρφους" τους με φραξιονιστές που καταπνίγουν όλες τις αντάρτικες φωνές, όπως τη δική τους, φωνές που θέλουν να κομίσουν την ασυνάρτητη γλαύκα της Γενέσεως και του Etymologicum Magnum στην Αθήνα των βιολογικών και γλωσσικών σπουδών...

Στις παρυφές της επιστήμης και της σοβαρότητας κινούνται και οι δημιουργιστές και οι ελληνεπέλληνες (σχηματίστηκε κατά το 'λεπτεπίλεπτος' και το 'φαυλεπίφαυλος') που καταφεύγουν σε αναρμόδια έντυπα ή σε μπροσούρες μαζικού σκοτισμού. Ταυτόχρονα διεκδικούν να εκπροσωπούν αυτοί, χωρίς αιδώ ("δεν έχω καμία πρόθεση να κρίνω οποιονδήποτε έχει αντίθετη θέση"), χωρίς στοιχεία (η λέξη θηρίον από το "επί θηρίου βαίνω"; όπως η Πόρνη της Βαβυλώνος;), χωρίς επιχειρήματα (γιατί αήρ από το άημι κι όχι από το αείρω;), χωρίς κατάρτιση ("δεν πιστοποιούν την ύπαρξη Ινδοευρωπαϊκής φυλής και κατ’ επέκτασιν Ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού"· υπάρχει αμερικανική φυλή; υπάρχει αμερικανικός πολιτισμός; υπάρχει αμερικανική γλώσσα;) τους κλάδους της (αν)εξελικτικής βιολογίας και της ετυμολογίας, δυσφημώντας τες.

Κάθε λαός και ο σκοταδισμός του, τελικά: οι αμερικανοί με τον δημιουργισμό τους, εμείς με τους ελληνεπέλληνες. Ή μήπως ελληνεφέλληνες;

Ρίχνω τώρα το μπαλάκι στους ομότιμους, ερίτιμους και εν γένει ακαδημαϊκούς στο περιγλώσσιο να κάνουν τη νεκροτομή και αυτοψία. Τουλάχιστον των ετυμολογιών των μεζέ, φρόνησις, θρησκεία, Ιεροσόλυμα, θρίαμβος, ωκεανός, κανακάρης...

Εύστοχα κι αυτονόητα...

...όσα διαπιστώνει η sikia αφού ξαναβαφτίστηκε στα νάματα της ελληνικής τηλεόρασης, εκεί στα μαύρα ξένα (μια χαρά είναι τα μαύρα ξένα, πού να δείτε τα φωτερά πάτρια χώματα).

Μάλιστα, όχι να το παινευτώ, αλλά με είχε βάλει σε αντίστοιχες σκέψεις ένα ρεπορτάζ που είχα δει τον Αύγουστο: οι περίοικοι διαμαρτύρονταν, λέει, πως τα δέντρα που είχανε φυτευτεί για τους Ολυμπιακούς κατά μήκος της Λεωφόρου Μαραθώνος μαραίνονταν απότιστα. Αναρωτήθηκα τότε τι εμπόδιζε ένα, λόγου χάρη, φιλότιμο 5% ανάμεσα σε αυτούς τους περιοίκους να αναλάβουν οι ίδιοι (οργανωμένα ή μη) να ποτίζουνε τα δέντρα που τόσο πονάνε, με μάνικες, ποτιστήρια και -- όπου αναγκαίο -- και κανα βυτιοφόρο.

Αλλά ξέρετε, δίπλα στο κλισεδάκι "πού είναι το κράτος", έχουμε πρόχειρο πάντα το "δεν είμαστε λαός". Και γλείφουμε πότε το ένα και πότε το άλλο, σαν τη βλαμμένη τη γάτα που γλείφει λίμες, κατά το αισώπειο.

Σπουδή στο πορφυρό

Ο πολύ ενδιαφέρων (και πολλές φορές απολαυστικός) Κύπριος μπλογκάς Φιρφιρής -- ο οποίος, σημειωτέον, σερβίρει και πατσά -- αναρωτιέται σε δύο ποστ του τι έχει πάθει ο κόσμος και δε θέλει σχέσεις καθώς και τι έγινε και εξαφανίστηκε ο έρωτας (και η ποίηση) από τις σχέσεις. Δεν ξέρω εάν συμφωνώ με αυτά του τα συμπεράσματα -- μάλλον διαφωνώ -- αν και είμαι πολύ χαρούμενος που έγιναν αφορμή να δούμε φωτογραφίες του Μαγιακόφσκι και να διαβάσουμε ένα απόσπασμα από το “στων σπονδύλων το φλάουτο” του ποιητή.

