Το μπλιαξ

Παλιοτερα, π.χ. όταν ήμουν έφηβος, ήμουνα πιο ψύχραιμος. Δεν τρελαινόμουν εύκολα. Τα τελευταία χρόνια, τρελαίνομαι όλο και πιο συχνά. Αν έχει κάποιος όρεξη και κοιτάξει αυτό το μπλογκ, θα μετρήσει πολλά τρελαμένα ποστ -- άλλωστε, τείνουμε να κρατάμε ημερολόγια και τέτοια όταν κάτι μας λείπει, κάτι μας τη δίνει, κάτι μας χαλάει. Όταν είμαστε καλά, ζούμε. Ή, άντε, γράφουμε άλλα πράματα.

Τις τελευταίες μέρες είμαι πάλι τρελαμένος. Δε θέλω να εξηγήσω γιατί και πώς, εν μέρει με κάλυψε αυτός κι αυτός (ναι, πάλι: αν δεν ταιριάζαμε, δε θα συμπεθεριάζαμε). Μου φαίνεται ότι κάτι γενικευμένα εκφυλιστικό έχει επίπεσει, ένας ηθικός λοιμός, πανδημία εκζομπισμού της κρίσης μας -- δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Για να παρηγορηθώ σκεφτομαι τον καταπληκτικό θείο Βασίλη (για τον οποίο δεν έχω γράψει ποτέ) και λέω: "να, μαλάκα: έτσι είναι ο μέσος άνθρωπος: ψύχραιμος, λογικός, μετρημένος, με κρυμμένες χάρες, με χιούμορ, φιλόξενος, κάνει φίλους εύκολα και συζητήσεις άνετα". Αλλά δε με πιάνει η αυθυποβολή. Τα κανάλια, για να μας κάνουνε να βλέπουμε παντού τέρατα, θα μας κάνουν εμάς τους ίδιους τέρατα στο τέλος -- τουλάχιστον να γινόμασταν τέρατα επειδή θα τα πολεμάγαμε, κάτι θα ήταν κι αυτό.

Μετά είναι και το ίντερνετ. Η πολυφωνία του δε σε παρηγορεί. Ίσα-ίσα: όσα παλιότερα ξεστομίζονταν, αντιδρούσαν και ξεθύμαιναν μέσα στις τραπεζαρίες μας και στους καφενέδες, τώρα αποκτούν ασήμαντη αθανασία (αλλά πόσο ασήμαντη μπορεί να είναι η αθανασία; δείτε τους ξεχασμένους βρυκόλακες πόσο το γλεντάν αφού τους ξυπνήσεις) ζώντας μέσα στους κλιματιζόμενους σέρβερ των μπλογκοπάροχων. Τελικά, όοοοολααααα αυτά που αποκαλύπτει μπροστά μας η ύπαρξη του ίντερνετ, του συμμετοχικού-κοινωνικού ίντερνετ, είναι όσα δε θέλαμε με τίποτε να πιστέψουμε.

Θέλαμε να πιστεύουμε ότι η Παράδοση και η Παιδεία μας (μαζί ή καθεμία χωριστά ή μόνο μία από αυτές) μας κάνουν κατά βάθος καλούς, αγαθούς, κοινοτιστές, ανθρώπους της προσφοράς και του γλυκέος πικιωνισμού. Ότι έχουμε καλλιέργεια δική μας, μυστική και βιωμένη. Τι μας πετάει στα μούτρα το πολυφωνικό συμμετοχικό-κοινωνικό ίντερνετ; Ότι η Παιδεία μας και η καλλιέργειά μας είναι ισχνές και επιφανειακές. Ότι το κατάχωλο εκπαιδευτικό σύστημά μας δεν καλλιέργησε ποτέ τίποτα και κανέναν, παρά ρίχνει μια λεπτή στρώση κοπριά περιμένοντας να φυτρώσουν ανθρωπιστές, συζητητές, ορθολογιστές, χριστιανοί, φιλότιμοι, εργατικοί, πατριώτες, φιλότεχνοι, φιλόμουσοι... Αν τα κανάλια προπαγανδίζουν τον λόγο της εξουσίας, τα σόσιαλ μήδια αναμεταδίδουν, αναπαράγουν, πολλαπλασιάζουν και επιβεβαιώνουν την αθλιότητα μιας κουλτούρας που για κάποιον λόγο βρωμάει πολύ. Πάρα πολύ.

Αυτή η συνειδητοποίηση με κάνει να αισθάνομαι παραλυτική κούραση ψυχικά.

Επαναλήψεις

Άντεξα να δω ειδήσεις για ακριβώς ένα λεπτό. Τα μέσα, με την απροκάλυπτα εκφοβιστική προπαγάνδα τους, είναι σταλινικά-γκαιμπελικά-μακαρθικά, πόσο πια να τα αγιάσει πια ο δημοκρατικός (;) σκοπός μας;

Σωστά ο Μπουκάλας παραλληλίζει την Κατάληψη της Νομικής (καημένε Φλεβάρη του '73) με το τι έγινε στη Γαλλία με τους sans-papiers. Nous les rapatrierons, φώναζε τότε το Front National (ή κάποιο παρακλάδι του;), ενώ είχε γεμίσει το Παρίσι αυτοκόλλητα με ένα ζευγάρι (ο άντρας μουσάτος με κελεμπία, η γυναίκα με μπούρκα κι ένα κουτσούβελο στην αγκαλιά) να εκδιώκονται από έναν κάπως σκίνχεντ με πύρινη ρομφαία και να παίρνουν τον δρόμο για μια έρημο με τζαμιά, με αισθητική που προσπαθούσε να μας πει "Έξωση από την Εδέμ" αλλά κατέληγε 'Φυγή στην Αίγυπτο' -- ανατριχιαστικά πράματα.

Παράλληλα, τα πράγματα στην περίπτωσή μας έχουνε και μια (όχι αποκλειστικά) ελληνική αγριότητα, χωριατιά θα την έλεγα εγώ αλλά δεν έχει πια πολλή σημασία αυτό. Εντωμεταξύ, όσο κι αν ακκιστώ πως κάτι είχα διακρίνει σχετικά με το πού πάει η πατρίδα πολιτικά, ούτε που διανοούμουν ότι τον ρόλο των δεξιών τραμπούκων θα τον έχουν όχι μπάτσοι με πολιτικά ή θερμόαιμοι της ΝΕ.Ο.Σ., παρά η ίδια η Χρυσή Αυγή· τώρα και με δημοτικό σύμβουλο Αθηναίων.

Κουίζ

Δραπετσώνα; Περιστέρι; Πετρούπολη; Κερατσίνι; "Τρίτος Κόσμος";

Η απάντηση εδώ.

2-0, τέλος

Το κάζο της παρανόησης του εξώφθαλμα ειρωνικού κειμένου του oldboy είναι κατ' αρχήν απολαυστικό, ιδίως για έναν χαβαλέ και χαβαλεδιάρη σαν κι εμένα: τόση σοβαροφάνεια, τόσα παραθέματα, τόση αυθεντία να πάνε στον βρόντο. Επί της ουσίας, πρόκειται για κάζο και φιάσκο μιας ολόκληρης γενιάς επιτιμητικά καμαροφρύδηδων, μηχανιστικά εργαλειοφρόνων και -- εν τέλει -- καρατσούμπαλων διανοουμένων, που ζούνε τεμπέλικα στην εύφορη και περίκλειστη κοσμάρα τους.

Ήθελα να γράψω απόψε για το "παλιό καλό ελληνικό" σινεμά και πόση δυσφορία μου προκαλούν οι κωμωδίες του. Αλλά δεν μπορώ. Ήθελα να γράψω ότι αυτό του Χατζιδάκι είναι κατά πολλές τάξεις μεγέθους σημαντικότερο, τολμηρότερο κι ευρηματικότερο τραγούδι από, λ.χ., τις πολύ πολύ βαρετές Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς, και να σοκάρω λίγο. Αλλά δεν μπορώ. Γελάω ακόμα.

Άντε, καλή βδομάδα. Πάντα τέτοια.

Sister Wendy Beckett

Γενικά δεν μπορώ να παρακολουθήσω βίντεο για πολλή ώρα στο youtube. Το βαριέμαι, για να πω την αλήθεια, με κουράζει κιόλας. Θαυμάζω όσους κάθονται και βλέπουν ολόκληρα ντοκυμαντέρ ή και σειρές στα μικρά μπανιστηροπαράθυρα των flv.

Κι όμως, καθηλώθηκα παρασκευιάτικα με τη συνέντευξη μιας καλόγριας που μιλάει για την τέχνη. Την είδα πριν χρόνια και είχα διαβάσει τότε γι' αυτήν και την εκπομπή της, αλλά η συνέντευξή της, που βρήκα μέσω του μπλογκ μιας αμερικάνας εταίρας πολυτελείας, πραγματικά με εντυπωσίασε. Την άκουγα και αναρωτιόμουν αν θα γινόταν περισσότεροι διανοούμενοι να μιλούσαν έτσι. Γενικά, η αδελφή Wendy τα σπάει. Άσε που η όψη της μου θυμίζει έναν αγαπημένο μου δάσκαλο (μαχητικό άθεο αλλά παρόμοιας διάθεσης και ιδιοσυγκρασίας...).

Απόλαυσα και τα έξι μέρη, αλλά κυρίως από το τρίτο και μετά, και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας. Αρχίζουν εδω.

Πάλι μας την έπεσε ο Γκυ Ντεμπόρ

Λέει ο Radical σε ένα πολύ ενδιαφέρον ποστάκι του, του οποίου η ματιά είναι, όπως μας έχει συνηθίσει ο Αντώνης, προκλητική:

Από την άλλη, οι πιο μύχιες και κρυφές φαντασιώσεις του μέλους της αστικής κοινωνίας αποκαλύπτουν, όταν αναλυθούν προσεκτικότερα, όχι την παρουσία κάποιου μυθικά απροσπέλαστου υποσυνείδητου αλλά την μαζική και επιφανειακή ψυχολογία της διαφήμισης: το νησί των ονείρων μας συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά πόστερ από γραφείο ταξιδίων· το σεξ που ποθούμε είναι συρραφή σκηνών από πορνογραφικές ταινίες· το είδος παιδιού που θα θέλαμε να είχαμε αντί για αυτό που έχουμε είναι φτιαγμένο από σκηνές σε διαφημίσεις και σήριαλ.

Κι εμείς πού το ξέρουμε, μωρέ Αντώνη; Πώς είναι δυνατόν να έχουμε εικόνα για τις πηγές των μύχιων και κρυφών φαντασιώσεων εκατομμυρίων ανθρώπων; Ποιος αναλύει τις φαντασιώσεις αυτές (προσεκτικά ή όχι);

Αν κρίνουμε από το πώς εκφράζονται σε διάφορα φόρα ή και κατ' ιδίαν, όχι μόνον είναι αποσπασματική η εικόνα που σχηματίζουμε, αλλά ισχύει και το γνωστό παράδοξο: προσπαθώντας κάποιος να διατυπώσει, να περιγράψει και να αφηγηθεί τις "πιο μύχιες και κρυφές φαντασιώσεις του", αναγκαστικά χρησιμοποιεί τους τρόπους, τις μανιέρες, τους τόπους, τις μεταφορές της εποχής του, τρόπους, μανιέρες, τόπους και μεταφορές που διαμορφώνει ενμέρει η διαφήμιση, το βίντεοκλίπ, το σινεμά, το τραγούδι, η λογοτεχνία κτλ.

Αλλά η περιγραφή ή αφήγηση μιας φαντασίωσης δεν ταυτίζεται με την ίδια τη φαντασίωση, οι δε πηγές της ούτε κατά διάνοια δεν περιορίζονται από τα μέσα με τα οποία θα μπορούσε να την εκφράσει κανείς.

Μια πάρα πολύ σύντομη ερώτηση

Εντάξει, δεν είναι πρώτη φορά. Ναι, μου έχουν εξηγήσει τι ρόλο βαράει εκεί μέσα. Ωστόσο:

Αυτός γράφει στην Καθημερινή;

Μια πολύ σύντομη ιστορία

Ποτέ δεν πίστεψα στους 140 χαρακτήρες, και μάλιστα σε 140 χαρακτήρες, ή λιγότερους, που τους αμολάς σαν μποτίλια στο πέλαγο (που έλεγε κι ο Ποιητής), χωρίς να απευθύνεσαι σε κάποιον.

Όταν κάναμε την εκπομπή και είδα τον Ξυδάκη και τον Βυτίο να πιλατεύουν τα τουίτερ τους τσίκι-τσικι τσάκα-τσούκα κατά τη διάρκειά της και να παίρνουν ζωντανές τις αντιδράσεις του πολυμελούς κοινού μας (πάνω από 6-7 άτομα λέμε), ε, είπα, αν ένας ΧΧΧ κι ένας ΧΧΧ τουιτεύουν, ποιος είμαι εγώ ο εξωμότης και εστέτ, ο ελάσσων αδερφός του Ρακάσα, ο αγαπημένος των γυναικών και φίλος των φίλων μου που θα μείνω απ' έξω;

Μετά από 17 μέρες και 111 τουίτ, αποχώρησα.

Πρώτον, μπούχτισα: τόνοι τα μηνύματα, καταιγιστικός θόρυβος και -- αλήθεια -- πανάθεμα τα retweet και τον που τα έβγαλε.

Δεύτερον, οι πολλαπλές αποσπασματικές οπτικές γωνίες πάνω σε ένα θέμα είναι μούρλια είναι τρέλα όταν τις οργανώνει σοφός μοντερνιστής συγγραφέας ή τσαχπίνης σκηνοθέτης, όταν όμως έρχονται σαν τουίτ, απλώς χάνεις τη μπάλα και κοιτάς σα χάνος το timeline να κρατάει τον χρόνο της θνητότητάς σου. Για να καταλάβω τι γινόταν στην Τυνησία αναγκάστηκα, όπως παλιά, να χτυπήσω news.bbc.co.uk

Τρίτον, οι πιστοί ακόλουθοι: τι θένε όλοι αυτοί οι άνθρωποι από μένα; γιατί με παρακολουθούν; γιατί μου απευθύνονται; τι έχω να τους πω; και βέβαια και στο μπλογκ μού απευθύνονται, και το μπλογκ το διαβάζουν, αλλά εκεί μπορώ να τους μιλήσω σε παραπάνω από 140 χαρακτήρες άμα θέλω.

Τέταρτον, the point being?

Πέμπτον, ένας άνθρωπας, όπως ο Ξυδάκης ή ο Τσαγκαρουσιάνος, των οποίων οι επώνυμες δημόσιες περσόνες καλύπτουν, διαμορφώνουν και εν μέρει προστατεύουν τους πραγματικούς κτήτορές τους (επίτηδες χρησιμοποιώ αυτόν τον παλιό όρο των λευκωμάτων), μπορεί να τουιτάρει διάφορα. Ο Sraosha τι διάολο να τουιτάρει; Για φίλους, φίλες, συνεργάτες, οικογένεια δε γίνεται: γι' αυτό έξι χρόνια κυκλοφορούμε μασκοφόροι, για να προστατέψουμε τους αθώους από τους ψυχανώμαλους (μερικών από τους οποίους ξέρουμε και τα ονόματα πια). Για αυτά που θα πει στο μπλογκ; Πάλι; Για διάφορα βίτσια κι άλλα νόστιμα και γουσταρλίδικα; Δεν είμαι όμως εντελώς ψευδώνυμος. Δηλαδή γιατί να μάθει η αδερφή μου λ.χ. τι λέω στο κρεβάτι (ελάχιστα: είμαι της μούγκας), και δη από το τουίτερ; και δη μέσω Sraosha; δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Τελικά δεν μπορείς να πεις τίποτε κι άμα δεν μπορείς να πεις ό,τι θες ανά πάσα στιγμή, και οι 140 χαρακτήρες περιττοί είναι.

Σημείωση 19.1.2011: Στον τόπο μας δεν ήμασταν ποτέ πολύ του χιούμορ. Δηλαδή καθόλου. Τώρα που οι καιροί είναι πονηροί (μοχθηροί και στενόμυαλοι, μάλλον) και διακυβεύονται πολλά (ιδίως η αξιοπρέπειά μας και η ελευθερία του λόγου), ακόμα λιγότερο. Αντικατέστησα λοιπόν ακριβείς αλλά παιγνιώδεις χαρακτηρισμούς πραγματικών ανθρώπων με 'ΧΧΧ', όπως στον προγραμμένο ερωτισμό και (σύντομα) στον πολιτικό λόγο. Αλλά είπαμε: "να προστατέψουμε τους αθώους από τους ψυχανώμαλους".

