Μαλακίες

Μου έλεγε ένας γνωστός τις προάλλες ότι ο στρατός της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι ανίκητος, αντίθετα με τον Οθωμανικό στρατό που και ήττες γνώρισε και του έπαιρναν με συνθήκη ό,τι κέρδιζε στη μάχη (όπως μινυρίζει ο ο "Τούρκος", Βόσνιος ίσως, αγάς στο Γεφύρι του Δρίνου του Άντριτς). Χαμογέλασα προσποιούμενος ενδιαφέρον. Εξού και ότι η τελευταία φορά που ο ελληνικός στρατός κατέβαλε τον Τούρκο (ξέρετε, αυτή την αναλλοίωτη μεταφυσική κατηγορία) ήτανε το 1913. Η αμέσως προηγούμενη ήτανε το 1820κάτι. Μάλιστα.

Εγώ εκείνη την ώρα σκεφτόμουν εναλλάξ (όχι ταυτόχρονα -- δεν είμαι ο Βοναπάρτης) δύο πράγματα: πόσο πολύπλοκο πράγμα είναι τελικά το σεξ, και πόσο φρικτά μπανάλ και άσκοπο είναι να σκέφτεσαι την πολυπλοκότητά του· αυτό ήτανε το πρώτο. Το δεύτερο ήτανε κάτι διαφορετικό: είναι αλγεινό να θεωρείς την αθλιότητα του κόσμου δεδομένη, ότι -- ξέρω γω -- έτσι είναι ο κόσμος και δεν αλλάζει και τα καθέκαστα· παράλληλα είναι και θλιβερή σπατάλη να ζεις στην κοσμάρα της κουκουρούκου και να σκιαμαχείς, π.χ. να ζεις αγκαλιά με τον Μπαντιού και τη ρητορική του 1972 ενώ α) η ελληνική αριστερά έχει αποτύχει ιδεολογικά και ίσως και ηθικά β) ο κόσμος καίγεται. Άσε που εδώ οι Παλαιστίνιοι έπαψαν προ καιρού να ανατινάζουν αεροπλάνα, ευτυχώς δηλαδή γιατί είμαι θαμώνας.

Γενικά δεν μπορώ να συνεννοηθώ εύκολα με τον κόσμο γύρω μου. Αυτά συζητάει ο κόσμος τρώγοντας έξω; Στοιχεία στρατιωτικής ιστορίας; Ποιος κερδάει στα πεδία των μαχών; Τι να πούνε κι οι καημένοι Γάλλοι; Άσε που θυμήθηκα τα χρόνια μου στην Αγγλία και τις απέθαντες μπαγιάτικες θριαμβολογίες τους για τον Β' Παγκόσμιο ('Two World Wars and one World Cup, doodah doodah' στον σκοπό του Camptοwn Races), τα τρία ντοκυμαντέρ εβδομαδιαίως για τον κουρέα του Χίτλερ, τους Φραγματόχαλους (Dambusters), την Κατοχή των Αγγλονορμανδικών Νησιών και -- σε στιγμές νήψης -- αν μπορούσανε να κάψουνε λιγότερο κοσμάκη ζωντανό στη Δρέσδη (απάντηση: όχι. Καλά να πάθουν οι καριόληδες).

Τρώω το φρούτο μου και πάω και κάθομαι στα ίντερνετς, όπου διαβάζω ακατανόητα πολιτικά κείμενα με αντικείμενο που δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω. Είμαι κάτω των 50 (άρα μάλλον δεν παίζει άνοια, Αλτσχάιμερ κτλ ακόμα), έχω βγάλει το σχολείο και το πανεπιστήμιο (νταξ, το ελληνικό, αλλά διάβαζα και μόνος μου), ωστόσο δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω.

Συνεπώς δεν ξέρω τι να ψηφίσω στις επόμενες βουλευτικές. Ο Κουβέλης ζούσε στη γειτονιά των γονιών μου, καλός άνθρωπος, αλλά γιατί να μην ψηφίσω ΠΑΣΟΚ κατευθείαν; Επειδή πίνει ο Ψαριανός ουισκάκια; κι εγώ πίνω. Ο δε ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κινείται πλέον στη σφαίρα του Iain Banks: κάτι μεγαλόπνοο και βαθιά προωθημένο αλλά άνευ σοβαρού περιεχομένου. Μετά με πιανει σύγκρυο: η δημοκρατία μπορεί ευκολότατα να μετασχηματιστεί σε κοινοβουλευτική αυταρχία. Νομίζω ότι πάμε προς τα εκεί.

Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω. Φταίει η επταήμερος αποχή. Αλλά θα το ποστάρω για να το βλέπω στο μέλλον και να μένω ταπεινός. Κτήμα ες αιεί, και έτσι.

Όρμα, όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες

Ακολουθεί μουσικοκριτική της πλάκας.

Εισαγωγικά, νομίζω ότι όποιος ακούει το 'Θα σημάνουν οι καμπάνες' και δεν του ανεβαίνει κάτι μέσα του (κόμπος, σκίρτημα, λυγμός, αναστεναγμός, μεγάλος κόμπος)
α. είτε δεν είναι Έλληνας, οπότε δε μετέχει των ημετέρων ιδεασμών και συλλογικών νευρώσεων
β. είτε είναι φασιστόμουτρο
γ. είτε έχει μπουχτίσει τόσο πολύ τον Θεοδωράκη-περσόνα να λέει τις σάχλες του, που δεν μπορεί, τι να κάνει κι αυτός.

Η αυθεντική εκτέλεση (άκου κάτωθι βίντεο) δεν είναι σπουδαία. Πρώτον, έχει τον Μπιθικώτση, που τραγουδάει σαν υδραυλικός από τα Σεπόλια που περιγράφει ποδοσφαιρικόν ματς Αγροτικού Αστέρα-Προοδευτικής, προσφορά της Κολυνός. Το νεκρόφιλο ποιητικό όραμα του αποσπάσματος είναι τόσο ευρύ, τόσο σαρωτικό, τόσο στιλπνά ανατριχιαστικό, με έναν τόνο τόσο χωμάτινο αλλά και τόσο εαμικά απολυτρωτικό, που ο στόμφος του Μπιθί περισσεύει και πασαλείβει. Για να καταλάβουν και οι νέοι μας που μας διαβάζουν πώς αισθάνομαι την εκτέλεση του Μπιθί, είναι σαν να είσαι 19, να γυρίσεις με το κινητό σου το πιο καυλιάρικο, παθιασμένο και τρυφερό σεξ της 6ετούς ερωτικής ζωής σου (ναι, μάνα, τότε αρχίζουνε τα παιδιά πια), και μετά να βάλεις από πάνω τον σπυριάρη όλο λόγια φίλο σου τον Μπάμπη να το ντουμπλάρει με σχόλια τύπου "πώπω γαμήσια, δώσ' της, αγόρι μου, ε ρε γλέντια, κοίτα μία..." -- και τα λοιπά.



Η αυθεντική εκτέλεση όμως έχει ένα προνόμιο: τη σχεδόν μέταλ ενορχήστρωσή της, και δη όταν οι Μπλακ Σάμπαθ δοκίμαζαν ακόμα τον πρώτο τους μπάφο στον καμπινέ του σχολείου που δεν πήγαν. Ακούστε έτοιμα κομμένα ριφ τρελά στο 0:40, το δε σόλο που έρχεται καπάκι στο 1:03 μπορεί να το πειράξει και να το κάνει μούρλια μέχρι και η σχολική μπάντα μας, οι Nekrodeath. Τον επικό ροκ οργασμό στο 2:03 με τα ντραμς θα πούλαγαν τη μάνα τους οι Deep Purple για να τον έχουνε γράψει, άσε που θα τον έπαιζαν ιδανικά. Και τα λοιπά.

Αντί λοιπόν για μέταλα, παίρνουν το τραγούδι οι Μπλεεεεε. Να ομολογήσω ότι μετά την Τσάτσου δε μου αρέσουν και να ομολογήσω επίσης ότι αυτό δε θα έπρεπε να το λέω γιατί από τους Μπλε με χωρίζει ουάν ντιγκρί οφ σεπερέισον. Οι Μπλε λοιπόν μάς έδωσαν πέρσι αυτό:

Δεν είναι κακό, έχει μάλιστα και τις ευλογίες του ίδιου του Μίκη (ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτό). Αλλά, ρε παιδιά, δεν. Πρώτα πρώτα, ακούγεται, αναπόφευκτα ίσως, δεδομένου του φορτίου που κουβαλάει το άσμα και του ποπ είδους που επιλέχτηκε, σα μετασοβιετικά ποπάκια που λατρεύουν οι ρώσοι φίλοι μου και που τους πωρώνουν. Δεύτερον, γιατί ακούμε τις καμπάνες μέσα στο τραγούδι; έρχονται (πάλι) οι AC/DC; Τρίτον, ηλεκτρικό βιολί για σόλο; Βάλτε σύνθι να του μπουμπουνίσουνε τον αδόξαστο, δεν είστε κι ο Αγγελάκας. Και πάμε στο 2:43.

