Μετά τα σοσιαλμηντιακά

Δουλεύω και μπροστά σε υπολογιστή από το 1997. Χρειάζομαι πάντοτε μικρά διαλείμματα μετά από παρατεταμένες περιόδους συγκέντρωσης, οι οποίες μπορεί να διαρκούν από 10 μέχρι 80-90 λεπτά. Παλιά έπαιζα παιχνίδια στρατηγικής για διάλειμμα, αργότερα χάζευα λίγο ειδήσεις, ενδιαφέροντα σάιτ ή τσόντες. Αλλά ήτανε χρονοβόρα και ξεμυαλιστικά, ιδίως τα παιχνίδια (μέχρι το Civ II και το Age of Empires έφτασα, μετά μου πέρασε). Κατόπιν ήρθανε τα σοσιαλμήντια: ιδανικό σύντομο διάλειμμα.

Τις τελευταίες βδομάδες αισθάνομαι ότι ποστάρω υπερβολικά στο Facebook. Δεν φταίει η πολιτική απελπισία του '12 πια, ούτε η περσινή ελπίδα που ήρθε κι έφυγε. Δεν φταίει πια και κανένας παροξυσμός παγίδευσης, καμμιά ασφυξία του βίου. Άλλωστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συναναστρέφομαι πια κυρίως με πραγματικούς ανθρώπους: 11 χρόνια μετά την πρώτη ανάρτηση στο μπλογκ πολλούς τους ξέρω και προσωπικά. Θέλω να μοιράζομαι στιγμές και φλασιές κι ιδέες μαζί τους.

Λόγου χάρη, γύρναγα από τη δουλειά απόψε αργά. Οι δρόμοι εδώ στη γειτονιά είναι στραβοφωτισμένοι, σαν σκηνή θεάτρου: αλλού υπερβολικά, αλλού καθόλου. Δύο σκιές αναδύθηκαν μέσα από τους ίσκιους και λούστηκαν ξαφνικά στο φως του φανοστάτη: δύο κατάκοποι μορμόνοι.

Σκέφτηκα να το μοιραστώ με τους πραγματικούς ανθρώπους στο Facebook. Μετά συνήρθα λίγο: φλυαρώ, αδολεσχώ, το έχω παρακάνει. Θα ανοίξω την εφαρμογή και θα δω θόρυβο. Ή θα δω πάλι καναν καλό άνθρωπο να γράφει αθλιότητες, ή θα πέσω σε χαζά καλαμπούρια, ή θα υποστώ πάλι καναν πανεπιστημιακό τσέπης να με βρίζει γιατί με θεωρεί αγράμματο επειδή διαφωνώ μαζί του. Στην καλύτερη περίπτωση θα δω κάποιον να βρίζει το Facebook, ή κανα γυμνό με γάτες, ή την εύστοχη αλλά οδυνηρή διαπίστωση κάποιου ανθρώπου που είναι και οξυδερκής και ευαίσθητος. Καμμία όρεξη.

Μαγείρεψα. Άνοίγω μετά τον λάπτοπ και ανακαλύπτω αυτό. Σχεδόν αποκαταστάθηκε η πίστη μου στο μέσο. Και υπάρχει πάντα και το ίνμποξ.

Στη φωτογραφία η Ρόμι Σνάιντερ φωτογραφημένη από τον Giancarlo Botti. Clickbait, βεβαίως.