Αφιερωμένη στον oldboy

Έκκληση-Αναζήτηση

Αγαπητοί αναγνώστες, τόσα χρόνια, κοντά έξι, δε σας έχω ζητήσει τίποτα. Ε, ήρθε η ώρα: να βγάλω κι εγώ κάτι από το μπλόγκισμα.

Ψάχνω για την παραπάνω φωτογραφία των Beatles ή για ό,τι γνωρίζετε γι' αυτήν.

Ευχαριστώ.

Σχόλια από τον Τρίτο

Αφορμή για αυτό το κείμενο, το οποίο γράφω εν θερμώ, είναι το 38274ο κείμενο στην ιστορία της νεοελληνικής δημοσιογραφίας το οποίο μιλάει για την κατάσταση στη χώρα συγκρίνοντας τη νεοελληνική καθυστέρηση / οπισθοδρομικότητα / τριτοκοσμικότητα με την πρόοδο / τάξη / καθαριότητα / ευνομία κτλ των πολιτισμένων / πεφωτισμένων εθνών.

Πρέπει να κατανοήσουν όσοι γράφουν τις κατάκοπες μπούρδες αυτού του είδους ότι το σχηματάκι που τζαμώνουν για να πούνε κι αυτοί τον πόνο τους έχει πλέον καταντήσει άνοστο, κακόγουστο και καραμπανάλ, έστω και αν περιέχει μια δόση αλήθειας.

Βεβαίως, το πρόβλημα είναι ότι περιέχει ελάχιστη δόση αλήθειας. Να το θέσω αλλιώς. Όταν αναρωτιέται ο Γουσέτης αν όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα θα μπορούσαν να γίνουν "στη δυτική Ευρώπη, όπου πέρασ[ε] τις γιορτές", για ποια χώρα ακριβώς μιλάει; Έχει σημασία, ξέρετε. Για την Ιταλία; Αν μιλάει για το Λουξεμβούργο, οκέι, πάσο. Αλλά, ακόμα και ο πιο νικοδημικός δυτικολιγούρης (εδώ ταιριάζει τέλεια το γάντι) δε θα ήθελε να γίνουμε Λουξεμβούργο. Τέλος πάντων.

Μια και γράφω εν θερμώ, κι αφήνοντας πίσω το μάλλον ελάχιστα συναρπαστικό κείμενο του Γουσέτη, να το χοντρύνω λίγο. Όσοι συγκρίνουν "την εικόνα της κρατικής αποσύνθεσης και της καθυστερημένης τριτοκοσμικής κοινωνίας" με τα (δυτικο)ευρωπαϊκά ινδάλματα, έχουνε ζήσει σε καμμιά από αυτές τις χώρες; Δε μιλάω για τουρισμό, φυσικά: από την Ιταλία λ.χ. έρχεσαι πάντα ανανεωμένος, αρκεί να μην παραμείνεις εκεί παραπάνω από 3 εβδομάδες μάξιμουμ. Δε μιλάω καν για σπουδές στο τρίγωνο Βρετανία-Γερμανία-Γαλλία, αφού είναι κοινός τόπος τουλάχιστον από καταβολής μπλογκ πώς ζουν εκεί οι Έλληνες φοιτητές: στον κόσμο της κουκουρούκου, με ελάχιστο συναγελασμό και συναναστροφή με τους ντόπιους, με πλήρη άγνοια των τοπικών προβλημάτων, κολλημάτων και συνθηκών πραγματικής ζωής. Πολλοί από αυτούς κουβαλάνε μαζί τους διάφορα ελληναράδικα κολλήματα (ενοχλητικά γιατί μάς είναι οικεία -- να μιλήσετε π.χ. με τη φίλη μου την Claudia F. για τα γερμαναράδικα κολλήματα): έτσι, μια γνωστή μου γκρίνιαζε γιατί δεν μπορεί να οδηγήσει μέσα στις ολλανδικές πόλεις, αφού "οι μαλάκες οι Ολλανδοί" της δίνουνε μόνον δύο επιλογές: συγκοινωνίες ή ποδήλατο.

