Δεν ήθελα να βγάλω βιαστική γνωμάτευση από την πρώτη Πέμπτη, κι έτσι έκατσα να δω το "Ουκ αν λάβοις" και τη δεύτερη φορά. Δε θα κάτσω να γράψω τηλεκριτική. Είναι θλιβερό πόσο profoundly unfunny είναι, που λέγαμε και στην Αγγλία.
Στη σάτιρα είμαστε καλοί. Ακόμα και στο "Ουκ αν λάβοις", η σάτιρα πιάνει (μετά βίας, βεβαίως) το δεκαράκι και προάγεται. Φυσικά πρόκειται για την κουτσή σάτιρα που έχει ψέξει ο Ρακάσα στο παρελθόν: ποτέ καυστική, ποτέ διεισδυτική, και σχεδόν πάντα εναντίον στερεοτύπων και καρικατουρίστικων χαρακτήρων. Επίσης, είναι εν προκειμένω ενδιαφέρον ότι η σάτιρα δε γίνεται πια από τη σκοπιά του φτωχού Καραγκιόζη που εμπαίζει τους κουτούς πλούσιους και τα τσιράκια τους ή του χωρικού Χατζηχρήστου που χλευάζει τους κομπλεξικούς νεοαστούς ή του βαρναλικού αριστερού που κοροϊδεύει την κενωνία κτλ. Η γεμάτη αγγλικούρες σάτιρα στο "Ουκ αν λάβοις" γίνεται από τη σκοπιά του κουραδόμαγκα εξυπνάκια στον οποίο δίνει τη φωνή του ο Μουζουράκης (ιδανική επιλογή της διανομής), τάχα μας κυνικού φιλοσόφου και έτσι. Ο οποίος δεν είναι ούτε Κολωνάκι, ούτε Εξάρχεια, παρά ανήκει στο γνωστό νεοελληνικό είδος Υπεράνογλου Υπεράνογλου (ξέρετε, αυτό που απέχει από εκλογές, από σεξ κι από άλλα πολλά).
Εκεί που αποτυγχάνει το καρτουνάκι με τα ευφυέστατα λογοπαίγνια τύπου "dog is god spelled backwards" (μετά βίας σφίχτηκα για να αποτρέψω τη βίαιη σύσπαση στα σωθικά μου) και το ομολογουμένως χαριτωμένο σκηνικό όπου η Παναγία προσπαθεί να ξυπνήσει τον απείθαρχο Γιο της για να τον στείλει σχολείο (ή μήπως "η Παναγία προσπαθεί να ξυπνήσει τον απείθαρχο Γιο Της για να Τον στείλει σχολείο";) είναι να μας κάνει να γελάσουμε. Όπως και με τον Λαζόπουλο, είναι τόσο το άγχος να μας διδάξουν, που ξεχνάνε να μας γαργαλήσουν.
Σκεφτόμουνα ποια μη-μυθοπλαστική σειρά στην ελληνική τηλεόραση αυτή τη στιγμή είναι αστεία (ναι, ας το θέσω έτσι, αφού κάποιοι γελάνε και με την Πολυκατοικία ή και με το πάλαι 50-50 -- Κύριε των Δυνάμεων μεθ' ημών γενού, δηλαδή). Κατέληξα στο Ράδιο Αρβύλα, δηλαδή σε χιούμορ λυκειακό-φανταρίστικο όπου (πάλι) η οπτική γωνία είναι είναι του κρυφίως υπεράνογλου και στάνταρ σαλονικόμαγκα ξυπνάκια Κανάκη. Αλλά, τουλάχιστον, έχει πλάκα. Γελάς.
Ξέρω γω, θα αναγκαστώ στο τέλος να πω ότι γενικά ως κουλτούρα είμαστε σοβαροφανείς και profoundly unfunny. Και κότες. Και μυαλοπώλες. Αλλά αυτό θα ήτανε σαρωτικός αφορισμός, αδικαιολόγητη γενίκευση και αυθαίρετο συμπέρασμα.
''Αλλά αυτό θα ήτανε σαρωτικός αφορισμός, αδικαιολόγητη γενίκευση και αυθαίρετο συμπέρασμα.''
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι καλά, πες το ευθεία αφου το λες πατριώτη! ;)
εδω στην ξενητια δεν ειχα ευκαρια να δω το ουκ αν λαβεις..αλλα διαβασα με προσοχη αυτα που γραφεις..κατα τη γνςμη σου, τι ειναι αστειο?Τι ειναι χιουμορ?Στην τηλεοραση ή οπουδήποτε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο ρε φίλε!! είπες για τη σειρά αυτή ό,τι ελλοχεύει και στο δικό μου κεφάλι κάθε φορά που τη βλέπω. Στο τελευταίο επεισόδιο μετά βίας κρατήθηκα από το να μην κοιμηθώ. Δεν μου αρέσει, όσο και αν η μυθολογία είναι αρκετά σωστή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σε βρήκα!!
@gasireu: Δεν το λέω, δεν το λέω.
ΑπάντησηΔιαγραφή@margkw: Δεν είμαι σε θέση να ορίσω το αστείο ή το χιούμορ. Δεν ξέρω. Ξέρω ότι δε γελάω με κάποιον που προσπαθεί συστηματικά να κάνει τάχα μου χιουμοράκι μπλαζέ ενώ στην πραγματικότητα προσπαθεί να με πείσει πόσο έξυπνος και πσαγμένος (έτσι, με 'πσ' για να το σούρνει λιγάκι το 'σ') είναι, και καλά για να με 'αφυπνίσει'. Έτσι έπαψα να γελάω με τον Λαζό, όχι επειδή διαφωνώ με τα περισσότερα από όσα λέει.
@marianefeli: κι ο ύπνος είναι μια υγιής αντίδραση, πάντως. :-)
Σενάρια δεν υπάρχουν ούτε και πνευματικοί ηγέτες. Χάλι μαύρο η τηλεόραση. Κλειστή είναι πιο συμπαθητική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπα, όχι: υπάρχουν και τα ντιβιντί.
ΑπάντησηΔιαγραφή