Έτσι το πρόβλημά μας πια, δεν είναι οι «ανησυχούντες πολίτες». Aυτοί τη δουλειά τους κάνουνε. Eίναι η κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, τα Mέσα Eνημέρωσης, ο δημόσιος διάλογος, που δεν έχουν καθόλου αντιστάσεις, που σταδιακά διολισθαίνουν σε όλο και πιο αντιδημοκρατική ατμόσφαιρα. Tο πρόβλημα δεν είναι οι φανατικοί. Tο πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά φαίνονται αυτονόητα. Ότι στα κανάλια υπάρχουν πια σε όλα τα θέματα δύο απόψεις και η μία είναι ο Άδωνις. Ότι οι δημοσιογράφοι λένε, μα να ακούσουμε και την «άλλη άποψη». O σκοταδισμός είναι η «άλλη άποψη».
[...]
Έτσι σιγά σιγά η κοινωνία γίνεται κλειστοφοβική, φοβισμένη, πουριτανική, συντηρητική, [...]. Xωρίς να το καταλάβει. Tα αδιανόητα γίνονται αυτονόητα. Eίναι όμως έτσι; Ήταν πάντα έτσι; Σκέψου ξανά ακόμα και την ίδια τους την καταγγελία. Πόσο δυστυχισμένος πρέπει να είναι κάποιος που βλέπει μια κοπέλα να χαϊδεύεται και αυτός βάζει τίτλο «Άσεμνες εικόνες»;
Νάφε και μέμνασο απιστείν
Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007
Γεωργελές και πάλι
Από τη σημερινή Αβού, οι υπογραμμίσεις δικές μου:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μάλλον δεν πρόκειται για το είδος του σχολίου που αρμόζει, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να το πω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν "η κοινωνία γίνεται κλειστοφοβική", αυτό θα ήταν μάλλον θετικό. Αγοραφοβική θα εννοεί. Αλλά έλα που η εικόνα του αγοραφοβικού [που κλείνεται στο καβούκι του, κι αυτό νομίζω είναι που θέλει να μεταδώσει ο Φ.Γ.] είναι ισχυρότερη από τη λέξη. Παίρνει λοιπον την εικόνα της κλεισούρας, βάζει και μια φοβική κατάληξη αφού ο φόβος πουλάει σε όλα ακροατήρια και έτοιμο το σετάκι.
Νομίζω ότι καλά έκανες και άφησες αυτό το σχόλιο, και έχεις δίκιο: εάν το 'κλειστοφοβικός' σημαίνει (ως συνήθως) αυτόν που αισθάνεται κλειστοφοβία, τότε, όντως, πρόκειται για λεκτικό πυροτέχνημα (που τόσο αγαπούν οι δημοσιογράφοι, ιδίως της 'E') και ακυρολεκτεί εδώ ο Γεωργελές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο νομίζω ότι το 'κλειστοφοβικός' χρησιμοποιείται εδώ με την έννοια 'αυτός που προκαλεί κλειστοφοβία' (σε κάποιον άλλο). Εάν έχω δίκιο, τότε πρόκειται για πετυχημένο χαρακτηρισμό της κοινωνίας μας: μιας κοινωνίας που προκαλεί κλειστοφοβία, ενδεχομένως και ασφυξία.
Το 'κλειστοφοβικός' με τη δεύτερη σημασία χρησιμοποιείται πολύ από κριτικούς κινηματογράφου: το κλειστοφοβικό σύμπαν του Φον Τρίερ, τα κλειστοφοβικά ντεκόρ του Αρονόφσκυ, κτλ.
Λοιπόν έχω υποπέσει κι εγώ σ’ αυτό το λάθος. Νομίζω δηλ. ότι δεν κατασκεύασε λέξη ο Φ.Γ. αλλά ακολούθησε την τρέχουσα χρήση του όρου. Έχουμε ασυνείδητα αντικαταστήσει τις έννοιες και λέμε «κλειστοφοβικό» έναν άνθρωπο, μια ταινία κλπ όπως λέει ο sraosha- όταν κλείνεται φοβικά στον εαυτό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω γράψει μάλιστα παλιότερα κι ένα γλωσσικό πυροτέχνημα, ακόμα πιο μετέωρο: «Στα χιλιάδες μικρά μπαράκια γιατί πρέπει να πέφτουμε διαρκώς πάνω στους κλώνους μας; Πώς προέκυψε αυτή η κλειστοφοβία του διαφορετικού; Mυστήριο.»
Τότε προβληματίστηκα αν έπρεπε να πω κλειστοφοβία του όμοιου ή κλειστοφοβία του διαφορετικού. Σε ένα μίνι υπηρεσιακό συμβούλιο που είχα με κολλητό γλωσσικό σύμβουλο (επειδή θα δημοσιευόταν το κείμενο) αποφασίσαμε το δεύτερο γιατί έβγαινε πιο άμεσα η αίσθηση της ασφυξίας και του πανικού απέναντι στον διαφορετικό άλλον.
