Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

0,01 βαθμοί: Το τριπλό σημείο του νερού



Πάγος

Το έχω πάρει απόφαση πια ότι το μυθιστόρημα δε θα το βγάλει κανένας, εφτά χρόνια στη γύρα. Δεν τσούλησε, πώς να το κάνουμε. Πάει αυτό.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι δυσκολεύομαι και να διαβάσω μυθιστορήματα πια, ξαναγκρίνιαξα κάπως γι' αυτό εδώ. Νομίζω ότι εν πολλοίς φταίν οι περισσότεροι χαρακτήρες του σύγχρονου μυθιστορήματος: βαρέθηκα να διαβάζω για πλοκές με ήρωες άντρες εύπορους και ευφυείς. Όλοι πανέξυπνοι και βαθείς, με φράγκα και χρόνο διαθέσιμα να πετάγονται για Νέα Υόρκη μεριά επειδή είναι μπαϊλντισμένοι, ερωτευμένοι ή επειδή ψάχνουν το δεν ξέρω ποιο μαγκάφιν.

Κάτι τέτοιες ώρες εκτιμώ πώς ο Σωτήρης Δημητρίου σκύβει πάνω από απλούς ανθρώπους, κι ας μη με συγκινεί ιδιαιτέρως ο τρόπος που γράφει. Τουλάχιστον δεν κοιτάει τη φτώχεια και τους απλούς ανθρώπους με την αηδιαστική ηδονοβλεψία τερατουργημάτων όπως το ανεκδιήγητο Slumdog Millionaire και τα μυθιστορηματικά του ισοδύναμα.

Νερό

Άκουσα απόψε ένα ποίημα του Radical Desire διαβασμένο από τον Radical Desire. Ωραίο ήταν. Το αστείο είναι πως το έχω διαβάσει, νομίζω, και δε μου έκανε καμμία εντύπωση (εξού και το 'νομίζω'). Το στοιχειώδες συμπέρασμα: την ποίηση πρέπει να την ακούμε να ρέει, να περπατάει, να χοροπηδάει, όχι να τη διαβάζουμε στο χαρτί ή στην οθόνη. Ακούτε, Γεώργιε; Ακούτε, κυρία Isadora;

Ατμός

Ιστορικός δεν είμαι. Με καμμία κυβέρνηση. Απλώς κοιτούσα τις εικόνες των διαδηλώσεων ακούγοντας, προβλέψιμα, το Street Fighting Man. Σε κάποια φάση αφαιρέθηκα, δεν ήξερα αν βλέπω εικόνες από την Πανεπιστημίου, την Ακαδημίας και το Σύνταγμα, από τα επεισόδια των Ιταλών εναντίον της ψήφου εμπιστοσύνης που πήρε ο Αρχιμαλάκας τους ή από το Λονδίνο των εξεγερμένων φοιτητών. Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος ότι δεν έβλεπα σκηνές από τον Δεκέμβριο του '08.

Μετά σκέφτηκα ότι οι κάτοικοι του Παρισιού στο τέλειωμα του 18ου αιώνα μάλλον δε βίωναν τα διαρκή "επεισόδια", τις "ταραχές" και την πολιτική αλλοφροσύνη και "αστάθεια" μεταξύ της πτώσης της Βαστίλλης, της πτώσης της μοναρχίας και του Διευθυντηρίου ως ένα ενιαίο "ιστορικό γεγονός", τη Γαλλική Επανάσταση και καλά. Παρομοίως στην περίπτωση της Αμερικανικής ή της Ρωσικής Επανάστασης. Ναι, σίγουρα, κάποιοι μίλαγαν για Révolution, revolution ή революция. Αλλά σιγά, πάντα υπάρχουν κάποιοι ταραχοποιοί που αναστατώνουν τον κοσμάκη, εκτελούν απόλυτους άρχοντες (ή απλώς τους στέλνουν από κει που 'ρθανε) και λένε παχιά λόγια για επαναστάσεις κτλ.

