Απλά μαθήματα ποπ κουλτούρας. Κεφάλαιο Πρώτο.

Το έτος είναι 1966. Βγαίνει ένα άσμα για τη σεξουαλική φραστρέισον που λέγεται "La poupée qui fait non". Στην περίπτωσή μου θα μπορούσε να είναι και 1993 ή 1994, αλλά αυτά θα τα εξετάσουμε στην αυτοβιογραφία μου με τίτλο: "Decision Points ή γιατί δε μετανιώνω που έστειλα χιλιάδες στο χώμα και στο Αμπου Γκράιμπ".

But I digress.

Λοιπόν. Τον καιρό που σάρωναν οι Εγγλέζοι (το 1966) και τα αμερικανάκια ανακάλυπταν πώς να ταξιδεύουνε φτηνά και άνετα (με άσιντ), οι Γάλλοι άκουγαν λοιπόν το κάτωθι παρτσακλό. Στην Ελλάδα είχαμε "πολιτικά". Σας το προσφέρω το τραγούδι αυτό με σκοπό να το βάλετε να το ακούσουν οι φίλοι του Πέτρου Λένορμαν, να του κάνουν ένα ρεμίξ όσο πατάει η γάτα και να γίνει το σούπερ χιτ του '11 (sweet and sweat 7, κι έτσι). Επειδή εμένα μ' αρέσει.



Μετά το έπιασε η διασκευαστική κολλεχτίβα που λεγότανε Byrds:



Δείτε επίσης ένα βιντεάκι οπαδών, ακόμα πιο παρτσακλό, αλλά με σεβασμό στον καλλιτέχνη:



Τέλος, όπως είθισται στη République, το τραγούδι το σακάτεψε με τη μασέτα κι ο ίδιος ο Παρτσακλόφ: