Καμμιά αθωότητα

(στον Πειρασμό της Αθωότητας, τον διάβασα το θρυλικό '96, ο Πασκάλ Μπρυκνέρ εξηγεί ότι, τελικά, η αθωότητα είναι ένα ψέμα που λέμε είτε στον εαυτό μας είτε στους άλλους.)

Τι έγινε σήμερα; Ρωτάω γιατί δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση, μόνον καμμιά σειρά, καμμιά ταινία.

Κάθε μέρα ρωτάω, συνήθως τον εαυτό μου: τι έγινε σήμερα;

Κάποια στιγμή μέσα στη μέρα μαθαίνω τι έγινε σήμερα. Κάθε μέρα και κάτι. Κάθε μέρα αθλιότητες. Τα ίδια και τα ίδια, είπα να τα γράψω με άνω τελείες, όμως τα δίνω σε μορφή λίστας:

• εξαθλίωση αδιανόητη,
• αυτοκτονίες (δε δίνουμε πια σημασία),
• καταστολή σε καθημερινή βάση και ολοένα και πιο στυγερή (για να επικαλείται μετά ως λόγο ύπαρξής της τις αντιδράσεις που προκαλεί),
• επίσημα ψέματα, χαλκεύσεις και γκαιμπελισμοί,
• ο θρίαμβος της σοφιστείας,
• λαϊκός φασισμός κοινής αποδοχής,
• βλακώδεις βλακείες από λεγόμενους αριστερούς,
• χοντροκομμένοι φανατισμοί,
• πολιτικοί στο business as usual: δεν είναι ερασιτέχνες, ξέρουνε καλά τι κάνουν.

Θα έγραφα λ.χ. τι έγινε σήμερα, Πέμπτη 31.Ι.2013, αλλά δυστυχώς δεν είναι χειρότερο από τα αυριανά ή καλύτερο από τα χτεσινά, δεν είναι χειρότερο από τα χτεσινά ή καλύτερο από τα αυριανά.

Τι έγινε σήμερα; Δεν έχει σημασία, ξέρω ότι όλοι έχουν ήδη κάνει τη βουτιά, εδώθε με τους αδερφούς, εκείθε με τον Χάρο. Στην υπηρεσία του Χάρου, να μην παρεξηγηθώ. Ξέρω ότι σχεδόν κανείς πια δεν είναι ιδεολόγος ή αφελής ή ονειροπόλος: είτε αποσκοπεί στο να φθείρει τον ΣΥΡΙΖΑ με κάθε μέσο, είτε προσβλέπει στα ξεσκλίδια εξουσίας που θα διανείμει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αθώοι και χαζοί και στόκοι τέλος.

Οι νεοφιλελέδες, οι κάθε σκουληκόψυχοι φασιστόφιλοι, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι όψιμοι διαφωτιστές (αλίμονο στον Διαφωτισμό!), οι καθεστωτικοί καλλιτέχνες και ποιητές αγκαλιάζουνε το τώρα και ζούνε για αυτό. Στο μεταξύ συναινούν στο να σκοτώνεται ό,τι έχει μείνει, με μπρίο, σε wine bar και μέγαρα και ταβέρνες, οχυρωμένοι μέσα σε προνόμια κι ασυλίες.

Οι νεοαριστεροί νεοδιανοούμενοι, οι πασοκοφυγάδες, οι σαλονάτοι ελαφρομαρξιστές, οι αιώνιοι παράγοντες, οι νεοεστέτ της φω αναρχικής αισθητικής και της αντιεξουσιαστικής διακόσμησης αγκαλιάζουνε το εγγύς μέλλον και ζούνε γι' αυτό, προσδοκώντας μια πασοκανάσταση παραγοντισμού: καρτερούν οι Ιζνογκούντ να αναδιανείμουν ό,τι μείνει από το Χαλιφάτο, ο καθένας ανάλογα με τις φιλοδοξίες του, στον καθένα σύμφωνα με τις άκρες του.

Δεν υπάρχουν αθώοι. Υπάρχει πια μόνο μια χούφτα τίμιοι άνθρωποι: ένας (ίσως) συντηρητικός που δεν καταλαβαίνει πώς γυρίσε η δεξιά παράταξη απότομα στο 1949, δυο-τρεις κεντρώοι άστεγοι και βουβοί, τέσσερις-πέντε αριστεροί σοβαροί και τίμιοι και που θα έμεναν έτσι κι αλλιώς στην απ' έξω αφού "η θέση τους είναι στον αγώνα και στη διαφώτιση" (ή κάτι τέτοιο). Υπάρχουνε και τέσσερις-πέντε αναρχικοί που θα θυσιάζονται πέφτοντας από κρεβάτια και κρεμασμένοι από σεντόνια στα κελιά, δαρμένοι και σακατεμένοι: θυσιαστική προσφορά για να επιστρέψει η ανάπηρη δημοκρατία μας πού; στη σαράβαλη προ 2010 λειτουργία της. Αν δε μας προλάβουν οι μπαταριές νεκροταφείου, τα μαχαίρια και οι ναζί νταβάδες. Που δεν έχει σημασία, κιόλας: αυτοί που μας κυβερνούνε τελικά μόνο το όνομα δεν έχουν.

Η μόνη μου ελπίδα είναι να μη σωπάσουμε. Και στον δρόμο.