"Και γιατί δε γράφεις για τα πράγματα που σου αρέσουν, που σε κάνουν ευτυχισμένο;", ρώτησε η συμβία.
Μοιραία ό,τι γράφουμε εδώ μέσα είναι ένα ίχνος: αποτυπώνει κυρίως τις σόλες των παπουτσιών μας, ούτε τα μαλλιά μας, ούτε το χαμόγελό μας, το βαρυστομάχιασμα ή τις επιθυμίες μας, ούτε τις χαρές, ούτε και πολλά άλλα. Σκεψούλες είναι τα ποστ, σκεψούλες που δεν κόλλησαν αλλού. Ποστ κι όχι ποστ-ντοκ, που είπε κι ο Ρακάσα. Πριν ένα χρόνο σκέφτηκα να βάλω ταγκ στις αναρτήσεις μου, να μαζευτούνε και να ταξινομηθούν κάπως: προέκυπταν κάτι κατηγορίες μάλλον άσχετες με τα ζωτικά μου ενδιαφέροντα και τις καθημερινές τέρψεις μου: "πολιτική", "αρχιτεκτονική", "η ελληνική κατάσταση", "αναμνήσεις", "θρησκεία", "επιστημοσύνες" και άλλα. Δε λέω, κι αυτά με ενδιαφέρουν. Αλλά, π.χ., δεν έχω γράψει σχεδόν ποτέ για ταξίδια, ποτά, φαγητό, χαρές μεγάλες, αγαπημένα τοπία, αγαπημένους μου ανθρώπους -- ούτε καν για τα βιβλία που μου αρέσουν. Για ταινίες έγραψα πρόσφατα και το αποτέλεσμα είναι μάλλον αδιάφορο.
Βεβαίως, μπορεί κανείς απλώς να πει πως ο,τι σου αρέσει, ό,τι σου δίνει χαρά, ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο, ό,τι αγαπάς σου αρκεί να το ζεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράφεις γι' αυτό, εκτός και αν θες να το διαφημίσεις. Αλλά δεν είμαστε για τέτοια.
Άντε, να το πεις και αλλιώτικα: δε γράφονται όλα, και κυρίως δε γράφονται τα ωραία.
Απορίας άξιο πάντως... ποτέ δεν το κατάλαβα! Λες κ τα άσχημα ή τα δύσκολα αξίζουν να περισωθούν στο χρόνο ή κινδυνευουν περισσότερο απ'τα ωραία να ξεχαστούν... απλώς δε γράφονται όλα...μου αρκεί αυτό...και κυρίως δε γράφονται τα ωραία (απ, ότι φαίνεται)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω, πάντως η γραφή για τη γενιά μας (ή και για πολλούς πριν από εμάς: σκέψου τις εκατομμύρια χαμένες επιστολές, ραβασάκια, σημειώματα) είναι ένα μέσο για να αποτυπώσουμε το εδώ και το τώρα και τη σκασίλα μας, όχι (μόνο) κάτι που το χτίζουμε λίγο-λίγο και προσεκτικά σαν παρακαταθήκη για να γίνει κτήμα ες αεί, καμασούτρα, Ευαγγέλιο, Καντ, Μαγικό Βουνό, κτλ. Και είναι γνωστό: καταφεύγεις στη γραφή όταν έχεις κάτι που σε βαραίνει ή που σε πιέζει από μέσα (αυτό μπορεί να είναι και κάτι ωραίο, μεγάλο, δυνατό). Αυτό φαίεται και στα ημερολόγια. Αν είσαι ευτυχισμένος -- ή και απλώς καλά, τι να την κάνεις τη γραφή; Εκτός και αν δε θέλεις να ξεχάσεις. Κι αυτό παίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Τα tags είναι ηλίθια ιδέα, ποτέ δεν μπόρεσα να βρω post που να κυριαρχείται θεματικά από αποκλειστικά μία και μόνη έννοια. 2) Το ότι δεν έγραψες ακόμη για τα ωραία εκτενώς (γιατί θυμάμαι τέτοια κείμενα για τραγούδια ή τόπους) δεν αποκλείει φυσικά να γράψεις στο μέλλον. Είναι πρωταρχικά θέμα στιγμής και διάθεσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμήν στο 2.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Rakasha: Έχω πει και καλές κουβέντες, ε; Να το ψάξω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι κατάλαβα ότι βλέπεις τη συμβία σαν Mairilyn Monroe.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αυτό είναι θετικό :)
Προσωπικά την γραφή την άφησα ακριβώς για τον λόγο που αναφέρεις: εγώ μεν δεν ήθελα να ξεχάσω, οι συνοδοιπόροι δεν έδιναν καρφί, ξεκίνησα λοιπόν για τη Χώρα των Λωτοφάγων.
Εσύ μείνε στις επάλξεις. Αλλιώς τι θα διάβαζουμε κι εμείς οι μετανάστιδες, τον Μανδραβέλη ή το λαϊκό παλιόπαιδο; Φτου κακά, θέλουμε ανένταχτους, τουλάχιστον ακαδημαϊκούς να μας κάνουν περιγραφή του αγώνα.
Εγώ πάλι κατάλαβα ότι βλέπεις τη συμβία σαν Mairilyn Monroe.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣώσον Κύριε!