Έχω ξεπατωθεί να πηγαίνω θέατρο εδώ και τρία χρόνια κι έχω παρατηρήσει ότι οι νέοι ηθοποιοί μας, εεε, δεν ξέρουνε να απαγγέλλουν (όταν μπορούνε βεβαίως να αρθρώσουν). Δεν μπορούνε να ελέγξουν τη φωνή τους. Αυτό είναι τρομερό, έτσι; Ποια είναι τα εργαλεία του ηθοποιού: η φωνή, το σώμα, το πρόσωπο. Δεν μπορεί πια να μας τα κάνει ο Καταλειφός και ο Τσακίρογλου όλα τα κομμάτια απαγγελίας, μεγάλοι άνθρωποι είναι. Τέλος πάντων. Στο 2:43 ακούω κάτι σαν οφ περιγραφή τσουρομαδήματος μεταξύ δύο παικτών σε ρεάλιτι, και μάλιστα η μία είναι κουλτουριάρα και ο άλλος φαβορί. Άλλη φωνή δεν έχει αυτό το παιδί που έκανε την απαγγελία; Μιλάμε για μια από τις πιο συγκλονιστικές ποιητικές εικόνες στη νεώτερη ελληνική ποίηση, ρε παιδιά, είναι σαν να βάλατε εμένα να διαβάσω το Μονόγραμμα (ξέρω ότι γελάτε τώρα όσοι έχετε ακούσει τη φωνή μου).

Τέλος πάντων, αυτά. Μεταλάδες, διασκευάστε τις 'Καμπάνες' τώρα. Ακούστε τη νεκροφιλία και το μουγκρητό που έχουνε μέσα τους, αποδώστε επιτέλους αυτή τη βαλκανική εκδοχή του βαμπίρ, στην οποία οι νεκροί θα μας ελευθερώσουν: Ανάσταση ρεεεεεεεεε.

Apologia pro scriptis suis

Ήθελα να γράψω ένα ποστάκι για την κωμικότατη κρυπτογκέι διαφήμιση του Ολυμπιακου με τη βαρειά φανέλα και τον κόκκινο μπρέιβχαρτ κρετίνο που τη φοράει και την πιστεύει. Αλλά δε σκαμπάζω από μπάλλα (πέραν από την αντιπάθειά μου στο φαινόμενο 'Ολυμπιακός', το οποίο έχει πολλά κοινά με το φαινόμενο 'ΠΑΣΟΚ 1985-1989'), οπότε δε βαριέσαι τώρα.

Γενικά δεν ξέρω τι να γράψω. Πάω να γράψω κάτι και -- σαν διάθεση, όχι στο περιεχόμενο -- με προλαβαίνει ο gasireu, ο δύτης κι ο βυτίος. Οπότε δε γράφω εδώ. Φεύγω, πάω αλλού.

Μάζεψα ωστόσο εδώ και καιρό κάποια θεματάκια κι είπα να τα γράψω τελικά υπό μορφή απολογίας.

ΑΡΤΙΚΟΛΟ ΠΡΙΜΟ
Κάποιος με κατηγορησε για αντίστροφο ρατσισμό με αφορμή αυτό. Υποθέτω ότι με τον όρο 'αντίστροφος ρατσισμός' εννοεί ότι μισώ τους Έλληνες (με την προϋπόθεση ότι βεβαίως οι Έλληνες είναι ράτσα και φυλή, αλλά δε βαριέσαι τώρα). Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να μισώ τους Έλληνες. Δε μου έκαναν τίποτα, καλοί άνθρωποι, εργατικοί. Ίσα-ίσα, τους χρωστάω πολλά. Μάλιστα, μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι Έλληνες, αν και επιρρεπείς στο φούμαρο και στην πόζα. Έχω πάει και με Ελληνίδες, ωραίες είναι, λίγο μελό αλλά εντάξει.

