Άμυνα

(από τον ξάδερφό μου):

Πρόταση πρώην αστυνομικού:

οι διαδηλωτές να προμηθευτούν μπαλόνια, τα οποία να γεμίζουν με μπογιά, υγρή μελάνη ή κάποια παρόμοια κολλώδη, παχύρευστη και ακίνδυνη ουσία και να στοχεύουν τις ασπίδες και τις μάσκες αερίων των ματατζήδων. Μετά από μερικά χτυπήματα, οι ματατζήδες θα έχουν δυο επιλογές: ή δε θα βλέπουν τίποτα ή θα βγάλουν τις μάσκες και θα εισπνέουν τα χημικά μαζί με τον κόσμο.

Ψυχραιμία ενώπιον προσχημάτων

Ψυχραιμία. Αυτό είναι, ψυχραιμία. Πρέπει να δείξω ψυχραιμία. Δε σε παίρνουν στα σοβαρά αν δεν είσαι ψύχραιμος.

Έβλεπα στην κατακόρυφα διχοτομημένη οθόνη αριστερά βουλευτές να συζητούν επί προσωπικού ή να χασκογελάνε με ευφυολογήματα τύπου Σεφερλή. Δεξιά θολούρα και καταχνιά, ωμή καταστολή, κυνική και απροκάλυπτη.

Για το δεξί κομμάτι τα έχουμε πει: η γνωστή μηχανή καταστολής του ελληνικού κράτους που παλιότερα απλώς μωλώπιζε ταραχοποιούς, ταραξίες, αναρχικούς, αλήτες και τσουβάλιαζε αδήλωτες από τους δρόμους και κίναιδους από τα πάρκα, ενώ μετά τον Δεκέμβρη του '08 απλώς βιαιοπραγεί αδιακρίτως, με ισραηλινό εξοπλισμό και χωρίς προσχήματα, ή μάλλον με το πρόσχημα της "ανομίας" που τόσο συγκινεί κάποιες ευαισθητές συνειδήσεις.

Το αριστερό κομμάτι μού δημιούργησε απελπισία. Ένιωσα ότι τελικά ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα ποτέ δεν καλλιεργήθηκε αλλά παρέμεινε κι αυτός ένα πρόσχημα. Ο κύριος Μαγκούφης ζητάει τον λόγο επί προσωπικού για να απαντήσει με ρητορισμούς της εποχής Τρικούπη σε εξυπνάδες (επιπέδου δημοτικού) του κυρίου Καρατζαφέρη. Και κανείς δεν τους γιουχάρισε, κανείς δεν τους έκραξε, κανείς δεν έκανε 'ου', όπως θα έκαναν οι συνάδερφοί τους στη Βουλή των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου.

Όσο για την ψηφοφορία, θα την πω την εξυπνάδα μου και ίσως αποδειχθώ προφητικός (έχει συμβεί) ίσως όχι (έχει συμβεί), αλλά σιγά, χεστήκατε: τουλάχιστον δε με πληρώνουν να το παίζω αναλυτής πολιτικός και διορατικός σούπερ γουάου. Λέω λοιπόν ότι η αυταρχική και αντιδημοκρατική έννοια της κομματικής πειθαρχίας σήμερα καταστρατήγησε τον κοινοβουλευτισμό στην Ελλάδα.

Μου είναι αδιανόητο ότι ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κύριος Ψ που εκλέγεται στην περιφέρεια Υπολοίπου Εορδαίας ή Β' Κυνουρίας ψήφισε ναι, αφού πρώτα -- πιθανότατα -- κλάφτηκε στον νεαρό του εραστή, στη γυναίκα του, στα παιδάκια του, στους ψηφοφόρους, στη μάνα του, στη γραμματέα (με την οποία διατηρεί δεσμό), στη μπατζανάκισσά του (με την οποία διατηρούν κτηματομεσιτικό), στον ξάδερφό του τον Μπάμπη (που διόρισε στις πολιτιστικές υπηρεσίες του Δήμου Νέας Αντιοχείας), στην προσωπική ιστοσελίδα του (που του έστησε ο εραστής μάλλον), σε τρία τοπικά κανάλια και σε δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας. Κύριε Άγνωστε Βουλευτά, δε μας απασχολεί η συνείδησή σας, η βαρειά καρδιά σας ή ο λεπτεπίλεπτος ψυχισμός σας: είστε κυρίως η ψήφος σας και δευτερευόντως η φωνή όσων σας εκλέγουν. Τι τη θέλετε την κομματική πειθαρχία; ε; Έτσι κι αλλιώς, δε θα δείτε βουλευτική έδρα μετά τις επόμενες εκλογές (όταν η Βουλή θα γεμίσει ΝΔ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ -- γιατί ο Έλληνας το λατρεύει το κομματικό ισοδύναμο του άντρα του χύμα του κουραδόμαγκα που δέρνει τη γυναίκα του άμα λάχει), ενώ στις μεθεπόμενες ο εναπομείνας εν Ελλάδι ελληνικός λαός δε θα θυμάται καν τι είναι το Μνημόνιο (έχω ξανακλαφτεί για την εθνική μας επιλησμοσύνη).