Όλοι όσοι μιλάνε ξανά και ξανά και με βεβαιότητα για "τριτοκοσμικές συμπεριφορές" στην Ελλάδα, έχουνε πληρώσει φόρους εκτός Ελλάδας (λ.χ. στη Γερμανία, όπου η νόμιμη φοροδιαφυγή είναι ομαδικό σπορ); Έχουνε χεστεί πάνω τους γιατί τους την έπεσε μεθυσμένος στις 7.30 μμ; Έχουνε κολλήσει σε λονδρέζικο ή παρισινό μποτιλιάρισμα; Έχουνε προσπαθήσει να συνεννοηθούν με δημόσιες υπηρεσίες ή υπηρεσίες εξυπηρέτησης πελατών; Έχουνε δει τη βρωμιά και τα μπουκάλια και τις λίμνες ξερατών στους δρόμους κυριακάτικου πρωινού; Τους έχει πάρει 6 μήνες, 9 χρυσοπληρωμένα τηλεφωνήματα και 3 φαξ σε εταιρεία τηλεπικοινωνιών για να πάψουνε να τους στέλνουν ειδοποιήσεις για λογαριασμό που πλήρωσαν εμπρόθεσμα; Έχουνε κοντέψει να πεθάνουν από γρίππη λόγω της τριτοκοσμικής γραφειοκρατίας του NHS; Έχουν φάει στη μάπα απεργία των ΜΜΜ στο Παρίσι ή στο Λονδίνο; Έχουνε δει ανθρώπους με σάπια δόντια το 2005 γιατί η οδοντιατρική περίθαλψη κοστίζει; Έχουνε αναγκαστεί να ξεκουμπιστούν στον Καναδά λόγω της élegante συστημικής ευνοιοκρατίας των γαλλικών πανεπιστημίων; Έχουνε περάσει εγκλωβισμένοι τρεις ώρες σε τριτοκοσμικό εγγλέζικο τρένο στη μέση διαδρομής 55 λεπτών; Έχουνε κρατήσει από το χέρι μικρούς μαθητές που επιβιώνουν μόνο χάρη στο λιγδερό σχολικό γεύμα; Έχουν έρθει φάτσα με φάτσα με τη γερμανική ή τη βρετανική (ναι αυτή την καλοσυνάτη, καλέ) αστυνομία;

Λοιπόν, άει παρατάτε μας.

(Η φωτό από εδώ.)

Οικουρώντας

Σήμερα ήμουν άρρωστος κι έμεινα σπίτι.

Διάβασα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Τσόμσκυ, και μπράβο στα παιδιά που την πήραν. Με εντυπωσίασε πόσο προσγειωμένος είναι ο παππούς, πόσο απλά μιλάει και πόσο διαφορετικός είναι ο λόγος του από διαφόρων Ελλήνων. Αυτό το τελευταίο πάντα με ξένιζε και με γοήτευε.