Με άλλα λόγια, ίσως ζούμε την αρχή μιας ευρωπαϊκής επανάστασης. Και δεν το ξέρουμε ακόμα.

GatheRate

19 σχόλια:

  1. Δηλαδή να υποθέσω ότι άκουσες "Well now what can a poor boy do, 'xcept to sing for a rock & roll band?" και δεν ηρέμησες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όχι, γιατί μετά στο iPod πέφτει το Debout les damnés de la terre, debout les forçats de la faim.

    Θεός ο Ρακάσας. Ιδίως τώρα που κάνει σόλο καριέρα. Αν είμαι ο Κηθ, είναι ο Μικ: κυριλέ, μορφωμένος και σταρ.

    Λέμε και καμμιά μαλακία να περνάει η ώρα, στο κάτω-κάτω ελληνικό πανεπιστήμιο βγάλαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. άμα είσαι ο Κήθ, σιγά που είναι θεός, όλες (και όλοι μην γελιόμαστε) αυτόν θυμούνται ως τον πανμέγιστο εραστή του ροκ...τυχαίο;
    λες να είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο ε, Intimacy is my cup of tea! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα αποφανθώ όταν τελειώσω την αυτοβιογραφία του γερο-Κηθ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εικονοκλάστη τρισκατάρατε βρωμοκρητικέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ο Κηθ όμως δεν πήρε το OBE και έκραξε τον άλλο που τον πήρε. δημόσια. ουάν πόιντ φορ Κηθ.

    (όσο για το πρώτο, κρίμα, εμένα μου άρεσε πολύ - δεν μπορέσαμε ποτέ να τα πούμε σχετικά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γενικά η ιστορική αφήγηση δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα αλλά στα αφηγηματικώς ορθά μοτίβα που διακρίνουμε εκ των υστέρων πάνω σε αυτήν. Γι' αυτό και επαναλαμβάνεται: πάντα *διακρίνουμε* τα ίδια αφηγηματικώς ορθά μοτίβα, αν δεν κάνω λάθος είναι και πεπερασμένος ο αριθμός τους σύμφωνα με τους στρουχτουραλιστές[;]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΥΓ θα γίνω λίγο σπαστικός φύτουλας τώρα, αλλά οι 4 βαθμοί είναι απλά το σημείο μέγιστης πυκνότητας του υγρού νερού, από εκεί και κάτω ξεκινά να διαστέλλεται και αυτός είναι ο λόγος που επιπλέουν τα παγόβουνα ενώ ας πούμε μια μολυβένια μπάλα βυθίζεται σε λιωμένο μολύβι.

    Το τριπλό σημείο είναι συμβατικά οι 0.01 βαθμοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ακριβώς: το θέμα είναι πότε αλλάζει ο κόσμος, όχι πότε το παίρνουμε χαμπάρι για να το αφηγηθούμε.

    1848, μπιαν συρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δίκιο έχεις για το τριπλό σημείο αλλά τώρα που το ποστ έχει τόσο κολοσσιαία επιτυχία και κάνει διεθνή καριέρα, πώς να αλλάξω τον τίτλο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. So when you meet me so some courtesy, show some sympathy and some taste. :p

    Οι παράγοντες της Επανάστασης αποκτούν στην πορεία συναίσθηση ότι κάνουν επανάσταση και το διακηρύσσουν και στους υπόλοιπους, αν όχι αμέσως μετά τη Βαστίλλη, οπωσδήποτε στην πρώτη επέτειό της το 1790 και στις εορτές που καθιερώνουν (δέντρα της ελευθερίας, συγκεντρώσεις στο Champs des Mars, φεστιβάλ για Υπέρτατα ΄Οντα) - και τα πλήθη βιώνουν το διαφορετικό, τη ρήξη με το παρελθόν, συμμετέχοντας σε αυτές. Και όχι μόνο στο Παρίσι. Οπωσδήποτε, αλλιώς τη βιώνουν οι μετριοπαθείς αστοί, αλλιώς οι Sans-Culottes. Γι' αυτό και από την κοινή διαδικασία της Επανάστασης άλλες μέρες επιλέγουν να τιμούν οι μεν (τον όρκο του Σφαιριστηρίου), άλλες οι δε (τη 10η Αυγούστου 1792 με την επίθεση στα ανάκτορα).