Προσπαθώντας να επιστρέψω στην τάξη και στην ψυχραιμία: η κομματική πειθαρχία εκτός από αντιδημοκρατική είναι, στις παρούσες συνθήκες, και ατελέσφορη. Άλλωστε, μεσοπρόθεσμα, όλα συγχωρούνται: η μνήμη κοντή, η ζωή μεγάλη, ο Αντώνης αρχηγός κι αυριανός πρωθυπουργός.

Τέλος, δεν είναι λύση οι κυβερνήσεις συνεργασίας πολλών μικρών κομμάτων. Από την Κύπρο και την Ιταλία ξέρουμε ότι μικρό κόμμα εξουσίας σημαίνει μαγαζί διορισμών και ρουσφετιού, ελεεινός δονκιχωτισμός και προσχηματικές αρχές. Μας αρκεί η ύπαρξη δύο τέτοιων μαγαζιών, δε θέλουμε περισσότερα.

Όσον αφορά τι πρέπει να κάνουμε τώρα που μας πούλησαν (και ανακουφίστηκαν οι καημένες οι αγορές, όπως μάς έλεγε η Οντίν Λιναρδάτου, πράγμα κεφαλαιώδες, αφού έχουνε τα καρδιακά τους από το πολύ ξύγκι που καταναλώνουν, το δικό μας κυρίως): ό,τι έκαναν από τις 25 Μαΐου οι συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα, αλλά γενικευμένα. Διαμαρτυρία. Αυτοοργάνωση. Και Ανυπακοή.

Γυρνώντας σπίτι αργά

Φύσαγε ευχάριστα. Φόρεσα τα ακουστικά του iPod. Έριξα τη στολή, φορεμένη σε ξύλινη κρεμάστρα, πάνω από τον δεξί μου ώμο και πήρα το πηλίκιο στο αριστερό χέρι. Ξεκίνησα με τα πόδια. Ο κόσμος στον δρόμο με κοίταγε, μάλλον κοίταγε τη στολή. Στο iPod έπεσε το So Young των Suede. Αστείο μου φάνηκε στην αρχή αλλά μετά ένιωσα κι εγώ ένας από αυτούς τους πολύ νεώτερους. Ευφορικά αισθάνθηκα.

Σκεφτόμουν πολλά. Δε θέλω να γράψω τι. Ανάμεσα στα άλλα ότι, όσο τις πολιτικές τις φτιάχνουν οι πολιτικοί αλλά και όσοι χρειάζονται τη συναίνεση του κόσμου (του "λαού";), δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όσο ο κόσμος διαμαρτύρεται και αντιστέκεται (και μετά από πάρα πάρα πολλά χρόνια θα ξαναταυτιστώ -- σχεδόν -- με τον Τσαγκαρουσιάνο), τόσο θα αναγκάζονται να αναθεωρούν σχέδια, σχεδιασμούς και πολιτικές όλοι τους, ακόμα και η Ιερά Συμμαχία στην οποία καταντήσαν οι ευρωσκεπτικιστές την ΕΕ.

Αν θα έλεγα κάτι, σίγουρα δε θα ήταν το ιταμό "τολμήστε". Θα έλεγα "μην υπακούετε". Ιδίως σε μια κυβέρνηση (και μια πολιτική ηγεσία ετών τεσσαράκοντα) τόσο έκδηλα αμήχανη και κουρασμένη που, όταν δε βρίσκει το πρόσχημα της βίας, το κομίζει η ίδια όπου χρειάζεται, και με το παραπάνω. Αφού βάλει τον από εικοσπενταετίας ημιμαθή βασιλέα-φιλόσοφο (μη γελάτε, θεωρεί τον εαυτό του αυξημένης διανοητικής ρώμης, μεγάλο πολιτικό διανοητή και, κυρίως, αδέκαστο και αδέσμευτο), τον λιμπερτίνο λάγνο εραστή των τεθωρακισμένων (από το Πεκίνο του '89 και δώθε) να απειλεί.

Κλείνω με δύο αποσπάσματα. Το ένα είναι από μια ανθολόγηση εδώ:

vasvas: [...] Είναι ανακρίβεια ότι τα συγκεκριμένα μέτρα, εν κενώ, επιβάλλονται ως απαραίτητα. **Επιλέγονται** επειδή επί εναμιση χρόνο δεν προχωρά καμμιά μεταρρύθμιση, επειδή η κυβέρνηση είχε τάξει κλείσιμο φορέων και δεν έχει κλείσει κανένα, επειδή είχε υποσχεθεί να σουλουπώσει τον ΟΣΕ και δεν το έκανε, επειδή είχε υποσχεθεί ορθολογικοποίηση των μισθών στο Δημόσιο (όχι οριζόντιες περικοπές) και δεν το έπραξε, επειδή κωλώνει να κόψει το ΔΙΒΕΕΤ [=Δικαιώματα Βεβαίωσης και Είσπραξης Εσόδων υπέρ Τρίτων] έστω και κατά ένα ευρώ, επειδή δεν έχει κάνει τίποτε για τις δαπάνες των νοσοκομείων κλπ. Το καθένα από αυτά μπορεί να μειώσει τα έξοδα *αύριο*, είναι άμεσης απόδοσης, και πιθανόν υψηλότερης από τα προτεινόμενα. Δεν είναι οι εταίροι που μας εκβιάζουν, είναι η κυβέρνηση που μας εκβιάζει. […]”

