Oxygène

Περπατάω γονατιστός στο πάτωμα της κουζίνας με τα χέρια τεντωμένα στις σαραπέντε μοίρες. Δεν πρόκειται για κάποιο ερωτικό παιχνίδι, είπαμε: σιγά μην τα μοιραστώ αυτά μαζί σας. Παριστάνοντας τον πιγκουίνο τραγουδάω 'του ρουρούρου ρου'. Ναι, αναπαριστώ αυτό εδώ το βίντεο.

"Πώπω τι μου θύμισες τώρα. Δεκαετία ογδόντα."
"Χάχα, ναι. Του ρουρούρου ρου, του ρουρούρου ρου, τούρουρου τούρουρου, του ρουρούρου ρου..."
"Νομίζαμε ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο τότε."
"Όχι ρε, τότε ήταν που λέγαμε πως δε χρειάζεται να αλλάξουμε τον κόσμο..."
"... ναι γιατί πρώτα έπρεπε να αλλάξουμε οι ίδιοι και να σώσουμε και τον πλανήτη. Χωρίς καμμιά κουβέντα γιατί πραγματικά καταστρέφεται ο πλανήτης."
"Και σώζαμε και πολιτικούς κρατούμενους στην Ουγκάντα και στο Τουρκμενιστάν γράφοντας γράμματα με τη Διεθνή Αμνηστεία."
"Ναι, και πηγαίναμε σε συναυλίες και τραγουδάγαμε feed the world, power to the people και τέτοια."
"Το σύμπτωμα κι όχι την αιτία."
"Αφού στ' αρχίδια μας η αιτία μέχρι το 2010."
"Του ρουρούρου ρου, του ρουρούρου ρου, τούρουρου τούρουρου, του ρουρούρου ρου..."
"Και τώρα που ξέρουμε την αιτία έχουμε λουφάξει. Φύλλο δεν κουνιέται."
"Το έλεγα στο μπλογκ τις προάλλες και με κράξανε: ο λαός ηττήθηκε."
"Χέσε με ρε [κατά κόσμον όνομα του Sraosha]. Χέσε με που ηττήθηκε. Ούτε σαν τους Πορτογάλους δεν είμαστε, τους Πορτογάλους που τους λέγαμε κατάθλες και μοιρολάτρες όταν πήγαμε Λισαβόνα, θυμάσαι;"
"Να διαβάζεις το μπλογκ μου."
"Ναι σιγά, όρεξη έχω να διαβάζω αυτά που ακούω κάθε μέρα στο σαλόνι και στην κουζίνα."
"..."
"Και ποιος το διαβάζει δηλαδή;"
"Σχεδόν όλους τους έχεις ακουστά."