La vie s'écoule

Δεν είμαι σε παροξυσμό. Δεν είμαι πιωμένος. Δεν τα έχω πάρει. Εδώ και 60 λεπτά κάθομαι ανόρεχτος μπροστά στον υπολογιστή, αμάρτημα βαρύ για όσους εργαζόμαστε χωρίς ωράριο και διαρκώς. Διαβάζω τα ψιλά νέα που διηθούνται μέσα από τα σοσιαλμήντια, μέσα από τις ψιλοκουβέντες του τουίτερ και του φέισμπουκ και που παραπέμπουν στις ειδήσεις της ημέρας. Ο όρος που κανένας δε θέλει να χρησιμοποιήσει για τη σημερινή απεργία και τη σημερινή συγκέντρωση είναι μάλλον αυτός: φιάσκο.

Είμαι πολύ θυμωμένος και βαθιά απογοητευμένος. Δε θα κάνω βαθυστόχαστες αναλύσεις, δεν ήτανε ποτέ το φόρτε μου: άλλωστε κάτι θα πει ο Ξυδάκης για τη μοίρα του Γένους και το αγιοπατερικό αλλά και μπατμανικό "πέφτω για να σηκωθώ". Θα γεμίσει το επόμενο Unfollow: με κάτι δύσκολο του Τραμπούλη, κάτι αμφιταλαντευόμενα χολερικό του ολντμπόι, κάτι θεωρητικά στιβαρό του Ζενάκου, κάτι ανατρεπτικό κι ενοχλητικό του Le Nonce, κάτι σχηματικό αλλά χαχανιστά ξεσηκωτικό του Πιτσιρίκου· θα περιλαμβάνονται και κείμενα με σωστές και θεμελιωμένες μαρξιστικές αναλύσεις. Κάτι θα γράψει κι ο Αντώνης Radical, δικαιωμένος, κάτι του στυλ "εγώ σας τα 'λεγα, οι μικροαστοί δεν έχουν ταξική συνείδηση και να πάνε να πνιγούν εν χορώ και ομοθυμαδόν στο Φάληρο μπροστά από το συγκρότημα του Σκάι". Κι εγώ γιατί βγάζω τη δική μου ουρά απ' έξω; Γιατί είμαι μαλάκας.

Στο μεταξύ τα εκκαθαριστικά θα αφανίζουν κόσμο, θα κάνουν εκκαθαρίσεις. Όσοι λίγοι μπορούνε θα την κοπανάνε από τη χώρα. Στην Αθήνα θα πεινάει ο κόσμος και τον ερχόμενο χειμώνα θα κρυώνει και θα αρρωσταίνει αλλά δε θα παίρνει τις ροζ γραμμές του ΕΟΠΥΥ για ραντεβού, ούτε θα αγοράζει τα έτσι κι αλλιώς δυσεύρετα φάρμακα. Δεν πειράζει. Με αυτούς ποτέ κανείς δεν ασχολήθηκε. Κανένα πρόβλημα. Κι ο κόσμος δε θέλει ούτε απεργία διαρκείας (μεταξύ μας: η μόνη λύση), ούτε λαοθάλασσες που θα πνίξουν τον δικομματισμό. Τον δικομματισμό που σαν κοπρικό απολειφάδι εξακολουθεί να επιπλέει και -- το κυριότερο -- να διαφεντεύει ανεύθυνα και πότε κωμειδυλλιακά, πότε γκρανγκινιόλικα τις ζωές μας: ο κάθε Δένδιας, ο κάθε Μεϊμαράκης, ο κάθε Λοβέρδος, ο κάθε Κουβέλης, όλα αυτά τα λέλουδα που θα τα έκοβαν στο πρώτο εξάμηνο μάστερ ακόμα και κάποιου αγγλικού πανεπιστημίου του καμπινέ. Κανένα πρόβλημα. Κάτι θα πουλήσουμε, κάτι θα κόψουμε: οι αγέλαστοι καλβινιστές των Μέσων μάς έχουνε κανονικότατα πείσει ότι για όλα φταίμε εμείς ή ανθ' ημών η Αριστερά, ο ηγεμονικός τράγος που φορτώνεται τις αμαρτίες μας. Οι αγέλαστοι καλβινιστές των Μέσων και οι τάχα πρακτικόνοες δογματικοί που κηρύσσουν από μέσα τους θα ορίζουν την ημερήσια διάταξη: ξένοι, δραχμή, μετανάστες, η Χρυσή μας η Αυγή στη γειτονιά μας, ο Παΐσιος που από καλογεράκι ταπεινό έγινε ο ψευτοεθνοπροφήτης των χριστοκάπηλων για να καταλήξει έδεσμα προς βρώσιν και προς θρησκευτικό σωφρονισμό δια της σύλληψής του. Όλα πολτός. Η ελληνική επαρχία θα συνεχίσει μια χαρά. Θα ψηφίζει Σαμαρά και θα οιωνοσκοπεί στα καφενεία, στους φρεντοχανέδες και στις φραπεδερίες για τις προθέσεις της Τριμούρτης που μας κυβερνάει. Και θα σχολιάζει ό,τι άλλο προκρίνουν τα μέσα. Κι η ζωή θα συνεχίζεται.

Κι εσύ ρε μαλάκα; Εγώ ο μαλάκας θα συνεχίσω να θλίβομαι. Θα προσπαθώ να μη μιλάω -- δεν έχω και τίποτα να πω, αν διαβάσατε προσεκτικά τα παραπάνω, ασφαλής προς το παρόν, με τους δικούς μου ανθρώπους να υποφέρουν και να εξαθλιώνονται και χιλιάδες άλλους να βγαίνουνε στην ανεργία και στην απελπισία, στη φρικτή μοίρα να βλέπεις τα παιδιά σου να στερούνται. Άλλωστε κι αν ήμουν κάτω, στην Αθήνα, στην πατρίδα, τι; Σήμερα θα κατέβαινα στην πορεία, θα με διέλυαν μάνι-μάνι οι μπάτσοι και θα κατέληγα με φίλους και με τα μάτια κόκκινα στην Καλλιδρομίου να αναλύω κοινότοπα την κατάσταση των πραγμάτων μιλώντας αργά με τη φωνή μου που βγαίνει από νεροχύτη και πίνοντας πολύ νερό και κάπως λιγότερο εσπρέσο. Μετά θα πίναμε ρακή ή τσίπουρο. Αλλά είμαι εδώ. Θα συνεχίσω να γράφω για το ασυνείδητο, για την ιστορία της ζωής μου και το Μπλεκ που διάβαζα μικρός, για το δροσερό από την έρση του ιδρώτα μέσα των γυναικείων ποδιών. Και μετά καιρό θα ξαναγράψω κάτι για πολιτικά, κάτι που θα υπαγορευθεί βεβαίως από τα μέσα και τους φασίστες κάθε κόμματος. Ίσως καμμιά ελληνοτουρική κρίση, καμμιά σφαγή δυστυχισμένων και φτωχών, καμμιά διαπόμπευση πορνών, τίποτε εικόνες του Αιγαίου να ανθεί πνιγμένους (κατά τους ποιητάς). Και τότε ωωωπ, θα πέσουν μαζικά να με διαβάσουν. Ε, να πάω να γαμηθώ κι εγώ.