Συνήθως δε γράφω για αυτά.
1.
Μια οικογένεια: μια γυναίκα, ένας άντρας, δύο παιδιά, η πεθερά.
Η γυναίκα, υπάλληλος φαρμακείου, απολύθηκε όταν έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί. Ναι, γινόταν και προ Μνημονίου, απλώς το Μνημόνιο έκανε νόμιμα αυτά που γίνονταν ούτως ή άλλως (έτσι δεν είπεστη Βουλή η κυρία Κατσέλη;). Δεν έβρισκε μετά δουλειά γιατί της έλεγαν ότι έχει σκοπό να γεννοβολήσει. Τώρα που το δεύτερο είναι πια 5 χρονών, βρήκε επιτέλους: παρτ-τάιμ, ξανά σε φαρμακείο.
Ο άντρας δούλευε δυο δουλειές, τεχνίτης άξιος. Έχει μείνει με μία. Δεν τον φωνάζουν κάθε μέρα στο μαγαζί, κι αυτός της ευέλικτης απασχόλησης.
Η πεθερά έχει κάποια σύνταξη χηρείας, ας πούμε κουλουρά. Πακτωλός, υποθέτω.
Δυστυχώς η περιοχή που ζούνε δεν έχει βαμβάκια ή ορυχεία να πάνε να δουλέψουν τα παιδιά. Μαθαίνω όμως ότι στην Πορτογαλία (όπου εφαρμόστηκαν τα μέτρα εξυγίανσης και λιτότητας), η παιδική εργασία αναγεννάται.
Η γυναίκα έλεγε ότι ο φαρμακοποιός, το αφεντικό της, δίνει πλέον δωρεάν φάρμακα σε γέροντες που έχουν ανάγκη, ενέσεις τούς κάνει η ίδια κατ' οίκον, κι αυτές δωρεάν. Μας μίλησε για εικόνες φρικτής ένδειας και εξαθλίωσης που βλέπει καθημερινά, για εγκαταλελειμμένους ανθρώπους που σβήνουν με 200 ευρώ το μήνα. "Ευτυχώς δουλεύουμε και οι δύο πια", λέει. "Κι έτσι μας περισσεύουν λεφτά: όταν με φωνάζει κανα γεροντάκι να χτυπήσω ενέσεις ή να του πάω τα φάρμακά του, παίρνω μαζί και κανα μπολ φακές ή σούπα ή γάλα που τάχα περισσεύει κι είναι κρίμα να λήξει ή τίποτε από τη λαϊκή."
2.
Είναι φοροτεχνικός, φίλη της Ζ. Λέει χτες ότι όσο χαμηλό και να είναι το εισόδημά σου, δε γίνεται να πληρώσεις κάτω από 1500 ευρώ εφορία. Τη ρωτάω πώς γίνεται, αφού υπάρχει ακόμα κάποιο αφορολόγητο όριο. Γελάει. Μετά μου λέει για συνταξιούχο ναυτικό που θα του έρθει να πληρώσει φόρος 6500 ευρώ. Προσπαθεί με νόμιμα τεχνάσματα (αυτό, μου έλεγαν οι Γερμανοί συνάδερφοι, είναι από τα εθνικά τους σπορ στην Bundersrepublik) να τον ρίξει τον φόρο στα 4000.
3.
"Λείπεις καιρό. Τα σώσματα και όσα έπεφταν στην άσφαλτο μετά τη λαϊκή πάνε και τα μαζεύουν πια κανονικοί άνθρωποι. Δε μιλάμε για όσα ξεπουλιούνται το μεσημέρι για να σηκώσουν τους πάγκους και να φύγουν. Μιλάμε για όσα πέφτουν στην άσφαλτο, στα ρείθρα."
Ο Απρίλης ήταν διαυγής. Έλεγε τις λέξεις "άσφαλτο" και "ρείθρα" κάπως αλλόκοτα. Στο ξενοδοχείο κατάλαβα γιατί αυτή η αλλόκοτη εκφορά μου θύμισε τη σχωρεμένη τη γιαγιά μου, σκληρότερη από τις κοτρώνες και τις κροκάλες της Γορτυνίας που τη γέννησαν: εν έτει 1995, όταν ο σύζυγός της της έλεγε (για πλάκα) το κατοχικό "καλέ κυρία, πεινάω", εκείνη έκλαιγε με λυγμούς αμέσως. Κάθε φορά. Οι λέξεις "άσφαλτο" και "ρείθρα" είχαν κάτι από αυτό το "καλέ κυρία, πεινάω" στον επιτονισμό τους, έτσι όπως μου τις μετέφερε, τουλάχιστον.
Αρνούμαι, ως εκ τούτου, να ασχοληθώ με Τζήμερους κττ.
1.
Μια οικογένεια: μια γυναίκα, ένας άντρας, δύο παιδιά, η πεθερά.
Η γυναίκα, υπάλληλος φαρμακείου, απολύθηκε όταν έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί. Ναι, γινόταν και προ Μνημονίου, απλώς το Μνημόνιο έκανε νόμιμα αυτά που γίνονταν ούτως ή άλλως (έτσι δεν είπε
Ο άντρας δούλευε δυο δουλειές, τεχνίτης άξιος. Έχει μείνει με μία. Δεν τον φωνάζουν κάθε μέρα στο μαγαζί, κι αυτός της ευέλικτης απασχόλησης.
Η πεθερά έχει κάποια σύνταξη χηρείας, ας πούμε κουλουρά. Πακτωλός, υποθέτω.
Δυστυχώς η περιοχή που ζούνε δεν έχει βαμβάκια ή ορυχεία να πάνε να δουλέψουν τα παιδιά. Μαθαίνω όμως ότι στην Πορτογαλία (όπου εφαρμόστηκαν τα μέτρα εξυγίανσης και λιτότητας), η παιδική εργασία αναγεννάται.
Η γυναίκα έλεγε ότι ο φαρμακοποιός, το αφεντικό της, δίνει πλέον δωρεάν φάρμακα σε γέροντες που έχουν ανάγκη, ενέσεις τούς κάνει η ίδια κατ' οίκον, κι αυτές δωρεάν. Μας μίλησε για εικόνες φρικτής ένδειας και εξαθλίωσης που βλέπει καθημερινά, για εγκαταλελειμμένους ανθρώπους που σβήνουν με 200 ευρώ το μήνα. "Ευτυχώς δουλεύουμε και οι δύο πια", λέει. "Κι έτσι μας περισσεύουν λεφτά: όταν με φωνάζει κανα γεροντάκι να χτυπήσω ενέσεις ή να του πάω τα φάρμακά του, παίρνω μαζί και κανα μπολ φακές ή σούπα ή γάλα που τάχα περισσεύει κι είναι κρίμα να λήξει ή τίποτε από τη λαϊκή."
2.
Είναι φοροτεχνικός, φίλη της Ζ. Λέει χτες ότι όσο χαμηλό και να είναι το εισόδημά σου, δε γίνεται να πληρώσεις κάτω από 1500 ευρώ εφορία. Τη ρωτάω πώς γίνεται, αφού υπάρχει ακόμα κάποιο αφορολόγητο όριο. Γελάει. Μετά μου λέει για συνταξιούχο ναυτικό που θα του έρθει να πληρώσει φόρος 6500 ευρώ. Προσπαθεί με νόμιμα τεχνάσματα (αυτό, μου έλεγαν οι Γερμανοί συνάδερφοι, είναι από τα εθνικά τους σπορ στην Bundersrepublik) να τον ρίξει τον φόρο στα 4000.
3.
"Λείπεις καιρό. Τα σώσματα και όσα έπεφταν στην άσφαλτο μετά τη λαϊκή πάνε και τα μαζεύουν πια κανονικοί άνθρωποι. Δε μιλάμε για όσα ξεπουλιούνται το μεσημέρι για να σηκώσουν τους πάγκους και να φύγουν. Μιλάμε για όσα πέφτουν στην άσφαλτο, στα ρείθρα."
Ο Απρίλης ήταν διαυγής. Έλεγε τις λέξεις "άσφαλτο" και "ρείθρα" κάπως αλλόκοτα. Στο ξενοδοχείο κατάλαβα γιατί αυτή η αλλόκοτη εκφορά μου θύμισε τη σχωρεμένη τη γιαγιά μου, σκληρότερη από τις κοτρώνες και τις κροκάλες της Γορτυνίας που τη γέννησαν: εν έτει 1995, όταν ο σύζυγός της της έλεγε (για πλάκα) το κατοχικό "καλέ κυρία, πεινάω", εκείνη έκλαιγε με λυγμούς αμέσως. Κάθε φορά. Οι λέξεις "άσφαλτο" και "ρείθρα" είχαν κάτι από αυτό το "καλέ κυρία, πεινάω" στον επιτονισμό τους, έτσι όπως μου τις μετέφερε, τουλάχιστον.
Αρνούμαι, ως εκ τούτου, να ασχοληθώ με Τζήμερους κττ.
Σε δελτίο ειδήσεων το είχε πει η Κατσέλη, απ' όσο θυμάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς πρέπει να ασχοληθούμε και με τους Τζήμερους. Αυτά που περιγράφεις, είναι η γη της επαγγελίας γι' αυτούς και πάμε ολοταχώς προς τα εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήωραίο κείμενο
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μην ξεχνάμε ότι κάθε εργαζόμενος μετανάστης στερεί μια θέση εργασίας από έναν Έλληνα άνεργο. Μπορεί να υπάρχουν δουλειές που δεν τις «καταδέχονται» οι Έλληνες, αυτό όμως ίσχυε περισσότερο στα χρόνια της της πλαστής ευημερίας με δανεικά. Όπως προκύπτει από την έρευνα του 1998 του καθηγητή Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Α. Σαρρή, για κάθε 5 μετανάστες, χάνουν την δουλειά τους 2 Έλληνες. Σήμερα, 14 χρόνια μετά, με τις στρατιές ανέργων, πολλοί Έλληνες θα δεχόντουσαν να εργαστούν σε οποιονδήποτε τομέα αρκεί να εξασφάλιζαν στοιχειωδώς τα προς το ζην. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας και το υψηλότερο ποσοστό πολιτών που διαβιούν κάτω από τα όρια της φτώχιας στην Ευρώπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤζήμερος, θέσεις (επαναδιατυπωμένες) για το μεταναστευτικό. Ασχολήσου.