Κάθε φορά που στέκεσαι στο κατώφλι και χτυπάς την πόρτα η στιγμή είναι μαγική κι ανεπανάληπτη. Κάθε φορά. Αν ανοίξει η πόρτα που σε βάζει σε κάποιο δωμάτιο και σε βγάζει σε έναν άλλο κόσμο, σαν εκείνες στο Μάτριξ, ε, τι να πει κανείς. Αν η πόρτα μείνει κλειστή, θα έχεις τουλάχιστον φτάσει μέχρι το κατώφλι, θα έχεις σταθεί εκεί και θα έχεις χτυπήσει την πόρτα.
Κάθε φορά που κοιτάς το γκαδερέιτ και ετοιμάζεσαι να αφήσεις σχόλιο, η στιγμή είναι μαγική κι ανεπανάληπτη. Αν το αφήσεις και γίνει ωραία συζήτηση, όπως γινόταν στην αρχή, ε, τι να πει κανείς. Αν δεν το αφήσεις, θα το έχεις σκεφτεί τουλάχιστον, θα αφήσεις την επόμενη φορά. Αλλιώς η πόρτα πεθαίνει, και είναι κρίμα, τόσο ξύλο, τόσο βάψιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν χρειάζεται να το δημοσιεύσεις, σκέψου το! :)
Το δημοσίεψε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλο μπήκα να πω. Ότι θυμήθηκα τον "ουδό διέγερσης" από τη φυσιολογία του ανθρώπου (αυτού του ζώου).
Κάθε φορά κάτι.