Είναι θλιβερό που ζούμε σε μια κοινωνία, σε έναν κόσμο μάλλον, όπου η πίστη έχει γίνει και πάλι τρέχον πολιτικό και κοινωνικό νόμισμα, και μάλιστα σκληρό, ώστε να αναγκάζομαι να ξανασχοληθώ μαζί της. Αλλά τι να κάνουμε, αυτός είναι ο κόσμος, αυτή είναι η εποχή. Από τις γόβες φετίχ στα κομποσχοίνια φετίχ.
Ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος είναι από τη Φλόριντα. Για να παντρευτεί ορθοδόξως την ορθοδόξου δόγματος γυναίκα του, έπρεπε να βαφτιστεί Ορθόδοξος. Ο Κωνσταντίνος ήταν ήδη νηπιοβαπτισμένος Βαπτιστής του Νότου, όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία απαιτούσε επίσημα έγραφα που να το πιστοποιούν, στα πλαίσια αυτού που οι εν Ελλάδι θεολόγοι αποκαλούν 'συναλληλία' ή, λιγοτερο υποκριτικά, 'ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους'. Επειδή στις φανατισμένες Ηνωμένες Πολιτείες θρησκεία και κράτος είναι δια συνταγματικού ροπάλου χωρισμένα, ο Κωνσταντίνος δεν ήταν εφοδιασμένος με τέτοια έγγραφα. Οι Ορθόδοξοι ζήτησαν να κατηχηθεί και να βαφτιστεί. Ο ντόπιος Αγγλικανός επίσκοπος τον γλίτωσε από εκτενή κατήχηση, πιστοποιώντας αρμοδίως, ως Φράγκος προφανώς, ότι ο Κωνσταντίνος είναι εξοικειωμένος με τα στοιχεία της χριστιανικής πίστης. Στο τέλος μια κατηχησούλα δεν την απέφυγε.
Τον ρώτησα πώς αισθανόταν που αλλαξοπίστησε. Μου είπε πως είναι άθεος/αγνωστικιστής (αυτό δεν είμαστε όλοι τελικά; έως και ο Ζουράρις: "υπάρχει Θεός;" "ενδέχεται" -- τι τον ρώτησαν τον χριστιανό!). Ωστόσο χαίρεται που προσχώρησε σε μια ομολογία στην οποία το περιεχόμενο της πίστης είναι συλλογική, κοινοτική και συνοδική υπόθεση και όχι κάτι που επιδικάζεται από την παπική αυθεντία ή, χειρότερα, από την κορανική αυθεντία της Βίβλου.
Τον προειδοποίησα ότι όλα αυτά ισχύουν, βεβαίως, (μόνο) σε επίπεδο αρχών και όχι στην πράξη. Επειδή είναι αμερικανάκι, άρα δεν έφαγε στη μάπα ένα κοινωνικό-πολιτικό σύστημα ιδανικό σε επίπεδο αρχών και ολοκληρωτικό κι ασφυκτικό και μίζερο σε επίπεδο πράξης, μου είπε πως είναι άξιο και δίκαιο να κρίνεις ένα σύστημα ιδεών ή πεποιθήσεων με βάση τις αρχές του και όχι με βάση το πώς κατάντησε. Το κρατάμε λοιπόν αυτό.
Έτσι ο Κωνσταντίνος βαφτίστηκε (ξανά) στο όνομα της αγίας, ομοουσίου και αδιαιρέτου τριαδικής Θεότητας από έναν καταπιεσμένα κρυπτογκέι παπά που τον μπάνιζε και τον χούφτωνε πριν, κατά και μετά το μυστήριο και ο οποίος μετατίθεται από χωρίου εις χωρίον και από επίσκοπη σε επισκοπή. Όπως μας υπενθύμισαν οι αδερφοί ορθόδοξοι διαδηλωτές (πρέπει να υπήρχαν και πολλές αδερφές ανάμεσά τους), Ορθοδοξία και ομοφυλοφιλία είναι ασύμβατες. Επίσης μάς υπενθύμισαν ότι, ιστορικά, σε επίπεδο συλλογικό, κοινοτικό και συνοδικό, η ομοφυλοφιλία όπως και σχεδόν όλες οι ανθρώπινες ερωτικές συμπεριφορές, καταπιέζονται, καταδικάζονται και αναθεματίζονται απερίφραστα με συνέπεια και συστηματικότητα· συνέπεια και συστηματικότητα οι οποίες απουσιάζουν από την καταδίκη άλλων εγκληματικών και οπωσδήποτε αμαρτωλών πράξεων, ενεργειών, λογισμών, κλίσεων.
Έτσι οι αρσενοκοίτες και οι συγκυλιστές και οι πόρνοι και οι πόρνες και οι γυναίκες όλων των ασύλληπτων αμαρτιών (λ.χ. αμβλώσεων, αποβολών, να αποστρέφονται τα τέκνα ή και να έχουν οργασμούς) στερούνται Κοινωνίας για χρόνια, ενώ οι τύραννοι, οι βιαστές και δάρτες σύζυγοι, οι απατεώνες, οι ψεύτες, οι πολεμικοί σφαγείς, οι καταχραστές, οι εκμεταλλευτές και οι δεν ξέρω ποιοι άλλοι (δε με αφορούν οι παραβατολογίες, με αφορά η ανθρώπινη φύση) γίνονται συνήθως αντικείμενο συμπόνοιας και οικονομίας.
Λόγω αρχών; ή, όπως ισχυρίζονται πολλοί, λόγω μιας δισχιλιόχρονης κατάντιας; Όμως, έχει νόημα να μιλάμε για δισχιλιόχρονη κατάντια αν δεν είμαστε προτεστάντες, οπότε θα έφταιγε η επίμονη παρερμηνεία της Βίβλου; Έχει νόημα να μιλάμε για δισχιλιόχρονη κατάντια αν δεν είμαστε καθολικοί, οπότε η πίστη αλλάζει, μεγαλώνει και πετάει νέα κλαριά σαν το δέντρο που κλαδεύει και ποτίζει ο Αμπελουργός Χριστός και ο παραγιός του ο πάπας; Έχει νόημα να μιλάμε για δισχιλιόχρονη κατάντια αν είμαστε ορθόδοξοι, όπου η δισχιλιόχρονη Παράδοση και η δισχιλιόχρονη Ζωή της κοινότητας-εκκλησίας είναι το δόγμα, είναι η πίστη, είναι η αλήθεια; Μόνον αν είμαστε επιλεκτικοί, δηλαδή αιρετικοί...
Εν κατακλείδι, και επειδή πολλοί από εμάς (κι εγώ, έτσι;) διαβάζουμε ποστάκια πηδώντας πέντε-πέντε τις αράδες: οι Ρώσοι ορθόδοξοι και οι φρικαλέες θέσεις και απάνθρωπες ιδεοληψίες τους δυστυχώς μας υπενθυμίζουν ότι η Ορθοδοξία είναι αυτή που είναι όχι λόγω ελλαδικότητας και εθνικισμού και μιας ιστορικής παρεξηγησούλας. Όσοι θέλουν να πιστεύουν (και θέλουνε πολλοί, είναι στην ανθρώπινη φύση και αυτό) χωρίς να πρέπει να απαρνηθούν τη φύση τους και να γίνουνε σαν τον δυστυχισμένο παπά που ανέφερα στην αρχή, καταντούνε, δυστυχώς (;;), επιλεκτικοί και εκλεκτικιστές (δηλαδή αιρ...): είτε πρόκειται για μινιμαλιστές ορθοδόξους, είτε για αναρχορθοδόξους, είτε για καβαφογενείς ορθοδόξους διανοητές, είτε ακόμα και για τον κραταιό αντισημίτη Γιανναρά και τη νεορθόδοξη στρατιά. Μία, δύο, τρεις, πολλές ορθοδοξίες. Κι ας αφήσουμε στην άκρη και την αρχετυπική πιστή γριούλα, το φαντασιακό 'λείμμα', η οποία αβίαστα θα έκαιγε τους 'ανώμαλους' και τις μοιχαλίδες στην κόλαση αλλά θα άφηνε στη χλόη και την τρυφή του Παραδείσου άλλους κι άλλους.
Ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος είναι από τη Φλόριντα. Για να παντρευτεί ορθοδόξως την ορθοδόξου δόγματος γυναίκα του, έπρεπε να βαφτιστεί Ορθόδοξος. Ο Κωνσταντίνος ήταν ήδη νηπιοβαπτισμένος Βαπτιστής του Νότου, όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία απαιτούσε επίσημα έγραφα που να το πιστοποιούν, στα πλαίσια αυτού που οι εν Ελλάδι θεολόγοι αποκαλούν 'συναλληλία' ή, λιγοτερο υποκριτικά, 'ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους'. Επειδή στις φανατισμένες Ηνωμένες Πολιτείες θρησκεία και κράτος είναι δια συνταγματικού ροπάλου χωρισμένα, ο Κωνσταντίνος δεν ήταν εφοδιασμένος με τέτοια έγγραφα. Οι Ορθόδοξοι ζήτησαν να κατηχηθεί και να βαφτιστεί. Ο ντόπιος Αγγλικανός επίσκοπος τον γλίτωσε από εκτενή κατήχηση, πιστοποιώντας αρμοδίως, ως Φράγκος προφανώς, ότι ο Κωνσταντίνος είναι εξοικειωμένος με τα στοιχεία της χριστιανικής πίστης. Στο τέλος μια κατηχησούλα δεν την απέφυγε.
