Αριστερή Κυβέρνηση

Παρακολουθώ τι γίνεται στη μεσεκλογική περίοδο απ' έξω από τη χώρα.

Το θέαμα εντός Ελλάδος είναι τραγελαφικό και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κωμικό, εάν δεν ήτανε τόσο βάρβαρη κι οικτρή η κατάσταση στην οποία τα ΜΜΕ θέλουν να κρατήσουν τον ελληνικό λαό, ώστε να συνεχίσουν τον ρόλο τους ως παράγοντες κι αυθεντίες. Τα μέσα ενημέρωσης λοιπόν χτυπούν από παντού και με σφοδρότητα το δεύτερο κόμμα, καταλογίζοντάς του όσα θα έπρεπε να καταλογίζονται (τώρα, όχι μόνον παλιότερα) είτε στο πρώτο κόμμα (ασυνέπεια, ανίερες συμμαχίες, υποκρισία, κούφια ρητορεία, ψεύδη, υστεροβουλία...) είτε στο ΠΑΣΟΚ (αλαζονεία, επιπολαιότητα, ασυνάρτητες θέσεις, παχειά ρητορεία, πλήρη απώλεια επαφής με τον πλανήτη Γη).

Ταυτόχρονα η εικόνα εκτός Ελλάδος είναι συναρπαστική: το αδιαπραγμάτευτο Μνημόνιο, ο σκληρός αλλά αναγκαίος μονόδρομος, η αναπόδραστη πειθαρχία, το δόγμα ότι ανάπτυξη θα επέλθει μέσα από τη φτωχοποίηση, την εξαθλίωση και τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού -- όλα αυτά αμφισβητούνται, ελέγχονται και εντέλει αναιρούνται. Μόνο και μόνο γιατί βούλιαξαν τα δύο μιαρά κομματικά πολυκαταστήματα (αν και το πρώτο πασχίζει να διατηρήσει τη βιτρίνα πολυκαταστήματος προσκαλώντας σε σύμπραξη πάγκους, παράγκες και πανέρια), τα εν Ελλάδι παραρτήματα του αγριοκαπιταλιστικού και νεοφιλελεύθερου franchise. Μόνο και μόνο γιατί το πρόβλημα της Ελλάδας, όποια και αν ήταν η οικονομική αφορμή του, εξαρχής υπήρξε πολιτικό και πολιτικής φύσεως. Ούτε λεφτόδεντρα που μαράθηκαν, ούτε "έκοψε το βερεσέ ο μπακάλης", ούτε ο μπαρμπα-Τέτοιος από τα Γρεβενά, ούτε τεμπελιά και διαφθορά, ούτε αχανής δημόσιος τομέας, ούτε "μαζί τα φάγαμε", ούτε όλοι αυτοί οι δογματικοί πομφόλυγες νεοφιλελεύθερων ρητόρων και  κάποιων ησσόνων στοχαστών, πομφόλυγες που σκάζουν ένας ένας αφήνοντας λεκέδες μικροσκοπικούς ως μόνη ανάμνηση των ορθολογιζόντων ιριδισμών τους. Μόνο και μόνο επειδή το μόνο κόμμα που σοβαρά αντιστάθηκε στην απόλυτη και αδήριτη ανάγκη να ζευτούμε κάτω από δύο Μνημόνια τριπλασίασε την εκλογική επιρροή του.

Καταπώς φαίνεται, παρά τη συστηματική επίθεση εναντίον του -- ή χάρη σε αυτήν -- και παρά τα συκοφαντικά, υβριστικά, νοσηρώς ευφάνταστα, ψυχροπολεμικά και ακροβατικώς καζουιστικά ευρήματα των ΜΜΕ -- ή και χάρη σε αυτά -- ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύεται. Ακόμα και αν καταφέρουν τα Ηνωμένα Αποστάσια του κυρίου Σαμαρά να σχηματίσουν κυβέρνηση, θα βρουν πραγματική αντιπολίτευση απέναντί τους. Όσο για το ενδεχόμενο αριστερής κυβέρνησης, νομίζω ότι θα έχουμε να κάνουμε με ιστορικό γεγονός που ίσως και να αλλάξει την Ευρώπη (όπως ισχυρίστηκε πρόσφατα ο υπερφίαλος ξερόλας, αλλά με αναλαμπές, Ζίζεκ).

Νεώτερες αθηναϊκές ιστορίες (σύντομες)

"Να πας στη χώρα σου"

Την πρώτη φορά που άκουσα το "να πας στη χώρα σου" ήμουν έξω από ένα στρατόπεδο στην Αγγλία. Μου το είπε ένας μεθυσμένος στρατιώτης που μας ακολουθούσε μέσα στο σκοτάδι: στην Αγγλία ο δημόσιος φωτισμός είναι περίπου σοσιαλιστική σπατάλη και, εσχάτως, ενεργειακή αμαρτία. Για καλή μας τύχη, έστριψε στην πύλη και μπήκε στο στρατόπεδο. Συνόδευα τρείς συμπατριώτισσές μου, εκ των οποίων οι δύο ήταν κοριτσάκια που μόλις είχανε φτάσει από τον μακρινό νότο της πατρίδας μου -- ούτε πώς χρησιμοποιούνται οι πιστωτικές κάρτες δεν ήξεραν. Υπενθυμίζω ότι τότε οι τράπεζες έδιναν πιστωτικές κάρτες σε όλους: έπρεπε να ξοδεύουμε και να αγοράζουμε και να δανειζόμαστε τότε, δεν το είχαν τότε για κακό. Άλλες εποχές.

Τη δεύτερη φορά το άκουσα πέντε χρόνια μετά, στο μαγικό νησί που, όπως αραιά και πού μου υπενθυμίζουν, με φιλοξενεί. Βεβαίως, δεν είμαι βέβαιος ότι κατανοώ τι σημαίνει φιλοξενία μετά φόρου (και καταβολής κοινωνικών ασφαλίσεων). Πάντως μου το είπαν ότι, αν δε μου αρέσει εδώ, μπορώ κάλλιστα να γυρίσω στη χώρα μου. Βεβαίως τότε δεν ήμουν ετοιμόλογος. Ούτε τώρα είμαι όσο θα έπρεπε. Θα μπορούσα να είχα πει σε αυτόν που με προέτρεπε να γυρίσω στη χώρα μου ότι, αν εγκαταλείψω εγώ και οι αλλοδαποί ομότεχνοί μου τη χώρα του, η χώρα του θα βρεθεί σε αμήχανη θέση.