Δεν ξέρω εάν συμφωνώ πως χάθηκαν οι σχέσεις και ότι χάθηκε κι ο έρωτας -- άρα και η ποίησή (του). Όμως αυτά τα δύο ποστάκια με έβαλαν σε σκέψεις. Γιατί υπάρχει, βεβαίως, βάση για αυτά που συμπεραίνει ο Φιρφιρής. Τι γίνεται, άραγε;

Νομίζω πως τίποτα δε χάθηκε. Λέω "νομίζω", δεν είμαστε εδώ για να καταθέτουμε βεβαιότητες και αδιαμφισβήτητες 'πραγματικότητες'. Νομίζω πως τίποτε δε χάθηκε, λοιπόν. Απλώς πως επήλθε ο (για αιώνες πολυπόθητος για πολλούς ) διαχωρισμός έρωτα, σεξ και σχέσης / γάμου. Κοινώς, μπορούμε πια να έχουμε μόνον ένα ή δύο από τα παραπάνω· νοείται λ.χ. έρωτας χωρίς σχέση / γάμο (αλλά έτσι δεν ήτανε πολλές φορές ήδη και από τον καιρό των τροβαδούρων;), νοείται λ.χ. σεξ χωρίς έρωτα και σεξ χωρίς σχέση / γάμο (ευτυχώς, αρκετή αποξένωση υπάρχει στον κόσμο), νοείται και έρωτας χωρίς σεξ (μα κι αυτό είναι παλιό, δεν το ποθούσαν διακαώς 'nos ancêtres les byzantins';), νοείται και σχέση χωρίς έρωτα και χωρίς (σπουδαίο) σεξ. Τέλος, ένα από τα δώρα του 20ου αιώνα στην ανθρωπότητα, νοείται έρωτας και σεξ χωρίς σχέση / γάμο. Εν ολίγοις, όλοι οι συνδυασμοί παίζουν πια.

Άρα τι; Όλα ρόδινα; Όχι φυσικά. Υπάρχουν δύο ακόμα παράγοντες: πρώτον, η σχέση / γάμος δεν αποτελεί πια αυτοσκοπό, ένα θέσμιο που πρέπει να διαφυλαχτεί με κάθε μέσο -- ιδίως αν η εναλλακτική λύση (έρωτας και) καλύτερο σεξ την παραφυλάει στη γωνία. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως οι άνθρωποι έχουνε γίνει πολύ πιο ειλικρινείς σχετικά με το τι θέλουν και το τι έχουν μπουχτίσει -- παραμένουν ωστόσο πάντοτε άνθρωποι: πληγώνονται, τραυματίζονται και γδέρνεται η καρδούλα τους εξίσου εύκολα με τον καιρό των τροφοσυλλεκτών προγόνων μας και έκτοτε...

Ο δεύτερος παράγοντας; Ως άνθρωποι είμαστε μαξιμαλιστές: θέλουμε το καλό σεξ να προοιωνίζει, να εξυπακούει ή να συγκεφαλαιώνει έρωτα Νερούδα-Μαγιακόφσκι-Πρεβέρ-Ελυάρ. Θέλουμε ο έρωτας να εξασφαλίζει μια άρτια συντροφική και μακροχρόνια σχέση. Θέλουμε μια μακροχρόνια και σταθερή, και τρυφερή κιόλας -- ίσως, σχέση να είναι κεντημένη από σεξ που ανέρχεται από δυνάμεως εις δύναμιν, από το καλό στο καλύτερο. Τα θέλουμε όλα. Γιατί παραμένουμε πάντοτε άνθρωποι. Εάν μάλιστα είμαστε και (μετά Καλβίνον) χριστιανοί, έχουμε και την εξής επιπλέον απαίτηση: θέλουμε το σεξ να συγκεφαλαιώνει και να αντανακλά τη ζέση του έρωτα, που θα τροφοδοτεί έναν άρτιο και συντροφικό γάμο, ο οποίος θα μας πάει στον Παράδεισο εντέλει.

Είμαστε δεν είμαστε χριστιανοί, τα θέλουμε όλα μαζί, θέλουμε το Απόλυτο· δε θέλουμε να είμαστε πρακτικοί (άρα 'μίζεροι'): "από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημά μου". Γι' αυτό και αγωνιούμε, απογοητευόμαστε και αποκαρδιωνόμαστε: γιατί το σεξ ξεφτίζει, ο έρωτας μεταλλάσσεται ή σβήνει, τη σχέση την κόβει ο πάντα απρόβλεπτος βίος και ο πάντα ενοχλητικός θάνατος. Συν του ότι ο έρωτας Νερούδα-Μαγιακόφσκι-Πρεβέρ-Ελυάρ είναι λαχείο και όχι αυτόματο πολιτικό δικαίωμα, όπως η ψήφος. Χώρια και το ότι το σεξ (ας λένε ό,τι θέλουν όσοι δεν ξέρουν) είναι ταλέντο είναι και μαθητεία είναι και λαχείο -- όπως, ας πούμε, το τραγούδι: καλό και άγιο το ταλέντο, αλλά απαραίτητη και η μαθητεία, άσε που είναι και λαχείο τι θα σε βάλουν να τραγουδήσεις, με ποιον και πού...

Όπως, ας πούμε, η ποίηση. Και μια και λέγαμε για ποίηση, κάποτε ερωτεύτηκα έτσι:

῝Εν μὲν ἔαρ ἐν ὥραις, εἷς δ' ἥλιος ἐν ἀστράσιν, εἷς δὲ
περιέχων ἅπαντα οὐρανός, μία δὲ φωνὴ κατὰ πάντων ἡ σή

(Γρηγόριος Θεολόγος)

Και κάποτε έτσι:

Le tendre et dangereux
visage de l'amour
m'est apparu un soir
après un trop long jour
C'était peut-être un archer
avec son arc
ou bien un musicien
avec sa harpe
Je ne sais plus
Je ne sais rien
Tout ce que je sais
c'est qu'il m'a blessée
peut-être avec une flèche
peut-être avec une chanson
Tout ce que je sais
c'est qu'il m'a blessée
blessée au coeur
et pour toujours
Brûlante trop brûlante
blessure de l'amour.

(Jacques Prévert)

Η μνήμη και η διαχείρισή της

Σας παραπέμπω σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης, δυστυχώς στα αγγλικά. Το ίδιο το θέμα είναι ελλιπώς ερευνημένο αλλά εξαιρετικά μεγάλης σημασίας, ενώ οι συγγραφείς το μελετούν χωρίς φωνασκίες αλλά, μου φαίνεται, πολύ διεισδυτικά, διακριτικά και ακριβοδίκαια. Να συμπληρώσω εν παρόδω πως είναι γνωστή η ιδιαίτερη έφεση του ελληνικού λαού στο άθλημα της επιλεκτικής μνήμης και της επιβολής της, πάντως.

Το άρθρο από εδώ.

Επίμετρο, 11 Σεπτεμβρίου
Δε φαίνεται δυστυχώς να ξανανεβαίνει το πλήρες κείμενο του άρθρου για την καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου της Σαλονίκης στο συγκεκριμένο μπλογκ. Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες για την ταλαιπωρία.

Επίμετρο ΙΙ, 12 Ιανουαρίου 2007
Τελικά το άρθρο ξανανεβαίνει σε δόσεις εδώ.

Όχι πισωγυρίσματα και άλλες σκόρπιες σκέψεις

Ήθελα να γράψω για τη Θεσσαλονίκη αλλά με πρόλαβε και με κάλυψε ο Μ. Φάις στο Η πόλη της καρηβαρείας, εδώ.

Άλλο θέμα, λοιπόν:

Και κατέβαινα κάτι σκαλιά με τη συμβία: βουκαμβίλιες και ερείπια με μπάζα, νεοκλασσικά και σκουπίδια παντού, χαμόγελα και αβασάνιστα συνθήματα στους ωραίους τοίχους.
"Αυτός ο τόπος παρακμάζει, παρακμάζει ρε γαμώ το." βρυχήθηκα.
"Όχι, απλώς έχει μείνει στάσιμος."

Μετά το ξανασυζήτησα με τον Rakasha.
"Όπως έλεγα και στη συμβία, αυτός ο τόπος παρακμάζει, ρε γαμώ το."
"Μη γίνεσαι δεξιός."
"Τι βρίζεις, ρε;"

Και ο Rakasha μου είπε για τη νέα αμερικανική μεσαία τάξη, που την έφτιαξαν οι Δημοκρατικοί μια χαρά μέσα στον 20ο αιώνα και μετά η μεσαία τάξη αντιλήφθηκε πως ούτε οι Δημοκρατικοί, ούτε καμμιά άλλη δύναμη που θα πήγαινε τη χώρα (πιο) μπροστά εξυπηρετούσε πια τα συμφεροντά της. Έτσι, ψηφίζουν ρεπουμπλικάνους.