Τον ρώτησα πώς αισθανόταν που αλλαξοπίστησε. Μου είπε πως είναι άθεος/αγνωστικιστής (αυτό δεν είμαστε όλοι τελικά; έως και ο Ζουράρις: "υπάρχει Θεός;" "ενδέχεται" -- τι τον ρώτησαν τον χριστιανό!). Ωστόσο χαίρεται που προσχώρησε σε μια ομολογία στην οποία το περιεχόμενο της πίστης είναι συλλογική, κοινοτική και συνοδική υπόθεση και όχι κάτι που επιδικάζεται από την παπική αυθεντία ή, χειρότερα, από την κορανική αυθεντία της Βίβλου.
Τον προειδοποίησα ότι όλα αυτά ισχύουν, βεβαίως, (μόνο) σε επίπεδο αρχών και όχι στην πράξη. Επειδή είναι αμερικανάκι, άρα δεν έφαγε στη μάπα ένα κοινωνικό-πολιτικό σύστημα ιδανικό σε επίπεδο αρχών και ολοκληρωτικό κι ασφυκτικό και μίζερο σε επίπεδο πράξης, μου είπε πως είναι άξιο και δίκαιο να κρίνεις ένα σύστημα ιδεών ή πεποιθήσεων με βάση τις αρχές του και όχι με βάση το πώς κατάντησε. Το κρατάμε λοιπόν αυτό.
Έτσι ο Κωνσταντίνος βαφτίστηκε (ξανά) στο όνομα της αγίας, ομοουσίου και αδιαιρέτου τριαδικής Θεότητας από έναν καταπιεσμένα κρυπτογκέι παπά που τον μπάνιζε και τον χούφτωνε πριν, κατά και μετά το μυστήριο και ο οποίος μετατίθεται από χωρίου εις χωρίον και από επίσκοπη σε επισκοπή. Όπως μας υπενθύμισαν οι αδερφοί ορθόδοξοι διαδηλωτές (πρέπει να υπήρχαν και πολλές αδερφές ανάμεσά τους), Ορθοδοξία και ομοφυλοφιλία είναι ασύμβατες. Επίσης μάς υπενθύμισαν ότι, ιστορικά, σε επίπεδο συλλογικό, κοινοτικό και συνοδικό, η ομοφυλοφιλία όπως και σχεδόν όλες οι ανθρώπινες ερωτικές συμπεριφορές, καταπιέζονται, καταδικάζονται και αναθεματίζονται απερίφραστα με συνέπεια και συστηματικότητα· συνέπεια και συστηματικότητα οι οποίες απουσιάζουν από την καταδίκη άλλων εγκληματικών και οπωσδήποτε αμαρτωλών πράξεων, ενεργειών, λογισμών, κλίσεων.
Έτσι οι αρσενοκοίτες και οι συγκυλιστές και οι πόρνοι και οι πόρνες και οι γυναίκες όλων των ασύλληπτων αμαρτιών (λ.χ. αμβλώσεων, αποβολών, να αποστρέφονται τα τέκνα ή και να έχουν οργασμούς) στερούνται Κοινωνίας για χρόνια, ενώ οι τύραννοι, οι βιαστές και δάρτες σύζυγοι, οι απατεώνες, οι ψεύτες, οι πολεμικοί σφαγείς, οι καταχραστές, οι εκμεταλλευτές και οι δεν ξέρω ποιοι άλλοι (δε με αφορούν οι παραβατολογίες, με αφορά η ανθρώπινη φύση) γίνονται συνήθως αντικείμενο συμπόνοιας και οικονομίας.
Λόγω αρχών; ή, όπως ισχυρίζονται πολλοί, λόγω μιας δισχιλιόχρονης κατάντιας; Όμως, έχει νόημα να μιλάμε για δισχιλιόχρονη κατάντια αν δεν είμαστε προτεστάντες, οπότε θα έφταιγε η επίμονη παρερμηνεία της Βίβλου; Έχει νόημα να μιλάμε για δισχιλιόχρονη κατάντια αν δεν είμαστε καθολικοί, οπότε η πίστη αλλάζει, μεγαλώνει και πετάει νέα κλαριά σαν το δέντρο που κλαδεύει και ποτίζει ο Αμπελουργός Χριστός και ο παραγιός του ο πάπας; Έχει νόημα να μιλάμε για δισχιλιόχρονη κατάντια αν είμαστε ορθόδοξοι, όπου η δισχιλιόχρονη Παράδοση και η δισχιλιόχρονη Ζωή της κοινότητας-εκκλησίας είναι το δόγμα, είναι η πίστη, είναι η αλήθεια; Μόνον αν είμαστε επιλεκτικοί, δηλαδή αιρετικοί...