    Ευρωπαϊκή επανάσταση, χμ. Το 1968 όλο το πατιρντί κράτησε μήνα και μετά έβγαλαν τον De Gaulle.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τον Μάιο του '68 το τρίπτυχο ήταν υπαρξισμός, Μάο, "ελεύθερος έρως": ωραία περνάμε αλλά το ωραιότερο είναι εφικτό, άσε που οι αστοί και οι γέροι είναι tellement banals.

    Εδώ και δύο χρονάκια τα θέματα είναι αυταρχισμός, περιστολή ελευθεριών, πείνα για τους πολλούς για να μη θιγούν οι λίγοι (οι οποίοι δε φοράνε καν περούκες). Περάσαμε ωραία, δεν περνάμε πια, πάμε για λίμες, ενώ ο αυταρχισμός και ο ευτελισμός των δημοκρατιών εξαπλώνεται όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο αλλά και με τον εκζομπισμό της ΕΕ.

    Επιπλέον, τα άμεσα, πρακτικά αποτελέσματα των επαναστάσεων δεν είναι συνήθως ζηλευτά: οι ΗΠΑ των Άρθρων της Συνομοσπονδίας, η Τρομοκρατία κι ο Βοναπάρτης, οι νεκροί του 1848, ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο Λένιν. Ωστόσο, ο κόσμος είναι διαφορετικός, πιο ελεύθερος και υγιέστερος και πιο χορτάτος, (και) συνεπεία του 1776, του 1789, του 1848, του 1917.

    Όλοι για το μέλλον δουλεύουμε, όλοι για το long run του Keynes: αν προλάβουμε να δούμε κάτι πριν τα κακαρώσουμε, καλά θα είναι.

    Ζούμε για το τώρα δουλεύουμε για το μέλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ''Πεσσοαλορκαμαντελσταμνερουνταμαγιακόφσκι, το λέω
    ξανά και ξανά να τ’ ακούσετε.''

    αυτό πως το απήγγειλε ο Αντώνης δηλαδή; Μ' έχει φάει μια σκατοπεριέργεια από χτες και γελάω...
    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όπως ξέρεις, είμαι απαισιόδοξη φύση. Κατανοώ τη δυνατότητα μιας επανάστασης σήμερα, όπως και σε οποιαδήποτε εποχή άλλωστε, αλλά προς το παρόν βλέπω fits and starts – βέβαια, θα μου πεις και θα έχεις δίκιο ότι όλα κάπως πρέπει να ξεκινήσουν.

    Να προσθέσω στον κατάλογο τον ορόσημων και τη δυνατότητα μιας «επανάστασης» με αρνητικό πρόσημο: η τελευταία μεγάλη ύφεση του καπιταλισμού έδωσε αυταρχικά καθεστώτα. Και φοβάμαι ότι όσο εύκολα θα μπορούσε ο 21ος αιώνας να παρουσιάσει ένα 1848 άλλο τόσο εύκολα θα ήταν δυνατόν να εκτραπεί σε μια εκδοχή της «συντηρητικής επανάστασης» του φαιομελανοχίτωνων του μεσοπολέμου.

    Το 1968 καταχρηστικά το ανέφερα, πάντως στους τότε φαινόταν και πιο ριζοσπαστικό και πιο επικίνδυνο από ό,τι αποδείχθηκε.

    Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον, πλέον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή