Στο παρελθόν η πηγή του καφρέ πολιτικού λόγου στην Ελλάδα ήταν ο μαρξισμός. Σήμερα είναι κάτι ελληνοκεμαλικοί που στρεσάρονται για το πώς μας βλέπουν τα κυριλέ πολιτισμένα έθνη της Δύσης, αν θα επισκεφτούν οι συνταξιούχοι τους τον τόπο μας να φάνε ντοματοσαλάτα και να πιουν σουμάδα. Κι αν θα πληρώσουμε τα φέσια μας έναντι οποιουδήποτε κόστους. Όπως και τα κυριλέ πολιτισμένα έθνη, δηλαδή.
Σα γνήσιοι ελληνοκεμαλικοί, αποζητούν να αναλάβει τα πράγματα ένας pater patriae, μια τριανδρία, άντε ένα κλαμπ κιγκινάτων. Ονειρεύονται Μεγάλες Εθνοσυνελεύσεις και συντάγματα καισαρικά που θα κατοχυρώνουν την άμεση κοινωνία και μέθεξη λαού-γένους-έθνους και Ηγέτη, χωρίς τους παπάρες μεσάζοντες του Διαφωτισμού.
Στους ελληνοκεμαλικούς ευχόμαστε να τους έρθει το Millbank στην καρκάλα και, εν γένει, άι σιχτίρ κι ογλήγορα.
Χμ... κι όμως ο ορισμός σου του ελληνοκεμαλισμού με παραπέμπει άμεσα στη γαλλική (κι επομένως αυθεντική) ερμηνεία του βοναπαρτισμού (http://fr.wikipedia.org/wiki/Bonapartisme).
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου φανεί κατά πάσα πιθανότητα αφορισμός, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο εθνικισμός που όλοι γνωρίσαμε κι "αγαπήσαμε" οφείλεται εν πολλοίς στους "παπάρες μεσάζοντες του Διαφωτισμού".
Ναι, πρόκειται για την "καισαρική" ιδεολογία, νομίζω έτσι μάς την είχανε πει, τον έναν από τους δύο πόλους ανάμεσα στους οποίους μετεωρίζεται το γαλλικό πολιτικό σύστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι αφορισμός, ο (κρατικο)εθνικισμός είναι παιδί και του Διαφωτισμού. Από την άλλη, νομίζω ότι η εκδοχή του εθνικισμού που όλοι γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε είναι ρομαντική.
Επικαλούμαι τους γνωστούς ειδικούς να μάς διαφωτίσουνε (και εσάς, δηλαδή).