Εν κατακλείδι, και επειδή πολλοί από εμάς (κι εγώ, έτσι;) διαβάζουμε ποστάκια πηδώντας πέντε-πέντε τις αράδες: οι Ρώσοι ορθόδοξοι και οι φρικαλέες θέσεις και απάνθρωπες ιδεοληψίες τους δυστυχώς μας υπενθυμίζουν ότι η Ορθοδοξία είναι αυτή που είναι όχι λόγω ελλαδικότητας και εθνικισμού και μιας ιστορικής παρεξηγησούλας. Όσοι θέλουν να πιστεύουν (και θέλουνε πολλοί, είναι στην ανθρώπινη φύση και αυτό) χωρίς να πρέπει να απαρνηθούν τη φύση τους και να γίνουνε σαν τον δυστυχισμένο παπά που ανέφερα στην αρχή, καταντούνε, δυστυχώς (;;), επιλεκτικοί και εκλεκτικιστές (δηλαδή αιρ...): είτε πρόκειται για μινιμαλιστές ορθοδόξους, είτε για αναρχορθοδόξους, είτε για καβαφογενείς ορθοδόξους διανοητές, είτε ακόμα και για τον κραταιό αντισημίτη Γιανναρά και τη νεορθόδοξη στρατιά. Μία, δύο, τρεις, πολλές ορθοδοξίες. Κι ας αφήσουμε στην άκρη και την αρχετυπική πιστή γριούλα, το φαντασιακό 'λείμμα', η οποία αβίαστα θα έκαιγε τους 'ανώμαλους' και τις μοιχαλίδες στην κόλαση αλλά θα άφηνε στη χλόη και την τρυφή του Παραδείσου άλλους κι άλλους.
έχετε απόλυτο δίκιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήσήμερα είναι πλέον φανερό, ότι η ορθοδοξία δεν μπορεί να παρακολουθήσει πια την εξέλιξη της κοινωνίας. τίποτα δεν αναθεωρείται και ο αναχρονισμός καταντά γραφικός. διάφορα δε περιστατικά μεμονωμένα ή όχι, ενδοεκκλησιαστικά ή όχι, ορθόδοξων ''ζηλωτών'' πάσης φύσης, από γραφικά χαρακτηρίζονται για άλλους ενοχλητικά και για άλλους επικίνδυνα!
Αφήνοντας στην άκρη τη χριστιανική κοσμοθεωρία, το πρόβλημα έχει να κάνει με την κοσμική διάσταση της εκκλησίας. Οι λύσεις που έχουν προταθεί από τη Μεταρρύθμιση και εντεύθεν είναι πολλές, οι πιο πετυχημένες δύο. Η ακραία καλβινιστική των Πρεσβυτεριανών (που σε κάποιες πρώιμες εκδοχές τους πάντως υπήρξαν αρκούντως ανελεύθεροι για το εσωτερικό της δικής τους κοινότητας) και η ντεϊστική του Διαφωτισμού (που βέβαια είναι προσωπική στάση που ξεμπερδεύει με τις εκκλησίες εν γένει). Τι λες για εκείνους τους Αναβαπτιστές του Q; :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΆκουσε πλάκα με τα διάφορα εθυμοτυπικά: όταν παντρεύτηκα με ελληνίδα απο ευρωπαία μητέρα γενημένη στο εξωτερικό (η οποία έτυχε να είναι βαφτισμένη ορθόδοξη διότι η γιαγιά είχε βάλει βέτο), δεν είχα προβλημα από αυτής της άποψης. Όταν ζήτησα απο επίσκοπο του εξωτερικού αν είχα δικαίωμα να έχω παράνυμφο προτεστάντησσα, ο άνρθωπος μου ομολόγησε ότι κανένα πρόβλημα δεν έβλεπε αλλά αν ζητούσα επίσημα δεν μπορούσε να μου δώσει άδεια. Αν θες να το κάνεις μου λέει, μην πείς τίποτα και και κάνε πως δεν τρέχει τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι και έκανα. Οπόταν ο Παπάς στην πατρίδα ( την κόρη όχι τη μάνα - Κύπρο δηλαδή), σε κάποια στιγμή εν μέσω μυστηρίου παίρνει χαμπάρι ότι η παράνυμφος είναι ξανθιά. Σταματάει το μυστήριο και την ερωτάει: Απο πού είστε; Catastrophe... Η παράνυμφος δεν ξέρει ελληνικά. Χριστιανή είναι; με ρωτάει. Ναι του λέω. Ορθόδοξος; με ρωτάει παλι. Όχι πάτερ. Δε γίνεται, μου λέει. Πως δεν γίνεται, του λέω, ο επίσκοπος τάδε μου είπε ότι γίνεται. Και ποιός θα βαφτίσει το παιδί; δε γίνεται μου λέει. Δεν έχει πρόβλημα του λέω διότι είναι ήδη νονά του πρώτου τέκνου της γυναίκας μου από τον πρώτο γάμο της γυναίκας μου και το παιδί δεν είναι ορθόδοξο. Το επιχείρημα έπιασε και το μυστήριο συνεχιστήκε. Και έστεψεν ο θεος τον δουλον του θεού....