Την τρίτη φορά το άκουσα στην οδό Βουλής, μεταξύ του Ίκαρου και του Άριστου (το οποίο έχει ψευτίσει τόσο την τυρόπιτά του, ώστε κάνει του Μαμ να φαντάζει αμβροσία). Ανάμεσα στον Ίκαρο και στο Άριστον ήταν καθισμένος ένας μάλλον νοτιοασιάτης καλοντυμένος, σε ηλικία φοιτητή, που έτεινε κάπως διστακτικά το χέρι, ίσως σε πρόβα επαιτείας. Μπροστά μου πήγαινε ένας κύριος που φορούσε ένα κίτρινο πόλο. Μύριζε όπως μύριζαν οι δημόσιες συγκοινωνίες όταν ήμουν παιδί: απλυσιά ημερών που έχει ποτίσει καλά και το ίδιο ρούχο που φοριέται ξανά και ξανά -- το κίτρινο πόλο στην περίπτωσή μας. Είχε το προκοίλι όχι του πότη και γλεντζέ αλλά του μια ζωή κακοταϊσμένου. Ήταν κοντός και λιπαρός. Γύρισε στον νεαρό που καθόταν μεταξύ Ίκαρου και Άριστου και του είπε: "να πας στη χώρα σου".

Τον ακολούθησα μέχρι την Κολοκοτρώνη, στρίψαμε κι οι δυο δεξιά. Πήγαινα σε ένα από τα αγαπημένα μου μπαρ, το 42, κι ας έχω καθήσει εκεί μία και μοναδκή φορά στη ζωή μου. Μετά σκέφτηκα ότι είναι νωρίς για αλκοόλ και έκανα μεταβολή για το

Μπαρτέσσερα

όπου κάποτε με πότισαν μπόμπες και κατόπιν ξέρναγα για ώρες, προς μεγάλη θυμηδία του αγαπητού ζεύγους Γ+Γ, οι οποίοι προσπαθούσανε να με νταντέψουν χωρίς όμως να με πατρονάρουν (κι εγώ ξέρναγα συστηματικώς). Κάθησα και παρήγγειλα καφέ.

Το φως ήταν αυτό το φως που όσοι δεν έχετε ζήσει μακριά από την Αθήνα δεν το εκτιμάτε. Το έπινα με περισσότερη όρεξη από τον φρέντο -- άλλωστε εγώ τζιν ήθελα αλλά έκανα κράτει. Άκουγα συζητήσεις, αποσπάσματα συζητήσεων, γύρω μου: ότι οι δώδεκα πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος βρίσκονται και μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο, κάτι που εξηγεί γιατί η αστρολογία βγαίνει· ότι η Χ είναι εμπαθής και κακόβουλη και μας τα έχει κάνει μπαλόνια, τουλάχιστον έτσι ισχυριζόταν ένας άντρας που δεν άφηνε τη γυναίκα που συνόδευε να μιλησει καθόλου και θα ήθελα να του πω ότι αν δε θέλει να ακούει τη γυναίκα που συνοδεύει (κι ας είναι απλή συνάδερφος και όχι ραντεβουδέ κατάσταση), καλύτερα να βγει με μια γυναίκα που θα θέλει να ακούει να του μιλάει, παρά να της μιλάει εκείνος -- κι όχι μόνο για λόγους πρακτικούς. Τα περιστέρια έκαναν αυτό που κάνουν τα περιστέρια: το αρπακτικό, αλλά με χάρη και μπαμπεσιά (έχετε δει πώς τσιμπάνε το τρίμμα τη σφολιάτα;). Απέναντί μου ένας τύπος έπινε καφέ χωρίς να έχει ανάγκη να αναπαύσει το βλέμμα του σε κάποια οθόνη, περίμενε όμως. Τελικά χτύπησε το τηλέφωνο, απάντησε, πλήρωσε, έφυγε. Το φως ήταν ανυπόφορο, μαυλιστικό, και, το κυριότερο, σιγά σιγά χανόταν. Πλήρωσα και βγήκα έξω. Ξεκίνησα να περπατώ ώσπου έφτασα σε ένα μαγαζί με

Συστήματα παρακολούθησης

στου οποίου τη βιτρίνα κάθε είδος προς πώληση είχε επεξηγηματικό καρτελάκι. Έτσι κατάλαβα πώς γυρίζονται όλες αυτές οι λεγόμενες ερασιτεχνικές πορνοταινιούλες: κάμερα σε αρκουδάκι (για να παρακολουθείτε την νταντά που προσέχει το παιδί σας), κάμερα ματάκι πόρτας, κτλ. Συσκευές για ωτακουστές. Συναγερμοί. Με τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι, έστριψα δεξιά και περιπλανήθηκα στα στενά. Περπάτησα ώρες και τράβηξα πολλές φωτογραφίες. Οι περισσότερες, βεβαίως, αδιάφορες. Επειδή δεν μπορώ να τραβάω αγνώστους. Παρά μόνο με τρελό ζουμ. Φωτογραφίες όμως που δεν τις βαραίνει η ανθρώπινη παρουσία και η ανθρώπινη μορφή τι είναι; Καρποστάλ για κουλτουριάρηδες. Συνέχισα ωστόσο να περπατάω, το φως συνεχισε να σβήνει αργά. Εκεί στο πάρκο μεταξύ Ευαγγελισμού, Χίλτον και Σαρόγλειου (τι αστείο κτίριο), κουράστηκα και αποφάσισα να πάρω

Ταξί
 
για να πάω σπίτι. Ο συμπαθής οδηγός με ρώτησε τι ψήφισα. Του απάντησα, γνωρίζοντας ότι μαλλον δε θα του γίνω συμπαθής. Δεν απάντησε. Τσούλησε το τογιότα του με νεκρά καμμιά εικοσαριά μέτρα και μετά μου λέει: "Εγώ, φίλε μου, προβλέπω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει αυτοδύναμος". Ενστικτωδώς γύρισα το κεφάλι δεξιά και είδα το σπίτι του Μητσοτάκη. Κάτι πρέπει να απάντησα. Συνεχίζει: "Εκείνη τη βραδιά, που θα γίνει αυτό, θα με θυμηθείς και θα πεις: εμένα μου το είπε ένας ταξιτζής". Μετα μου είπε ότι αυτός ψήφισε ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά ότι στις 17 θα το ρίξει ΣΥΡΙΖΑ, ότι το ΚΚΕ μάς πρόδωσε, ότι στους δέκα που ρωτάει οι τέσσερις ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. "Είδες λοιπόν;" Ήθελα να του εξηγήσω ότι η Νέα Σμύρνη, όπου έκανε τη δειγματοληψία του, δεν είναι αντιπροσωπευτική της επικράτειας. Ήθελα να του πω και άλλα. Όμως έπαθα αυτό που παθαίνω όταν πρέπει να συζητήσω πραγματικά θέματα με πραγματικούς ανθρώπους: προτίμησα να ακούσω. Άλλωστε, στη δουλειά μου έχω την ευκαιρία να ακούω τον εαυτό μου όσο θέλω, και περισσότερο.

