Περνώντας οικογενειακά το προεκλογικό Πάσχα

Ξεκινώντας διευκρινίζω ότι έχω το προνόμιο να μη βλέπω τηλεόραση. Το θεωρώ προνόμιο γιατί τα επίγεια κανάλια είναι η μόνη διασκέδαση και ίσως η μόνη ενημέρωση για τους μη προνομιούχους. Άρα, όποιος έχει λ.χ. πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι προνομιούχος, έστω και λίγο. Όταν μέσα στις μέρες του προεκλογικού Πάσχα συναναστράφηκα συνταξιούχους και, συνεπώς, είδα πάρα πολλή τηλεόραση, παρατήρησα με απορία τρία πράγματα.

Πρώτον, τις αντιδράσεις των ανθρώπων που βλέπουν ειδήσεις. Eδώ και δεκαετίες οι συνταξιούχοι προπηλακίζουν φραστικώς τον πολιτικό της επιλογής τους όταν εμφανιστεί στην οθόνη. Αυτή τη φορά όμως είδα γνήσιες εκφράσεις αποστροφής και πραγματικής αηδίας σε πρόσωπα γύρω μου ενώ περιμέναμε να αρχίσει το δελτίο ειδήσεων.

Δεύτερον, το περιεχόμενο των ίδιων των δελτίων ειδήσεων. Αρχικά νόμιζα ότι παρακολουθώ μια εκδοχή της Ελληνοφρένειας. Μετά συνήλθα απότομα: τέτοια ομοφωνία απόψεων και θέσεων και στάσεων και νοοτροπίας δεν είχα ξαναδεί. Ο εναγκαλισμός μέσων ενημέρωσης και πολιτικού συστήματος είναι σφιχτός και ο συντονισμός τους απόλυτος. Η εσωτερική ομοψυχία του υπό αποσύνθεση πολιτικού συστήματος θυμίζει τις διηγήσεις για την υπό βομβαρδισμό Αγγλία του 1940. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: "κινδυνεύει η Ελλάς". Το μήνυμα ερμηνεύεται ως εξής: όσο κι αν φωνάξουμε δικαιολογημένα και αν βρίσουμε αγανακτισμένα, τελικά σε αυτές τις αποφράδες εκλογές πρέπει να φανούμε συνετοί: ας τιμωρήσουμε πρόσωπα όπως τον μεμονωμένο Άκη, τους μη υποψήφιους πρώην Παγκάλους, τον αόρατο Κώστα Καραμανλή και άλλους, αλλά ας δείξουμε σύνεση κι ας ενισχύσουμε τα κόμματα (τα οποία ξαφνικά μετουσιώθηκαν σε πλατωνικές ιδέες καλοσύνης, αλληλεγγύης, ευθύνης και σοβαρότητας) που θα μας πατήσουν βαθύτερα στον λάκκο της υποτέλειας και της φτώχειας εντός της ευρωζώνης.

Τρίτον, τα συμπεράσματα των συνταξιούχων που βλέπουν ειδήσεις και -- αντίθετα με το τι θα πίστευε ένας αφελώς καταστασιακός -- είναι σε θέση και να τις επεξεργαστούν και να σταθούν απέναντί τους για να τις κρίνουν: "εγώ θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή για να τους πάρει πια όλους ο διάολος". Κι εμάς μαζί, "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων". Κι ο μη συνταξιούχος διανοούμενος της παρέας τολμάει να ψελλίσει "ψηφίστε τουλάχιστον Καμμένο" -- με τη ναυτία ως συνέπεια.

Είναι γενικευμένη η υποψία ότι η Αριστερά έχει αποτύχει σύσσωμη και πανηγυρικά γιατί θεωρητικολόγησε μέχρι αυτοδιάλυσης χωρίς να καταφέρει να παραγάγει ουσιαστικό πολιτικό λόγο. Επιπλέον, πολλές φορές αρνήθηκε ή φάνηκε ανήμπορη να συζητήσει τα καίρια θέματα με τους κατάλληλους συνομιλητές (ναι, εννοώ τον λαό). Μέρος της ασχολείται αυτιστικά μετά από 67μισυ χρόνια με τον Εμφύλιο και τη Βάρκιζα και τους αντάρτες που έκλαιγαν γιατί ο Στάλιν ήταν μακράν. Ένα εκτός ΚΚΕ κομμάτι της, ακολουθώντας το παράδειγμα του ΚΚΕ, απαξίωσε ό,τι δεν μπορούσε να κηδεμονεύσει και έγινε ένα, δύο, τρία πολλά ΚΚΕ. Ένα άλλο κομμάτι της συγχρωτίστηκε με επαγγελματίες συνδικαλιστές και παραγνώρισε τους κοινωνικούς αγώνες ενώ παράλληλα αποστασιοποιήθηκε από τους υποτελείς και τους φτωχούς και ακολούθησε τον δρόμο του αταξικού πολιτικού μάρκετινγκ που θα κέρδιζε τις καρδιές μανδαρίνων. Τέλος, το ίδιο το ΚΚΕ προσπαθεί να πλασαριστεί ως σιγουριά και σταθερότητα και εγγύηση στραγγαλίζοντας (όσο μπορεί) το αντεξουσιαστικό και αναρχικό κίνημα -- αλλά να που τώρα αυτός ο ρόλος αναλαμβάνεται πειστικότερα από τα θνήσκοντα κουφάρια των δύο σαρκοβόρων του δικομματισμού, καθώς και από τα τέκνα τους.

Ωστόσο, θα ψηφίσω Αριστερά. Και φρονώ ότι όλοι πρέπει να ψηφίσουμε Αριστερά, όποιοδήποτε κόμμα της Αριστεράς -- και δεν εννοώ βεβαίως το escape pod πασοκανθρώπων, τη ΔΗΜΑΡ. Για δύο λόγους: αξιοπρέπεια κι ελπίδα.

Η ψήφος στην Αριστερά είναι η μόνη υπεύθυνη και αξιοπρεπής ψήφος, ναι, έστω και στο μισητό, αποκολοκυνθωμένο και αυταρχικό ΚΚΕ. Όταν μιλάω για αξιοπρέπεια εννοώ τη βασική, ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάποιου που ανήκει σε έναν υπό εξανδραποδισμό λαό και ο οποίος, προς το παρόν, έχει ακόμη ψήφο. Απλούστατα, Αριστερά σημαίνει αξιοπρέπεια, και όχι μόνον πολιτική -- εδώ που φτάσαμε.

Ο δεύτερος λόγος, η ελπίδα: ενδεχομένως η είσοδος πολλών βουλευτών από την Αριστερά στην επόμενη Βουλή να σταθεί το έναυσμα που θα αναγκάσει το ΚΚΕ να επανεξετάσει τη σταλινική σαρία του, τον ΣΥΡΙΖΑ να αφήσει κατά μέρος τις πάρλες και τα λαϊφσταϊλίστικα τσαλίμια του, τα μικρότερα κόμματα να πάνε πέρα από την κοντόφθαλμη ομφαλοσκόπησή τους.

[Κείμενο δημοσιευμένο στο ΜΟΝΟ που κυκλοφορεί.]