"Αυτό ακριβώς έχει πάθει αυτή η χώρα: την έφτασε η ελίτ της εκεί που ήθελε να τη φτάσει και τώρα δεν την κουνάει -- ούτε τη χώρα ούτε την κινητήρια ελίτ -- κανένας. Ούτε μπροστά, ούτε αριστερά, ούτε λοξά, ούτε προς τα πάνω." Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στο (αριστοτελικό) τέλος της, έχει εκπληρώσει την εντελέχειά της. Λ.χ., "όλοι" έχουν πια κρέας να φάνε (θυμάστε το μνημειώδες σύνθημα του '81 "να 'ρθει ο Αντρέας, να φάει ο κόσμος κρέας"; έτσι) και μόνον οι φτωχοί πεινάνε. Αλλά ποιος <τιρουρίρου> τους φτωχούς;

Εν πάση περιπτώσει, έκανα λάθος: η Ελλάδα δεν παρακμάζει. Απλώς κάθεται στα αυγά της.

Άσε το άλλο θεμα: τα σκουπίδια.

Ο Έλληνας, τέκνα μου αγαπητά του Αχούρα Μάζντα, πρωτότοκοι του Δευκαλίωνος και της Πύρρας, συμπατριώτες της τρομερής κι αδυσώπητης "βαθυζώνου άνασσας" Ατόσσας-Λυδίας Κονιόρδου (τώρα και στη Νέα Υόρκη), δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με τα σκουπίδια σε δημόσιους χώρους. Προτού σας πιάσουν τα 'δεν είμαστε λαός', 'σαν τους γύφτους', 'είμαστε Τρίτος Κόσμος' κι άλλα παρόμοια ανακριβή και αβασάνιστα, σκεφτείτε πως έτσι είναι κι οι Εγγλέζοι, οι Σκωτσέζοι, πολλοί Γερμανοί και Αμερικανοί των μεγάλων πόλεων καθώς και άλλοι προοδευμένοι λαοί της Εσπερίας -- πλην Ελβετών και Σκανδιναβών, οι οποίοι είναι βλαμμένοι έτσι κι αλλιώς, ε; Ναι, φτώχεια, καταπίεση και εξαθλίωση συνεπάγεται σκουπιδαριό, όμως σκουπιδαριό δε συνεπάγεται απαραίτητα φτώχεια, καταπίεση και εξαθλίωση.

Λοιπόν, ο Έλληνας δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με τα σκουπίδια σε δημόσιους χώρους. Όμως, ο Έλληνας είναι κομπλεξικός (μην τα ξαναμαναναλύουμε) και ντρέπεται που δεν τον πειράζουν τα σκουπίδια σε δημόσιους χώρους. Από εκεί αρχίζουνε τα ευτράπελα. Η τάχα μου αποστροφή του Έλληνα απέναντι στα σκουπίδια σε δημόσιους χώρους είναι δηλαδή υποκριτική, τελικά, λίγο σαν τη συγκατάβαση των γονιών μου απέναντι στη θεία που νηστεύει όταν τους επισκέπτεται, κι έτσι μαγειρεύουνε να φάνε κι ίδιοι νηστίσιμα: "εντάξει, αφού οι ξένοι μας (η βιομηχανία του ελληνικού μέλλοντός μας) δε θέλουν σκουπίδια δημοσία (όταν βρίσκονται σε διακοπές κι όταν δεν τα κάνουν οι ίδιοι) και αφού τα σκουπίδια δημοσία μας εκθέτουν μπροστά στους ξένους μας, ε, τότε..."

Αυτά τα παραπάνω τα λέω λίγο σε στυλ lifestyle mag (αν και αυτά τα έχουνε πατήσει οι διανοούμενοι!), όμως αν έχετε παρακολουθήσει διαλέξεις ή έχετε διαβάσει κείμενα του καθηγητή πολεοδομίας στο ΕΜΠ Δ. Φιλιππίδη, λέει κάτι παρόμοιο, κατά πολύ πιο τεκμηριωμένα και πολύ πιο νηφάλια, φυσικά: στην Ελλάδα αδιαφορούμε για τους δημόσιους χώρους, δεν υπάρχει πόλη· έξω από το σπίτι μας υπάρχει το τίποτα.

Τέλος, η εικόνα που κοσμεί το παρόν ποστάκι παριστάνει τον Όνειρο (όχι τον μπλογκά, τον Μορφέα) και τον Θάνατο. Ποιος είναι ποιος; Αποτελεί επίσης συνθηματικό προς Rakasha και Κουκουζέλη, που με έβαλαν και διάβασα το Season of Mists, και μου άρεσε αρκετά (αν και ζήτω ο Alan Moore, ωρέ).