*

Βγαίνοντας από το σπίτι της μάνας μου συνειδητοποίησα ότι ήμουνα βαριά ντυμένος. Αν πήγαινα σπίτι μου με τα πόδια θα έφτανα κάθιδρος, άρα και μίζερος και τσαντισμένος. Άδειοι οι δρόμοι. Στέκομαι στο σταυροδρόμι και γυρίζω απότομα πίσω: δύο τετράγωνα μακριά ένα


Ταξί.

Σηκώνω το χέρι, παραμερίζω, ανάβει αλάρμ. Πλησιάζει, σταματάει, μπαίνω μέσα, ξεκινάει. Και ο ταξιτζής με χαιρετάει

"Γεια σου, [Σραόσα]".

Αναγνωρίζω σχεδόν αμέσως το γέλιο. Ο συμμαθητής μου ο Ταρίφας. Με ρωτάει πού πάω, του λέω. Ανταλλάσσουμε νέα της τελευταίας οκταετίας. Με ρωτάει τι θα ψηφίσω. Του λέω. Ο Ταρίφας είναι του χώρου, δεν ψηφίζει. Όμως αυτή τη φορά θα ψηφίσει και θα το ρίξει ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μιλάμε μετά για δακρυγόνα. Το '91 είχαμε κατεβεί μαζί από την κατάληψη του Λυκείου στην πορεία και στην Πατησίων φάγαμε μπόλικα δακρυγόνα, αλλά "καραμέλες ήταν εκείνα σε σύγκριση με αυτά τα ισραηλινά". Μου λέει για τον γείτονα των νηπιακών μου χρόνων που ξαναβρήκα ως κνίτη στο Λύκειο και μετά ξανάχασα: γράφει στο Πριν. Ανταλλάσσουμε αριθμούς τηλεφώνου αυτή τη φορά. Μετά μιλάμε για αμάξια, φανατικοί με τα τογιότα και οι δύο.

Μιλάμε μετά για το σχολείο. Για μια φιλόλογο στην Α' Λυκείου που τον είχε αφήσει (μια απαίσια ήταν): αυτός της είχε μπει στα ίσια γιατί εκείνη δεν ήθελε να διδάξει την άθεη ιστορία του άθεου Σταυριανού, ο Ταρίφας διαμαρτυρήθηκε και κόπηκε στο μάθημα. Εγώ τότε το έπαιζα μικρός επιστήμων και της έμπαινα διπλωματικώς και με πείσμα: έκανα μεγάλη έρευνα στο σχολείο για τις αξίες και τον τρόπο ζωής των εφήβων (ξέρετε, με ερωτήσεις για σεξ, μπάφους, θεούς, κόμματα, μουσική και άλλα μπανάλ ταμπουδάκια της εποχής), εκείνη εξαγριώθηκε και με κάλεσε με τον κηδεμόνα μου στο γραφείο του Λύκου, όπου την ρεζίλεψα παριστάνοντας τον εκκολαπτόμενο. Όμως ξαφνικά, εκεί κολλημένος στο φανάρι, συνειδητοποίησα το προφανές: ο Ταρίφας, που τότε δεν ήταν ακόμα ταρίφας, που είχε και δίκιο και το θάρρος της γνώμης του, αλλά δεν τον κάλυπτε το βερνίκι του καλού μαθητή, πλήρωσε την άποψή του. Εγώ όχι.

Όταν ξανακατέβω θα τον πάρω κανα τηλέφωνο να πάμε για καμμιά μπύρα.

In the year 2012

Συνήθως δε γράφω για αυτά.

1.
Μια οικογένεια: μια γυναίκα, ένας άντρας, δύο παιδιά, η πεθερά.

Η γυναίκα, υπάλληλος φαρμακείου, απολύθηκε όταν έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί. Ναι, γινόταν και προ Μνημονίου, απλώς το Μνημόνιο έκανε νόμιμα αυτά που γίνονταν ούτως ή άλλως (έτσι δεν είπε στη Βουλή η κυρία Κατσέλη;). Δεν έβρισκε μετά δουλειά γιατί της έλεγαν ότι έχει σκοπό να γεννοβολήσει. Τώρα που το δεύτερο είναι πια 5 χρονών, βρήκε επιτέλους: παρτ-τάιμ, ξανά σε φαρμακείο.

Ο άντρας δούλευε δυο δουλειές, τεχνίτης άξιος. Έχει μείνει με μία. Δεν τον φωνάζουν κάθε μέρα στο μαγαζί, κι αυτός της ευέλικτης απασχόλησης.

Η πεθερά έχει κάποια σύνταξη χηρείας, ας πούμε κουλουρά. Πακτωλός, υποθέτω.

Δυστυχώς η περιοχή που ζούνε δεν έχει βαμβάκια ή ορυχεία να πάνε να δουλέψουν τα παιδιά. Μαθαίνω όμως ότι στην Πορτογαλία (όπου εφαρμόστηκαν τα μέτρα εξυγίανσης και λιτότητας), η παιδική εργασία αναγεννάται.

Η γυναίκα έλεγε ότι ο φαρμακοποιός, το αφεντικό της, δίνει πλέον δωρεάν φάρμακα σε γέροντες που έχουν ανάγκη, ενέσεις τούς κάνει η ίδια κατ' οίκον, κι αυτές δωρεάν. Μας μίλησε για εικόνες φρικτής ένδειας και εξαθλίωσης που βλέπει καθημερινά, για εγκαταλελειμμένους ανθρώπους που σβήνουν με 200 ευρώ το μήνα. "Ευτυχώς δουλεύουμε και οι δύο πια", λέει. "Κι έτσι μας περισσεύουν λεφτά: όταν με φωνάζει κανα γεροντάκι να χτυπήσω ενέσεις ή να του πάω τα φάρμακά του, παίρνω μαζί και κανα μπολ φακές ή σούπα ή γάλα που τάχα περισσεύει κι είναι κρίμα να λήξει ή τίποτε από τη λαϊκή."

2.
Είναι φοροτεχνικός, φίλη της Ζ. Λέει χτες ότι όσο χαμηλό και να είναι το εισόδημά σου, δε γίνεται να πληρώσεις κάτω από 1500 ευρώ εφορία. Τη ρωτάω πώς γίνεται, αφού υπάρχει ακόμα κάποιο αφορολόγητο όριο. Γελάει. Μετά μου λέει για συνταξιούχο ναυτικό που θα του έρθει να πληρώσει φόρος 6500 ευρώ. Προσπαθεί με νόμιμα τεχνάσματα (αυτό, μου έλεγαν οι Γερμανοί συνάδερφοι, είναι από τα εθνικά τους σπορ στην Bundersrepublik) να τον ρίξει τον φόρο στα 4000.

