Κήποι με ανθρώπους

Πρωτοπήγα σε λάιβ όταν ήμουν 17. Ωστόσο, μέχρι να δω τον Κέιβ στο Μπρίξτον Ακάντεμι και αργότερα τον Λένυ Κράβιτς ζωντανό στο Τέρα Βάιμπ, δεν τρελαινόμουν για συναυλίες: προτιμούσα να ακούω καθαρά και με προσοχή τη μουσική στο σπιτι μου. Τώρα πια τρελαίνομαι για λάιβ. Εγώ άλλαξα, δεν έγιναν καλύτερες οι συναυλίες.

Τώρα πια όταν πηγαίνω σε συναυλίες είναι σαν να φτιάχνομαι: μετεωρίζεται η σκέψη μου, οξύνεται η προσοχή μου και φερμάρει πάνω σε λεπτομέρειες, συνδυάζονται μέσα μου τα ασυνδύαστα, φανερώνεται νόημα εκεί όπου πριν απλώς υπήρχε σκιά, δέχομαι την επιφάνεια πρωτόγνωρων ιδεών -- άχρηστων συνήθως.

Και δεν είναι μόνον η μουσική, ούτε τα φώτα, ούτε η αποφορά λιβανιών στην ατμόσφαιρα, ούτε το ένα άντε δύο ποτά. Είναι όλα αυτά και η ευφροσύνη των κήπων, όλων των κήπων. Εν προκειμένω: η χαρά να είσαι μέσα σε έναν κήπο γεμάτο ζωντανά αγάλματα, ανθρώπους. Και όταν λέω αγάλματα, μη σκέφτεστε κάλλη και ερωτοληψίες, παρά την ομορφιά των άλλων μόνο και μόνο επειδή είναι άλλοι, επειδή είναι ζωντανοί, επειδή έχουνε επιλεξει να έρθουν να ακούσουνε μουσική και να χορέψουν ίσως -- ή και να σαγηνεύσουν και να σαγηνευτούν. Μόλις αποσπάσω το βλέμμα μου από τη σκηνή, βλέπω μικρά θαύματα γύρω μου: γέλια, αστεία ρούχα, κάποιους στους ώμους κάποιων για να βλέπουν, φιλιά, παιδιά κοιμισμένα, ωραία σώματα, παράφωνα τραγούδια και σιγόντα, αγκαλιές, βλέμματα φευγαλέα  κι ανήσυχα, παρέες αφοσιωμένες, αθεράπευτους φωτογράφους, κάφτρες αστέρες μεταβλητούς, χορούς κάπως αρχέγονους, χορούς πολλούς. Κι ανεβαίνει καπνός και η ζέση των σωμάτων και απλώνεται η ανάμικτη αποφορά τόσων πολλών και διαφορών σωμάτων.

Κι όταν σιωπήσει η μουσική, θα αδειάσει και θα χαλαστεί ο κήπος. Μέχρι να φτιαχτεί ένας καινούργιος κάπου αλλού.