[...]

ermippos: “[...] Δεν δίνεις για εκατοστή φορά ευκαιρία, δεν δείχνεις καλή πίστη και δεν αφήνεις την μοίρα σου στα χέρια ανθρώπων που κάθε μέρα αποδεικνύουν την αλητεία τους επειδή απλά σε απειλούν. Ο καλύτερος τρόπος να συνεχίσεις να εκβιάζεσαι για όλη σου την ζωή είναι να υποκύπτεις στον εκβιασμό ελπίζοντας ότι θα είναι η τελευταία φορά. […]”

Το δεύτερο είναι του Τσαγκαρουσιάνου::

Συμμετέχω. Το Μεσοπρόθεσμο είναι πράξη πολιτικής αισχρότητας. Και έγκλημα εναντίον των φτωχών ανθρώπων. Δεν πρέπει να περάσει.

Υ.Γ. Γαμιέται η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Οι κυνικοί αγύρτες της φάρας τους μάς έφεραν ως εδώ, αυτοί που αιωνίως καπηλεύονται τον "αγώνα" και την "αντίσταση" για να συνταξιοδοτούνται πρόωρα τα πουλάκια της με 4 χιλιαρικάκια το μήνα. Τους καταριέμαι βαρειά κατάρα: σύνταξη ΟΓΑ να πέσει πάνω σας, λεχρίτες. Σύνταξη ΟΓΑ σ' εσάς και στα τέκνα σας.

Winter marches on

Το τραγούδι το είδα στον ύπνο μου χτες τη νύχτα. Είχα να το ακούσω 25 χρόνια περίπου.

Ο κρυμμένος κόσμος

"Και γιατί δε γράφεις για τα πράγματα που σου αρέσουν, που σε κάνουν ευτυχισμένο;", ρώτησε η συμβία.

Μοιραία ό,τι γράφουμε εδώ μέσα είναι ένα ίχνος: αποτυπώνει κυρίως τις σόλες των παπουτσιών μας, ούτε τα μαλλιά μας, ούτε το χαμόγελό μας, το βαρυστομάχιασμα ή τις επιθυμίες μας, ούτε τις χαρές, ούτε και πολλά άλλα. Σκεψούλες είναι τα ποστ, σκεψούλες που δεν κόλλησαν αλλού. Ποστ κι όχι ποστ-ντοκ, που είπε κι ο Ρακάσα. Πριν ένα χρόνο σκέφτηκα να βάλω ταγκ στις αναρτήσεις μου, να μαζευτούνε και να ταξινομηθούν κάπως: προέκυπταν κάτι κατηγορίες μάλλον άσχετες με τα ζωτικά μου ενδιαφέροντα και τις καθημερινές τέρψεις μου: "πολιτική", "αρχιτεκτονική", "η ελληνική κατάσταση", "αναμνήσεις", "θρησκεία", "επιστημοσύνες" και άλλα. Δε λέω, κι αυτά με ενδιαφέρουν. Αλλά, π.χ., δεν έχω γράψει σχεδόν ποτέ για ταξίδια, ποτά, φαγητό, χαρές μεγάλες, αγαπημένα τοπία, αγαπημένους μου ανθρώπους -- ούτε καν για τα βιβλία που μου αρέσουν. Για ταινίες έγραψα πρόσφατα και το αποτέλεσμα είναι μάλλον αδιάφορο.

Βεβαίως, μπορεί κανείς απλώς να πει πως ο,τι σου αρέσει, ό,τι σου δίνει χαρά, ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο, ό,τι αγαπάς σου αρκεί να το ζεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράφεις γι' αυτό, εκτός και αν θες να το διαφημίσεις. Αλλά δεν είμαστε για τέτοια.

Άντε, να το πεις και αλλιώτικα: δε γράφονται όλα, και κυρίως δε γράφονται τα ωραία.

Απορίες ενός απολίτικου

Ο Αντώνης εδώ και πολλές μέρες γράφει κατά της διαρκούς συγκέντρωσης στο Σύνταγμα. Έχει επιχειρηματολογήσει εναντίον της από διάφορες σκοπιές. Χτες (για πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος, αφού δεν προλαβαίνω να τον παρακολουθώ συστηματικά) επικαλέστηκε το επιχείρημα που συνοψίζεται στο ότι "το κίνημα είναι κυρίαρχα και εμφαντικά μικροαστικού χαρακτήρα".

