Με αφορμή αυτό το ποστ του Δύτη αναρωτιόμουνα πώς γίνεται πρώην αριστεροί ή πρώην δημοκράτες άνθρωποι, μορφωμένοι, με πτυχία και βιβλία και έργο και λόγο (και στοχασμούς ενίοτε) να λένε τέτοιες απίστευτες μπούρδες για την πολιτική κατάσταση της χώρας. Όχι, δεν έχω καμμία απαίτηση να συμφωνούνε μαζί μου ή τίποτε τέτοιο. Αλλά είναι δυνατόν να μιλούν όπως μιλούν για το τι δει γενέσθαι; (είδατε, μπορώ κι εγώ να μιλήσω σαν μέγκα)
Και μάλιστα άνθρωποι που -- ξέρω γω -- αναμίχθηκαν με τα κοινά, προβληματίστηκαν πάνω τους και (έστω και αφηρημένα και αποστασιοποιημένα) αναλογίστηκαν ζητήματα όπως η ελευθερία, η καταπίεση, η φτώχεια, η προπαγάνδα κτλ; άνθρωποι που διαβάζανε Μαρκούζε και Αντόρνο και Μαρξ και Λούκατς και Μπαχτίν-γουάου; (λέγεται Μπαχτίν-γουάου λόγω των αντανακλαστικών που δημιουργούσε: "όπως λέει κι ο Μπαχτίιιιν...", απάντηση: "γουάου").
Μετά αποφάσισα ότι φταίει ότι η πολιτική αγωγή και η ιστορία είναι μαθήματα της πλάκας στο σχολείο: η πρώτη ώρα του παιδιού, η δεύτερη εθνική χρηστομάθεια και παλαιοπασοκική κοινωνική κατήχηση (θυμάστε το βιβλίο του Σταυριανού;)
Ωραίο ήταν το βιβλίο του Σταυριανού όσο κράτησε -μπορεί να ήταν κάπως επιδερμική (ας πούμε, με όρους σίξτις) η αντιμετώπιση του σημερινού κόσμου, αλλά σε έκανε να σκεφτείς, θυμάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα το έλεγα ούτε ωραίο, ούτε απλώς επιδερμικό. Ήτανε γραμμένο στη γραμμή της πασοκοκριτικής (κατά την παρανοϊκοκριτική του Νταλί): για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και ότι δεν είμαστε χαρούμενοι ευγενείς άγριοι αλλά ξυριζόμαστε το πρωί για να πάμε δουλειά. Η λύση είναι τα παιδιά που κρατούν λουλούδια και το μέλλον μας και -- βεβαίως -- η αποπυρηνικοποίηση που θα φέρει η ΕΕΔΥΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε που από οργάνωση θύμιζε βυζαντινά χρονικά: από Κτίσεως Κόσμου (με τον homo erectus) μέχρι τον χαλκό της Κύπρου και της Χιλής μέσα σε 150 εικονογραφημένες σελίδες.
Ναι, γιαυτό το είπα σίξτις. Σου έδινε όμως μια πρώτη επαφή με την ανθρωπολογία ως συμπλήρωμα της ιστορίας, που εμένα με επηρέασε αρκετά. Τότε δεν το θεωρούσα καλό βιβλίο, όντας και Κνίτης, αλλά σκέφτομαι τώρα ότι -σε συνδυασμό με το λεγόμενο "κόκκινο [λόγω χρώματος] βιβλίο" της δέσμης, την Εισαγωγή στις ιστορικές σπουδές- με επηρέασε ίσως περισσότερο από τέσσερα χρόνια πανεπιστημιακών παραδόσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφή