Elementary, dear.

Μπήκα πριν μισή ώρα στο σπίτι. Είμαι τόσο αλοιφή που θα τη βγάλω με τιβί, ίντερνετ και άντε κανα βιβλίο απόψε.

Σκεφτόμουν περπατώντας στον δρόμο ότι στην Ελλάδα η ελευθερία του λόγου δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στις προτεραιότητές μας. Δεν αναφέρομαι σε καμμιά περίπτωση στον γνωστό νόμο, για τον οποίο έχω διαβάσει πολλά κι έχω καταλάβει ελάχιστα. Μιλάω για το ότι όσο και αν σκεφτώ, πηγαίνοντας ακόμα και πίσω στον νεοελληνικό διαφωτισμό, την ελευθερία του λόγου δεν τη θεωρούμε θεμέλιο της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Όσες υπερασπίσεις της ελευθερίας του λόγου και της ελευθεροτυπίας μπορώ να σκεφτώ είναι θεμελιωμένες στο αίτημα να "μη φιμώνεται η αλήθεια", να "ξεσκεπαστούν οι Χ", να "μάθει ο κόσμος τι συμβαίνει". Απεναντίας, ελευθερία του λόγου είναι να λέει ο καθένας ό,τι τον φωτίσει ο θεός του ή, καλύτερα και ακριβολογώντας, να λέει ο καθένας ελεύθερα ό,τι του καυλώσει.

Γυρνώντας σπίτι διάβασα για τον Γουώτσον και το καδρόνι, εκδήλωση προσεγμένης καφρίλας, που λέει κι η helion. Τα έχω ξαναγράψει τότε με τη Σώτη και τ' αυγά. Όσοι το (ξανα)διαβάσετε θα σπεύσετε να μου πείτε ότι ταλαντεύομαι κι εγώ ο ίδιος όσον αφορά τα όρια της ελευθερίας του λόγου. Θα σας απαντήσω ότι άλλο να προβληματίζομαι (και γενικά μεμνάσθαι απιστείν) και άλλο να θεωρώ την ελευθερία του λόγου διακοσμητικό και δευτερεύον αξεσουάρ της δημοκρατίας. Η ελευθερία του λόγου είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας -- κατά το παλαιό, φθαρμένο και ψευδεπίγραφα βολταίρειο: "διαφωνώ με ό,τι λες αλλά κτλ κτλ κτλ".

Η περίπτωσή του Γουώτσον πάντως είναι γνωστή στους παροικούντες. Σε όσους με ρωτάνε "μα πώς γίνεται επιστήμονας άνθρωπος να λέει τέτοια πράγματα", προτείνω να διαβάσουν το Golem, το οποίο με ακλόνητα επιστημονικά επιχειρήματα βγαλμένα από τη ζωή αποδεικνύει ότι οι επιστήμονες είναι άνθρωποι άρα, ενίοτε, κουμασάκια. Όσο για την περίπτωση του Γουώτσον, ακόμα και οι επιστήμονες ξεκουτιαίνουν.