Από πολιτικές επιστήμες δεν ξέρω τιποτα. Από κοινωνικές επιστήμες δεν ξέρω περισσότερα από όσα ένας (τσακαλάτος) πτυχιούχος συναφούς Σχολής. Επίσης αντιλαμβάνομαι ότι η κριτική του Αντώνη ωρίμασε (δεν ξέρω πότε, δεν κατάλαβα πώς) στην υιοθέτηση μιας ορθόδοξης (ανόθευτης, αν θέλετε) μαρξιστικής-λενινιστικής σκοπιάς, οπότε -- όπως λέει κι ο ίδιος -- αν δε συμμερίζεται κάποιος αυτή τη σκοπιά, τότε η διαφωνία μαζί του είναι "κουβέντα να γίνεται".

Οπότε η κριτική μου έχει τους εξαρχής περιορισμούς της: θεωρητικά δε σκαμπάζω και δεν μπορώ να διαφωνήσω επί της αρχής. Ούτε μπορώ να επικαλεστώ τον κοινό νου: αφενός γιατί προκαταβολικά ο Αντώνης θεωρεί την επίκλησή του ως ακκισμό των προσηλύτων της αστικής ιδεολογίας ή των ντεκαφεϊνέ αριστερών, αφετέρου γιατί όντως ο κοινός νους μπορεί να είναι απλώς το προσωπείο της ιδεολογίας και γιατί η επίκληση του ορθού λόγου είναι δύσκολη και πονεμένη ιστορία στην Ελλάδα της αγυρτείας και του τσαμπουκλίδικου αντιορθολογισμού.

Ας πω λοιπόν τα εξής μόνο: αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα δεν έχει ξαναγίνει. Είναι πρωτόγνωρο αλλά και πολύ αλλόκοτο, και μάλιστα στην Ελλάδα όπου η Αστυνομία ξύνεται για να δείρει και να προκαλέσει επεισόδια (που θα δικαιώσουν τον τρόπο που λειτουργεί κτλ. κτλ. κτλ.). Ναι, η διαρκής σύναξη στο Σύνταγμα δεν έχει στόχους και προοπτικές, αλλά προϋποθέτει πολιτική ωριμότητα και συνειδητοποίηση οι οποίες δε μας έχουνε δώσει δείγματα ύπαρξης από το 1973 και μετά. Με άλλα λόγια, όπως η βία του Δεκέμβρη του '08 έδειξε ότι μπορούνε και κανονικοί άνθρωποι (εντάξει, νέοι) να βγούνε στους δρόμους, έτσι η διαρκής συγκέντρωση στο Σύνταγμα δείχνει ότι μπορούν ενδιαφέροντα πράγματα να γίνουν άπαξ και ξεκινήσει κάποια συζήτηση με διάθεση περιφρούρησης του διαλόγου (πράγμα ανήκουστο όσων χρονών είμαι, κι αν έχετε πάει σε συνέλευση ως φοιτητές ή ως συνδικαλιστές, καταλαβαίνετε). Τι πράγματα; Θα δείξει, όπως θα έλεγε ο Αντώνης. Το φαινόμενο των συνάξεων με τις ενσαρκώσεις του (Τυνησία, Ταχρίρ, Μανάμα, Ισπανία, Σύνταγμα) είναι φαινόμενο της δεκαετίας του '10. Του 21ου αιώνα. Ο ίδιος ο Αντώνης το αποκαλεί "κίνημα". Υπάρχει ένα φαινόμενο, με ιδιαίτερα και ίσως καινοφανή χαρακτηριστικά, που αναζητά ερμηνεία, όχι να ξεγραφτεί a priori.

Κι εδώ θλίβομαι με την οιονεί τύφλωση που επιφέρει η σφοδρή επιθυμία για ριζικά μαρξιστικές-λενινιστικές ερμηνείες πολιτικών φαινομένων του 2011, και δη στην Ελλάδα. Αλλά όχι, δεν πρόκειται για τύφλωση, παρά για ανάλογο με αυτό που παθαίνουν οι backpackers-λετσοτουρίστες: φορτωμένοι με τριαντάκιλα σαμάρια στην πλάτη, αναγκάζονται να περπατούν, υπό το βάρος αυτής της αποσκευής, κάπως σκυφτοί και να κοιτάνε κάτω και πολύ κοντά τους. Έχουν άριστη εποπτεία του οδοστρώματος, αρκετή εποπτεία του οπτικού πεδίου μπροστά τους ώστε να αποφύγουν κάποιο όχημα που έρχεται κατά πάνω τους αλλά, αν ο σκοπός τους είναι να δούνε το τοπίο και τον κόσμο γύρω τους (και φορτώθηκαν την αποσκευή ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο), όλως παραδόξως η αποσκευή, το σαμάρι, τελικά τους εμποδίζει να τα δούνε. Ικανοποιούνται ωστόσο που κοιτάνε μπροστά, έστω κι όχι μακριά, κι ότι ξέρουν πού πατάνε.

Αφήνοντας κατά μέρος τη φαρμακεία των μεταφορών: ναι, μικροαστική είναι η συγκέντρωση, το κίνημα είναι κίνημα μικροαστών. Υπάρχει αστική τάξη στην Ελλάδα; Ίσως η κυρία Μπίστικα και οι φίλες της. Υπάρχουνε (μη μετανάστες) προλετάριοι στην Ελλάδα; Ελάτε τώρα: μόλις τώρα, χάριτι Παπανδρέου, πρόκειται να (ξανα)αποκτήσουμε Έλληνες που δε θα έχουνε τίποτε παρά τα χέρια τους. Τι να ήτανε λοιπόν η συγκέντρωση, Αντώνη; Εργατική; Στην Ελλάδα του 2011 οι περισσότεροι εργάτες έχουν έγγεια ιδιοκτησία (κι από αυτό θα μας απαλλάξει το ΔΝΤ, βεβαίως).

Και γιατί να δω αξιολογικά, απαξιωτικά δηλαδή, την αναλυτική κατηγορία "μικροαστικός"; Μια μικροαστική συγκέντρωση ειρηνική, δε γίνεται ενδεχομένως να εξελιχθεί σε βάθος χρόνου στο δικό μας 1905 (για να μιλήσω με λενινιστική εικονογραφία, όσο κατέχω), σε πηγή ζυμώσεων, πολιτικών εμπειριών και λύσεων ίσως; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Δεν αποτελεί δείκτη ουσιαστικής πολιτικής ζύμωσης, πραγματικής πολιτικής συμμετοχής, έξω από τις παρατάξεις σούπερ-μάρκετ;

Δε θέλω να ανοίξω συζήτηση, δεν μπορώ να ανοίξω συζήτηση, γιατί δε σκαμπάζω κι είμαι σίγουρος ότι κάπου κάτι έχει πει ο Μαρξ ή και ο καλός μας Τρότσκι για το ζήτημα, κάτι που οπωσδήποτε έπεισε "τις μάζες" το 1917-1922. Αλλά ακόμα και σαν παιδί αγρότισσας και εργάτη που ανατράφηκε με τα ιδανικά ενός μικροαστισμού που κοιτούσε προς την απέραντη Μεσαία Τάξη του 90% (των κοινωνικών φαντασιώσεών μας), δικαιούμαι να διατυπώνω αφελείς απορίες.

Ζόμπι και βρυκόλακες

Το Σάββατο έπαιζε το Dawn of the Dead στην τηλεόραση, το είδα στην αρχή αρχή μέχρι το σημείο που η επιζήσασα συναντάει τον μαύρο μπάτσο, ο οποίος φαντάζομαι θα δώσει τη ζωή του βορά στα ζόμπι για να σώσει τη μυξού κοπελιά (κι ίσως και κανα καλό παλληκάρι άσπρο) σε κάποια στιγμή αργότερα στην ταινία. Λέω "φαντάζομαι" γιατί δεν αντέχω να δω ταινίες με ζόμπι, εκτός από το "28 μέρες μετά" (που το πήγαινε αλλού) κι εκείνο το κωμικό όπου ο Γουίλ Σμιθ κι ο σκύλος του πολεμάνε κάτι φωτοφοβικά ζόμπια σε μια έρημη Νέα Υόρκη.

Δεν τις αντέχω αυτές τις ταινίες: το θέαμα του μαζικού εξαπανθρωπισμού μόνο φρίκες μου προκαλεί, γι' αυτό και δεν αντέχω και αφηγήσεις εγκλημάτων πολέμου από τον καιρό των Ασσύριων, των Χετταίων και δώθε. Ακόμα θυμάμαι μια προπαγανδιστική σκηνή (και με κυνηγάει πολύ άσχημα) στον Καιρό του Βουλγαροκτόνου όπου οι φρικτοί κι απαίσιοι Βούλγαροι μπαίνουνε στην Αδριανούπολη και εκτελούν βρέφη για πλάκα κοπανώντας τα στον τοίχο για να σκάσουν σαν καρπούζια, μια σκηνή που ίσως απηχεί πώς έτρωγε ο Πολύφημος συντρόφους (και της οποίας αντίστοιχη υπάρχει στον Αντρέι Ρουμπλιόφ). Δεν μπορώ να διανοηθώ ποιος άνθρωπος μπορεί να αντέχει τέτοιες αφηγήσεις χωρίς δυσφορία κι απαρέσκεια.

Γιατί λοιπόν ο κόσμος βλέπει τόσες ταινίες με ζόμπι; Ξεκάθαρα, τα ζόμπι εκφράζουν τους φόβους της κοινωνίας των μαζικών αγαθών και θεαμάτων και -- αν πιστέψουμε τους χαρντκόρ (μετα-)αντορνοϊκούς -- των μαζικών συναισθημάτων (εγώ δεν τους πιστεύω). Τον τρόμο μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνουμε πανομοιότυπα ρακένδυτα σάρκινα ανδρείκελα, ακόμα χειρότερα: να γίνουν όσοι αγαπούμε ρακένδυτα σάρκινα ανδρείκελα, με σβησμένη κάθε μνημη, κάθε γνώρισμα προσωπικότητας και έκφρασης, ψυχής που λέμε. Ο έλεος και ο φόβος.

Γιατί όμως θυμήθηκα τα ζόμπι; Γιατί άνοιξα με την τσίμπλα στο μάτι το πρωί το μπαζ να ενημερωθώ και είδα τον dkamen (ο οποίος, ακόμα και για τα δικά του μέτρα, αυτή τη φορά το παράχεσε) να σχολιάζει το πρόσφατο κείμενο του βυτίου (το οποίο, οκέι, δε με μάγεψε κιόλας) έτσι: είμαστε όλοι υποψήφια ζόμπι που ζητούν από υποψήφιους αυτόχειρες να πέσουν από ταράτσες, που κάνουμε ντου ή που ζμπρωχνόμαστε αγεληδόν στο Σύνταγμα για να νιώσουμε το βαρβάτεμα του όχλου.



Περισσότερο μοδάτα κι από τα ζόμπι είναι τα κυριλλέ μακροξαδέρφια τους, απέθαντοι που όμως έχουν και παραέχουν προσωπικότητα. Οι (γενικά) συμπαθείς βρυκόλακες. Βεβαίως οι βρυκόλακες μετατράπηκαν στον συναρπαστικό Άλλο κυρίως μετά την κινηματογραφική εκδοχή της "Συνέντευξης με έναν βρυκόλακα". Εκτοτε έχουνε γίνει μόδα, σχεδόν αξιαγάπητη. Αλλά πάλι, υπάρχει λόγος: όσοι ξενύχτησαν χορεύοντας, κρύφτηκαν στα σκοτάδια για να ερωτοτροπήσουν, διάβασαν για εξετάσεις, έζησαν αϋπνίες -- όσοι δηλαδή ζούνε στις πόλεις και ζούνε τις πόλεις, εύκολα ταυτίζονται με βρυκόλακα: η νύχτα είναι η μέρα όσων αισθάνονται έστω και λίγο διαφορετικοί, καθένας για τους λόγους του.



Όπως τα ζόμπι, οι βρυκόλακες είναι απέθαντοι, αντίθετα όμως με τα ζόμπι, τους βαραίνει η πολλή και βαρειά προσωπικότητα, προσωπικότητα που την έχουνε πήξει και πυκνώσει αφόρητα οι ιδιαιτερότητες μιας ατέλειωτης ζωής που διακριτικά σνομπάρει το φως της μέρας: δε χρειάζεται να φάνε μυαλά, τους βαραίνει το δικό τους, "συμφορά από το πολύ μυαλό", που λένε κι οι Ρώσοι. Οι βρυκόλακες είναι οι άνθρωποι της εποχής, κάθε εποχής στην πόλη, όπου οι γείτονες και οι συγγενείς δεν έχουν απόλυτη εποπτεία της ζωής σου: οι βρυκόλακες έχουν κρυμμένο τραύμα (φωτοφοβία), διακριτικές ειδικές ανάγκες (πίνουν αίμα), ενίοτε μεταμορφώνονται σε τέρατα αλλά δεν το πολυδιασκεδάζουν. Όπως όλοι μας.



Επιπλέον, όσοι βρυκόλακες είναι φιλήδονοι, άγρυπνοι, κομψοί και κάπως σνομπ ενσαρκώνουν επίσης τον θαυμαστό κόσμο του έντυπου λάιφσταϊλ, του fashion channel που παιανίζουν νυχθημερόν οι τηλεοράσεις στις καφετέριές μας. Είναι βεβαίως κι αυτοί, πάνω απ' όλα, βρυκόλακες: έχουν κρυμμένο τραύμα (από πού να αρχίσει κανείς τώρα), διακριτικές ειδικές ανάγκες (πίνουν κόκα / βότκα / κτλ), ενίοτε μεταμορφώνονται σε τέρατα (ιδίως αφού ικανοποιήσουν τις ειδικές ανάγκες τους) αλλά μάλλον δεν το πολυδιασκεδάζουν. Κι είναι νέοι για πάντα.



Αντίθετα με τα ζόμπι, οι βρυκόλακες έχουνε ψυχή, κάπου την κρύβουν όμως.

A comedy of terrors

Σπανίως συμφωνώ με τον Αντώνη Ράντικαλ πια. Αλλά πριν δευτερόλεπτα με έστειλε εδώ μέσω του μπλογκ του. Σαρκάζει την αισθητική του λογότυπου-σήματος του Κινήματος των 10 (του προσβάλλει τα εικαστικά αρχέτυπα μάλλον -- δε θα έχει δει διαφήμιση βότκας τα τελευταία 20 χρόνια...). Εγώ έκανα κάτι άλλο: διάβασα τους τίτλους των επιμέρους άρθρων. Πάμε να ρίξουμε μια ματιά, που θα έλεγε κι ο Φρέντυ Γερμανός (ο οποίος δε ζει πια για να συμπράξει με τους 10 που είναι 12 ή 11). Προειδοποιώ τους αναγνώστες ότι ενδεχομένως αγνοώ κρίσιμους παράγοντες όσων οι 10 προτείνουν, και ζητώ ταπεινά συγγνώμη (και χωρίς ίχνος ειρωνείας ή ταπεινολογίας). Αυτό οφείλεται στο ότι ζω στην ξενιτειά αλλά και στο ότι δεν έστερξα να διαβάσω τα άρθρα τους -- μόνο τους τίτλους:

Ξεκινάμε με τα βαριά χασαποσέρβικα: ο Ράμφος (μέσα στους δέκα σοβαρότερους ανθρώπους στην Ελλάδα, το πάλαι) αναμασά το καταζαβλακωμένο κλισεδάκι "κρίση=κίνδυνος+ευκαιρία".

Συνεχίζουμε με την πολυσυζητημένη σαχλαμάρα του Σαββόπουλου. Αντιλαμβάνομαι ότι τα κοινωνικά αντανακλαστικά που αναπτύσσουμε με τα διαβάσματά μας (και με την καθοδήγηση του κομματόσκυλου που μας ντρεσάρει) αμβλύνονται όσο αυξάνει η περιουσία, η ηλικία, η μπάκα κι η φαλάκρα. Όμως η διαπιστωμένη ανθρώπινη ευαισθησία ενός καλλιτέχνη όπως ο Νιόνιος, πόσα στρώματα λίπους χρειάζεται για να μονωθεί τελείως από την εξωτερική πραγματικότητα; Και δε μιλάω για σωματικό λίπος, προς Θεού.

Σώτη: "Κυβέρνηση συνεργασίας: να διαπραγματευτεί γρήγορα και συνοπτικά μια καινούργια σχέση με την ΕΕ στη βάση της ισότητας και της αλληλεγγύης, όχι της τοκογλυφίας και της εκμετάλλευσης". Συμφωνώ. Όπως λέει κι ο Τάλως, ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη, αμήν Παναγίτσα μου (κλεμμένο από τον Τζιμάκο, πριν κηρύξει κι αυτός πογκρόμ).

Ριβέλλης: "Να απαγορευτούν πορείες και απεργίες του Πλάτωνος ["Φαρμακεία"] Ριβέλλη". Ναι, ώστε να μπορούμε να χλευάζουμε ανενόχλητοι την απάθεια και αποχαύνωση της πλεμπάγιας τρώγοντας στο Αλάτσι ή στο Λαλού.

Παππάς: Συμφιλίωση με την πραγματικότητα. Αυτό κι αν είναι ουτοπικό. Πρέπει να περιμένουμε πρώτα να πεθάνουμε όοοολοι εμείς που έχουμε εκτεθεί στο κωλοβακτηρίδιο Ε. σχολείο, άρα όλοι άνω των 6, νοουμένου βεβαίως ότι αλλάζει αμέσως το εκπαιδευτικό σύστημα και δεν κατεβάζει ο Καραμπελιάς, ο Ζουράρις, ο Μίκης, η τριανδρία Άνθιμος-Σεραφείμ-Αμβρόσιος και ο Ψωμιάδης Δεσμώτης τον κόσμο στους δρόμους για να κάψουμε τη Δραγώνα στην πυρά (διαχρονικό αίτημα).

Γκορίτσας: να επιστρέψουν οι καλύτεροι. Ναι, οπωσδήποτε. Αμέσως. Αλλά πάλι, τι θα κάνουνε στην Ελλάδα; Θα πάνε για φραπέ αρχικά, οκέι. Μετά; πού να τους απασχολήσουμε; Στο Δημόσιο; Έχει Μνημόνιο. Στα Πανεπιστήμια; Μα εκεί ήδη η έρευνα απομυζά πόρους και ανθρώπινο δυναμικό, εμποδίζοντάς τα από το να επιτελέσουν το πραγματικό τους έργο: παραγωγή πτυχίων, εκκόλαψη κομματόσκυλων, τόνωση της επαρχίας, γαμοπάζαρο-νυφοπάζαρο, παραγωγή ψεύδους, ιδεολογίας και (βεβαίως) μανδαρίνων με στόμφο και άποψη (που την εκθέτουν και στο opus magnum τους, την προ δεκαπενταετίας διδακτορική διατριβή τους).

Θεοδωρόπουλος: Να σιωπήσουν οι οικονομολόγοι. Μωρ' να αγιάσει το στόμα του! Να σκάσουν, όχι να σιωπήσουν, οι τσαρλατάνοι. Είναι γενικότερο το αίτημα όμως: να πάψουν όλοι όσοι νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια ενώ η άγνοιά τους γδέρνει σκνίπα στο χιλιόμετρο· να το βουλώσουν όσοι έχουνε γνώμη επί παντός του επιστητού ενώ το γνωστικό τους πεδίο είναι το ελάχιστο· να πάνε σπίτι τους οι "πανεπιστημιακοί" γκουρού-ξερόλες που δίδαξαν ένα εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο Τιρμπουσόν· να επιστρέψουνε στη δουλειά τους οι αυτόκλητοι ιστορικοί, γλωσσολόγοι, γιατροί, κοινωνιολόγοι, εθνολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες.

