Έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι μεταξύ του να πουλάς μούρη και του να σε σέβονται ισχύει σχέση συνεπαγωγής. Δηλαδή: αν πουλάς μούρη, τότε σε σέβονται. Επίσης εικάζω ότι αυτό χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα.
Τα σκεφτόμουν αυτά με αφορμή τον Κραουνάκη μέσα από τα γραπτά του στην ΑΒού και κάποιες συνεντεύξεις του. Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω προσωπικά -- όπως και κανέναν άλλο που αναφέρω σε αυτό το ποστάκι. Η μουσική και τα τραγούδια του δε μου αρέσουν ιδιαιτέρως, μάλιστα προτιμώ τον Χατζιδάκι και τον προκουρεματικό Σαββόπουλο. Ωστόσο, ο Κραουνάκης ως άνθρωπος (δηλαδή μέσα από τα γραπτά και τις συνεντεύξεις) και καλλιτέχνης (δηλαδή μέσα από τα γραπτά και τη μουσική) αναδίδει ανελλιπώς μια πολύ διακριτική ευωδιά καλοσύνης (περίεργη λέξη! άσε που έχω χρόνια να την αποδώσω σε άνθρωπο).
Πέραν της καλοσύνης του Σταμάτη Κραουνάκη, πραγματικής ή πλασματικής, ο άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός, ταλαντούχος και ώριμος συνθέτης. Γιατι λοιπόν πότε-πότε πιάνω μερικούς να τον σνομπάρουν, να τον παραγνωρίζουν ή και να τον χλευάζουν; Δεν μπορεί να φταίει κάποιος από τους προφανείς στόχους της νεοελληνικής κακοήθειας και μικροπρέπειας, αλλιώς θα τύχαινε παρόμοιας μεταχείρισης και ο Χατζιδάκις. Δεν μπορεί να εξηγείται το σνομπάρισμα του Κραουνάκη με βάση το ότι αποφεύγει τη μεγάλη φόρμα, την αγάπη του προς το παστίς, τη μελωδική απλότητά (;) του και τις αβασάνιστες (;;) αρμονίες του, γιατί και σ' αυτή την περίπτωση θα σνομπαριζόταν και ο Σαββόπουλος αλλά και -- τώρα που το σκέφτομαι -- ο Χατζιδάκις.
Καταλήγω στο ότι ο Κραουνάκης πάσχει από το εξής: δεν είναι βαρύγδουπος και πομπώδης, δε μεγαλαυχεί, δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο πολύ στα σοβαρά, δεν πουλάει όραμα, ουσία, καλλιτεχνοσύνη και σπουδαιότητα δώθε-κείθε. Παραμένει γήινος κι ανθρώπινος, και ως μουσικός και ως άνθρωπος. Επίσης, χαμογελάει και γελάει. Αυτο το τελευταίο το έχει καταγράψει και η κάμερα.
Ε, είναι να τον παίρνει κανείς στα σοβαρά;
Συμφωνώ μέχρι κεραίας. Η αφ' υψηλού αντιμετώπιση καλλιτεχνών σαν τον Κραουνάκη (όπως εξάλλου και το αντίθετό της, η αναγωγή σε, σώνει και καλά, υψηλή τέχνη της δουλειάς ορισμένων λαϊκών δημιουργών) απεικονίζει πολύ καλά ένα δυσάρεστο χαρακτηριστικό των νεοελλήνων, την έλλειψη εκτίμησης για το μεράκι και την απλή, εν τοις πράγμασι, μαστοριά.
ΑπάντησηΔιαγραφήOh thank you - κάπως έτσι σκεφτόμουν όταν διάβασα κι εγώ το πρόσφατο άρθρο του.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι μεταξύ του να πουλάς μούρη και του να σε σέβονται ισχύει σχέση συνεπαγωγής. Δηλαδή: αν πουλάς μούρη, τότε σε σέβονται».
ΑπάντησηΔιαγραφήRespect για την παρατήρηση, για το ποστ και εν γένει, μολονότι δεν πουλάς ποτέ μουρή :)
Ετσι είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφή..και ισχύει σε όλους τους χώρους..