Μετά διάβασα στη Στερεοτυπία ότι πρέπει να οργανωθούμε για να υποδεχτούμε τους εξωγήινους. Καλό θα ήταν αυτό, αλλά έχω δύο ενστάσεις:
Αν κινδυνεύουμε από κάτι πραγματικά είναι από μετεωρίτες. Θα έπρεπε να αναπτύξουμε περισσότερο τα συστήματα εντοπισμού και εκτροπής αστεροειδών και κομητών -- θυμάστε εκείνον τον (σχετικά) βαρβάτο μετεωρίτη που έσκασε πάνω από το Σουδάν πριν καμμιά διετία και τον πήρανε πρέφα ώρες μόλις πριν μπει στην ατμόσφαιρα; Αν έσκαγε πάνω από καμμιά πόλη; Άσε που θα είναι μια υγιής απασχόληση για την έρευνα και την τεχνολογία, να έχουνε να μελετάνε και να φτιάχνουν οι αεροναυπηγικές και οι βιομηχανίες όπλων, να ρέει το χρήμα. Spacewatch, αγαπητοί, Spacewatch μας χρειάζεται.
Δεύτερον, αν μπούνε στον κόπο να έρθουνε μέχρι εδώ οι εξωγήινοι, θα είναι ή χίπηδες σταρτρεκτζήδες (μάλλον απίθανο -- ποιος χρηματοδοτεί εξερευνητικές αποστολές στου διαόλου τη μάνα), ή τίποτε ανελέητα ζόμπι που -- για να φτάσουνε μέχρι εδώ -- θα μπορούν άνετα να μας κάνουνε μια χαψιά (σιγά μη θέλουν να μας υποδουλώσουν -- όσο θέλουμε εμείς πια να υποδουλώσουμε τα άλογα, άλλο τόσο αυτοί εμάς). Κι αν είναι και αγχωτικοί-μεθοδικοί-ψυχανγκαστικοί τύποι, θα πάνε πρώτα σε καμμιά Αυστραλία, θα την κάνουνε προγεφύρωμα (ποιος θα τους αντισταθεί εκεί, το αυστραλιανό ναυτικό;), θα θωρακιστούν, θα κάνουν τα εμβόλιά τους και μετά θα μας την πέσουν. Ναυαρχίδες πάνω από τη Νέα Υόρκη και τέτοια μην περιμένετε.

2011: Τα πρώτα αποσπάσματα

Τάλως

Χωρίς σχόλια:

Ας υποθέσουμε πως θα έρθουν οι αγορές μ' αυτοκρατορικήν εξάρτυση πρωινού θριάμβου και όλα πάνε όπως τα έχουν προβλέψει οι γίγαντες της διανόησης του ΔΝΤ: έξοδο από την ύφεση το 2012, δυνατότητα αγοραίου δανεισμού, όλα τα ελέη του Θεού. Ποια χώρα θα ανακάμψει; Μια χώρα με υποβουλγαρικούς μισθούς; Με τριτοκοσμική ανισότητα; Με διαλυμένες / ιδιωτικοποιημένες τις δομές κοινωνικής πρόνοιας, με τεράστια έμμεση φορολόγηση και αρπακτικά τέλη από ιδιωτικοποιημένες δημόσιες υπηρεσίες; Με 25% ανεργία; Με συσσίτια και αστέγους; Με υποχρηματοδοτούμενη παιδεία και με εθνικούς πόρους που θα έχουν αποδοθεί προς εκμετάλλευση σε χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά; Με εργατικό δυναμικό που θα έχει ως όραμα την μετανάστευση (σε όσες χώρες τέλος πάντων δεν ισοπεδώσει ο νεοχουβερισμός και ο χρηματοοικονομικός παρασιτισμός); Με εργασιακές σχέσεις που θα δικαιώνουν, έργω, τους δολοφόνους που έστειλαν την μαφία εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα; Με κρατική καταστολή σε επίπεδα πέραν του Πολύδωρα; Με το υπόλειμμα δημοκρατίας που θα έχει απομείνει; Με την διαφθορά και το έγκλημα σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα (μια και η συσχέτιση μεταξύ μέσου εισοδήματος και διαφθοράς είναι μάλλον αντίστροφη...) Ποιο ακριβώς είναι το όραμα του ΓΑΠ και των επιτελών του; Η Ονδούρα;

Μετανοείτε, γαμώ το κέρατό σας το τράγειο, γαμώ

Ο Radical μας δείχνει τα ερείπια του Ντητρόιτ και μας λέει "μπουάχαχα, έτσι θα τελειώσει ο κόσμος, έτσι θα μαδήσουν και θα πέσουν οι πόλεις σας, όχι όπως βλέπετε στις ταινίες καταστροφής". Ξέρει για τι πράμα μιλάει: εδώ ανοίγεις το Discovery Channel και το Science Channel και βλέπεις αποκλειστικά ταινίες καταστροφής (μασκαρεμένες σε ντοκυμαντέρια). Και να σκεφτείς ότι γελούσαμε που στα τέλη της δεκαετίας του '90 το BBC (ή το ITV; δε θυμάμαι) είχε δείξει κάτι αντίστοιχα στο Horizon και λέγαμε "κοίτα τους μαλάκες τους χιλιαστές, περιμένουν το τέλος του κόσμου".

