Χαίρε, ω Χαίρε, Ανδρέα Εμπειρίκο

Ήθελα εδώ και πολλές μέρες να ανεβάσω τρία ποιήματα του Εμπειρίκου από το πρώτο σιντί που τα διαβάζει ο ίδιος. Τελικά απόψε στρώθηκα και το έκανα.

Την ώρα που ανέβαιναν τα ποιήματα, είδα αυτό. Κοιτούσα τα πρόσωπα. Σκέφτηκα ότι ζω στον κόσμο μου, ξανακοίταξα αυτά τα πρόσωπα που έχουμε παραμερίσει από τις σκέψεις, τις εκτιμήσεις μας, τους σχεδιασμούς μας, ακόμα και από τα επαναστατικά μας όνειρα, στα οποία πρωταγωνιστούν εράσμια κορίτσια, παναγίτσες με κουκούλα, κάτι παλληκάρια με μπουφάν και φωνές βροντερές· σκέφτηκα ότι αυτός που μου έβρισε τον Εμπειρίκο ίσως είχε μια βάση: και ποιος τους γαμεί τους ποιητές, στο κάτω κάτω. Όταν υπάρχει αυτή η εικόνα από τη συνάντηση (καλώς ή κακώς) απελπισμένων αγροτών και απελπισμένων ανθρώπων χωρίς πτυχία κι εκλεπτυσμένα γούστα μουσικά.

Άκουσα λίγο από το φάρμακό μου. Άκουσα τον Σκάρο (που τον ξαναβρήκα στο γιουτιούμπ). Άκουσα τα τρία ποιήματα. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι τη δική μου γνώμη και τις δικές μου κουβέντες κανείς δεν τις γαμεί και ότι εν πάση περιπτώσει ο Εμπειρίκος τα λέει εκθετικώς καθαρότερα, λαμπρότερα, δυνατότερα.

Σιωπώ λοιπόν και σας δίνω τρία πολιτικά ποιήματά του:
Εις την οδόν των Φιλελλήνων
Αι λέξεις
Ο δρόμος


Και αυτό (από το άλλο σιντί, της Οκτάνας) για δωράκι.