Σοβαρεύομαι.

Η αντιπάθειά μου είναι απέναντι στην τυφλή εξιδανίκευση της επαρχίας. Η επαρχία είναι αυτή που είναι και πολλοί διαλέγουνε να ζήσουν εκεί. Καλά κάνουν. Δεν είναι ούτε ήρωες, ούτε τίποτα: εκεί τους αρέσει ή εκεί μπορούνε, εκεί ζούνε. Αντίστοιχα, η πόλη είναι αυτή που είναι και πολλοί διαλέγουνε να ζήσουν εκεί. Καλά κάνουν. Δεν είναι ούτε θύματα, ούτε τίποτα: εκεί τους αρέσει ή εκεί μπορούνε, εκεί ζούνε.

Στην Ελλάδα (όπως και στη Σερβία) η επαρχία έχει αναχθεί στα Ηλύσια της ανθρωπιάς, στην Κιβωτό της παράδοσης, στον Παράδεισο της τρυφής -- και δε συμμαζεύεται. Αντίστοιχα, οι πόλεις μας σκιαγραφούνται σαν κάτι μεταξύ Γκόθαμ και Βυρητού, φυλακές και τόποι γενικευμένης απώλειας, ο τόπος ο καλούμενος πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος -- και δε συμμαζεύεται.

ΑΡΤΙΚΟΛΟ ΣΕΓΟΝΤΟ
Γενικά, έχω ακούσει πολλές φορές ότι είμαι πολυπολιτισμικός και πολιτικώς ορθός. Πριν χρόνια, μάλιστα, μια θλιμμένη σούλα (Sula bassana ή Sula sula) περιδιάβαινε τα μπλόγκια και τα φόρα κρώζοντας πόσο πολίτικλυ κορέκτ είμαι ("στο μπλογκρόλ του έχει έναν εβραίο κι έναν γκέι" κτλ.).

Σε γενικές γραμμές φοβάμαι την πολιτική ορθότητα που συσκοτίζει, που δεν είναι παρά ακόμα μια μορφή ευφημισμού ή και υποκρισίας. Και φυσικά προκρίνω την ελευθερία του λόγου (αλλά -- κατά βάθος -- και τη χαρά του χαβαλέ). Από την άλλη μού φαίνεται αδιανόητο να θεωρούμε ότι δικαιούμαστε να ονομάζουμε τους άλλους, και μάλιστα υποτιμητικά ή υβριστικά.

Αντιλαμβάνομαι πάντως ότι αν ένας άντρας και μια γυναίκα έχουν ακριβώς τα ίδια προσόντα για μια θέση εργασίας, η θέση πάει στη γυναίκα. Τι είναι αυτό; Αφέρματιβ άξιον; Εάν ναι, αυτής της μορφής η αφέρματιβ άξιον μου αρέσει και την έχω αναλάβει όσες φορές αποφάσισα για το ποιος θα πάρει θέση εργασίας. Όχι επειδή αν πάρουμε τη γυναίκα θα επανορθώσουμε τίποτα, αλλά γιατί έτσι κι αλλιώς οι γυναίκες είναι ριγμένες.

Τώρα, η πολυπολιτισμικότηταααα. Λυπάμαι, αλλά η πολυπολιτισμικότητα όπως γίνεται συνήθως αντιληπτή είναι τόσο χιμαιρική όσο λ.χ. η σοσιαλδημοκρατία του 19ου αιώνα. Αυτό συμβαίνει και επειδή υπάρχουν πολιτισμοί και τρόποι ζωής οι οποίοι είναι πράγματι ασύμβατοι μεταξύ τους. Ο πουριτανός δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον πολυγαμικό. Ο χασιδιστής δεν μπορεί να συνυπάρξει με τον προοδευτικό Εβραίο. Ο πιστός μουσουλμάνος και η οικογένειά του δεν μπορούνε να συνυπάρξουν με μεθυσμένα ξέκωλα. Οι αγρότες Ευρωπαίοι δεν μπορούνε να συνυπάρξουνε με τους νομάδες Τσιγγάνους.

