Love never dies

υποενότητα από την Education Sentimentale του Sraosha

Όσο σκιώδης, συνεσταλμένος και σχεδόν αντικοινωνικός είμαι στον πραγματικό βίο, τόσο δημοφιλής και κοινωνικός έχω γίνει στα φόρα του διαδικτύου. Φυσικά, στο διαδίκτυο ισχύει το σοφό δι' εσόπτρου και εν αινίγματι -- όπως όμως και στον πραγματικό βίο. Έτσι, όταν ένας καινούργιος φίλος σχολίασε ότι κάτι που του είπα του φάνηκε 'πολύ ανθρώπινο', μπήκα (ως συνήθως) σε σκέψεις.

Θυμήθηκα τον ενθουσιασμό που είχε προκαλέσει ο Δράκουλας του Κόππολα στην παρέα μου όταν ήμουν σ' εκείνη την ηλικία. Το χαρακτηριστικό της ταινίας για 'μένα, πια, είναι η έμφαση στην ερωτική ιστορία του Κόμη και της Μίνας, η αντιμετώπισή τους ως τεράτων από τέρατα-υπερασπιστές της τάξης του κόσμου, όπως ο Βαν Χέλσινγκ, σαφώς πιο αιμοδιψή και αποτροπιαστικά.

Ο Κολλητός μου και η κοπέλλα του είχανε κολλήσει άγρια με την ταινία. Εγώ δεν πήγαινα να τη δω ακριβώς γιατί πήγαιναν όλοι τότε, όπως είπα (να αναφωνήσω κι εγώ φαρισαϊκά: "με τα μυαλά που φόραγα, θε μου σ' ευχαριστώ που δεν έγινα δανίκας"). Ψηνόμουν όμως και με απασχολούσε το Love never dies, το σλόγκαν της ταινίας. Υπήρχαν άλλωστε οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Από τη μια, είχα μια πολύ μυστήρια ερωτική εμπλοκή, σχεδόν δρακουλιάρικη: αλλόκοτο σεξ (π.χ. στα μισο-όρθια στη μέση της Καλλιδρομίου, ευτυχώς εκείνη τη νύχτα πλημμύρισε η Αθήνα κι όλοι είχανε λουφάξει, αλλιώς όλο και κάτι θα μας πάταγε), απότομες εναλλαγές διαθέσεων (δε θέλετε να ξέρετε), ανεξιχνίαστα κίνητρα, μουτζουρωμένα συναισθήματα ("όχι τώρα, σε τέσσερα χρόνια" -- "μπα;"), απρόσμενες ακυρώσεις και διαψεύσεις (σ' εσένανε που μ' έστησες ξανά στο ραντεβού και βάλε), πολλή μαλακία. Επιπλέον, η κοπέλλα του Κολλητού τα είχε ρίξει σ' εμένα (νομίζω πως την έχω ξαναπεί την ιστορία), αλλά εγώ την έκανα πάσα στον Κολλητό (που την ήθελε (;) τρελά αλλά δεν είχε το θάρρος -- τότε) αν και μου άρεσε: όσο απωθητικό μού ήτανε το σώμα της ("σανίδα", έλεγε ο Κολλητός), άλλο τόσο θελκτικό ήταν το πρόσωπό της (αναγεννησιακής καλλονής) και το πνεύμα της. Δηλαδή υπήρξε σοβαρότατο ενδεχόμενο. Αλλά εγώ, κύριος. Κύριος ήρθα, κύριος φεύγω. Σαν τον Κόμη Βλαντ, δηλαδή.

Ο Κολλητός τα χάλασε με την κοπέλλα του παραδεχόμενος τελικά ότι είναι γκέι. Έκτοτε ξεσάλωσε και δε χρειάστηκε να του ξανακάνω πάσα κανένανε. Η δικιά μου η περίπτωση τα έφτιαξε με έναν φρενοβλαβή ίκαρο (κωλοστολές) από τον οποίο χώρισε σχεδόν αμέσως. Μετά παντρεύτηκε. Εγώ στο μεταξύ μετανάστευσα. Στο πρώτο δωμάτιο της ξενητειάς έβαλα την αφίσα της ταινίας (την οποία είχα δει στο μεταξύ): κατάμαυρη, με το σλόγκαν φάτσα φόρα: Love never dies. Όταν πρωτομπήκε στο δωμάτιο, "This place looks like Hell. And I see you enjoy erotica, not porn" είπε ο καλός μου φίλος που έγινε στα 40 του πατέρας στις 12 του μηνός (αφού ούτε καν η στειρότητα, ή υπογονιμότητα, δεν είναι αθάνατη).

Το σλόγκαν, όπως αντιλαμβάνεστε, με είχε απασχολήσει πολύ στο μεταξύ σαν μάντρα, όχι σαν περιεχόμενο. Η αγάπη ουδέποτε πίπτει. Μαγιλίκι, αφθαρσία, βρυκολάκιασμα δηλαδή; Στάση; Όχι, μου είπε κάποτε ιεροκήρυκας και νυν μητροπολίτης, η αγάπη δεν είναι κατάσταση είναι διαρκές αγώνισμα (προσέξτε ορολογία δια χειρός Giannaras εδώ, ε;)

Αυτά λοιπόν. Πάω να δαγκώσω κανα λαιμό και να ξαπλώσω στο φέρετρο, όπως θα έλεγε κι ο πρώιμος Χάρυ Κλυν.