3.
"Λείπεις καιρό. Τα σώσματα και όσα έπεφταν στην άσφαλτο μετά τη λαϊκή πάνε και τα μαζεύουν πια κανονικοί άνθρωποι. Δε μιλάμε για όσα ξεπουλιούνται το μεσημέρι για να σηκώσουν τους πάγκους και να φύγουν. Μιλάμε για όσα πέφτουν στην άσφαλτο, στα ρείθρα."

Ο Απρίλης ήταν διαυγής. Έλεγε τις λέξεις "άσφαλτο" και "ρείθρα" κάπως αλλόκοτα. Στο ξενοδοχείο κατάλαβα γιατί αυτή η αλλόκοτη εκφορά μου θύμισε τη σχωρεμένη τη γιαγιά μου, σκληρότερη από τις κοτρώνες και τις κροκάλες της Γορτυνίας που τη γέννησαν: εν έτει 1995, όταν ο σύζυγός της της έλεγε (για πλάκα) το κατοχικό "καλέ κυρία, πεινάω", εκείνη έκλαιγε με λυγμούς αμέσως. Κάθε φορά. Οι λέξεις "άσφαλτο" και "ρείθρα" είχαν κάτι από αυτό το "καλέ κυρία, πεινάω" στον επιτονισμό τους, έτσι όπως μου τις μετέφερε, τουλάχιστον.

Αρνούμαι, ως εκ τούτου, να ασχοληθώ με Τζήμερους κττ.

Εναντίον της αγάπης

 
Esquisse ampelophilosophique. Για τον Νίκο Δασκαλόπουλο (10.VI.2017)

Στους κύκλους των ευαίσθητων ανθρώπων είθισται να μιλάς για αγάπη, σχεδόν επιβάλλεται: σε κάνει να φαντάζεις βαθύς και ψαγμένος, άνθρωπος που ξέρει να δίνει και να δίνεται. Άλλωστε, όταν επικαλείσαι την αγάπη δημιουργείς την εντύπωση ότι διαθέτεις υψηλή "συναισθηματική νοημοσύνη" ενώ η επίκληση της αγάπης προσδίδει αύρα μιας ελαφράς πνευματικότητας σε όσα λες, σε όσα κάνεις και -- κυρίως -- σε όσα αισθάνεσαι και σε όσα ονειρευεσαι. Αυτοί μάλιστα που πέρασαν από τα αρχονταρίκια των (νε)ορθοδόξων χρησιμοποιούν την αγάπη ως μείζονα αναλυτική κατηγορία: η αγάπη νοηματοδοτεί, ζωοποιεί, σώζει. Είναι το μαγικό για όσους δεν πιστεύουνε σε μαγικά, είναι, λέει, η χάρη που μετουσιώνει το νερό για νίψιμο σε κρασί πρώτης ποιότητος, αν θυμάστε το θαύμα της Κανά. Άλλοι επιλέγουν να αναγάγουν την αγάπη στο Μεγάλο Ιδανικό της ζωής, άρα σε κάτι άπιαστο και ενδεχομένως ανύπαρκτο. Υπάρχουν βεβαίως κι εκείνοι που χρησιμοποιούν την επίκληση της αγάπης ως συναισθηματικό εκβιασμό, συνήθως γονείς και εραστές, όμως κι αυτό ανθρώπινο είναι και ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον κτλ.

Ας κοιτάξουμε όμως και αλλιώς το θέμα. Λίγο πιο ψύχραιμα. Η αγάπη είναι συνήθως μια θεωρία, ένα ερμηνευτικό μοντέλο, ένας τρόπος να εξηγήσουμε έναν ισχυρό σύνδεσμο με έναν άλλο άνθρωπο. Υπάρχουνε βεβαίως κι άλλες θεωρίες, υπάρχουν κι άλλα ερμηνευτικά μοντέλα: συναντίληψη, συμπάθεια, συνεννόηση, σύμπνοια, εκτίμηση, φιλία, πόθος, ταίριασμα, έρωτας, συντροφικότητα, στοργή, αφοσίωση... Εδώ κιόλας προκύπτει μια πλάνη: ότι τάχα τα παραπάνω αποτελούν ασθενείς εκδοχές της αγάπης. Επιπλέον, τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα και επειδή ο συνδυασμός δύο και τριών από τα παραπάνω μπορεί να μοιάζει με αγάπη.

Η αγάπη είναι η ερμηνεία που (στον δικό μας τουλάχιστον πολιτισμό) προτιμούμε να δίνουμε σε ό,τι έντονο και δυνατό και αληθινό μεταξύ δυο ανθρώπων. Φταίει και ο Απόστολος Παύλος: αυτό που υμνεί είναι τόσο σαρωτικό και απόλυτο και καθόλου μα καθόλου λυρικό ή τρυφερό, παρά εκτυφλωτικό και πανίσχυρο. Όμως, το ότι ζούμε τόσο δήθεν και τόση απάτη γύρω μας δε συνεπάγεται πως ό,τι έντονο και δυνατό και αληθινό αισθανόμαστε είναι αγάπη. Η αγάπη είναι η τελευταία ερμηνεία στην οποία πρέπει να καταφεύγουμε, όταν όλες οι άλλες (και οι συνδυασμοί τους) αποτυγχάνουν να εξηγήσουν τον χαλασμό ή τη βαθειά γαλήνη εντός. Η αγάπη είναι η τελευταία ερμηνεία, όταν όλες οι υπόλοιπες αποδειχτούν ανεπαρκείς, ποτέ η πρώτη.

Μέχρι τότε πρέπει να δουλεύουμε το ξυράφι του Όκκαμ και στον τομέα του τι νιώθουμε: να μην υποθέτουμε το πιο πολύπλοκο (την αγάπη) όταν όσα αισθανόμαστε ερμηνεύονται και με άλλους τρόπους. Αλλιώς τελικά ακκιζόμαστε και κολακεύουμε τους ωραίους εαυτούς μας, καθώς εξιδανικεύουμε και καμαρώνουμε ναρκισσιστικά την ωραία και μεγάλη θεωρία μας. Κι όταν αυτό που έχουμε με τον άλλο (το παιδί, τον γονιό, τον φίλο, τον εραστή, τον σύντροφο κοκ) λαβωθεί, ξεθυμάνει ή εκπέσει, τότε φαίνεται η πλάνη μας και τότε η ζημιά είναι σοβαρότερη από μια απλή διάψευση: αφού αυτό που ονομάσαμε αγάπη έσβησε, άρα αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει, λέμε.

Είναι βαρειά κουβέντα το "σ' αγαπώ". Όχι γιατί είναι ανέφικτη η αγάπη (απλώς είναι δύσκολη και σπάνια, σαν κάτι δέντρα που θέλουν διαρκή φροντίδα). Κι αν πρέπει να πω κάτι, θα πω κάτι αντίστοιχο με αυτό που ένας φίλος ποιητής λέει για τον έρωτα: "μας αποκαλύφθηκε ότι ο ερωτας δεν είναι αυτό που νοιώθει κανείς, αλλά αυτό που κάνει". Αντίστοιχα, αγάπη δεν είναι αυτό που νιώθει κανείς αλλά αυτό που (τον) ζει. Κι αν έχουμε ανάγκη να λέμε "σ' αγαπώ" στα σοβαρά είναι είτε γιατί δεν μπορούμε αλλιώς, είτε γιατί έχουμε επίγνωση της βεβαιότητας του θανάτου (αφού ο χρόνος βεβαιώνει ή αναιρεί).

Σταματάω εδώ γιατί μίλησα πολύ για αγάπη.

Η φωτογραφία 'Bathroom' είναι του Tim MacPherson.

Ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Δεν έχει σημασία τι κυβέρνηση θα προκύψει από τις εκλογές και πόσο θα διαρκέσει. Όχι ακόμα. Όχι απόψε. Απόψε είναι σαν αυτές τις λαμπρές νύχτες έρωτα, που τελειώνουν λίγο πριν χαράξει, τις νύχτες που βεβαίως σου περνάει για μια στιγμή κάποια σκέψη τι θα γίνει την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα, τον επόμενο -- ίσως -- χρόνο, εκείνες τις νύχτες που ακόμα δεν ξέρεις τίποτα κι είσαι βαθιά μεθυσμένος και γλυκά μαγεμένος, που αισθάνεσαι άνθρωπος και χορτάτος και σε όλα θες να γελάσεις και η ψυχή σου έχει ανοίξει κι έχει καταπιεί ολόκληρη την πόλη, ενώ ένα ζευγάρι μάτια λάμπει στο σκοτάδι, χωρίς να είναι ακριβώς γατίσια. Αλλά δε σε νοιάζει τελικά τι θα γίνει, αυτό που μόλις έζησες σε καθορίζει πια και το ξέρεις και σε έχει αλλάξει για πάντα

Κάποιες νύχτες, όπως απόψε, δικαιούμαστε να χαιρόμαστε για την πολιτική. Η χαρά είναι κι αυτή μια πολιτική στάση. Κι είναι τολμηρή στάση και γιατί δείχνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως ένα παιχνίδι σκάκι, όπως πολλές φορές εκτυλίσσεται το Πολιτικό στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, αλλά ως διάλογο και αγώνα που μας αφορά, ως γύμνασμα αλληλεγγύης για όσους έχουνε φωνή πιο αδύναμη από τη δική μας. Να χαρούμε. Έγραφα πριν 6 χρόνια:

η ελληνική αριστερά παιδιόθεν χαρακτηρίζεται από ένα έντονο σφίξιμο κι ερύθημα, από σφοδρή αδυναμία να χαρεί, "να τελειώσει και να το φχαριστηθεί" [...]. Δεν μπορεί να χαρεί, δεν μπορεί· πάει και τελείωσε: έβλεπε σινεμά στις μάντρες του '60 και στηλίτευε την απουσία κοινωνικής κριτικής και επαναστατικών μηνυμάτων, ερωτευόταν τη δεκαετία του '70 [...] και τη χάλαγε η μπουρζουάδικη ροπή των περισσότερων σεξουαλικών πρακτικών, εξεγειρόταν το Πολυτεχνείο και τη φαγούριζε η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής γραμμής, έπεσε η Χούντα και θρηνολογούσε την παλινόρθωση του αστικού κράτους, πήγαινε στις ντίσκο και τις έβρισκε απολιτικές. Και πάει λέγοντας.

Όλοι οι βικτωριανισμοί ίδιοι είναι, και στην καταπίεση και στην υποκρισία τους -- μόνον η αφορμή της ενοχής αλλάζει.

Ήρθε λοιπόν η ώρα να χαρεί και να αγαλλιασθεί η ελληνική αριστερά. Όχι να χαζέψει και να μετεωριστεί (αφού η επόμενη μέρα θα έρθει και θα χρειαστεί περίσσευμα ευθύνης και σοβαρότητας), αλλά να χαρεί, να πανηγυρίσει. Απόψε έστω.

Γιατί να χαρεί; Ξέροντας ότι πολλοί αριστεροί δεν είναι ακριβώς του συναισθήματος και της παραφοράς, ότι δε θέλουνε να αποπροσανατολίζονται, ιδού: τεκμηρίωση και επιχειρήματα για τη χαρά σας (αφού έτσι μάλλον το θέλετε):

Το κάζο του δικομματισμού

Και μόνον αυτό θα αρκούσε. Ιδίως μετά από τόση μα τόση προπαγάνδα και τρομοκρατία Επίσης:

α. Η όμορφη συντριβή του αλαζονικού ΠΑΣΟΚ. Αντιγράφω από Γιώργο Γιαννόπουλο στο φέισμπουκ:

Στην πρώτη περίοδο [το ΠΑΣΟΚ] έπεσε με το σκάνδαλο Κοσκωτά, αφού είχε περάσει από τα μούσια στo νεόπλουτο λαϊφστάυλ. Αλλά επιβίωσε. Στη δεύτερη έπεσε με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, αφού πρώτα έγινε το κατ' εξοχήν κόμμα της διαπλοκής, των τραπεζών και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος με τους γνωστούς άκηδες, τσουκάτους, μαντέληδες κλπ. Έπεσε πιο χαμηλά, αλλά επιβίωσε για να διαπράξει την πρόσφατη χυδαία εκλογική απάτη & το νεοφιλελεύθερο πραξικόπημα και να επιχειρήσει να εξουδετερώσει τους πολίτες με ένα οργουελιανό μηχανισμό χειραγώγησης και την πιο άγρια και απροκάλυπτη καταστολή απ' την εποχή της χούντας. Ας είναι το κύκνειο άσμα του και ας αναπαυθεί εν ειρήνη.