Προτού μού πείτε ότι ψηφίζω Λέγκα και ΛΑΟΣ και τέτοια εμέσματα, να εξηγηθώ. Πολλοί 'πολιτισμοί' (αξιακά συστήματα, κουλτούρες, θρησκείες κτλ.) δεν μπορούνε να συνυπάρξουν με άλλους, ακριβώς λόγω των αρχών τους, ιδίως άμα πιστεύουν στην Κόλαση ή στην απόλυτη αλήθεια (τους). Γενικότερα, το αίτημα για πολυπολιτισμικότητα μπορεί να πραγματωθεί είτε εάν υπάρχει μιας μορφής χαλαρή διαμερισμάτωση-γκετοποίηση (Ινδία της εποχής των καστών, Νέα Υόρκη, Ολλανδία όπου οι καλβινιστές έχουνε τη μέση, οι καθολικοί τον νότο και οι υπόλοιποι το Randstad), είτε σε μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία ή η ελίτ είναι θαυμαστά ανεκτική. Αλλά ακόμα και τότε, η πολυπολιτισμικότητα κινδυνεύει να γίνει φολκλόρ και γραφικότητα ή άλλοθι ενός κυνικού σχετικισμού (όπως λ.χ. στην αυταρχική-φασιστική Σιγκαπούρη).

ΠΟΥΝΤΟ ΣΟΥΠΛΕΜΕΝΤΑΛΕ
Όπως συνήθως, δεν είμαι σίγουρος. Έτσι νομίζω. Όπως κι αν ακούγομαι, σπανίως είμαι σίγουρος για όσα γράφω. Δύο εξαιρέσεις: η δουλειά μου (αλλά ζήτημα εάν έχω γράψει για τη δουλειά μου τρεις φορές) και η ιστορία της ζωής μου (κι εκεί πάλι... τέεεελος πάντων, δε βαριέσαι).

ΑΡΤΙΚΟΛΟ ΤΕΡΤΣΟ
Τσιγάρο... Όταν έγραψα αυτό έπεσαν να με φάνε οι καπνιστές φίλοι, ένας το πήρε προσωπικά και με είπε κι αυταρχικό. Βεβαίως η άποψή μου είναι αυτή αλλά -- βεβαίως -- και αυτή. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Να υπενθυμίσω ότι αν το παθητικό κάπνισμα δε σκότωνε δε θα υπήρχε θέμα;

Μακάρι οι σύντροφοι καπνιστές (στους οποίους συγκαταριθμούμαι με 10-20 τσιγάρα ετησίως -- I'm not an addict) να είχανε μεριμνήσει και συστρατευτεί να εφαρμοστεί ο προηγούμενος νόμος για το κάπνισμα. Μακάρι να είχανε πιέσει για τη δυνατότητα αδειοδότησης μαγαζιών-τεκέδων (όπως διαλαλεί ο alberich κι όπως γίνεται με τη φούντα στην Ολλανδία) αλλά και κλειστών καπνιστηρίων σε χώρους εργασίας κτλ. όταν ετοιμαζόταν αυτός ο νόμος. Αλλά τότε πώς θα έπαιζαν τώρα τις πασιονάριες της πίπας (και του τσιγάρου);

ΑΡΤΙΚΟΛΟ ΚΟΥΑΡΤΟ
... μα σου αρέσει τίποτα; Όχι βέβαια... :-Ρ

I just wanna live

Το θέμα είναι τι αιχμαλωτίζει τη φαντασία μας. Τη φαντασία της εποχής, να το πούμε κι έτσι. Τις προάλλες πήγα με τη συμβία στο δωμάτιο όπου μεγάλωσε και ξεφυλλίζαμε το 12-18 για κορίτσια (εμένα οι γονείς μου, πιο αβανγκάρντ τότε, μου είχανε πάρει την 7τομη, νομίζω, Εγκυκλοπαίδεια της Σεξουαλικής Ζωής, μετάφραση από τα Γαλλικά Άρης Αλεξάνδρου). Ρίξαμε άφθονο γέλιο: τι πιο αστείο από τα όνειρα περασμένων νεοτήτων. Στη σελίδα 89 λέει:

και στην προωδευμένη ακόμα εποχή μας, την εποχή του Διαστήματος και του σεξ [...]

Η δική μας εποχή, σίγουρα όχι του σεξ και του Διαστήματος, τι είναι; Των θεαματικών διαφημίσεων και της πόζας; Του ίντερνετ και του κουτσομπολιού; Της κόκας για λίγους και της τιβί για τους πολλούς; Δεν ξέρω.