Ω!

Από εδώ.

Επίσης, δείτε κι αυτό.

Λιβανέζικα

Κάποιες σκέψεις που μοιράστηκα κατ' ιδίαν με τον Κουκουζέλη και μετά είπα να τις βγάλω και παραέξω.

α. Διάβασα εδώ (μέσω Λοξία) για τις εγκλωβισμένες σριλανκέζες στον Λίβανο και έφριξα. Μέχρι πριν μήνες έτσι ήταν επισήμως και στην Κύπρο: η δούλα-υποζύγιο (η οικιακή βοηθός) και η ξένη πόρνη (μπαρδόν: η 'καλλιτέχνιδα') άφηναν τα διαβάτηριά τους στα χέρια του εργοδότη, ενώ αλλαγή εργοδότη κανονικά σήμαινε απώλεια βίζας, ιδίως για τις οικιακές βοηθούς (τις άλλες κάπως τις βόλευαν). Για την Ελλάδα δεν ξέρω, το ψάχνω.

β. Σκέφτομαι τους εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους πρόσφυγες των λιβανέζικων καταυλισμών στους οποίους ο Λίβανος (ή οποιοσδήποτε άλλος) δε δίνει διαβατήρια, για να μην ξεφεύγουν κατά την εκάστοτε κατακρεούργηση. Αυτοί οι επισήμως απάτριδες δεν έχουν καμμία επιλογή, αλλά τι σημασία έχει: έτσι κι αλλιώς τους έχει όλους κερδίσει η τρομοκρατία...

γ. Η Χεζμπολλά είναι κόμμα με λαϊκά ερείσματα μέσα στο Λίβανο (έχουν 25 από τις 64 έδρες που αντιστοιχούνε στους μη-χριστιανούς) -- αν και δε θα ήμουνα πια τόοοσο γλυκός μαζί της όσο ο Τάλως: οπλισμένοι φανατικοί είναι. Ελάτε να φανταστούμε τώρα το εξής: να θύμωνε η Ελλάς με το ΒΜΡΟ επειδή απήγαγε δύο φαντάρους μας από το φυλάκιο του Νεστορίου (μέσα στο δάσος, έχει και αρκούδες) και να βομβάρδιζε τη (Δημοκρατία της) Μακεδονία(ς) ανηλεώς, με έμφαση στις υποδομές αλλά και σε κατοικημένες περιοχές, ιδίως σε αυτές όπου, λ.χ., το ΒΜΡΟ βγάζει βουλευτές. Αλλά τέτοια δε γίνονται εδώ, ε;

Τα παραπάνω είναι σκέψεις απλώς, για πιο ουσιώδη πληροφόρηση και για να σχηματίσετε γνώμη, όπως πάντοτε, άντε στον Τάλω.

Παίζω κι άλλο και παθαίνω

Μετά την κολοσσιαία επιτυχία (λέω να ζητήσω δουλειά στο Άρδην) του προηγούμενου ποστ, αντί να σας βάλω το Παρά Πέντε σε επανάληψη, σας δίνω κι άλλες λέξεις από την Οδύσσεια, αυτή τη φορά όχι (κυρίως) γκομενικής χρήσεως. Σας τις χαρίζω ακούγοντας το Black Betty και το The man who sold the world

μένος άσχετος
ο 'άντε γεια σας', αυτός που δεν ξέρει τι του γίνεται, ο μυαλοφυγόδικος

αναφανδά
η πασοκική εκδοχή του 'αναφανδόν' (κάτι σαν το 'πιθανά' δηλαδή), όμως αυτή τη χρησιμοποιεί κι ο Όμηρος

δήμιος οίκος
(το) σπίτι του λαού

άλιαι ψάμαθοι
αμμουδιές, θαλασσινές φυσικά. Επίκαιρο. Σε βαθμό που δεν είχε τίποτε άλλο να δεις στο σημερινό ΒΗΜΑγκαζίνο.

άνευ(θε) πόνου και ανίας
χωρίς κόπο και προβλήματα. 'Αβάδιστα', που λεν κι οι αγγελίες.

άπρακτος ανία
πρόβλημα ή θλίψη για το οποίο / για την οποία δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Απολύτως τίποτα.

άπαστος (κάποιου πράγματος)
αυτός που δεν έχει δοκιμάσει κάτι, π.χ. "Ο Φώτης είναι άπαστος φούντας." Αυτό θα αρέσει πάρα πολύ στον Πλωρίτη και στο Γιανναρά. Φαντάζομαι, λ.χ.: "ο Χ είναι άπαστος ήθους / παιδείας" κ.ο.κ.

