Δε με νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του

Όταν εγείρονται ζητήματα σεξουαλικής συμπεριφοράς, ταυτότητας και προσανατολισμού, η πολιτισμένη απάντηση είναι κάπως έτσι: "Δε με νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του, αρκεί να μην προκαλεί εμένα". Αυτή η αρχή είναι αρκετά δημοφιλής, αν και κάπως ντεμοντέ πια, αφού η οικογενειοκεντρική ετεροκανονικότητα νικά και προχωρεί. Θεωρείται ωστόσο η χρυσή τομή που διχοτομεί το δημόσιο από το ιδιωτικό, γίνεται αντιληπτή ως η ενσάρκωση της μεσότητας σε αυτά τα θέματα, και αποτελεί επεξεργασία του ελληνικού χρυσού κανόνα για τον δημόσιο χώρο (πραγματικό και κοινωνικό): Μακριά από μας κι όπου θέλει ας πάει.

Αυτή η τακτική του εγκλεισμού αφορά φυσικά δημόσιες συμπεριφορές που δεν εγκρίνει η κοινωνία: από την ερωτοτροπία εφήβων σε τίποτε παγκάκια μέχρι το να περπατούν δύο άντρες πιασμένοι χέρι χέρι εξυπακούοντας ότι είναι εραστές ή σύντροφοι, από την ίδια την ύπαρξη των τρανς γυναικών μέχρι το να φιληθούν δύο γυναίκες, από μια κάπως αγριότερη κι ίσως ελαφρώς αλκοολούχα περίπτυξη μιας γυναίκας κι ενός άντρα μέχρι γυναίκες με "προκλητικό" ντύσιμο (που παν γυρεύοντας, λέει, αλλά ας μην το πιάσουμε αυτό το αίσχος). Και ούτω καθεξής

Πρόκειται βεβαίως για μια αρχή που ισχύει σε πολύ περισσότερες κοινωνίες: από το θεοκρατικό Ιράν και την (αλλιώτικα) θεοκρατική Σαουδική Αραβία κι Αλαμπάμα, μέχρι τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου και την Κύπρο, μέχρι τις ωραίες και μεγάλες (και τις όχι τόσο) μεγάλες καταδιαβρωμένα αστικές δημοκρατιες.

Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι κοινωνίες; ότι η συνθήκη "στο κρεβάτι του" και η προτροπή "μακριά από τα μάτια μου" δεν ορίζει το ιδιωτικό· απεναντίας, περιορίζει κάποιες (σχεδόν όλες) τις εκδηλώσεις σεξουαλικής συμπεριφοράς, ταυτότητας και προσανατολισμού, μαντρώνει σχεδόν κάθε ερωτική συμπεριφορά, όχι μόνο μέσα σε κάποιο δωμάτιο.

Τελικά, το "δε με νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του, αρκεί να μην προκαλεί εμένα" αφήνει την ερωτική ελευθερία σε δύο ομάδες ανθρώπων και μόνο. Αν λοιπόν ανήκεις στους προνομιούχους, θα μπορεί να εκδηλώνεται όπως θέλει μακριά από αδιάκριτα μάτια: είναι θρυλικά τα όργια της νομενκλατούρας του ΚΚ Ρουμανίας πριν το 1989, οι παρτούζες με κόκα των fat cats του Σίτυ, ή τα 'πάρτυ' των enfants gâtés της Τεχεράνης -- οι δουλοκτήτες σαουδάραβες είναι πια κλισέ. Αν δεν ανήκεις στους προνομιούχους, προκειμένου να κάνεις τις ανωμαλίες σου -- που κυμαίνονται από μια αγκαλιά κι ένα φιλί μέχρι το πιο μπαρόκ BDSM και τα πιο μαζικά όργια -- πρέπει να βγεις στην οιονεί παρανομία, να περιπλανηθείς στο πολεοδομικό ή στο διαδικτυακό περιθώριο, σε έναν χώρο όπου ο Νόμος, τα τμήματα Ηθών, σε ανέχονται μέχρι να αποφασίσουν να μη σε ανεχτούν, λ.χ. για να σε εκβιάσουν. Και όπως το πρόσφατο έγκλημα του κυρίου Λοβέρδου κατά των οροθετικών γυναικών κατέδειξε περίτρανα (ω! είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν ποινικολόγοι που θα με διορθώσουν για τον μεγαλόστομο, πλην ακριβή, όρο 'έγκλημα'), η πραγματικότητα έχει ως εξής:

Αν είσαι μέλος κάποιας ελίτ, κανένας (εκτός από σκανδαλοθηρικές ύαινες) δε νοιάζεται τι κάνεις στο κρεβάτι σου, αφού το κρεβάτι σου μπορεί να πιάνει ένα κλαμπ, μισό ξενοδοχείο, μία βίλλα, μια παραλία, ένα ολόκληρο νησί. Αν δεν ανήκεις στην ελίτ, είτε περιορίζεσαι στο ετεροκανονικό κι οικογενειακό (ή μοναχικό) κρεβάτι σου είτε θα προκαλείς έτσι κι αλλιώς, θες δε θες, ακόμα και πίσω από κλειστές και κλειδωμένες πόρτες.