β. Η ταπεινωτική καθίζηση της ΝΔ (που ξεκίνησε να καταστρέφει τη χώρα υπό τον Κωστάκη Νιντέντο) και του Αντώνη Σαμαρά προσωπικά, του τελευταίου (ελπίζω) πολιτικού παλαιάς και κακής κοπής: ψεύτη, καιροσκόπου, διοριστή και βολεψάρχοντα. Ενός πολιτικού με έργο απαράμιλλων εθνικιστικών προδιαγραφών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παλιά ιστορία, δεν είναι Καμμένος ή Κουβέλης ή δεν ξέρω τι, νεοπαγείς συσπειρώσεις διαμαρτυρίας. Είναι ένα κόμμα που υπήρχε και πριν την Κρίση. Είναι ένα (ακόμη) πολυσυλλεκτικό πράμα, πολύ αριστερό για τα ελληνικά πολιτικά αντανακλαστικά (δείτε, λ.χ. πώς απεναντίας σέβονται όλοι το πατριαρχικά και αυταρχικά και όμορφα και τακτοποιημένα αποκολοκυνθωμένο και αρτηριοσκληρυμένο ΚΚΕ). Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο λοιδωρημένο, κατασυκοφαντημένο και στοχοποιημένο ελληνικό κόμμα μετά το 1974, με ζήλο και μανία που θυμίζει ζωηρά αντικομμουνισμό του '50. Επίσης, έχει ως ηγέτη έναν συμπαθή αλλά μάλλον επιπόλαιο τύπο με δημόσιο προφίλ εξυπνάκια, ο οποίος όμως πρόσφατα ωρίμασε κι άρχισε να κατανοεί τις άγριες περιστάσεις.

Η ταπείνωση του ΚΚΕ 

 Τι να πει κανείς, μακάρι να τρίξουν λίγο οι αλυσίδες των δεσμωτών του Περισσού, που προσμένουν αντάμα να αλλάξει κάπως με κάποιο θάμα η γραμμή του κόμματος. Για όσους θυμούνται τον Χαρίλαο τον κατσαπλιά, η Αλέκα είναι με διαφορά σταλινικότερη. Ο σταλινισμός όμως, εκτός από απεχθής, είναι πια μεγάλη πολυτέλεια στον τόπο μας και στον κόσμο μας, όπου οι νεοφιλελεύθεροι ιεροκήρυκες του πιο μοβόρου, αδηφάγου κι απάνθρωπου καπιταλισμού μετά το 1929 παίρνουνε σβάρνα, στο όνομα των Αγορών και του Κέρδους, όσα λίγα έχει κερδίσει ο μη προνομιούχος κόσμος τα τελευταία 150-200 χρόνια.

Μέλη ναζιστικής συμμορίας στη Βουλή των Ελλήνων

Όχι, δε λέω να χαρείτε με αυτό. Σκεφτείτε όμως το εξής: πάντοτε ξέραμε ότι 1 στους 10 Έλληνες είναι χουντοβασιλικός (στην καλύτερη περίπτωση), ταγματασφαλίτης, ρατσιστής, χίτης, εθνίκαρος. Οι βασανιστές, οι παρακρατικοί, οι χαφιέδες, οι κάθε λογής αντισημίτες δεν ήτανε προϊόντα εισαγωγής, Έλληνες ήταν. Όπως είχε επισημάνει παλιά μέχρι και ο Νίκος Δήμου (και χλευάστηκε), όλοι αυτοί κρύβονταν από το 1974 (κυρίως) στη ΝΔ. Ακόμα και μετά το 1990, οπότε και ελέω Σαμαρά επανανομιμοποιήθηκε ο ρατσισμός-εθνικισμός λόγω Μακεδονικού και Αλβανών, κάθε φορά που κατέβαιναν φασιστικά μορφώματα όπως η ΕΠΕΝ δεν είχανε ρεύμα: προτιμάς να ψηφίσεις έγκλειστο Παττακό ή να σου διορίσουνε την κόρη και να σου νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο; Πάντως υπενθυμίζω ότι η Χρυσή Αυγή (και πριν από αυτή η ΕΝΕΚ / ΕΝΕΠ) δεν είναι καινούργια φρούτα: πρόκειται για παλιές γνωστές εγκληματικές συμμορίες ναζιστών (για να μην παίζουμε με ευφημισμούς όπως "ακροδεξιός").

Με το ΛΑΟΣ άλλαξαν τα πράγματα: ο πονηρός διαφημιστής αρχηγός της και τα αδίστακτα ΜΜΕ έκαναν το συγκαλυμμένο φυλετικό μίσος και την τελειωμένη πατριωτίλα τρέντι. Κάτι που ταίριαζε και με τις ανάγκες της εποχής: μέχρι τον Ερντογάν, όποτε υπήρχαν εσωτερικά προβλήματα, έπαιζε κι από μια κρίση στο Αιγαίο. Μετά από αυτόν τον κύριο, ε, το μέτωπο έγινε εσωτερικό: οι μετανάστες φταίνε κάθε φορά που κάτι πάει στραβά. Άρα το συγκαλυμμένο φυλετικό μίσος και η τελειωμένη πατριωτίλα μπορούσαν να καλλιεργηθούν, όσο ο καιροσκοπικός χαρακτήρας του τσίρκου ΛΑΟΣ το επέτρεπε. Σε αυτό το εύφορο έδαφος καλλιεργήθηκε η νυν χειραφέτηση του ναζισμού. Η εποχή όμως πια θέλει λεβεντιές, έτσι το συγκαλυμμένο φυλετικό μίσος και η τελειωμένη πατριωτίλα αντικαθίστανται πλέον από το ωμό φυλετικό μίσος και την σαπισμένη πατριωτίλα. Να η εικόνα σας, συνέλληνες, καμαρώστε τώρα στη Βουλή αυτό που πάντα μα πάντα υπήρχε ανάμεσά σας.

Από αυτή την άποψη (εξαιρώντας το μπόνους των 50 εδρών), η Βουλή που θα προκύψει θα είναι μάλλον βαθιά αντιπροσωπευτική.

Να λοιπόν, θα ξημερώσει μα η χαρά δε χάνεται αλλά θα τη φυλάμε μέσα μας. Όπως και σε άλλα πράγματα, η επόμενη μέρα ξεκινάει με ερωτήσεις για το μέλλον, εκεί γύρω στο πρωινό ξύπνημα.

Περνώντας οικογενειακά το προεκλογικό Πάσχα

Ξεκινώντας διευκρινίζω ότι έχω το προνόμιο να μη βλέπω τηλεόραση. Το θεωρώ προνόμιο γιατί τα επίγεια κανάλια είναι η μόνη διασκέδαση και ίσως η μόνη ενημέρωση για τους μη προνομιούχους. Άρα, όποιος έχει λ.χ. πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι προνομιούχος, έστω και λίγο. Όταν μέσα στις μέρες του προεκλογικού Πάσχα συναναστράφηκα συνταξιούχους και, συνεπώς, είδα πάρα πολλή τηλεόραση, παρατήρησα με απορία τρία πράγματα.