(δυστυχώς ανήκουμε σε έναν ανασφαλή λαό, αλλά επιμένουμε να ζούμε εδώ)
ΣΩΣΤΟΣ :-)
Ωραία τα λες, όπως πάντα. Από παλιά μου φαινόταν (όχι ότι έχει σημασία) ότι ο Κραουνάκης είναι μεγάλος μελωδός. Νομίζω επίσης ότι το δείγμα του πληθυσμού στο οποίο αναφέρεσαι, είναι εξαιρετικά επιλεγμένο. Οι περισσότεροι εξακολουθούν να τον εκτιμούν εμπράκτως: Καταθέτοντας και τον οβολό τους... Τη σέβομαι αυτήν την εκτίμηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θεωρούσε εαυτόν μεγάλο μελωδό, τότε θα ήταν δυσθεώρητος, πολλώ μάλλον δε ούτε που θα το σκεφτόταν να γράφει για την AV, me thinks.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην τελευταία φορά που τον είδα στους Χρυσούς Σκούφους, να ποζάρει στο red carpet αγκαλιά με το τεκνό, μου έφερε αναγούλα. Την ίδια αναγούλα που μου έφεραν και οι νεανίζοντες ωριμούτσικοι με το τζην και άνευ γραβάτας με τις ανορεξικές ξανθές, για να εξηγουμαστε.
Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με το κείμενο αλλά συμφωνώ και με τον Κουκουζέλη. Ποιοι ακριβώς τον σνομπάρουν και τον χλευάζουν; Αν είναι οι "σοβαροί", πολλοί από αυτούς σνομπάρουν/-ανε και τον Χατζιδάκι -*και* για τον προφανή λόγο που μοιράζεται με τον Κρ. (πρόσφατα διάβαζα ένα κατάπτυστο εργοβιογραφικό και καλά κείμενο του Λεωτσάκου, νομίζω, ελπίζω να μην κάνω λάθος και μένει το όνομα, που επιχειρούσε γελοίες συνδέσεις ζωής και "προσωπικού δράματος" με την αδυναμία και την αναβλητικότητα σε ό,τι αφορά τις μεγάλες φόρμες). Το ευρύτερο κοινό νομίζω κάθε άλλο παρά τον περιφρονεί (κι αν κάποιοι χλευάζουν το εκκεντρικό του στυλ, δεν έχει να τον κυνηγάει ο αυριανισμός που κυνήγησε άλλους λιγότερο ίσως "προκλητικούς"). (Επίσης τα περί αρμονιών και μελωδικών γραμμών είναι, νομίζω, μεγάλη συζήτηση) Ο Κραουνάκης όντως, παρά τις ζηλευτές του και ιδιαίτερες μουσικές, με την άρνηση του να γίνει δάσκαλος και σοφός (ίσως από επίγνωση ότι δεν θα του ταίριαζε), δεν εντάχθηκε στη χορεία των επιφανών της νεοελληνικής μας κουλτούρας, του Μίκη, του Νταλάρα, του Παπαδημητρίου, της Σόνιας Θεοδωρίδου και του Πασχάλη Τερζή. Και ίσως καλύτερα. Πιο μεγάλο πρόβλημα είναι ίσως αυτοί που πορευόμενοι ανάλογη πορεία δεν έχουν καν αυτή την απήχηση στην οποία αναφέρεται κι ο kukuzelis. Ελπίζω να μην παρεξήγησα πολύ τις προθέσεις του κειμένου, απλά δεν μου ήταν σαφές ποιοι "σνομπάρουν κ.λπ.". Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ δίκαιες τις κρίσεις του ποστ για τον δημιουργό καθαυτόν (ωχ, ξαναλογιοτατίζω τελευταίως).
ΑπάντησηΔιαγραφήNoμίζω πως ο Κραουνάκης με τη στάση του επιτίθεται στον καθωσπρεπισμό της εγχώριας κοινωνίας του θεάματος. Απρόβλεπτος κι επομένως επικίνδυνος για το "σκηνικό" τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν όντως υπάρχει ο όρος intellectual, τότε ο Κραουνάκης είναι intellectual και όχι ψευδο- ή wannabe-intellectual.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά είναι δύσκολο (για μένα τουλάχιστον) να κατανοήσω την απλότητα του κόσμου όπως τον τραγουδά ο Σταμάτης. Αυτό βγαίνει έντονα στα τραγούδια του, γι' αυτό και τον λατρεύω (καιρό έχω να πω αυτή τη λέξη)
"δεν είναι βαρύγδουπος και πομπώδης, δε μεγαλαυχεί, δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο πολύ στα σοβαρά, δεν πουλάει όραμα, ουσία, καλλιτεχνοσύνη και σπουδαιότητα δώθε-κείθε. Παραμένει γήινος κι ανθρώπινος, και ως μουσικός και ως άνθρωπος"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν όλα αυτά είναι πράγματι ο Κραουνάκης (για τον Σταμάτη μιλάμε, σωστά;), τότε σκίζω το διαβατήριό μου και μένω για πάντα Ελλάδα, την πραγματική χώρα του φωτός και του πολιτισμού, τη χώρα των γήινων και των ανθρώπινων παχύδερμων...