Η αίσθηση του τόπου

Σε ζητήματα γούστου, προτιμήσεων, συναισθηματικής εντοπιότητας κτλ. τελικά μόνον οι άνθρωποι μετράνε.

Τη Δανία των εκατομμυρίων μισόξινων μπλαζέ Δανών με το κατάξερο χιούμορ και τις καρτουνέ γκριμάτσες την πάω εξαιτίας ακριβώς δύο ανθρώπων.

Η μουχλιασμένη όλο καλοσοβατισμένες προσόψεις Βιέννη έχει απαξιωθεί βαρβάτα μέσα μου επειδή βασάνισε για χρόνια έναν καλό μου φίλο και γιατί κατοικείται από μια λοξή που τσάντιζε εμένα.

Το Ντόρντρεχτ θα είναι για πάντα η πιο φιλόξενη πόλη του κόσμου, με ανθισμένες τριανταφυλλιές, τυρί και μπισκότα για πρωινό, ένα ψυγείο γεμάτο κρασιά κι ένα κρεβάτι με μοσχομυριστά σεντόνια. Και δύο εγκάρδιες Ολλανδέζες. Και τα λοιπά.

Όσο για την Αθήνα, ω Θε μου, είναι το παραδεισένιο στερέωμα. Πολεοδομημένο. Ένας τόπος που περιέχει περισσότερη πραγματικότητα και πλουσιότερη ζωή από ολόκληρη τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι μαζί. Πλουσιότερος κι από το Δουβλίνο του Λεοπόλδου Μπλουμ και του άλλου, του πιτσιρικά.