Πρώτον, τις αντιδράσεις των ανθρώπων που βλέπουν ειδήσεις. Eδώ και δεκαετίες οι συνταξιούχοι προπηλακίζουν φραστικώς τον πολιτικό της επιλογής τους όταν εμφανιστεί στην οθόνη. Αυτή τη φορά όμως είδα γνήσιες εκφράσεις αποστροφής και πραγματικής αηδίας σε πρόσωπα γύρω μου ενώ περιμέναμε να αρχίσει το δελτίο ειδήσεων.

Δεύτερον, το περιεχόμενο των ίδιων των δελτίων ειδήσεων. Αρχικά νόμιζα ότι παρακολουθώ μια εκδοχή της Ελληνοφρένειας. Μετά συνήλθα απότομα: τέτοια ομοφωνία απόψεων και θέσεων και στάσεων και νοοτροπίας δεν είχα ξαναδεί. Ο εναγκαλισμός μέσων ενημέρωσης και πολιτικού συστήματος είναι σφιχτός και ο συντονισμός τους απόλυτος. Η εσωτερική ομοψυχία του υπό αποσύνθεση πολιτικού συστήματος θυμίζει τις διηγήσεις για την υπό βομβαρδισμό Αγγλία του 1940. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: "κινδυνεύει η Ελλάς". Το μήνυμα ερμηνεύεται ως εξής: όσο κι αν φωνάξουμε δικαιολογημένα και αν βρίσουμε αγανακτισμένα, τελικά σε αυτές τις αποφράδες εκλογές πρέπει να φανούμε συνετοί: ας τιμωρήσουμε πρόσωπα όπως τον μεμονωμένο Άκη, τους μη υποψήφιους πρώην Παγκάλους, τον αόρατο Κώστα Καραμανλή και άλλους, αλλά ας δείξουμε σύνεση κι ας ενισχύσουμε τα κόμματα (τα οποία ξαφνικά μετουσιώθηκαν σε πλατωνικές ιδέες καλοσύνης, αλληλεγγύης, ευθύνης και σοβαρότητας) που θα μας πατήσουν βαθύτερα στον λάκκο της υποτέλειας και της φτώχειας εντός της ευρωζώνης.

Τρίτον, τα συμπεράσματα των συνταξιούχων που βλέπουν ειδήσεις και -- αντίθετα με το τι θα πίστευε ένας αφελώς καταστασιακός -- είναι σε θέση και να τις επεξεργαστούν και να σταθούν απέναντί τους για να τις κρίνουν: "εγώ θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή για να τους πάρει πια όλους ο διάολος". Κι εμάς μαζί, "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων". Κι ο μη συνταξιούχος διανοούμενος της παρέας τολμάει να ψελλίσει "ψηφίστε τουλάχιστον Καμμένο" -- με τη ναυτία ως συνέπεια.

Είναι γενικευμένη η υποψία ότι η Αριστερά έχει αποτύχει σύσσωμη και πανηγυρικά γιατί θεωρητικολόγησε μέχρι αυτοδιάλυσης χωρίς να καταφέρει να παραγάγει ουσιαστικό πολιτικό λόγο. Επιπλέον, πολλές φορές αρνήθηκε ή φάνηκε ανήμπορη να συζητήσει τα καίρια θέματα με τους κατάλληλους συνομιλητές (ναι, εννοώ τον λαό). Μέρος της ασχολείται αυτιστικά μετά από 67μισυ χρόνια με τον Εμφύλιο και τη Βάρκιζα και τους αντάρτες που έκλαιγαν γιατί ο Στάλιν ήταν μακράν. Ένα εκτός ΚΚΕ κομμάτι της, ακολουθώντας το παράδειγμα του ΚΚΕ, απαξίωσε ό,τι δεν μπορούσε να κηδεμονεύσει και έγινε ένα, δύο, τρία πολλά ΚΚΕ. Ένα άλλο κομμάτι της συγχρωτίστηκε με επαγγελματίες συνδικαλιστές και παραγνώρισε τους κοινωνικούς αγώνες ενώ παράλληλα αποστασιοποιήθηκε από τους υποτελείς και τους φτωχούς και ακολούθησε τον δρόμο του αταξικού πολιτικού μάρκετινγκ που θα κέρδιζε τις καρδιές μανδαρίνων. Τέλος, το ίδιο το ΚΚΕ προσπαθεί να πλασαριστεί ως σιγουριά και σταθερότητα και εγγύηση στραγγαλίζοντας (όσο μπορεί) το αντεξουσιαστικό και αναρχικό κίνημα -- αλλά να που τώρα αυτός ο ρόλος αναλαμβάνεται πειστικότερα από τα θνήσκοντα κουφάρια των δύο σαρκοβόρων του δικομματισμού, καθώς και από τα τέκνα τους.

Ωστόσο, θα ψηφίσω Αριστερά. Και φρονώ ότι όλοι πρέπει να ψηφίσουμε Αριστερά, όποιοδήποτε κόμμα της Αριστεράς -- και δεν εννοώ βεβαίως το escape pod πασοκανθρώπων, τη ΔΗΜΑΡ. Για δύο λόγους: αξιοπρέπεια κι ελπίδα.

Η ψήφος στην Αριστερά είναι η μόνη υπεύθυνη και αξιοπρεπής ψήφος, ναι, έστω και στο μισητό, αποκολοκυνθωμένο και αυταρχικό ΚΚΕ. Όταν μιλάω για αξιοπρέπεια εννοώ τη βασική, ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάποιου που ανήκει σε έναν υπό εξανδραποδισμό λαό και ο οποίος, προς το παρόν, έχει ακόμη ψήφο. Απλούστατα, Αριστερά σημαίνει αξιοπρέπεια, και όχι μόνον πολιτική -- εδώ που φτάσαμε.

Ο δεύτερος λόγος, η ελπίδα: ενδεχομένως η είσοδος πολλών βουλευτών από την Αριστερά στην επόμενη Βουλή να σταθεί το έναυσμα που θα αναγκάσει το ΚΚΕ να επανεξετάσει τη σταλινική σαρία του, τον ΣΥΡΙΖΑ να αφήσει κατά μέρος τις πάρλες και τα λαϊφσταϊλίστικα τσαλίμια του, τα μικρότερα κόμματα να πάνε πέρα από την κοντόφθαλμη ομφαλοσκόπησή τους.

[Κείμενο δημοσιευμένο στο ΜΟΝΟ που κυκλοφορεί.]