Ξεμπερδεύοντας με τον Radical (πράγμα επιεικώς ακατόρθωτο, αλλά τέλος πάντων), το να δείχνεις το Ντητρόιτ και να λες "Να, να, να: έτσι θα σας κάνει τις πόλεις ο καπιταλισμός! Σκατάααα!" είναι σαν κάτι ταινιούλες εκπαιδευτικές της δεκαετίας του '50 που σου έδειχναν συφιλιδικά έλκη, φλύκταινες, ουλές, τρελοκομεία και παρκινσονιανούς τρόμους και σου έλεγαν "Να, να, να: έτσι θα σας κάνει το σεξ!".

Όσο για το τέλος του κόσμου, όλοι προσπαθούνε να μας πείσουν ότι έρχεται μεθαύριο και βίαια, cito et velociter: έτσι διευκολύνονται όλοι όσοι θέλουν να μας σωφρονίσουν. Είμαστε τόσο περιχαρακωμένοι μέσα στην απάθεια που μόνον αν μας απειλήσει με χρεωκοπία, πείνα, κατάρρευση, μαζική μετανάστευση, ασφυξία, πλημμύρες, σεισμούς, λιμούς, λοιμούς και καταποντισμούς μπορεί να ελπίζει κανείς ότι θα ξεκουνηθούμε. Πιο ξεκάθαρα: το τέλος του κόσμου το επικαλούνται οι εξουσίες για να μας σωφρονίσουν και οι ακτιβιστές για να μας αφυπνίσουν. Μόνο βόμβες θα μας βγάλουν από τα μωλ· σαν να λέμε: μόνον άμα σκάσει η μπουκάλα του γκαζιού ξυπνάω το πρωί.

Τρώγοντας φρίκη

Για πρώτη φορά αισθάνομαι φρίκη με το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Φρίκη. Συμβαίνουν φρικτά πράγματα: τα χωριάτικα-επαρχιώτικα αντανακλαστικά μας (σκύψε να περάσεις-σώπαινε-κοίτα αλλού) μεταμορφώνονται σε στάση ενός ολόκληρου λαού. Ο καθένας για πάρτη του και όλοι για πάρτη τους. Τι να ανθολογήσω εδώ; Σε ολόκληρη την Ευρώπη επιστρέφουμε σε αυτό που δουλεύει και ξέρουμε καλύτερα, τον αυταρχισμό, και εμείς χαμογελάμε χαζά. Ναι, υπάρχουν ελπιδοφόρες αντιδράσεις, σκόρπιες εδώ κι εκεί. Σκόρπιες όμως.

Να πω για το τείχος; Η μόνη συζήτηση που θα έπρεπε να γίνεται για το τείχος του Παπούτση θα έπρεπε να είναι αυτή και να λήξει εκεί το θέμα. Να πω για τη βραβευμένη σεφ Νικοπούλου; Να πω για τη μηχανή του Σκάι; Να πω για το σουρεαλιστικό να μη γίνονται συναλλαγές σε μετρητά για ποσά πάνω από €1500, με το έτσι θέλω, στα μουλωχτά;

Να δείτε που θα βγει κανας γενναίος νόμος κατά π.χ. της πορνείας. Ή θα έχουμε ένταση στο Αιγαίο. Ή θα συλληφθεί κανας διανοούμενος-τρομοκράτης, εγκέφαλος σπείρας. Ή θα αποκαλυφθεί ότι γνωστός τραγουδιστής κάνει κόκα. Ή θα ξεκινήσει καμμιά αμφιλεγόμενη πρωτοβουλία για τη μετανάστευση. Ή θα προκύψει κανα ορθόδοξο συλλαλητήριο για τη φοροκάρτα. Μέχρι να κατακάτσει ο κουρνιαχτός, η κυβέρνηση πάκμαν θα μας έχει φάει κάμποσες ελευθερίες. Μέχρι να αντικατασταθεί από οικουμενικό Διευθυντήριο.

Ευτυχισμένο το 2011

Εδώ στη ραδιοφωνική εκπομπή του Βυτίου, μαζί με τον Νίκο Ξυδάκη.