εκ της τέφρας μου αναγεννώμαι

Καλά τα λέει ο Γιανναράς, καλά κι ο Αρανίτσης. Aκούστε και τον Καριώτογλου. Καλά κάνει και ο κόσμος και ξυπνάει (;) και αντιδράει (;;;) Εγώ πάλι ξέρω ένα πράγμα: μόνον 'άσχημα νέα' (κατ' ευφημισμόν) ακούμε από τις 30 Αυγούστου 2004, όταν βγήκα στην Αλεξάνδρας και τη βρήκα φρακαρισμένη, με το τέλος της ολυμπιακής οδικής εκεχειρίας.

Μέχρι τους Ολυμπιακούς (που, αλίμονο, πάνε, τελειώσανε και δεν θα ξαναρθούν) και από το 1999, οπότε άρχισε για πρώτη φορά να με απασχολεί το θέμα ‘Ελλάδα’, ενώ στρογγυλοκαθόμουνα στην Εσπερία, κάθε φορά που ερχόμουνα στην πατρίδα (την Αθήνα, μαζί με το Λονδίνο, την Πράγα, το Παρίσι και την Ολλανδία -- φαιδροί υποκειμενισμοί, δηλαδή) όλο και πιο καλά τα έβρισκα τα πράγματα, όλο και λίγο πιο όμορφα, όλο και λίγο ψηλότερα, να πούμε (που λέει κι ο ποιητής). Όλοι μου λέγανε πως είμαι εκτός πραγματικότητας, όμως ποιος έπαιρνε τότε στα σοβαρά την ελληνική κλαψομουρμούρα; Τον διέψευδαν τα γεγονότα: ο τόπος ομόρφαινε, άλλαζε σε «έργα και λόγια, στοχασμούς».

Και μετά ήρθε η 30η Αυγούστου. Και έκτοτε η κλάψα, μέρα με τη μέρα, φαίνεται να αυξάνεται ως προς την αντιπροσωπευτική της αξία. Ίσως μετά τους Ολυμπιακούς, να επιστρέψαμε στον συμπαθή νεοελληνικό μηδενισμό και ίσως δεν θα ξαναβρούμε συλλογικές και υψηλές προσπάθειες να μάς σηκώσουν πάνω από την (δικαιολογημένη πια) κλάψα και ατέλειωτη μεμψιμοιρία -- με εξαίρεση φυσικά προσφιλείς ζωοπανηγύρεις τύπου ριάλιτι και Γιουροβίζιον, καθώς και το πάντοτε επίκαιρο κυνήγι του αλλοδαπού, του κουσουρεμένου και του προκλητικού Τούρκου (πού να δείτε και τις Τουρκάλες εκφωνήτριες, δηλαδή). Ίσως πάλι μέσα στην κοπριά κάπου να κοιμάται ο σπόρος, περιμένοντας να βλαστήσει: λ.χ., άκουσα για το σώμα εθελοντών διασωστών Έβρου απόψε. Ποιος ξέρει.

Πού κολλάει ο τίτλος; Και στο ότι ο χουντόφρων (το παιδί ‘διάβαζε’) παπίσκος και η χριστοκάπηλη κουστωδία του μας τάιζαν αποτρόπαιες ιδεολογίες τόσα χρόνια κι όλοι χειροκροτούσαμε σα γαϊδούρια σ’ αχυρώνα ή χαζεύαμε απλώς, σαν παρακείμενα ποντίκια.

Τρομάαααααρα μας.