Ο διασυρμός των υποτελών

Ακολουθεί παράφορο και απρόσεκτο ποστ. Ναι, εντάξει, βεβαίως: η δουλειά μας, ο χώρος όπου ο καθένας μας προσφέρει (όσοι δεν έχουν μείνει άνεργοι), προτεραιότητες, ναι, το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να κάθεσαι μπροστά στο πληκτρολογιό σου και να στηλιτεύεις τη χυδαιότητα και τη βάρβαρη απανθρωπιά και καταπίεση. Ναι, σχετικισμός, βεβαίως, η κατανόηση του πώς δουλεύει ο κόσμος, ο προεκλογικός χαρακτήρας (και μόνο;) της αθλιότητας που από παντού τρυπώνει με όσμωση και τριχοειδώς κτλ.

Όμως, δείτε αυτό. Δείτε το. Το ξέρετε. Δείτε το.

Έχω φρικάρει με τον διασυρμό και την απάνθρωπη προστυχιά (μην κολλάτε μόνο στο ιατρικό απόρρητο). Δε θα κάνω εύκολες ερωτήσεις παρά μόνον αυτή:

Μόνον εγώ βλέπω σημάδια κακοποίησης (σωματικής και άλλης) σε αυτά τα πρόσωπα; Έχω φρικάρει. Έχω φρικάρει. Έχω φρικάρει. Παρουσιάζονται μία πορτραίτο, μία ολόσωμη κακοποιημένοι ίσως και σίγουρα φτωχοί άνθρωποι . Αλλά όχι ρε, δεν είναι άνθρωποι, και μάλιστα απολύτως φτωχοί και καταπιεσμένοι. Είναι υγειονομικές βόμβες, γι' αυτό τις επιδεικνύουν, όπως επιδείκνυαν τον καιρό της 17Ν και του ΕΛΑ κάτι πενιχρά λάφυρα: κατεσχεμένα περίστροφα, πυροκροτητές, καλάσνικοφ, μία ρουκέτα κτλ. Αυτές οι πουτανάρες σκοτώνουνε τους άντρες σας κι εσάς. Αυτές οι φτωχοπουτάνες των 10 και των 20 ευρώ πάνε με Αλβανούς και Πακιστανούς. Τι να λέμε.

Ένας φίλος μου σχολίασε στο φατσομπούκι ως εξής:

"Αυτό είναι διασυρμός κάποιων γυναικών που βγάζουν το ψωμί τους τίμια. Θα υπάρχει ανάλογος διασυρμός για τους μαλάκες που πλήρωναν πιο πολλά λεφτά για να μην πάρουν προφυλάξεις; Μάλλον όχι γιατί αυτοί είναι νοικοκυραίοι και θα τους χαλάσουμε τα σπίτια [...]".

Πιο ψύχραιμα: οι αρχές, έχοντας παραδώσει την πορνεία με μεσοβέζικους, πουριτανικούς και αδιάφορους για τα ανθρώπινα δικαιώματα νόμους στον υπόκοσμο του δουλεμπορίου, στιγματίζουν και διαπομπεύουνε τα (καταφανώς) θύματα. Την επόμενη φορά προτείνω να φασκελώνουν τελετουργικώς κατά την κηδεία τους τα θύματα εργατικών δυστυχημάτων: πού στο διάολο είχανε τον νου τους εν ώρα δουλειάς; στην μπάλα; στο πήδημα; στα παιδιά τους; στο φαΐ που θα πρέπει να τους αφήσουν για αύριο; Τι είδους ανευθυνότητα είναι αυτή που δυσφημίζει έτσι βαριά τον εργοδότη τους;

Κι επειδή στα σοσιαλμήντια μιλάμε, και πολύ σωστά, για το τράφικινγκ και για το ότι αυτές οι γυναίκες είναι θύματα τράφικινγκ:

Πρώτον, ας λέμε τα πράματα με το όνομά τους, οι άνθρωποι δεν είναι κόκα για να τους διακινείς. Ας αφήσουμε λοιπόν το "τράφικινγκ" κι ας μιλήσουμε για δουλεμπόριο.

Δεύτερον, πρωτίστως δεν αγανακτούμε γιατί διέσυραν τις καημένες τις πόρνες αλλά γιατί διέσυραν συνανθρώπους μας.

Τρίτον, δούλος και θύμα του συστήματος (που σε μισεί και σε μαχαιρώνει αλλά σε χρειάζεται) δε γίνεσαι μόνο γιατί παίρνεσαι από λεγεώνες κάθε μέρα αλλά και γιατί σε έχουν να ζεις σε παράγκες μαζεύοντας φράουλες και πεθαίνοντας από θερμοπληξία ή πνευμονία, να καθαρίζεις ανασφάλιστος τουαλέτες, να τυλίγεις σουβλάκια τον Ιούλιο επί 12ωρο κτλ. κτλ.

Τέταρτον, δεχομαι (και καθόλου ρητορικώς) ότι κάποιες από τις διασυρμένες κοπέλες ίσως δεν είναι θύματα δουλεμπορίου, ότι δεν ήρθαν να δουλέψουν ως πόρνες με βία και κακοποίηση ή με απειλές ή ζεμένες για την πρέζα και από την πρέζα ή με ψευδείς υποσχέσεις κτλ κτλ κτλ αλλά ελεύθερα, επιλέγοντας αυτή τη δουλειά εκεί αντί για κάποια άλλη αλλού. Ακόμα κι έτσι, ο ειδεχθής, ανθρωποφαγικός, ωμά ταξικός (δεν νομίζω καμμιά από τις διαπομπευμένες κοπέλες να χρεώνει €500 την ώρα διακριτικά στον χώρο μου, κι υπάρχουνε προφανείς λόγοι), βαθύτατα υποκριτικός και δόλιος χαρακτήρας του εξευτελισμού τους παραμένει στο ακέραιο.

Και κάτι τελευταίο, μια και πιαστήκαμε με όρους και ευφημισμούς. Μέσα στο φαλιμέντο κάθε αξιοπρέπειας και μέσα στο ζουγκλέ θρίαμβο-πομπή-όργιο του πουριτανισμού (πάντα έκραζα τον πουριτανισμό ως βάρβαρη ιδεολογία, ως ολοκληρωτικό σύστημα καταπίεσης των επιθυμιιών και ποινικοποίησης του σώματος -- να η ανεπιθύμητη δικαίωση): αυτός ο βλακώδης ευφημισμός, ιερόδουλος, είναι πατερναλιστικός και βαθιά υποκριτικός, όπως τόσα πράγματα στην ελληνική κοινωνία. Πόρνες είναι οι γυναίκες.