άττα
προσφώνηση τύπου 'ντάντυ', 'ρε θείο' ή 'μπάρμπα'. Κατάλληλο ιδίως για Κυπραίους. (Προσέξτε τι θα μου γράψετε στα σχόλια επ' αυτού, διότι είναι προφανώς προελληνική λέξη και, μάλλον συμπτωματικά, κοινότατη στις τουρκικές γλώσσες και παραπέρα. Κοινώς, μη μ' αρχίσετε με "αχ, καλέ, έτσι το λέμε στην Κάτω Κουτσούφιανη / στη Μικρή Τραχανοπλαγιά / στο Βγέθι / στον Πάνω Ζεματισμένο -- άρα είμαστε Αχαιοί!")

λάινος ουδός
κατώφλι που αστράφτει. Το πουλάω στην Άζαξ για μετοχές της Γιουβέντους, να το κάνει σλόγκαν .

τηλεδαπός
αυτός που είναι πιο μακριά κι από αλλοδαπός. Ωραία ταμπέλα για φασιστόμουτρα που ψάχνουνε να κοτσάρουν νέες ετικέτες στους ξένους. Π.χ. "τουλάχιστον ο Αλβανός από κάτω είναι αλλοδαπός -- αμ ο τηλεδαπός που μετακόμισε δίπλα τι διάολο είναι; Κινέζος;"

φαεσίμβροτος
που φέρνει φως στους θνητούς. Ίσως μια χούφτα σπάνιοι άνθρωποι, ίσως και αυτά που λένε και γράφουν και κάνουν. Ίσως, απλώς, ο ήλιος.

Παίζω και μαθαίνω

Με αφορμή τα σχόλια του προηγούμενου ποστ, τα οποία με αποκαλούν μερακλή ποιητή ή μας καλούν να αναβιώσουμε ωραίες ελληνικές λέξεις που μαραζώνουν ανείπωτες χωρίς κανείς να τις γλεντάει, έψαξα και βρήκα μια λίστα λέξεων που είχα ερανίσει όταν διάβαζα την Οδύσσεια. Σας παραθέτω τα χαϊλάιτς μετά συντόμου ερμηνείας:

πολύμυθος
γλωσσοκοπάνα

κακορραφία
καλπουζανιά, μηχανοραφία, πουστιά

βαθύζωνος
με αβυσσαλέο ντεκολτέ (όχι ακριβώς αλλά με το ίδιο εφέ)

καρπαλίμως
σβέλτα, γρήγορα

καλλίσφυρος
με πόδι για φουτ φέτις (ή, έστω, για πέδιλο χρυσό με δεκάποντο τακούνι). Άρεσε στο Σεφέρη.

αγαπάζω
αγαπάω σαν παιδί, αγαπάω. Κάργα, όμως.

ασάμινθος
μπανιέρα

κηληθμός
έκσταση, μάγεμα, γήτεμα, τσιμπουκόπλακα

ασπαστός
τζουτζουκώδης, γλύκα, για φίλημα (ίσως και για τσίμπημα)

μεγαλήτωρ
μεγαλόψυχος, μεγάθυμος, λαρτζ

ανεμώλιος
παπαρολογία, παπαριά, αρμόζων σε κυβερνητικό εκπρόσωπο

φιλοτήσια έργα
χαμούρεμα + φάσωμα + φιστίκωμα, τρία σε ένα

φιλότης
(ευφημιστικά) το αυτό, το απαύτωμα

Με αυτά και παρόμοια εφόδια μπορούμε να πορευθούμε στον 21ο -- αρκεί να μην κολλήσει το αναβατόριο (όπως έλεγαν το ascenseur στην Πόλη).

Yakamoz

Σκέφτομαι πολύ τις τελευταίες μέρες την αβάσταχτα επιθετική αγένεια των Ελλήνων. Τέτοια επιθετική αγένεια χαρακτηρίζει μόνον εμάς, τους Ισραηλινούς και τους Ιταλούς: λαούς δηλαδή με τα μυαλά παραφουσκωμένα από σχολεία όπου μάς διδάσκουν πως ο κόσμος αυτοδικαίως μάς ανήκει, κυρίως λόγω ενδόξων προγόνων και των έργων, καμωμάτων ή κατορθωμάτων τους. Τρομάρα.

Αλλά δε θα γράψω γι' αυτό.

