Όταν ήμουν μικρός δεν καταλάβαινα με τίποτα πώς μπορεί να συνδέεται το τι γράφει κανείς κατ' ιδίαν και εν κρυπτώ με τον κόσμο γύρω του και την κοινωνία. Είχα υπόψη μου όλες τις σχετικές θεωρίες: θετικιστές, Ένγκελς, μαρξιστές, φορμαλιστές -- αλλά δεν καταλάβαινα.
Το μόνο που καταλάβαινα ήταν η ανθρώπινη κατάσταση και η ανθρώπινη κατάσταση παραμένει αυτή που είναι είτε ελπίδα μας είναι ο Βοναπάρτης, είτε η Αγγλία, είτε ο Βενιζέλος, είτε ο Στάλιν, είτε το πουλί του Παπαδόπουλου, είτε τα διχτυωτά καλσόν στα εξώφυλλα του Πέτρου Κωστόπουλου, είτε εκείνο το αβάσταχτα λυρικό κορίτσι στο πρώτο ή το δεύτερο τεύχος του 01. Κι εγώ δεν ήθελα να γράφω παρά για την ανθρώπινη κατάσταση.
Αλλά αυτά που δε διανοείσαι στα 22, σου τα μαθαίνουν οι επόμενες διαδικασίες: αλλ' εκδιδάσκει πανθ' ο γηράσκων χρόνος.
Προχτές λοιπόν κάπου ήμουν όπου ο νους μου ήτανε χαλαρός κι ελεύθερος. Μάλλον οδηγούσα νύχτα. Δε θυμάμαι, σοβαρά. Μπορεί και να περπάταγα στην πόλη και να κοίταγα μια πόλη που δείχνει να ζωντανεύει. Σχεδίασα νοερώς ένα κείμενο που είχε τίτλο "ο Μικρός Ερωτικός", ένας κύκλος από τραγούδια, από κάποιον που δεν ξέρει μουσική. Μετά πήγα σπίτι άνοιξα τον υπολογιστή και είδα τι γίνεται στον κόσμο.
Να χαθώ στην εσωστρέφεια δε θέλω: να γίνονται όσα γίνονται κι εγώ να γράφω για τις μικρές σπουδές, τις στιγμές, κάτι εικόνες που είτε είδες είτε ονειρεύτηκες, τις απροβάριστες κουβέντες και τα ελάχιστα περιστατικά των σωμάτων.
Ούτε πάλι θέλω να αφήσω τον αυταρχισμό, τον ορθολογικοφανή παραλογισμό, την εξαθλίωση και την υποδούλωση να μαράνει τη χαρά της ζωής.
Απλώς δεν έχω φωνή. Αργότερα ίσως. Αύριο, μεθαύριο. Πιο μετά.
Το μόνο που καταλάβαινα ήταν η ανθρώπινη κατάσταση και η ανθρώπινη κατάσταση παραμένει αυτή που είναι είτε ελπίδα μας είναι ο Βοναπάρτης, είτε η Αγγλία, είτε ο Βενιζέλος, είτε ο Στάλιν, είτε το πουλί του Παπαδόπουλου, είτε τα διχτυωτά καλσόν στα εξώφυλλα του Πέτρου Κωστόπουλου, είτε εκείνο το αβάσταχτα λυρικό κορίτσι στο πρώτο ή το δεύτερο τεύχος του 01. Κι εγώ δεν ήθελα να γράφω παρά για την ανθρώπινη κατάσταση.
Αλλά αυτά που δε διανοείσαι στα 22, σου τα μαθαίνουν οι επόμενες διαδικασίες: αλλ' εκδιδάσκει πανθ' ο γηράσκων χρόνος.
Προχτές λοιπόν κάπου ήμουν όπου ο νους μου ήτανε χαλαρός κι ελεύθερος. Μάλλον οδηγούσα νύχτα. Δε θυμάμαι, σοβαρά. Μπορεί και να περπάταγα στην πόλη και να κοίταγα μια πόλη που δείχνει να ζωντανεύει. Σχεδίασα νοερώς ένα κείμενο που είχε τίτλο "ο Μικρός Ερωτικός", ένας κύκλος από τραγούδια, από κάποιον που δεν ξέρει μουσική. Μετά πήγα σπίτι άνοιξα τον υπολογιστή και είδα τι γίνεται στον κόσμο.
Να χαθώ στην εσωστρέφεια δε θέλω: να γίνονται όσα γίνονται κι εγώ να γράφω για τις μικρές σπουδές, τις στιγμές, κάτι εικόνες που είτε είδες είτε ονειρεύτηκες, τις απροβάριστες κουβέντες και τα ελάχιστα περιστατικά των σωμάτων.
Ούτε πάλι θέλω να αφήσω τον αυταρχισμό, τον ορθολογικοφανή παραλογισμό, την εξαθλίωση και την υποδούλωση να μαράνει τη χαρά της ζωής.
Απλώς δεν έχω φωνή. Αργότερα ίσως. Αύριο, μεθαύριο. Πιο μετά.
Μάλλον στο εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους του 01 (που δε βρίσκω στο γκουγκλ) -- στο πρώτο είχε μια ανορεξικιά, ένα φω πρεζόνι (ήτανε μόδα τότε, βλ. Κέιτ Μος κτλ).
ΑπάντησηΔιαγραφή