Πολλά "να". Από τα "θα" του Αντρέα, στα "να" της εποχής ΓΑΠ. Πιο πρόσφατα: από τον απαθή πέσαμε στον αδαή και από αυτόν θα μας παραλάβει ο αδίστακτος. Εκτός κι αν επιστρέψει το μητσοτάκ δηλαδή, να μας σώσει και πάλι.

Επίμετρο στο ποστ που δεν έγραψα

Νομίζω ότι είναι μάλλον απρεπές άνθρωποι που έχουμε χρόνο (ή και αμοιβή) για να γράφουμε να κορυβαντιούμε διατυμπανίζοντας πόσο διαφωνούμε με την απολιτική, παιδαριώδη, ακατάστατη, κακόγουστη, αδιέξοδη, ψιλομπανάλ, εκτροπολαγνική κτλ. στάση, δράση και δραστηριότητα των "αγανακτισμένων" (θα εξηγήσω τα εισαγωγικά παρακάτω). Πώς το λέει ο γίγαντας: "Μπορεί κανείς να καγχάσει για την μέσω facebook μεθόδευση της καθόδου των μυριων, αλλά μόνο με τον ίδιο κυνισμό και την ίδια βλακεία που γελά με τις πανικόβλητες κραυγές του πυρόπληκτου, ή με τα ακατάληπτα βογγητά του μαχαιρωμένου."

Στην εφηβεία μου και μετά, "αγανακτισμένοι πολίτες" αποκαλούνταν σκιώδεις εγκάθετοι που αποτέλειωναν το λαμπόγυαλο στην Πατησίων μετά τα καθιερωμένα επεισόδια του Πολυτεχνείου. Αλλά το "απελπισμένοι" μάλλον προσκρούει στη φυσιωμένη μαγκιά και το κόρδωμα του Έλληνος: απελπίζονται, ωρέ, τα παλληκάρια;

Την επόμενη φορά: σχέσεις, έρωτας και πού είναι το σπίτι μας.

Το ποστ που δεν έγραψα

Έκατσα να γράψω ένα ποστ χτες, σχεδόν ξενύχτησα για να το γράψω, και μετά το έσβησα. Ήταν ένα χεστήριο κείμενο, διαφορετικό από ό,τι έχω γράψει: ούτε σαρκαστικό, ούτε τάχα μου υπεράνω αλλά επίτηδες πρόστυχα γραμμένο.

Έλεγα αυτά που έχω ξαναπεί, ότι η πνευματική ελίτ του τόπου αποτελείται από ανθρώπους όχι κουτούς, όχι πάντοτε μοχθηρούς και πουλημένους αλλά -- κυριότατα -- από βαθιά αμόρφωτους και σπερμολόγους ψευδολόγιους. Ισχυριζόμουν (χώνοντας πάντα και βρίζοντας θρασύτατα και ποταμηδόν, με αφορμή την ελεεινή διακήρυξη, τα καμώματα του αιώνιου Μίκη και πώς τον χαϊδεύουν, αλλά και τους δημοσιογράφους μας οι οποίοι γεννήθηκαν προχτές και μάλλον σε κάποιο απομονωμένο υψίπεδο της Νέας Γουινέας) ότι η μανία μας να παράγουμε λόγο και τέχνη χωρίς να έχουμε προσλάβει ποσώς λόγο και τέχνη (συνήθως δουλεύοντας μια μανιέρα που -- βεβαίως -- μόνον εμείς κατέχουμε), η μικρόνοη καχυποψία και κομπλεξική απέχθειά μας προς οτιδήποτε δε μας φαίνεται συνέχεια κάποιου ελληνικού στοιχείου και η ανύπαρκτη επαφή μας με, τι να πω, οτιδήποτε μας οδηγούν εδώ που είμαστε: άναρθρους και άτεχνους και χαμένους σε εικοτολογίες, στερεότυπες κουταμάρες, σπουδαιοφανείς υπεραπλουστεύσεις και προβολές κάθε είδους συλλογικής ανασφάλειας με μορφή "σκέψης".

Αυτά έλεγα πάνω κάτω αλλά τα έχω ξαναπεί, το ύφος του κειμένου ενοχλούσε πρώτα-πρώτα εμένα, κανείς δεν ενδιαφέρεται έτσι κι αλλιώς και, τέλος, έχω κάνει τάμα να μην ασχολούμαι με το πολιτικό: από τη στιγμή που βγήκαν οι άνθρωποι στους δρόμους (για καλό ή για κακό) η κοινωνία θα πάρει τον δρόμο της· έτσι όπως τα κάναμε, οι φτωχοί θα υποφέρουν έτσι κι αλλιώς (το ζητούμενο είναι γιατί και για πόσο)· οι φασίστες θα μας βρούνε μπροστά τους.

Vox clamantis in deserto

Μόλις διάβασα αυτό το μπλογκ. Ολόκληρο.