"τον κραταιό αντισημίτη Γιανναρά και τη νεορθόδοξη στρατιά. "
ΑπάντησηΔιαγραφήμήπως ήθελες να πεις "το νεορθόδοξο Γιανναρά και την κραταιά αντισημιτική στρατιά";
Μπροστά σ' αυτούς τους «αδελφούς» ορθόδοξους, τύφλα να'χει ο Χομεϊνί!
ΑπάντησηΔιαγραφή''ιστορικά ο χριστιανισμός υπήρξε η πιο σπουδαία μήτρα επαναστατικών ιδεολογιών και σωστά ο Νίτσε εντοπίζει την (ασυνεχή) γραμμή που συνδέει το χριστιανισμό, το δημοκρατικό κίνημα και την κομμουνιστική επανάσταση.''
ΑπάντησηΔιαγραφήειδικά για τους Αναβαπτιστές, θα πω ότι είναι να απορεί κανείς για τις σχετικά πρώιμες ανάγκες και ιδεολογίες των χριστιανών στην Κ. Ευρώπη vs την εδώ νεοπουριτανική στάση και θεώρηση πολλών σήμερα. φυσικά και συμφωνώ με τα κομμάτια της ελεύθερης βούλησης, ελεύθερης σεξουαλικότητας και της ανακατανομής. δύσκολη μου φαίνεται η άμεση επικοινωνία με το θεό (τι να του πεις άλλωστε πια) και ο αναβαπτισμός (βλέπετε χουνέρι του φίλου σας, μετά χουφτώματος) :)!
συνεχίζετε και κινήστε στον ορθό δρόμο, πιστέψτε με! ;)
αυτό που δεν ξέρω είναι, αν οι εποχές δεν είναι τόσο μπροστά όσο η χρονολογία μας δείχνει και αν κινδυνεύουμε να βρεθούμε φλερτάροντας τέτοιες κοινωνίες και εμείς, βασανισμένοι και αποκεφαλισμένοι μεταφορικά ή κυριολεκτικά όπως ο Thomas Mintzer!
Πως μπόρει να είναι τωσο μορφωμένοι οι Έλληνες άμα ισχούν οτι κρυολόγημα
ΑπάντησηΔιαγραφήαπο κρύο. Δημοκρατία είναι Εβραήκη σαχλαμάρα, Αριστογείτων ήταν Εβραίος σπιούνος. Νεσελρώδης, Μεταρνήχης, Δισραήλης και Κισιντσέρης, άθειοι Εβραίοι, ήταν οι μεγάλοι αντίπαλοι Ελληνηκής ανεξαρτησίας. Απορρίπτωντας προπατορικό αμάρτιμα γεννοβόλισε τον κουμουνισμό. Aρχωντες Κωνσταντινοπόλεως είναι πόλιτβουρο Ελλήνων. Γκορβατσώφ έχει σημείο αντιχρίστου στο προσκέφαλο αλλα τον κάνατε Aρχων. Aρχων Σαρβάνης έστηλε εργασίες Καθολικών εις Ινδία να εκδικιθή σατανοσέρβους. Αμερική ο μέγα σατανάς, Ισραήλ μάνα και Ελλάς πατέρας του σατανά. Στραβώντας μαρτύρισε οι πορνοδιονυσιακή βρεφοκτωνία έσβησε τον Ελληνισμό, και ο Φαλμαράχης απέδειξε οτι οι σημερινοί Έλληνες είναι ολλοι Aλβανοί απόγονοι Πελασγίων.