Ω Θας, το να συναντάς τον κλωνο σου σε μπαρ δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Τουλάχιστον αν έχεις το νου σου να φεύγεις πρώτος, ώστε να πληρώνει αυτός. Τα ζόρια αρχίζουνε όταν "[ρινγκτοουν] εεεεεεελα Θας, που χάθηκες βρε ψυχή! Είμαστε στο Χ και πέσαμε πάνω στον κλώνο σου. Χαμός. Γουις γιου γουερ χιαρ ρε [κλεινει]".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ήμουν γλωσσικός σύμβουλος θα σου έλεγα, αντί για το όμοιο και το διαφορετικό που ρε παιδί μου είναι διανοουμενίστικα, να έγραφες κάτι που θα το καταλάβαινε και η ρούλα η κομμώτρια. Για το δέος του καθρέφτη π.χ.
Όπου η μάγισσα φοβάται πως θα αντικρύσει τη Χιονάτη. Κι ο Περσέας τον εαυτό του.
Δεν συνεχίζω, έχω κλήση από τον κλώνο σου #492. Γουις γιου γουερ χιαρ.
Σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω τον καθρέφτη του Λακάν. Μετά είπα να βάλω τον καθρέφτη της ντουλάπας. Τελικά με κοίταξα στον καθρέφτη του μπάνιου και αναφώνησα: πού πα ρε καραμήτρο;
ΑπάντησηΔιαγραφή(I just called to say I love you. Άτομ χαρτ μάδερ. Ούμα γκούμα. Δε νταρκ σάιντ οφ δε μουν.)
@Thas, Akindynos...OBSCURED BY CLOUDS, RELICS:))) Hey Joe;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήMπατζανάκη,
Θα αρχίσω από το τέλος του προβλήματος το οποίο εκφωνείς με αυτό σου το πόστ.
Ποιος θα αποφασίζει τι είναι σκοταδισμός και τι όχι; Και με τι κριτήριο;
Ο Φ.Γ ή ο Άδωνις;
@ γεώργιος χοιροβοσκός: O καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του, με κριτήριο τις εκάστοτε προσλαμβάνουσες παραστάσεις του. Ας κρατήσουμε τη διαδικασία του μιθριδατισμού που επισημαίνει ο Γεωργελές: διά της καθαρτήριας οδού των mainstream ΜΜΕ το κοινωνικό σύνολο εξοικειώνεται με ιδέες, τάσεις και συμπεριφορές, τις οποίες σταδιακά ευκολότερα μπορεί να υιοθετήσει. Βάλτε εδώ "σκοταδιστές", "φωταδιστές" ή οτιδήποτε άλλο - αν και κατά την άποψή μου η συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας είναι παραπάνω από σαφής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τον προλαλήσαντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχολικά μιλώντας, "σκοταδιστές" είναι, ας πούμε, οι εχθροί της ανοιχτής κοινωνίας ή και της ελευθερίας, οι (κατά τα άλλα μηδενιστές) θιασώτες συμβόλων, όσοι απεχθάνονται τη γνώση.
O καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του, με κριτήριο τις εκάστοτε προσλαμβάνουσες παραστάσεις του.
ΑπάντησηΔιαγραφήRakasha φίλτατε… και αν πετύχει ο μιθριδατισμός σαν θεραπεία;
Αστειεύομαι:)
Ας πούμε ότι συμφωνώ για το ατομικό επίπεδο, όμως για το συλλογικό επίπεδο θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι το «κοινωνικό σύνολο» στην «Δημοκρατία» μας δεν υπόκειται μόνο στην «προπαγάνδα» του Άδωνι αλλά και της Αλέκας, του Κώστα, του Γιώργου, της Αννίτας κ.λ.π.
Γιατί άραγε εχει άνοδο (και μελλοντικά ακόμη μεγαλύτερη) ο Άδωνις και όχι η Αλέκα π.χ.; Γιατί προτιμά το «κοινωνικό σύνολο» αυτό το συγκεκριμένο δηλητήριο και όχι αυτό της Αλέκας; (ξεκαθαρίζω ότι και τα δυο για μένα είναι δηλητήρια)
Το ότι ανεβαίνει ο Άδωνις ή ο Σαρκοζί στην Γαλλία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας ή ενός σπονσαρίσματος από τα ΜΜΕ. Μην αρχίσουμε να λέμε αυτά για τα οποία πολλοί μέμφονται τον Δημοσθένη Λιακόπουλο!
Αναμένω με ενδιαφέρον μιας και το ερώτημα του Φ.Γ.: ήταν πάντα έτσι;
περιμένει διευκρινήσεις.