Πριν χρόνια, μία καλή συνάδελφος και φίλη από την Τουρκία καθόταν μαζί μου πάνω στον λεγόμενο Πύργο του Οθέλλου στην Αμμόχωστο και συζητούσαμε κοιτώντας το άδειο λιμάνι με κάποια θλίψη. Μετά με πήγε τσάρκα με το αυτοκίνητο μέσα στην απαγορευμένη ζώνη πίσω από την πεθαμένη πόλη της Αμμοχώστου (το Βαρώσι), φτάσαμε σχεδόν στη γραμμή αντιπαράταξης.

"Τι έχουμε κάνει σε αυτόν τον τόπο"
"Όχι εμείς, οι πατεράδες μας."

Όταν αναπόφευκτα μάς σταμάτησε ο φαντάρος, μια ανάσα από το φυλάκιο και με το ελληνοκυπριακό φυλάκιο να φαίνεται ξεκάθαρα απέναντι, εγώ έκανα το παπί, όπως είχαμε συμφωνήσει. Ήταν ευγενέστερος από πολλούς συνοριοφρουρούς. Η φίλη μου "φόρεσε" (που λεν κι οι Εγγλέζοι) την πιο "ρε συ παμ' πλατεία" προφορά της Ιστανμπούλ που τής επέτρεπαν τα χρόνια μας (δεν ήμασταν δα και δεκαπεντάχρονα) και είπε στον φαντάρο πως χαθήκαμε και συγγνώμη και "αμάν πού είμαστε;". Ο στυγνός πλην ευγενέστατος ολετήρας της ελληνικής πατρίδας μάς υπέδειξε ευγενικά πώς να γυρίσουμε πίσω στην Αμμόχωστο. Δεν ανέφερε πως μέχρι να φτάσουμε εκεί που είχαμε φτάσει είχαμε περάσει από καμμιά δεκαριά πινακίδες με περιεχόμενο τύπου 'δρόμος κλειστός', 'απαγορεύεται', 'σταμάτα', 'πού πας;', 'ίσα ρε!' και ούτω καθεξής -- "χαζοί σταμπουλιώτες", θα σκέφτηκε.

Εκείνο το βράδυ είχε πανσέληνο, όπως προχτές. Μου έδειξε τη μαρμαρυγή του φεγγαρόφωτου πάνω στη θάλασσα:

"Και γι' αυτό έχουμε ελληνική λέξη."
"Για ποιο;"
"Yakamoz."
"Ποια είναι η ελληνική λέξη;", ρώτησα.
"Ε, μάλλον 'yakamos'."
"Μάλλον 'διακαμός' θα έπρεπε να είναι. Δεν την ξέρω", είπα.

Ούτε και κανένας άλλος. Η λέξη 'διακαμός' δε φαίνεται να υπάρχει πουθενά σε λεξικά, ενώ όπου παρατίθεται ονλάιν τη δίνουν ως 'αποθησαύριστη' (αυτό δεν ξέρω τι σημαίνει) ή αμάρτυρη. Εν ολίγοις, είμαι ευγνώμων που οι βρωμότουρκοι διασώζουν αυτή τη δίχως άλλο πανάρχαια ελληνική λέξη η οποία ποιητικά παρουσιάζει το φεγγάρι να καίει τη θάλασσα με τη χλωμή φωτιά του. Διότι οι λέξεις έχουν σημασία και ουσία. Τίποτε άλλο.

Ο Διάβολος εν Τουρκία

εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς, ή πώς ερείς τω αδελφώ σου "άφες εκβάλω το κάρφος εκ του οφθαλμού σου" και ιδού η δοκός εν τω οφθαλμώ σου. υποκριτά, έκβαλε πρώτον εκ του οφθαλμού σου την δοκόν και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου

Κατά Ματθαίον 7, 3-5

There are others who commit worse crimes, and it is convenient to focus on them, not those for which we are responsible and can therefore easily bring to an end.
[Υπάρχουν κι άλλοι που διαπράττουν χειρότερα εγκλήματα και είναι πολύ βολικό να ασχολούμαστε με αυτά παρά με εκείνα για τα οποία είμαστε εμείς υπεύθυνοι και άρα μπορούμε εύκολα να σταματήσουμε.]

Νόαμ Τσόμσκυ, Τρίτη Ετήσια Διάλεξη εις μνήμην Ντίνου Λεβέντη

Μου είπε κάποτε ένας πατριώτης Κύπριος γιατρός, ο οποίος ζει στη Θεσσαλονίκη εδώ και τριάντα χρόνια, πως αδυνατώ να κατανοήσω τις κυπριακές πραγματικότητες και ότι είμαι φιλότουρκος. Όσον αφορά τις "πραγματικότητες", εννοείται, πώς να τις κατανοήσω, κατανοούνται; Ακατανόητες είναι, εδώ τις ελληνικές πραγματικότητες δεν μπορώ να κατανοήσω. Όσο για το 'φιλότουρκος', φυσικά και δεν είμαι, αν και μάλλον είμαι Τούρκος, τουλάχιστον θα μπορούσα, δεν ξέρω: δεν έχω μελετήσει τους περί υπηκοότητας νόμους της γείτονος, ωστόσο υποπτεύομαι πως προστατεύουν αρκούντως τον τουρκισμό από ξένα σώματα όπως εγώ.

Πώς μπορεί στ' αλήθεια να είναι κανείς φιλότουρκος. Ακόμα και εάν ξεπερνούσε το πανευρωπαϊκό αντιτουρκικό αντανακλαστικό (τουλάχιστον από την πολιορκία της Βιέννης και ύστερα), ακόμα και εάν ξεπερνούσε τον αραβικό αντιτουρκισμό (μουσουλμάνοι της πλάκας -- ούτε αραβικά δεν ξέρουν), ακόμα και αν ξεπερνούσε τον οριενταλισμό που παίρνει και τους Τούρκους σβάρνα, ακόμα και εάν παρέκαμπτε την εικόνα του 'Αλλου, βρωμύλου, βάρβαρου, γλείφτη, κομπλεξικού Τούρκου την οποία επανειλημμένα ενσαρκώνει η κοινή μας κουλτούρα, από τον Σαίξπηρ και τον Θερβάντες έως το 'Τοπκαπί', το 'Αραράτ' και το 'Από τη Ρωσία με αγάπη', υποστασιάζοντας τα παραπάνω αντανακλαστικά, θα είχε κανείς σοβαρά πραγματικά προβλήματα στο να γίνει φιλότουρκος: τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων στην εν λόγω χώρα, το πολιτικό παράδοξο να υπερασπίζεται τον 'ευρωπαϊσμό' της ένα στυγνό στρατιωτικό κατεστημένο, τα ανά δεκαετία πραξικοπήματα που διοργανώνονται εκεί, το κουρδικό, τη γενοκτονία των Αρμενίων και την άρνηση να την αναγνωρίσουν, τη (μέχρι πρότινος) αποτελεσματικότερη διπλωματία του πλανήτη με ένα και μόνο δόγμα: παρελκυστική τακτική (αυτή έπαιζε πολύ επί Ψυχρού Πολέμου, τώρα απλώς εξοργίζει -- βλέπε και τα βάσανα των όψιμων ακολούθων της όπως κάποιος Τ. Παπαδόπουλος).

Προφανώς, η Ελλάδα είναι πολύ πιο 'πολιτισμένη' χώρα και θεωρώ κωμική οποιαδήποτε σύγκριση των δύο χωρών, σε όλα τα επίπεδα. Ας πούμε, θεωρώ τουλάχιστον ατυχή επιχειρήματα τύπου "άμα οι Τούρκοι (δηλ. μια χούφτα γκρίζοι καραγκιόζηδες) προπηλακίζουν τον Πατριάρχη γιατί εμείς (δηλ. το ελληνικό κράτος) να τους αφήνουμε (δηλ. τη μειονότητα) να εκλέγουν τον μουφτή τους;" Ωστόσο στην Τουρκία υπάρχει μια δυνατή φωνή αντίστασης εκ μέρους των διανοουμένων της, τους οποίους συνήθως περιμένει τουλάχιστον το κελλί για την παραμικρή αποκοτιά τους. Στην Τουρκία υπάρχει μια γενναία διανόηση που στηλιτεύει και επικρίνει τα κακώς κείμενα, η οποία τολμάει να μιλάει ακόμα και για τουρκικά εγκλήματα.

Αυτό που με προβλήματίζει είναι τι κάνουν οι διανοούμενοι στην Ελλάδα.

(Ο τίτλος της καταχώρισης είναι από ένα ξεχασμένο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, στο οποίο ένας από τους ήρωες έχει το όνομα 'Βάρθακας').

[Επίμετρο: 'Ο Διάβολος εν Τουρκία' του Στέφανου Ξένου βγήκε πρώτα στα αγγλικά το 1851 και μετά στα ελληνικά το 1862. Μιλάει για τη διαφθορά και γενικότερη αθλιότητα της σουλτανικής Πυλης και καμαρίλας -- νομίζω πως ενσωματώνει κι ένα λαβ στόρυ, δεν το έχω διαβάσει.]