Μπατζανάκη,
Μιλώντας και εγώ σαν μαθητής που εκφράζει την απορία του θα σε ρωτήσω τι σημαίνει ανοιχτή κοινωνία; Πέρα απο τις ιδέες που έχουμε στα κεφάλια μας,και το κυριώτερο, που και πώς πραγματώθηκε σε μεγάλα κοινωνικά σύνολα;
Oχι βέβαια σε επίπεδο γάμων Βυζαντινών αυτοκρατορισών με Ρώσους πρίγκηπες (beati possidentes), ούτε στους Εσσαίους η σε φυλές των δασών του Αμαζονίου;-)
Το έτος είναι 1788 και κάποιος μεταξοκώλης γραφικός αριστοκράτης ονόματι William Wilberforce εκφωνεί έναν λόγο στη Βουλή των Κοινοτήτων κατά, λέει, της δουλείας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι κουτοί παπάδες, κουάκεροι, δημοδιδάσκαλοι και σχολάρχες, όπως ο Σραόσα ο Δίκαιος, ο Ωραίος σαν Έλληνας, ενθουσιάζονται και συνυπογράφουν και αγωνίζονται. Τα πετεινάρια του καιρού εκείνου και, ολωσπαραδόξως, κάποια ταπεινά πλην τίμια τσομπανόπουλα διαμαρτύρονται. Λένε δε τοιάδε:
"Και τι σημαίνει 'κατάργηση της δουλείας'; Πέρα απο τις ιδέες που έχουμε στα κεφάλια μας, δηλαδή. Πού και πώς πραγματώθηκε σε μεγάλα κοινωνικά σύνολα; Υπήρξε πολιτισμός μέγας χωρίς δούλους, ω άφρονες; Θα διώξουμε τον δουλοκτήτη (που νιάζεται για τα έμψυχα υπάρχοντά του) και θα τον υποκαταστήσουμε με τον αδιάφορο και απάνθρωπο καπιταλίστα της νέας εποχής των μηχανών και του 19ου αιώνος;"
Πηδούμε στο φουτουριστικό 2007: πού υπήρξε ποτέ δικαιοσύνη και ανοιχτή κοινωνία; Όπου υπήρξε αγώνας και για όσο ήταν τίμιος. Ή, αν θέλετε, εκεί όπου υπήρξε και υπάρχει η Βασιλεία των Ουρανών: εντός ημών αλλά και (χμ) στο μέλλον.
Αντώνιος Γκράμσι και Νίκος Εγγονόπουλος: Non serviam ή ο καλός αγών των πυγών και των μαζών. Ίκαρος, 2009
@γεώργιος χοιροβοσκός: Προσωπικά, δεν απέδωσα οτιδήποτε σε συνωμοσία των ΜΜΕ, πολύ απλά γιατί θεωρώ ότι οι συνωμοσίες είναι πολύ βολικές εξηγήσεις για να αποφεύγουμε τη βάσανο της κριτικής και την εξάσκηση της φαιάς ουσίας. Επομένως, δεν θα απέδιδα τη μεταβολή της κοινωνικής σύνθεσης (της Ευρώπης συνολικά κι όχι μόνο της Ελλάδας) στην οποία αντανακλώνται οι πολιτικές ανακατατάξεις, στον αγώνα για τα ratings. Ωστόσο, η διαδικασία δεν παύει να είναι αμφίδρομη και αυτοτροφοδοτούμενη: αυτό βλέπετε, αυτό εμπιστεύεστε. Ο τύπος, τα μέσα ηλεκτρονικής ενημέρωσης, η δημοσιογραφία εν γένει προσφέρει νομιμοποίηση (με την έννοια της legitimation). Σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Άδωνις ή η Λιάνα να μην αντιμετωπίζονται πλέον ως γραφικότητες (με βάση την έλλειψη ειρμού και ορθολογικής βάσης των επιχειρημάτων τους) αλλά ως ισοδύναμα πολιτικού λόγου. Ο μακαρίτης Screaming Lord Sutch θα ήταν ιδανικός για κάποια από τα ελληνικά ΜΜΕ, πιστεύω μάλιστα ότι θα ανταγωνιζόταν βάσιμα σε δημοτικότητα τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, αν κρίνω από το μέταλλο της φωνής του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν λίγο στο Μέγκα, αφού έπαιξε το θέμα "μπορεί ο παπα-τσάκαλος να είναι υποψήφιος;", είπαν ότι και συν έχει υπόψιν κληρικό για το ψηφοδέλτιό του. Εφόσον δεν υπάρχει κώλυμα, το απάλυναν. Το θέμα χειρίζεται προσωπικά ο Αλαβάνος, ανέβασαν αμέσως την ένταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν η κοινωνία έχει πάρει συντηρητική στροφή, το μείζον πρόβλημα δείχνει να είναι ότι έχει ανάψει και τα δύο φλας.
Τα προπορευόμενα οχήματα, η αβαγουάρδια ντε, παρακαλούνται να ΑΝΕΒΟΥΝ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΑΜΕΣΩΣ.